Ο πιο "άκυρος" στίχος σε ελληνικό τραγούδι !

[chris73]

Παρακαλώ.

Πάντως αν συγκρίνουμε την συγκεκριμμένη "ποιητική αδεία" με μεταγενέστερες "έντεχνες" "υπερψαγμένες" -πιπέρι-ολογίες, θα μας φανεί μάλλον εντελώς αθώο και ανεπιτήδευτο...

 

[Bambinella]

Δεν ξερω...Αυτο με το σιωπηλο τραπεζακι ειναι πολυ σαχλο παντως.

 

[paulochelao24]

Όταν βλέπω αεροπλάνο, μου 'ρχεται να σου την κάνω...και να απογειωθώ!

...να φορτώσω τη βαλίτσα και να μη με λένε Λίτσα, αν δε φύγω να σωθώ...

 

(από το τραγούδι Αεροπλάνο της Λίτσας Γιαγκούση)

 

Δωσ' του μια μπύρα (Χ2)

το παλικάρι στην αγάπη

δεν είχε πείρα

δώσ' του μια μπύρα

 

(τραγούδι Δημήτρης Κοντολάζος)

πωπω τι είπες τώρα?ο στίχος "δεν είχε πείρα" όλα αυτά τα χρόνια στα αυτιά μου ακούγονταν  "το παλικάρι στην αγάπη θέλει και μπύρα"

"Στο κομοδίνο πλάι στην ντιβανοκασέλα,εκεί που αφήνεις το νερό με την μασέλα..." Ορφέας Περίδης στο τραγούδι "Σικέ"

 

[Kambia]

Μίλησέ μου - 1970 

Φύτεψα στην πόρτα σου χορτάρι
Να `χεις ίσκιο και δροσιά, 

Πως μπορεί τώρα το χορτάρι να σου κάνει ίσκιο δεν το αντιλαμβάνομαι! 

 

[elephadas]

Δεν έχεις δει τα χορτάρια που φυτρώνουν στο μποστάνι μου (όπου δεν τα θέλω - διότι εκτός μποστανιού που έχω γκαζόν και θέλω χορτάρι είναι άλλη ιστορία) γι' αυτό το λες. Επίσης να σου θυμίσω ότι το μπαμπού είναι είδος χορταριού. Άρα θεωρητικά μια χαρά μπορεί να κάνει ίσκιο ένα χορτάρι.

Πάντως οι "ποιητικοί" στίχοι, όχι μόνο του κορυφαίου Γκάτσου όπως το παιχνιδιάρικο "Μίλησέ μου" αλλά και άλλων στιχουργών (π.χ. Λευτέρης Παπαδόπουλος) συχνά έχουν τέτοια "παράλογα". Πώς μπορείς να στίψεις ένα σύννεφο? (πάλι Γκάτσος) ή να μαυρίσεις από το φεγγάρι? ("Στην όψη του είναι μελαμψός από του φεγγαριού το φως" - Λόρκα σε μετάφραση Παπαδόπουλου, νομίζω)... άπειρα τετοια παραδείγματα. Τραγούδια είναι, δεν είναι οδηγοί κηπουρικής, μαγειρικής ή μαυρίσματος για να περιμένουμε λογική.

 

[LadyNaty]

"Σταμάτα να γκρινιάζεις, να χαρείς / να μου πετάς συσκευασίες μαργαρίνης" από το τραγούδι "Πίπα της ειρήνης", του one-hit wonder Μιχάλη Εμιρλή, που πέρασε από το μουσικό στερέωμα σαν κομήτης το 2005 και μετά δεν ξανακούσαμε γι' αυτόν. Ψάχνοντας βέβαια λίγο παραπάνω, είδα, ότι, αντίθετα με τη μουσική, οι στίχοι ήταν ενός αρκετά γνωστού στιχουργού, του Χριστόφορου Μπαλαμπανίδη

 

[tzias57]

