Καλώς όρισες
Claudia
Πολύ όμορφο το πρώτο ποστ σου για μια αγαπημένη σειρά.
Στις σκέψεις που κάνεις για τους χαρακτήρες του Ζανή και της Μελιώς (ή Μελιούς; :xm: ) η δική μου προσέγγιση είναι πως μιλάμε για έναν βαθιά συμπλεγματικό άντρα και μια γυναίκα με ιδιαίτερα διαταραγμένο ψυχισμό. Καθώς όμως δεν πρόκειται για τον μέσο κομπλεξικούλη και τη μέση ανισόρροπη αλλά για δυο ιδιαίτερα ευφυή και ταλαντούχα πρόσωπα, το πράγμα περιπλέκεται.
Ο Ζανής θα έπρεπε να κάνει είκοσι χρόνια ψυχανάλυση για να στανιάρει
. Να ξεπεράσει το ότι είναι νόθος, το ότι δεν είναι Βίλλης όπως τ' αδέλφια του, το ότι στους τομείς που υπερέχει (οξυδέρκεια στις επιχειρήσεις και επιτυχία στις γυναίκες) βρίσκει συνεχώς μπροστά του το φάντασμα του πατέρα του ως πολύ πιο πετυχημένη μορφή. Και τελικά πεθαίνει χωρίς να έχει πείσει τον κόσμο ότι ο γιος του Παναγή Καζιάνη είναι καλύτερος από τον Παναγή Καζιάνη. Γιατί για μένα αυτό θέλει ο Ζανής, να αποδείξει (στους άλλους και στον εαυτό του) ότι ξεπέρασε τον πατέρα του. Με το να του πάρει την ερωμένη, να χτίσει μεγαλύτερο εργοστάσιο, να καταστρέψει τους Βίλληδες (το μοναδικό πράγμα που δεν πέτυχε ο Παναγής, αντίθετα πέθανε μέσα στο ίδιο τους το σπίτι), έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα καταστρέψει και τα ίδια του τα αδέλφια, για τα οποία έχει εντελώς αντικρουόμενα συναισθήματα.
Τα συμπλέγματα αυτά δεν αφήνουν την καλή του πλευρά να βγει στην επιφάνεια. Και βέβαια οι δύο μοιραίες γυναίκες της ζωής του κάνουν ότι μπορούν για να βγάλουν τον κακό του εαυτό. Από τη μια η θεία του η Αναστασώ, γυναίκα στερημένη σε όλα τα επίπεδα, που λατρεύει τον ανιψιό της αλλά του υποδαυλίζει το μίσος και τον χρησιμοποιεί ασυνείδητα ως εργαλείο εκδίκησης (προσωπικής και ταξικής). Από την άλλη η Μελιώ, το απόλυτα αυτοκαταστροφικό άτομο που καταστρέφει κι όσους πάνε να την πλησιάσουν. Τον πρώην άντρα της, τον γιατρό που τον βάζει να κλέβει μορφίνη για να της τη δώσει, τον Ζανή ... Το παιχνίδι ανάμεσά τους μου φαίνεται τόσο σαρκοβόρο που μόνο ερωτισμό δεν μου έβγαζε το συγκεκριμένο ζευγάρι (ίσως βέβαια φταίει κι η Ντενίση
).
Για μένα, αυτό που κατά βάθος θέλει ο Ζανής είναι να "μπει" στην οικογένεια. Να γίνει εγγονός της Ναταλίας Βίλλη, μιας γυναίκας που σέβεται πολύ και που η περιφρόνησή της τον πληγώνει, κι ας μην το ομολογεί. Ο πιο ικανός και αγαπημένος εγγονός (το ξέρει εξάλλου ότι είναι καλύτερος από τα αδέλφια του), αυτός που θα διοικήσει το εργοστάσιο, θα προστατέψει τον Κωστή, θα σταθεί στον Στράτο, θα αποκτήσει το κύρος και τις "ρίζες" που ονειρεύεται. Είναι όμως πολύ περήφανος για να το ζητήσει και πολύ πληγωμένος για να μετρήσουν μέσα του οι καλές αλλά χλιαρές προθέσεις της Άσπας ή του Στράτου ή της Βασιλίνας περισσότερο από την ευθεία επίθεση του Ασημάκη και της Μελιώς, από την υπεροψία της Ναταλίας Βίλλη και του Αντρέα.
Η Σύνθια μέσα σ' όλα αυτά; Για μένα ξεκινάει ως μία ανομολόγητη κόντρα με τον αδελφό του. Σιγά - σιγά όμως μετουσιώνεται σε κάτι πολύ βαθύτερο. Δεν θέλει πια την Σύνθια για ν' αποδείξει στον Στράτο ότι μπόρεσε να του πάρει τη γυναίκα, την θέλει γιατί μοιάζουνε. Κι οι δυο παλεύουνε να ριζώσουν σ' ένα εχθρικό περιβάλλον. Η Σύνθια καταλαβαίνει τις πληγές του αλλά δεν τις χρησιμοποιεί για να τον εξαγριώσει περισσότερο όπως η Μελιώ. Αντίθετα προσπαθεί να τις απαλύνει.
Αν η Μελιώ καταλαβαίνει πολύ καλά πώς σκέφτεται η "διαβολική" πλευρά του Ζανή, η Σύνθια διαισθάνεται όσο κανείς πόσο μεγάλη είναι η "αγγελική" του πλευρά.
... Ή απλώς η Δεληγιάννη είναι τόσο καλή ηθοποιός που μ' έκανε ν' αγαπήσω πολύ τον συγκεκριμένο ρόλο