Αχ κι από μένα Τόνυ, ένα μεγάλο-μεγάλο ευχαριστώ! Όσες καρδιές και να βάλω δεν θα καλύψουν τα συναισθήματά μου. Η πρώτη ιστορία μου ήταν άγνωστη τελείως. Διαβάζοντάς τη ήταν σαν να άκουγα διασκευή της θρυλικής "Ρεβέκκας" και είδα μετά το σχόλιο της Βιβής! Αλλά αυτή την ιστορία με την Τιτίκα Βλαχοπούλου την θυμάμαι τόσο καλά, σαν την είχα δει εχθές. Ήταν τόσο θλιβερή! Ήμουν τόσο μικρή και μου φαινόταν τόσο τραγική η μοίρα της Ανθούλας που όχι μόνο παντρευόταν με το ζόρι κάποιον που δεν αγαπούσε, αλλά ήταν ερωτευμένη και με άλλον! Θυμάμαι την βραδιά του γάμου της με τον Τάσο Κωστή, πόσο θλιμμένη ήταν η νύφη φορώντας ακόμα το νυφικό της στο γαμήλιο τραπέζι όταν απ' έξω περνούσε κορνάροντας ο αγαπημένος της για να της θυμίσει την παρουσία του. Στο τέλος της ιστορίας βέβαια, μετά από διάφορα, άλλαζαν τα πράγματα και εκτιμούσε και αγαπούσε το χαρακτήρα του άντρα της και τελικά έμενε μαζί του. Κι αυτή η ιστορία είναι διασκευή ενός μυθιστορήματος του Καρκαβίτσα με τίτλο "Η λυγερή". Και πάλι ένα μεγάλο ευχαριστώ γι' αυτές τις αναμνήσεις που μου έφερες στο μυαλό.