Λοιπόν, πάντα υπήρχε ένα κάποιο "hype" με τους emulators και τον βαθμό στον οποίο κατάφερναν να εξομοιώσουν ένα μηχάνημα - είτε καθαρά μέσω software, είτε με την βοήθεια add-on hardware κάρτας.
Διαβάζαμε διάφορα "θαυμαστά" σε περιοδικά όπως το Pixel (π.χ. Mac emulator για ST, spectrum και C64 emulators για Amiga, pc emulators για Amiga, κλπ), όμως άλλο απλά να διαβάζεις ή να ακούς για κάτι, και άλλο να το έχεις πραγματικά στα χέρια σου και να νιώθεις την μαγεία (αλλά και τον πόνο, μετά το "πέσιμο απο την καρέκλα" που λέει και ο τίτλος

).
Αν και πολύς κόσμος είχε ασχοληθεί hands-on με τους emulators αρκετά νωρίς, εγώ κατάφερα να δουλέψω για πρώτη φορά με έναν emulator (cpcemu, του Marco Vieth), μόλις στα τέλη του '94 -αρκετά αργά δηλαδή- χάρη σε έναν γνωστό μου, ο οποίος τον κατέβασε απο μία ΒΒS (εγώ δεν είχα modem ακόμα).
Το σοκ βέβαια, μεγάλο !! Η χαρά του να αντικρίζω την μπλε οθόνη με τα κίτρινα γράμματα ήταν σχεδόν τόσο μεγάλη, όσο και την ημέρα της αγοράς του αυθεντικού amstrad !!
Επιτέλους δεν ήταν ανάγκη να βγάζω τον cpc απο την ντουλάπα κάθε φορά που με έπιανε κρίση νοσταλγίας, ενώ όλα τα "κόλπα" που μπορούσαν να γίνουν με έναν κανονικό cpc, "έπιαναν" κανονικά. Φυσικά, ζήτησα άμεσα απο εκείνο τον γνωστό μου να μου βρεί και παιχνίδια - μέσα στα οποία θα έπρεπε να φροντίσει *οπωσδήποτε* να βρίσκεται και κάποιο που ονομάζεται "Elite".
Eτσι και έγινε - και την συνέχεια μπορείτε να την φανταστείτε νομίζω !! Μάλιστα εκείνη την εποχή το μόνο disk image του Εlite που υπήρχε διαθέσιμο είχε "λάθος" χρώματα στην εισαγωγική οθόνη, κρατώντας τα default του mode1. Βέβαια δύο λεπτά και λίγες εντολές στον basic loader αργότερα, τα πάντα ήταν "set" και όπως τα θυμόμουν...
Φοβερές εποχές πραγματικά !! Ηταν απίστευτο το πως ένας emulator μπορούσε να ξυπνήσει και πάλι το ενδιαφέρον για ένα μηχάνημα για το οποίο (σαφώς λανθασμένα) πιστεύαμε ότι θα "ξεχνούσαμε", καθώς θα "προχωράει η τεχνολογία"...