Ο πιο "άκυρος" στίχος σε ελληνικό τραγούδι !

[Bambinella]

Με μόλις έξι χρόνια καθυστέρηση θα δώσω την εκδοχή μου.
Υποθέτω μιλάει για τα τραπέζια τα σπαστά, τα σιδερένια, που συνήθως παίρνουν δύο άτομα. Αν το τραπέζι είναι διπλωμένο, σημαίνει δεν υπάρχει παρέα, κανείς να τα πούμε συνεπώς το μάζεψα, και γι αυτό σιωπηλό. ¨Ετσι νομίζω κιόλας, δεν το γραψα εγώ να ξέρω στα σίγουρα

Ωρε μανα μου, τι τραβαμε για να βγαλουμε ακρη σε ενα τραγουδακι. Αδικο εχω μετα που φωναζω συνεχως Σοφον το σαφες;
Και το αστρο το σβησμενο που κολλαει;

 

[Θεία Λένα]

Και το αστρο το σβησμενο που κολλαει;

Ε, δε μπορώ να τα ξέρω και όλα

 

[Bambinella]

Ε, δε μπορώ να τα ξέρω και όλα

Γιατι, νομιζεις οτι αμα ρωταγα το στιχουργο, θα ηξερε;

 

[Θεία Λένα]

Όχι καλέ, κι αυτός εμένα ρωτάει

 

[elephadas]

Εγώ νομίζω ότι οι στίχοι είναι καθαρότατοι σαν χρησμός της Πυθίας.

Το πρόσωπο που μιλάει σε πρώτο πρόσωπο είναι αστρολόγος/μέντιουμ που αντιμετωπίζει επαγγελματικά προβλήματα, διότι ούτε τα άστρα μπορεί πια να διαβάσει (αφού είναι σβησμένα) και ούτε το τραπεζάκι της μιλάει με σήματα Μορς (άρα σιωπηλό) και το δίπλωσε μην πιάνει άδικα χώρο (το ότι ήταν πτυσσόμενο δείχνει ότι ήταν πλανόδιο μέντιουμ, από τσίρκο σε πανηγύρι και από πανηγύρι σε φεστιβάλ)

Κι η Πυθία πού κολλάει? Μα τα ίδια είχε πει το αρχαίο μαστουρομέντιουμ στον απεσταλμένο του Έμπερορ Τζούλιαν, "...χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μαντίδα δάφνην, ου παγάν λαλεούσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ". Ακριβώς το ίδιο λένε και οι στίχοι σε πιο μοντέρνα εκδοχή. Αν ζούσε η Πυθία θα τραγουδούσε:

"Ήρθες στη δαίδαλον αυλά
μα η πηγή σβησμένη
με τα νερά της σιωπηλά
κι η δάφνη ξεραμένη.

 

[flogokriptis]

"Έβγαζα απ' τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι, σου'ριχνα στα μάτια να πονάς"

 

[elephadas]

Δεν το έχετε κάνει ποτέ? Αν θυμάμαι καλά χρησιμοποιούσαμε πορτοκαλόφλουδες, και κάπως τις δίπλωνες και τις έκανες και πιτσίλιζαν το θύμα με μικροσκοπικά σταγονίδια που έτσουζαν. Οπότε ο στίχος περιγράφει ακριβώς ένα παλιό παιδικό "παιχνίδι".

 

[laura ingalls]

Οπότε κάποιοι στιχοι περιγράφουν μικρές αποσπασματικές εικόνες από τα παλιά χρόνια που σε εμάς δε λένε και πολλά. Φανταστείτε στις πολύ νεότερες γενιές τι ακαταλαβίστικα θα είναι.

 

[elephadas]

Οπότε κάποιοι στιχοι περιγράφουν μικρές αποσπασματικές εικόνες από τα παλιά χρόνια που σε εμάς δε λένε και πολλά. Φανταστείτε στις πολύ νεότερες γενιές τι ακαταλαβίστικα θα είναι.