Τι μαϊντανός, τι άνιθος τι οι στροφές της Πάρνηθος -Γιώργος Σαλαμπάσης

Απορώ επίσης τι είχε στο μυαλό του ο Μιχάλης Ρακιντζής όταν έγραφε τους παρακάτω στίχους :

Μην αλλάξεις χρώμα στα μαλλιά
ούτε και να ντύνεσαι τρελά
Ν’ αλλάξεις πρόσωπο μη προσπαθείς
Σου το 'πα πως μ’ αρέσεις εξαρχής

Άσ' τις πούδρες τα καλλυντικά
και τα έξαλα τα νυχτικά
Τα δυο δοντάκια σου τα μπροστινά
δε με πειράζει που είναι στραβά

Είσαι σαν κουνέλι, είσαι σαν κουνέλι
και γλυκιά σαν μέλι, δώσε μου το χέρι
Είσαι για μένα το πιο όμορφο όνειρο,
το πιο γλυκό πλασματάκι

Στο καθρέπτη ώρες σπαταλάς
Ξεραίνομαι στο γέλιο όταν φοράς
αυτή την άσπρη μάσκα ομορφιάς
Μ’ αρέσεις όπως είσαι μη ξεχνάς

Τελευταία μου πες και αυτό
πως θα πας σε οδοντογιατρό
γι'αυτά τα δυο δοντάκια π’ αγαπώ
μα ύστερα να ξέρεις θα χαθώ

Είσαι σαν κουνέλι, είσαι σαν κουνέλι
και γλυκιά σαν μέλι, δώσε μου το χέρι
Είσαι για μένα το πιο όμορφο όνειρο,
το πιο γλυκό πλασματάκι

 

[elephadas]

Ε, η υποτιθέμενη γκόμενα είναι στραβοδόντα (απαραίτητο για να δικαιολογηθεί ο στίχος "είσαι σαν κουνέλι") και ο βιτσιόζος ήρωας του τραγουδιού την θέλει έτσι. Διότι λέει μεν ότι είναι όμορφη γι' αυτόν, (μ' αρέσεις όπως είσαι μην ξεχνάς) αλλά δεν εννοεί ότι του αρέσει ο εσωτερικός της κόσμος και η προσωπικότητα της οπότε θα την έβρισκε όμορφη ανεξαρτήτως δοντιών και εμφάνισης γενικότερα. Το εννοεί κυριολεκτικά: Του αρέσει ΜΟΝΟ με στραβά δόντια. Αν πάει σε οδοντογιατρό και τα ισιωσει  δεν θα του αρέσει πια ("μα ύστερα να ξέρεις θα χαθώ"). Το έχει φετίχ ο άνθρωπος. Φαντάζομαι το σχετικό βίτσιο θα λέγεται κονικλοδοντοφιλία.

 

[Rakeesh]

"Σταμάτα να γκρινιάζεις, να χαρείς / να μου πετάς συσκευασίες μαργαρίνης" από το τραγούδι "Πίπα της ειρήνης", του one-hit wonder Μιχάλη Εμιρλή, που πέρασε από το μουσικό στερέωμα σαν κομήτης το 2005 και μετά δεν ξανακούσαμε γι' αυτόν.

Χαχα οντως σαν κομητης. Αραγε υπαρχουν τιποτα blog με τιτλους "δειτε ως ειναι σημερα ο Μιχαλης Εμιρλης" κλπ

Οσο για το στιχο ειναι μεν χαριτωμενος αλλα οχι παραλογος. Μου δινει την εικονα οτι η υστερω ανοιξε το ψυγειο και του πεταει στο κεφαλι ο,τι βρισκει μεσα, μαργαρινες κλπ. Πολυ ζωντανο και περιγραφικο ατα τη γνωμη μου

