Οι βίτσες από ξύλο λυγιάς ήταν οι χειρότερες, γιατί έτσουζαν πολύ. Και η μουριά ήταν κατάλληλη για βέργες.
Εγώ φυσικά πήγα δημοτικό όταν η βέργα ήταν στην ημερήσια διάταξη. Και από δικές μου πράξεις δεν είχα φάει ποτέ ξύλο (με μία εξαίρεση), γιατί ήμουν καλός μαθητής και ήσυχο παιδάκι, και η δασκάλα μας σε Δ, Ε, Στ, δεν ήταν ιδιαίτερα σαδίστρια. Αλλά υπήρχαν φορές που έτρωγε ομαδικά ξύλο η τάξη, ας πούμε γιατί γινόταν φασαρία, και έπαιρνα κι εγώ τη δόση μου.
Στην τρίτη Δημοτικού όμως έφαγα ξύλο για κάτι που όντως έκανα, και δεν θα το συγχωρήσω ποτέ στο καθήκι το δάσκαλό μας. Το κάθαρμα μας έδερνε στα χέρια με σκυτάλη. Σωστή φάλαγγα, δηλαδή. Δεν έτσουζε, αλλά πονούσε πολύ στο κόκκαλο. 'Ηταν λοιπόν μια χρονιά που θα γινόταν ολική έκλειψη ηλίου, ορατή από την πόλη μας, πρώτη που είχε συμβεί για πολλά χρόνια οπότε είχε γίνει μεγάλο σούσουρο. Μας είχαν πει να πάμε με γυαλιά καπνισμένα ώστε να μπορούμε να δούμε τον ήλιο (πολύ μεγάλο λάθος, δεν είναι αρκετή προστασία, αλλά τότε τόσο ξέρανε). Πράγματι, την ώρα που ήταν να γίνει η έκλειψη μας βγάλανε έξω στο προαύλιο. Εγώ απορροφήθηκα τόσο πολύ από το όλο φαινόμενο (μου άρεσε πολύ ο,τιδήποτε που είχε σχέση με επιστήμες από τότε) που άργησα να πάρω χαμπάρι ότι μας είχε διατάξει ο δάσκαλος να γυρίσουμε μέσα και παρόλο που έτρεξα αμέσως μόλις το είδα μπήκα αργά. Έφαγα 4 ξυλιές, το θυμάμαι ακόμη. 2 σε κάθε χέρι. Σημαντικό, γιατί μετά την πρώτη ξυλιά με τη σκυτάλη το χέρι πονούσε ήδη πολύ, οπότε η δεύτερη στο πονεμένο χέρι ήταν πραγματικό μαρτύριο. Τότε αυτό με πείραξε. Αργότερα κατάλαβα τι βλακεία και στενομυαλιά έδειχνε η πράξη του ηλίθιου, και τσαντίστηκα αναδρομικά, και μου ανεβαίνει η πίεση και τώρα όταν το θυμάμαι. Βρε κόπανε βλέπεις ένα παιδάκι τόσο απορροφημένο από ένα σπάνιο φυσικό φαινόμενο που ξεχνιέται και δεν παίρνει χαμπάρι ότι αδειάζει το προαύλιο γύρω του, και το τιμωρείς?... αυτό είναι κάτι που μάλλον έπαινο αξίζει παρά τιμωρία.
Φυσικά το πρόλαβαν στη μητέρα μου κάποιες συμμαθήτριές μου (τα κορίτσια ήταν πολύ πιο μαρτυριάρικα), "Κυρία elaphadoμαμά, ο elephadas έφαγε ξύλο σήμερα στην τάξη". Τότε, στο σχολείο μας τουλάχιστον, η συνηθισμένη αντίδραση από τους γονείς δεν ήταν να πάνε να βρίσουν τους δάσκαλους που έδειραν το χρυσούλι τους, αλλά να ρίξουν ένα δεύτερο χέρι ξύλο στον ένοχο. Με ρώτησε η μητέρα μου τί έκανα και τις έφαγα, αλλά όταν της είπα το λόγο δεν τον βρήκε αξιόποινο κι έτσι δεν είχα άλλες συνέπειες