Ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας γούστο είχε για να διακοσμήσει το δωμάτιό του... χεράκια δεν είχε να το τακτοποιήσει ο ίδιος? Ζημιά που κάνουν στους κανακάρηδές τους οι Ελληνίδες μάνες! (*)
Υπάρχει πάθηση "υπερχρωματοψία"? Διότι εμένα το ξύλο μου μοιάζει κιτρινοκαφέ, άντε πευκί, σε καμία περίπτωση όμως άσπρο. Αυτό το πράμα κάτω από την αφίσα "84" είναι αντικείμενο, όχι αφίσα. Εϊχα ένα τέτοιο κρεμασμένο από τη λάμπα του δωματίου μου. Οι ξύλινοι κύλινδροι χτυπούσαν μεταξύ τους όταν έκανε ρεύμα. Πώς το λέτε αυτό εσείς εκεί?
Σεμέν είναι αυτό ή τραπεζομάντηλο? Μην πω ταπισερί και με πείτε υπερβολικό.
Πάντως δύσκολο βρίσκω να πιστέψω ότι η κυρία Αλεξίου έκανε τη λάτρα του σπιτιού με άσπρο πουκάμισο, μενταγιόν στο λαιμό, δερμάτινη (βινύλιο?) φούστα, μπότες και βάψιμο στην τρίχα, κι όχι με ρόμπα και φακιόλι.
(*) Μη μου πείτε "Γιατί, εσύ τακτοποιούσες το δωμάτιό σου?" ... διότι φυσικά και όχι, αλλά η είσοδος και ανάμειξη στα δωματιακά μου ήταν αυστηρά απαγορευμένη στη μαμά ελεφαντίνα. Και όποτε χρησιμοποιούσε το ατράνταχτο κατά τη γνώμη της επιχείρημα "Μα θα έρθει ο τάδε πρώτη φορά επίσκεψη, θα πρέπει να του δείξω το σπίτι", απλώς έκλεινα την πόρτα (ποτέ μου δεν κατάλαβα τη συνήθεια να δείχνουμε το σπίτι σε επισκέπτες. Τι τους ένοιαζε η κρεββατοκάμαρά μου?).