Πιο πολύ πλάκα έχουν οι οπαδοί του έντεχνου. Θυμάμαι ένας στο Youtube (παίζει να ήταν και ο Μπραφ) που τα έριχνε στους fans του έντεχνου και έλεγε ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να γρατζουνάς την κιθάρα, χωρίς καν να παίζεις κάτι, και να λες ότι να ναι στοίχους αρκεί να φαίνονται βαθυστόχαστοι. Και έτσι και έκανε, έγραψε ένα τραγούδι σε 2 λεπτά, τελείως random, έπαιξε 3-4 νότες στην κιθάρα και το έκανε post και από ότι λέει ο ίδιος πολλοί/πολλές του έδωσαν συγχαρητήρια και τι φοβερό τραγούδι που έγραψε κλπ.

Και μαλιστα το συγκεκριμενο το εφτιαξαν και σε κανονικο τραγουδι

http://youtu.be/w9K5bzL4wpc

Συγνωμη για το οφτοπικ

 

[Θεία Λένα]

Τα δικά μου μπεστ οφ: 

1. Κι είχε ένα φεγγάρι σαν κομμένο νύχι

άλλο να στο λέω κι άλλο να σου τύχει

κι είχε ένα φεγγάρι σαν κομμένο νύχι

Στη δική μας σχέση, δεν υπήρχε τύχη.... 

Άτζυ Σαμίου 

2. Κι ένα μεγάλο έντεχνο σουξέ της Αρβανιτάκη ( Με το ίδιο μακό):

αρχίζει κάπως έτσι...:

Και προτού να λουστώσταυρουδάκι Χριστόμες στα δόντια κρατάω

Συνεχίζει έτσι:

Σε χρειάζομαι καιτο καινούργιο παρκέ (!!!!???)με το πόδι πληγώνω

και κλείνει έτσι:

Τι θα κάνεις λοιπόντο κομμένο Deponκυνηγάω στο σεντόνιΚαι προτού να το πιωσαν δεσμός με σκορπιόλογαριάζονται οι πόνοι

3. Θέμης Αδαμαντίδης:

Απο τον πύργο της Βαβέλ

έφυγα νύχτα με το κτελ (!!!!!!!)

για να γλιτώσω...

4. Άπειρο υλικό σε στίχους των Πυξ Λαξ ( ενδεικτικά):

σε θυμάμαι είχες ξαπλώσει στου μονού μου κρεβατιού τις καλημέρες

Υπάρχουν το νιώθω υγρά μονοπάτιαυπάρχουν κομμάτια από φως στη σιωπή 

5. Σουρεάλ κι ο στίχος " και βάφω τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσες" 

6. Και μια που έπιασα Μητροπάνο δε μπορώ να παραλείψω τα αξεπέραστης έμπνευσης...

" Τι το θες το κουταλάκι να μου δώσεις το φαρμάκι"

και

" Γιατί εσύ δεν ήσουν άνθρωπος, γιατί εσύ ήσουν χιονάνθρωπος"

 

[TZELASO]

΄Ακυρος στίχος ε? Λοιπόν, αυτή τη στιγμή, ένα ολόκληρο άσμα (πολλοί στίχοι) μου έρχεται στο μυαλό...  Εγώ προσωπικά, δεν το κατάλαβα ποτέ...

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χθες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές

Τ' αηδόνια σε χτηκιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά 
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία 
και να 'σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά 
κι όχι να ζεις μ' αυτή την κομπανία 
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά 

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή 

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά 
κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετυλίνη 
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά 

Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή 
πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι 
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά 
Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή 
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες 
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί 
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες 
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί 

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς

 

[elephadas]

