Είναι τόσα τα θρεντ εδώ στο θέμα των οποίων θα μπορούσα να ξοδέψω ώρες, ξετυλίγοντας λέξεις και αναμνήσεις, απανωτές, τη μία μετά την άλλη. Ωστόσο, για κάποιο λόγο, σκέφτηκα να πω δυο λόγια ειδικά για τη συγκεκριμένη σειρά. Άλλοι μεγάλωσαν βλέποντας το καρτούν στην TV, εγώ με τη σειρά μου είχα τα βιβλία-κόμικς. Τα έχω ακόμα, βρίσκονται σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου.
Το εκπληκτικό με το "Μια Φορά κι έναν Καιρό Ήταν ο Άνθρωπος", υπήρξε ο τρόπος που συνδύαζε μάθηση με διασκέδαση. Η σειρά θα μπορούσε - και θα έπρεπε - να διδάσκεται στα δημοτικά, μα την αλήθεια. Μεταξύ άλλων, υπήρξε ένας από τους λόγους που αγάπησα, μικρός ακόμα, την Ιστορία. (το σχολείο προσπάθησε πολύ μετά να με κάνει να την αντιπαθήσω πάλι, βέβαια, στα χρόνια του Λυκείου, με τις ατελείωτες εκείνες αποστηθίσεις, μα το ενδιαφέρον επανήλθε αμέσως μετά... ευτυχώς).
Θεωρώ υποδειγματικό τον τρόπο που συνδύαζε όλες τις βασικές περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας με μια χούφτα χαρακτήρων (τον Πέτρο, τον Μαέστρο, τον Στριμμένο, τον Χοντρό, κλπ), που "επαναλαμβάνονταν" ανά εποχή και τόπο. Σαν ανθρώπινοι "Τύποι", από εκείνους που συναντούμε παντού και πάντα, κάνοντας σε να κατανοήσεις καλύτερα τη συνέχεια ανάμεσα στις εποχές και τους πολιτισμούς.
Επίσης, η εξέλιξη και η κατάληξη της σειράς, ειδικά στο τελευταίο μέρος της, ήταν απίστευτη. Αυτή η επικείμενη αίσθηση χαμού (λόγω του ανταγωνισμού των υπερδυνάμεων και της οικολογικής καταστροφής), πρέπει να υπήρξε από τα δυνατότερα ερεθίσματα που είχα δεχτεί ως παιδί, διαβάζοντας ένα "παιδικό βιβλίο".
Κλείνοντας, θα συμφωνήσω με το πάνω σχόλιο που αναφέρεται στα σύγχρονα τηλεσκουπίδια που σερβίρουν στα παιδιά. Μία σειρά όπως αυτή θα έπρεπε να προβάλλεται κάθε χρόνο, πραγματικά, να την ανακαλύπτει κάθε νέα γενιά παιδιών.
ps - εννοείται βλέπω κατά καιρούς τα επεισόδια, ξανά, και διαβάζω πάλι τα βιβλία, και ας έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που το έκανα για πρώτη φορά.