Ονόματα που μας άρεσαν όταν ήμασταν μικροί

[elephadas]

Μπα, δεν είναι γνωστό? Είναι σαν πολύ μεγάλα και άσχημα βατράχια και κάνουν πολύ θόρυβο. Είναι γενικά αργοκίνητα στη στεριά. Ακόμη και στα λατινικά δεν έχουν καλύτερο όνομα, ο φρύνος ο κοινός λέγεται bufo bufo. Να σε λένε μπούφο μια φορά είναι κακό. Μπούφος στο τετράγωνο είναι ανυπόφορο!

 

[αριαδνη]

Μπα, δεν είναι γνωστό? Είναι σαν πολύ μεγάλα και άσχημα βατράχια και κάνουν πολύ θόρυβο. Είναι γενικά αργοκίνητα στη στεριά. Ακόμη και στα λατινικά δεν έχουν καλύτερο όνομα, ο φρύνος ο κοινός λέγεται bufo bufo. Να σε λένε μπούφο μια φορά είναι κακό. Μπούφος στο τετράγωνο είναι ανυπόφορο!

Μου αρέσει που μας φέρνεις το νεουορκεζικο αέρα σου έχω να την ακούσω την λέξη αυτή εδώ και 15 χρόνια.

 

[elephadas]

Ποια λέξη? Μπράσκα ή μπούφος? Σιγά τον νεοϋορκέζικο αέρα, πες καλύτερα μπαγιάτικο ρετρό ελληνικό δεκαετίας 70, μια που μετά το 1980 έπαψαν να εξελίσσονται τα ελληνικά μου.

Για να επανέλθω στο θέμα, σε ένα βιβλίο ιστορίας στι κεφάλαιο για τον Ιουστινιανό υπήρχε η φράση "της βασιλίσσης των Γότθων Αμαλασούνθης" κι από τότε λατρεύω το όνομα Αμαλασούνθα. Όχι βέβαια να το δώσει κανείς σε σύγχρονο παιδάκι (τι φταίει?) αλλά έτσι, από μόνο του, ως όνομα. Γρουσούζικο όνομα, τη δολοφόνησαν την ώρα που έπαιρνε το μπάνιο της (*) και βρήκε δικαιολογία ο Ιουστινιανός να εισβάλει στην Ιταλία.

(*) ανθυγιεινή ασχολία το μπάνιο, ρωτήστε και τον Αγαμέμνονα ή τον Ζαν Πωλ Μαρά. Κάτι ξέρανε οι Λουδοβίκοι της Γαλλίας που ζούσαν μέσα στην αρωματισμένη μπόχα και οι παλιότεροι νεοέλληνες που ζούσαν μέσα στη σκέτη μπόχα.

 

[retrofan]

Μιλώντας για τον Ιουστινιανό, μου' ρθε συνειρμικά το Βυζάντιο και ότι από μικρή είχα μια αδυναμία στα "βυζαντινά" ονόματα. Από τα πιο κοινά (Ζωή, Ειρήνη, Σοφία που νομίζω επί Βυζαντίου ή τέλος πάντων επικράτησης του χριστιανισμού έπαψαν να είναι μόνο έννοιες κι έγιναν και γυναικεία βαφτιστικά) μέχρι τα πιο προχωρημένα.

Αγαπημένα μου το Θέκλα και το Θεανώ. Δεν έφτασα όμως μέχρι το σημείο διαστροφής να μ' αρέσει και το Πουλχερία

Γνώρισα μάλιστα και γυναίκα Θεανώ που το έφερε επαξίως (λίγο μελαχροινή, λίγο αρχοντική, αρκετά βυζαντινή μορφή τέλος πάντων). Κι εκείνη όμως κακοπερνούσε όταν πήγαιναν να την κλίνουν. Η Θεανώ, της Θεανώς και δεν συμμαζεύεται.

Πλάκα πλάκα όμως ποιοι θα λέγαμε όντως σήμερα "πάω στο σπίτι της Μυρτούς/Θεανούς";

 

[elephadas]

Εγώ το λέω, ιδιαίτερα για να εκνευρίσω έναν φιλόλογο γνωστό μου, για τον οποίο κλίνω και το Ζωζώ (της Ζωζούς Σαπουντζάκη). Στα κανονικά μου λέω της Σαπφώς Νοταρά αλλά της Σαπφούς της Λεσβίας (με κεφαλαίο Λ παρακαλώ). Διότι η γενική σε -ώς δεν χτυπάει άσχημα, ενώ "της/την Χάρις Αλεξίου" μου σηκώνει την τρίχα.

Το Πουλχερία όμως ήταν Ρωμαϊκό όνομα που μεταφέρθηκε στο Βυζάντιο, όπως και το Κορνηλία, Ιουλία κλπ (είχα μια θεία Κορνηλία από την Πόλη). Γι' αυτό ίσως ηχούν "περίεργα" ενώ τα άλλα που αναφέρεις ήταν ελληνικά. Από τη wikipedia μαθαίνω "Pulcher, a Latin word meaning "beautiful", was a cognomen used by a branch of the Claudian family in ancient Rome", οπότε το αντίστοιχο ελληνικό θα ήταν ίσως Πανωραία.