"Θητεία" και Μάνος Ελευθερίου. Όλα τα τραγούδια του σημαντικού αυτού δίσκου του Γιάννη Μαρκόπουλου είχαν ακαταλαβίστικα λόγια. Γι αυτό κι εγώ ενώ μου αρέσει πάρα πολύ ο δίσκος και τον ακούω συχνά από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε δεν έχω καταφέρει να τα μάθω και μπερδεύομαι. (Η χουντική λογοκρισία είχε αλλάξει μερικά λόγια που κρίθηκαν πολιτικώς  ¨επικίνδυνα" κι αυτό έκανε τα λόγια ακόμη πιο ακατανόητα αλλά και η αρχική τους μορφή δεν ήταν πολύ κατανοητότερη). Αλλά νομίζω μπορούμε να διακρίνουμε τη διαφορά μεταξύ στίχων υπαινικτικών, ελλειπτικών και συμβολικών τους οποίους δεν πολυκαταλαβαίνουμε και στίχων του επιπέδου

Κι είχε ένα φεγγάρι σαν κομμένο νύχι (*) / άλλο να στο λέω κι άλλο να σου τύχει

γιατί αν όχι, με την ίδια λογική μπορούμε να απορρίψουμε συλλήβδην τη σύγχρονη ποίηση, Σεφέρηδες και Ρίτσους και Ελύτηδες και άλλους πολλούς, Έλληνες και ξένους, που επίσης γράφαν "ακατανόητα" και να θεωρούμε ποίηση μόνο τα απλά στιχάκια που λένε ιστοριούλες. Φυσικά το ακαταλαβίστικο δεν είναι συνώνυμο της υψηλής τέχνης, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι και συνώνυμο του "σιγά μωρέ τέτοια ποιήματα σου γράφω εγώ εκατό την ώρα". Από κει και πέρα, αν σε κάποιον δεν αρέσουν τα συγκεκριμένα τραγούδια και οι στίχοι τους ή η υψηλή ποίηση, γούστο του και καπέλο του και κανείς δεν μπορεί να τον ψέξει.

(*) το "φεγγάρι σαν κομμένο νύχι" είναι βλακώδες, χώρια η συνέχεια, αλλά η αντίστροφη παρομοίωση ("ήταν τόσο όμορφη που το κομμένο νύχι της έμοιαζε με το μισοφέγγαρο") είναι συνηθέστατη στις περιγραφές πανέμορφων γυναικών στις "Χίλιες και μία νύχτες", κι έχει νόημα. Η ομορφιά της ήταν τόση που εξύψωνε κάτι το τελείως άχρηστο και μηδαμινό όπως ένα κομμένο νύχι της στο επίπεδο του φεγγαριού. Ενώ ο βλακώδης στίχος ρίχνει κάτι το όμορφο και σπουδαίο (το φεγγάρι των τραγουδιών) στο επίπεδο ενός κομμένου νυχιού

 

[TZELASO]

 Όλα τα τραγούδια του σημαντικού αυτού δίσκου του Γιάννη Μαρκόπουλου είχαν ακαταλαβίστικα λόγια. Γι αυτό κι εγώ ενώ μου αρέσει πάρα πολύ ο δίσκος και τον ακούω συχνά από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε δεν έχω καταφέρει να τα μάθω και μπερδεύομαι. Αλλά νομίζω μπορούμε να διακρίνουμε τη διαφορά μεταξύ στίχων υπαινικτικών, ελλειπτικών και συμβολικών τους οποίους δεν πολυκαταλαβαίνουμε και στίχων του επιπέδου

Γιατί αν όχι, με την ίδια λογική μπορούμε να απορρίψουμε συλλήβδην τη σύγχρονη ποίηση, Σεφέρηδες και Ρίτσους και Ελύτηδες και άλλους πολλούς, Έλληνες και ξένους, που επίσης γράφαν "ακατανόητα" και να θεωρούμε ποίηση μόνο τα απλά στιχάκια που λένε ιστοριούλες. Φυσικά το ακαταλαβίστικο δεν είναι συνώνυμο της υψηλής τέχνης, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι και συνώνυμο του "σιγά μωρέ τέτοια ποιήματα σου γράφω εγώ εκατό την ώρα". 

