Ένα σωρό ονόματα μου άρεσαν όταν ήμουν μικρή εκτός από το δικό μου που το θεωρούσα υπερβολικά μικρό και κακόηχο (άσχετα αν η σημασία του είναι τεράστια).
Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε έναν τόπο όπου τα αρχαία ονόματα έδιναν κι έπαιρναν (υπάρχει μια σχετική ιστορική εξήγηση γι' αυτό, θα την πούμε άλλη φορά) και τα περισσότερα τα έβρισκα καταπληκτικά:
Άρτεμις (είχαμε αρκετές στο σχολείο)
Άλκηστις
Αφροδίτη
Ερμιόνη
Δάφνη
Δανάη (το πιο αγαπημένο μου απ' όλα μαζί με το)
Ιόλη
Ιφιγένεια
Ηλέκτρα
Φαιναρέτη
Όλα αυτά τα κορίτσια που ήξερα (τα περισσότερα από το χωριό του πατέρα μου) με τα παραπάνω ονόματα, είχαν πάρει τα ονόματα των γιαγιάδων τους κι έτσι ήταν αστείο κάποιες φορές να περπατάς στα δρομάκια του χωριού και να βλέπεις τη μαυροφορεμένη γιαγιάκα με τον νταβά (ταψί) στο κεφάλι να συναντιέται με άλλη μαυροφορεμένη γιαγιάκα που ερχόταν με την τσάπα από το χωράφι και να ακούς:
-Τι φκιάν'ς μαρή Ερμιόν'; - Τι να φκιάνου μαρή Φαιναρέτ'; έκαμα λίγη πιτούλα για τ'ν Ηλέκτρα που 'ναι καταή (ενν. κάτω, στο κρεβάτι). Μοιραία έκανες σύγκριση με τις αρχαίες Ελληνίδες που έφεραν αυτά τα ονόματα και τις φανταζόσουν εκπάγλου καλλονής, νεότατες και αιθέριες και σε έπιαναν τα γέλια...
(για να μην παρεξηγηθώ, με τις ίδιες τις γιαγιάδες δεν είχα πρόβλημα, ήταν γλυκύτατες και τις συμπαθούσα τρελά, όπως και τις περισσότερες γιαγιάδες γενικώς)
Το Πηνελόπη το οποίο είναι επίσης διάσημο στην Αιτωλοακαρνανία (γιατί η γνωστή Πηνελόπη είχε καταγωγή από εκεί) όσο ήμουν μικρή δεν μου άρεσε καθόλου, γιατί το έκοβαν για συντομία και το έκαναν Πηνιώ (
) ή Πιπίτσα (
x2 ) . Τώρα πια όμως είναι από αυτά που μου αρέσουν πολύ (και κατά την ετυμολογία του δηλώνει επίσης μια νοικοκυροσύνη, μια προκοπή...).
΄Όσο για τα αντρικά, με εξαίρεση το Γιώργος που το αγαπούσα μια ζωή γιατί το έχω συνδέσει με τον γνωστό καβαλάρη που πολεμά το δράκο, τα περισσότερα που μου αρέσουν πάλι αρχαία είναι:
Αχιλλέας
Αριστείδης
Άρης
Θεμιστοκλής
Τηλέμαχος (που εκνευρίζομαι όταν το κάνουν Τέλης γιατί θυμάμαι το τραγούδι με τον Ιλισσό κι εκείνον τον -μην τον χαρακτηρίσω- που κάθε βράδυ πήγαινε και μ' άλλη...)
Σωκράτης
Δημοσθένης
Λεωνίδας
αλλά όχι Θρασύβουλος (γιατί το κάνουν Θράσος κι είναι χάλια)
ούτε Βρασίδας (έχει μια αγριάδα)
και παραδόξως μου άρεσε πάντα το Παναγιώτης (και το Πάνος αλλά ποτέ το Παναγής ή το Γιώτης που θυμίζει φρουτόκρεμα). Ακόμη και το Παναγιώτα, ολόκληρο όμως, το συμπαθούσα πάντα. Έχουμε και μπόλικες στη δεύτερη πατρίδα (Μεσσηνία). Μπορεί να μου αρέσει επειδή το έχω συνηθίσει.