Αχ, τι ωραίο θέμα! Είναι μέρες που το έχω δει, αλλά δεν είχα χρόνο να το διαβάσω! Αυτά που διάβασα είναι ένα υπέροχο παράθυρο στο παρελθόν.
Μακιγιάζ! Η μαγική λέξη των 17 μου χρόνων! Παιδιά, εγώ ήμουν ένα πολύ άσχημο κορίτσι στην εφηβεία. Όταν μεγάλωσα, βέβαια, κατάλαβα ότι δεν ήταν θέμα ασχήμιας του προσώπου μου ή του σώματός μου, αλλά το γεγονός ότι δεν ήξερα πώς να ντυθώ, πώς να βαφτώ, πώς να χτενιστώ, τι παπούτσια να βάλω. Κυκλοφορούσα με ό,τι να είναι, χωρίς να σκέφτομαι αν αυτό που φοράω είναι ωραίο ή μου πάει, με το μαλλί πιασμένο μια αλογοουρίτσα ή κάτω τελείως χύμα, χωρίς ούτε να χτενίζομαι καλά-καλά. Το αποτέλεσμα ήταν άκρως απογοητευτικό, μέχρι τα 16-17 μου. Από εκεί και πέρα, ανακάλυψα σιγά-σιγά, όλα τα φάσματα της γυναικείας περιποίησης. Βοήθησε πολύ η ξαδέλφη μου που ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει αισθητικός και άρχισε να μου δείχνει κάποια πράγματα και η γνωριμία μου με την κολλητή μου, η οποία ήταν εντελώς διαφορετική από εμένα εμφανισιακά, διότι ήταν μια κοπέλα που από 17 χρονών ήξερε να ντύνεται, να φτιάχνεται, να βάφεται, να χτενίζεται. Έτσι, λοιπόν, μεγαλώνοντας έγινα το αντίθετο απ' ότι ήμουν σαν έφηβη. Έγινα πολύ φιλάρεσκη. Ίσως τελικά πάντα να ήμουν, αλλά δεν είχε εκδηλωθεί αυτό όσο ήμουν στην εφηβεία, γιατί δεν είχα ανακαλύψει τον εαυτό μου. Μοιραία, λοιπόν, ανακάλυψα και το μακιγιάζ. Μέχρι τώρα έχω κάλο με αυτό τον τομέα. Λατρεύω ότι αφορά σκιές, ρουζ, κραγιόν, μολύβια, μάσκαρα, πούδρες κλπ. Τα πρώτα κραγιόν που είχα αγοράσει από συνοικιακό κατάστημα της περιοχής μου ήταν μάρκας
Helen Neushaefer σε μπλε θήκη. Μου άρεσαν πάρα πολύ τα έντονα χρώματα. Η μαμά μου φορούσε πάντα κόκκινο κραγιόν και είχε υπέροχα κατακόκκινα νύχια αλλά εμένα το κόκκινο δε μου πήγαινε καθόλου ή τουλάχιστον πάντα έτσι πίστευα. Το αγαπημένο μου χρώμα κραγιόν ήταν πάντα το κοραλλί.
Η μαμά μου όταν επέστρεφε από τα ταξίδια με τον μπαμπά μου, έφερνε υπέροχες κασετίνες μάρκας
Pupa από την Ιταλία, και πολλές άγνωστες μάρκες από την Αμερική. Η θεία μου μου είχε κάνει δώρο μια κασετίνα
Elisabeth Arden και μια πρώτη ξαδέλφη της μαμάς μου που ζούσε στην Αμερική, μου είχε φέρει μια εκπληκτική κασετίνα μάρκας
Germaine Monteil (αν θυμάμαι καλά, γιατί δεν την έχω δει αλλού αυτή την μάρκα) που είχε μέσα ίσως τα πιο ωραία χρώματα που έχω δει ποτέ καθώς και ένα βιβλιαράκι που έδειχνε πώς να κάνεις μακιγιάζ ματιών. Και φυσικά, η επίσημη αγαπημένη της μαμάς μου, της αδελφής μου και εμού της ιδίας, η λατρεμένη
Estee Lauder. Όχι μόνο για μακιγιάζ αλλά και για κρέμες. Επίσης, η μάσκαρα της
Lancome που την φοράω από 20 περίπου χρονών (αν θυμάμαι καλά). Δεν νομίζω να υπάρχει καλύτερη μάσκαρα πάνω στον πλανήτη.
Μέχρι σήμερα, είμαι πολύ κοκέτα αν και έχω βάλει αρκετά κιλά τα οποία μου δημιουργούν κόμπλεξ, γιατί δε μου αρέσουν πάνω μου. Απλώς, στην παρούσα φάση, δεν μπορώ να κάνω δίαιτα διότι δεν έχω κέφι να ζοριστώ και έχω και την γιατρό μου που πάντα γελάει και μου λέει "να χαίρεστε που παχαίνετε κυρία μου".
Παρόλα αυτά, το μακιγιάζ, μακιγιάζ. Δεν βάφομαι μέσα στο σπίτι αλλά πάντα είμαι βαμμένη και περιποιημένη όταν βγαίνω έξω. Για μένα, είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα η μάσκα που είμαι υποχρεωμένη να φοράω τώρα με τον κορονωϊό, γιατί δεν μπορώ να βαφτώ όπως παλιά. Ειδικά την πούδρα, νομίζω ότι την εισπνέω. Έτσι αυτόν τον ενάμισυ χρόνο, έχω στερηθεί μία από τις μεγάλες μου λατρείες. Το βάψιμο. Ελπίζω ότι σιγά-σιγά, θα επανέλθουμε στην κανονικότητα. Ευτυχώς, όταν είμαι Σκόπελο, δεν έχω το ίδιο πρόβλημα. Προσέχω, αλλά εκεί τα πράγματα είναι πολύ πιο χαλαρά. Ήδη το νεσεσέρ μου είναι έτοιμο και full από τα πάντα, γιατί αύριο αναχωρώ για διακοπές.