Κοίτα, θα συμφωνήσω με αυτό που λες για τη διαφορά του ακαταλαβίστικου και του βλακώδη στίχου. Επίσης, θα συμφωνήσω για τη μουσική του συγκεκριμένου τραγουδιού, η οποία είναι εκπληκτική. Δεν έχω ακούσει όλο τον δίσκο αλλά το συγκεκριμένο τραγούδι. Και ξέρεις πώς? Πολλά χρόνια πριν, σε ένα εορταστικό επεισόδιο του "Δις εξαμαρτείν" στην τηλεόραση, δια στόματος Ελένης Τσαλιγοπούλου!  Έλεγε κάποιους στίχους του και μετά έψαξα να βρω το τραγούδι, γιατί μου άρεσε τόσο πολύ η μουσική του και πίστευα ότι αν το ακούσω ολόκληρο, θα καταλάβω τι θέλει να πει.

Όταν το άκουσα ολόκληρο μπερδεύτηκα ακόμα περισσότερο, γιατί δεν έβγαινε κανένα απολύτως νόημα. Ότι ο στίχος δεν είναι προχειροφτιαγμένος για να πω "σιγά και εγώ κάνω τέτοια" είναι πασιφανές. Οι λέξεις και οι εκφράσεις δεν είναι απλή ρίμα, είναι διαλεγμένες μία-μία. Γιατί θεωρείται όμως, ότι είναι σημαντικός ένας δίσκος από πλευράς στίχου αν όλα τα τραγούδια είναι ακαταλαβίστικα και από ποιους? Τι σημαίνει υψηλή ποίηση? Ο Παλαμάς, ο Καρυωτάκης, ο Βαλαωρίτης, ο Σολωμός και τόσοι άλλοι, που είναι κατανοητοί δεν είναι κορυφαίοι ποιητές? Η ποίηση μου αρέσει πάρα πολύ και έχω διαβάσει πάρα πολλούς ποιητές (έστω και από ένα ποίημά τους) συμπεριλαμβανομένου του Σεφέρη και Ελύτη (ο τελευταίος είναι και αυτός που προτιμώ από τους τρεις) και λιγότερο Ρίτσου και τα ποιήματά τους αφ' ενός καταλαβαίνονται, αφ' ετέρου, είναι πολύ ωραίο να ψάχνω να βρίσκω κάποια από τα νοήματα που κρύβουν. Μπορεί κάποια στιγμή να έγραψαν κάτι που δεν καταλαβαίνεται αμέσως, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Κάποια κείμενα είτε πεζά είτε έμμετρα, χρήζουν περαιτέρω μελέτης για την πλήρη κατανόησή τους. Ήταν το αγαπημένο μου μάθημα στο σχολείο. Η ανάλυση κειμένων.

Το συγκεκριμένο άσμα όμως, (μελοποιημένο ποίημα, τέλος πάντων) είναι εντελώς ακαταλαβίστικο, δεν έχει καν έννοια, κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα. Αν είναι συμβολικό και κρύβει κάποια νοήματα που δεν τα πιάνω εγώ (μα ούτε ένα) και τα καταλαβαίνει μια συγκεκριμένη ομάδα, μπράβο τους. Μου θυμίζει εκείνη την ατάκα του Ηλιόπουλου: "Ποίημα είναι παιδί μου, δεν το καταλαβαίνεις. Αν το καταλάβαινες, θα ήταν τσιφτετέλι".

 

[TZELASO]

Θέλεις βλακώδη στίχο? Να σου πω βλακώδη στίχο. 

" Επείγει να γυρίσει επείγει, μου λείπεις και με πιάνουνε ρίγη".

Επίσης εκείνο το καταπληκτικό:

"Πού έχω παρκάρει δε θυμάμαι, ήπια πολύ πανάθεμά με"!!!!!!!!!!!!!!!

? ?

