Σκέφτηκα μερικές ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστές (οι χαρακτήρες τους δηλαδή) με είχαν εκνευρίσει όταν τις πρωτοείδα... δεν θυμάμαι τις λεπτομέρειες της πλοκής τώρα γιατί έχουν περάσει κάποια χρόνια αλλά...
1. Ο Παπαμιχαήλ στο "Τεμπελόσκυλο". Μπορεί να γίνεται καλό και εργατικό παιδί στο τέλος, αλλά δεν πείθει. Διότι αν ήταν πραγματικά έτσι ο χαρακτήρας του δεν θα ήταν τεμπελόσκυλο στην αρχή, και είναι απόλυτα εκνευριστικός ως τεμπέλης.
2. Ο Πάντζας (αλλά και ο Σταυρίδης) στο "Ο γαμπρός μου ο δικηγόρος". Ο Πάντζας είναι ο κακός της ταινίας, αλλά δεν νομίζω ότι στο τέλος τιμωρείται όπως του άξιζε, άρα δεν έχουμε "κάθαρση"
3. Ο Παράβας στο "Έκλεψα τη γυναίκα μου", αλλά και η Κυριακίδου που ήταν η κλεμμένη.
Γενικά με εκνευρίζουν οι γυναικείοι χαρακτήρες που παθαίνουν τα μύρια όσα από τους αγαπημένους ή αγαπητικούς αλλά έτσι κι ακούσουν "γάμο" τα ξεχνάν όλα και τους συγχωρούν και πέφτουν στην αγκαλιά τους ακόμη κι αν ο γαμπρός είναι καθήκι και ο γάμος είναι με το στανιό. Πάμπολλα παραδείγματα. Γι' αυτό και μου άρεσε η αρχική άρνηση του Μακρή στο "Στουρνάρα 288" να συγκατατεθεί στο γάμο της Γιούλη με τον αντιπαθέστατο γιο του Παπαγιαννόπουλου, άλλο αν τελικά συμφώνησε διότι ανύπαντρη μητέρα το 59 δεν ήταν αποδεκτή στο τέλος ελληνικής κωμωδίας: Η ηθική τάξις έπρεπε να αποκατασταθεί. Θα έλεγα ότι χαραμίστηκε το κορίτσι, αλλά από την άλλη ήταν κι αυτή πολύ βούρλο, οπότε τέτοιος της άξιζε. Γενικά εγώ αν ήμουνα στη θέση των ατιμασμένων και παρά λίγο εγκταταλελειμμένων αιθέριων υπάρξεων όχι γάμο δεν θα δεχόμουνα αλλά θα έψαχνα να βρω το πλησιέστερο βαρύ βάζο να του φέρω κατακέφαλα. Θα μου πείτε εγώ είμαι ένας γερομαντράχαλος το 2014, όχι μια όχι και τόσο αγνή και άσπιλος παρθένος το 1964, κι εκείνη την εποχή ήταν άλλα τα ήθη κι ο σκοπός της γυναίκας ήταν ο γάμος ενώ ο σκοπός του άντρα ήταν να τον αποφύγει, αλλά πάντα με εκνεύριζε αυτό το σενάριο.