 

[Bambinella]

Επίσης εκείνο το καταπληκτικό:

"Πού έχω παρκάρει δε θυμάμαι, ήπια πολύ πανάθεμά με"!!!!!!!!!!!!!!!

Σε αυτον τον στιχο βασιστηκε ολοκληρο το σεναριο της ελληνικης ταινιας Η Μεγαλη Αποφαση.

 

[elephadas]

TZELASO, είσαι πολύ πιο προχώ από μένα. Ημιβάρβαρος και ημιμαθής μηχανικός ων, δεν πολυκαταλαβαίνω πολλά των 3 ποιητών που ανέφερα. Και γενικά δεν τα πάω καλά με την ποίηση, αλλά παρόλα αυτά μου αρέσουν τραγούδια με ποιητικούς στίχους ή να ακούω ποιητές να διαβάζουν ποιήματά τους. Η βαρειά, υποβλητική φωνή του Σεφέρη που διαβάζει τα "Επιφάνια" μου φέρνει ανατριχίλα. Δεν βγάζω νόημα που κολλάνε Αλδεβαράν, κύκνοι στην ακίνητη δεξαμενή και πατήματα των αλόγων. Αλλά μου αρέσει. Προφανώς δεν απευθύνεται στη λογική μου. Έτσι βλέπω και τους στίχους πολλών τραγουδιών. Δεν θα πει ότι αρκεί κάποιος να γράφει ακαταλαβίστικα για να μείνω εκστατικός "τι υπέροχα λόγια", είμαι σίγουρος ότι πολλοί τραγουδοποιοί γράφουν ανοησίες έστω κι αν είναι ειλικρινείς ανοησίες με καλές προθέσεις. Αλλά αυτό είναι μεγάλη συζήτηση που δεν ταιριάζει εδώ και το σχόλιό μου ήταν απλή υπενθύμιση ότι "το νινί σέρνει καράβι" και του "Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη" (παρόλο που αυτή έσυρε 1000 καράβια) δεν μπορούν να πεταχτούν μαζί στον ίδιο Καιάδα.

Αν και εκτός θέματος, θα σου συνιστούσα να ακούσεις όλη τη "Θητεία" (νομίζω υπάρχει όλη στο Youtube στην αρχική εκτέλεση). Αυτή και το "Οροπέδιο" έδειχναν ότι ο Μαρκόπουλος είχε αρχίσει να στρέφεται σε καινούργιους μουσικούς δρόμους χωρίς να εγκαταλείπει τις παραδοσιακές επιδράσεις που ήταν τόσο έντονες στα προηγούμενα έργα του με αποκορύφωμα την "Ιθαγένεια"). Αλλά εκεί που περίμεναμε να ακούσουμε τι άλλο θα έβγαινε από αυτή τη στροφή, τα παράτησε και έβγαλε έργα πολύ δημοφιλή μεν ("Θεσσαλικός κύκλος", "Μετανάστες", "Εργάτες" - αυτό πάτωσε εμπορικά αν θυμάμαι καλά) τα οποία όμως από μουσική δεν πρόσφεραν και πάρα πολλά καινούργια  πράγματα. Μου αρέσουν κι αυτά, (χώρια που δεν θέλει μεγάλη προσπάθεια να καταλάβεις το "Κύριε τηλεφωνητή, σού 'φερα ψωμί στη γάστρα / να το στείλεις στο παιδι μ' τηλεφωνικώς στην Πάτρα") αλλά όχι σαν τα προηγούμενα.

 

[TZELASO]

TZELASO, είσαι πολύ πιο προχώ από μένα. Ημιβάρβαρος και ημιμαθής μηχανικός ων, δεν πολυκαταλαβαίνω πολλά των 3 ποιητών που ανέφερα. Και γενικά δεν τα πάω καλά με την ποίηση, αλλά παρόλα αυτά μου αρέσουν τραγούδια με ποιητικούς στίχους ή να ακούω ποιητές να διαβάζουν ποιήματά τους. Η βαρειά, υποβλητική φωνή του Σεφέρη που διαβάζει τα "Επιφάνια" μου φέρνει ανατριχίλα. Δεν βγάζω νόημα που κολλάνε Αλδεβαράν, κύκνοι στην ακίνητη δεξαμενή και πατήματα των αλόγων. Αλλά μου αρέσει. Προφανώς δεν απευθύνεται στη λογική μου.

Πιο προχώ? Μάλλον, πιο οπισθοδρομική. Ποιος ασχολείται με ποίηση σήμερα? Όσο για το "ημιβάρβαρος και ημιμαθής μηχανικός", εγώ είμαι απλώς μια απόφοιτη Λυκείου που μου αρέσει πολύ το διάβασμα. Αλλά την "ΘΗΤΕΙΑ" θα την ακούσω. Έτσι, από περιέργεια. Και θα ψάξω τα "Επιφάνια".  

 

[LadyNaty]

Χαχα οντως σαν κομητης. Αραγε υπαρχουν τιποτα blog με τιτλους "δειτε ως ειναι σημερα ο Μιχαλης Εμιρλης" κλπ

Οσο για το στιχο ειναι μεν χαριτωμενος αλλα οχι παραλογος. Μου δινει την εικονα οτι η υστερω ανοιξε το ψυγειο και του πεταει στο κεφαλι ο,τι βρισκει μεσα, μαργαρινες κλπ. Πολυ ζωντανο και περιγραφικο ατα τη γνωμη μου

Και μαλιστα το συγκεκριμενο το εφτιαξαν και σε κανονικο τραγουδι

http://youtu.be/w9K5bzL4wpc

Συγνωμη για το οφτοπικ

Το άκυρο είναι οι "συσκευασίες μαργαρίνης" που μπήκαν για να ριμάρουν με την πίπα της ειρήνης, σε μια προσπάθεια να πρωτοτυπήσει ο (πολλά υποσχόμενος προ 14ετίας, άσχετα αν τελικά διέψευσε τις προσδοκίες) τραγουδοποιός... το αποτέλεσμα είναι χαριτωμένο σε πρώτη ακρόαση, αλλά αν το σκεφτείς είναι τελείως άκυρο και μπήκε μόνο για λόγους ρίμας.

 

[Rakeesh]

Το άκυρο είναι οι "συσκευασίες μαργαρίνης" που μπήκαν για να ριμάρουν με την πίπα της ειρήνης, σε μια προσπάθεια να πρωτοτυπήσει ο (πολλά υποσχόμενος προ 14ετίας, άσχετα αν τελικά διέψευσε τις προσδοκίες) τραγουδοποιός... το αποτέλεσμα είναι χαριτωμένο σε πρώτη ακρόαση, αλλά αν το σκεφτείς είναι τελείως άκυρο και μπήκε μόνο για λόγους ρίμας.

Χμ ναι, εδω εχουμε να κανουμε με την υποκειμενικοτητα της εννοιας "ακυρο" (και κατα πολλους εδω εγκειται και η ομορφια της της Τεχνης). Φυσικα και κοτσαριστηκε ο στιχος για να κανει ριμα με την πιπα της ειρηνης. Οντως πολλοι στιχοι επιλεγονται για να κανουν ριμα με καποιον αλλο ή απλα για να ειναι πιασαρικοι, εδω ομως δενει πολυ ωραια με το συγκείμενο, και οπως ειπα δημιουργει μια κωμικη και ζωντανη εικονα που βγαζει ενα συγκεκριμενο νοημα και ενισχυει τη "σατιρικη" διαθεση του τραγουδιου. Γι' αυτο και δε θα χρησιμοποιουσα το χαρακτηρισμο ακυρο αλλα δε θα επιμεινω στη "διαφωνια μου".

1@elephadas[/USER] 1@TZELASO[/USER] Οσον αφορα γενικοτερα τους ακαταλαβιστικους στιχους στα εντεχνα τραγουδια  ειναι περιπλοκο θεμα. Εχω διαβασει ακαταλαβιστικους στιχους οπου ομως μπορω να διακρινω μια μαεστρια στην επιλογη των λεξεων και μου βγαζουν καποια συμβολα και ομορφες αφηρημενες εικονες τις οποιες δεν μπορεις να αποδοσεις με ρεαλιστικο λογο. Και εδω ειναι η ομορφια της ποιησης.

Οσον αφορα ομως τους Κατσιμιχα και τη σχολη τους (την οποια σατιριζει ο Μπραφ με τις "αλανες του βορια" και το "κιτρινο αστειο"), δεν διακρινω καποια μαεστρια ή τέχνη, ουτε συμβολα, ουτε εικονα (ουτε καν αφηρημενη). Κατα την ταπεινη μου γνωμη η "στιχουργια" τους ειναι ψιλοαρπαχτη και υπαρχουν μονο για να πιασει ο ακροατης τυχαια καποιες σκορπιες ομορφες λεξεις. Η οποια καλλιτεχνικη αξια τετοιων τραγουδιων εγκειται καθαρα στη μουσικη και την ερμηνεια, τα οποια δεν αμφισβητω.

Επειδη ομως δε θελω να ειμαι αφοριστικος μπορω να δεχτω οτι οι στιχοι οντως εχουν καποια τεχνη την οποια εγω δεν μπορω να δω με την πρωτη ματια, και μπορει να δει καποιος αλλος.

 

[Θεία Λένα]

 
Με παπί δανεικό 

Θα σε πάω μια βόλτα σ ένα πάρτι τρελό 
Με ατελείωτα φώτα..
Και μετά τα ποτά με σπασμένο κεφάλι θα βρεθούμε αγκαλιά
Σε μια έκσταση άλλη....
 
* Εντάξει. Το ΆΣΜΑ. ήταν τόσο ασυνάρτητο που έγινε τεράστιο χιτ
 
 
Μαρινέλλα:
 
Ίσως κείνη τη βραδιά
Με το μπλέ το παλικάρι 
Αν δεν ήμουνα δειλή
Να γινόμασταν ζευγάρι...
 
* Το παλικάρι είναι μπλε καθώς είχε δυο ματάκια μπλε, μπλε και πως θα τα θυμάμαι, χρώμα πέλαγος καλέ. 
 
 
 
Το πότε Βούδας πότε Κούδας είναι επίσης ασυνάρτητο και πως αλλιώς να ήταν αφου νομίζω γράφτηκε από σκόρπια στιχάκια του Ρασούλη
 
Κι απ' τα καινούργια μεγάλα σουξέ που μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια ( απ τα γέλια)
 
- " Ήμουν απ αυτές που τις έδιωχναν ως κι οι θάλασσες" μας τραγουδά η Ζουγανέλη, κι ειλικρινά δεν ξέρω τι στην ευχή εννοεί
 
- " Με κυνηγούν οι μέλισσες κι εσύ που δε με θέλησες" 
Δεν ξέρω. Τι να πω. 
 
 
* Πάντως εμένα τα Μαλαματένια λόγια μια χαρά κατανοητά μου φαίνονται. Δε σας γράφω όμως την ερμηνεία μου διότι υπάρχει πάντα η πιθανότητα να με πάρετε στο ψιλό και δε θα το αντέξει η ευαίσθητη φύση μου. 
 
Όσο για τους Κατσιμιχες τους θεωρώ πανεντιμους καλλιτέχνες. Μ αρέσουν πολλά τραγούδια τους. Λουλούδι του δάσους, Μάρκος κ Άννα, το γλυκύτατο μια βραδιά στο λούκι, το ανθρωπάκι..... 
Και φυσικά το ανεπανάληπτο ' αλά Ζαμπέτα' τα σκυλιά της νύχτας