Ναι, γιατί ακόμη και την εποχή που γράφτηκαν αναφέρονταν σε παλιές αναμνήσεις των στιχουργών, πραγματικές ή φανταστικές. Κι υπάρχουν πολλά άλλα παραδείγματα. Ένα άλμπουμ γεμάτο απ' αυτά είναι ο "Δρόμος" του Πλέσσα (οι στιχοι ειναι του Λ. Παπαδοπουλου στον οποίο οφείλονται και οι φλούδες μανταρίνι) "Κύλαγε το τσέρκι στην οδό Φυλής" λέει ο πρώτος στίχος του πρώτου τραγουδιού.... "φόρεσα και δίσολο σεβρό" (αυτό έπρεπε να μου το εξηγήσει η μητέρα μου, ούτε η δικη μου γενιά ήξερε τι είναι), κλπ κλπ

 

[laura ingalls]

Σεβρ (chèvre) είναι η κατσίκα γαλλιστί. Σεβρό είναι είδος-ποιότητα δέρματος. Μάλιστα το έχω συναντήσει και στον πληθυντικό αριθμό! (Διαθέτουμε σεβρά δέρματα).
Δίσολο σεβρό πρέπει να είναι παπούτσι που αποπνέει μεσοαστική πολυτέλεια. Υποθέτω βέβαια.

 

[elephadas]

Απ' ό,τι μου είχε πει η μητέρα μου, δεν είχε σχέση με πολυτέλεια. Τα δίσολα ήταν πιο ανθεκτικά από τα κανονικά οπότε τα φορούσαν ταξιδιώτες, οδοιπόροι, εργάτες κλπ. (ταιριάζει και στο τραγούδι, έβαλε δίσολο για να κινήσει να την βρει διότι μπορεί να χρειαζόταν μακρύ ταξίδι). Αλλά αυτό ακριβώς είναι που λέω, στη σημερινή εποχή και για τις νεότερες γενιές πολύ περισσότερο, δεν είναι κάποιος γνωστός καθημερινός όρος. Αν λυώσουν τα παπούτσια μας αγοράζουμε άλλα. Πριν μπόλικες δεκαετίες όμως και το σεβρό και το δίσολο δεν ήταν άγνωστες λέξεις που θέλανε ντεντεκτιβική γλωσσολογική ανάλυση για να τις καταλάβεις.

 

[tsimisde]

Διαβάζοντας το παρόν τοπικ, σαφώς και έχω πολλές περιπτώσεις στίχων που με κάνουν να ξύνω το κεφάλι μου απορημένος, αυτή όμως είναι η πρώτη που μου ήρθε στο μυαλό και ο στίχος λέει στο ρεφρέν:

"Μου πήρες και τη μάχη,
μου πήρες και τον πόλεμο,
μ'αυτο το μαύρο βλέμμα,
το καθαρόαιμο"

Πραγματικά απορώ τι θέλει να πει ο ποιητής εδώ και πραγματικά δεν μπορώ να δώσω ερμηνεία. Ίσως το καθαρόαιμο εδώ να εννοεί την αθωότητα/αγνότητα του προσώπου αλλά και πάλι, έχοντας στα υπόψιν ότι το καθαρόαιμο σχετίζεται με ράτσα σκυλιού, ο στίχος με παραξενευει. Όχι ότι δεν είναι ωραίο το τραγούδι αλλά με το στίχο αυτό, προκύπτουν πολλά ερωτηματικά.....

 

[x_nikaki_x]

"η μοναξιά με πνίγει πάει να με τρελάνει ματώνει σαν την πρόκα την παλάμη της καρδιάς" (πήγε να κάνει παρομοίωση και το σκότωσε τελείως, ούτε αυτός δεν κατάλαβε τι θέλει να πει)

"Ε τι, τι, ε, τι τι, τι τι τι ε τι ε τι τι" (no comments)

Καλά απίστευτο.
Μόλις τώρα συνειδητοποίησα οτι ο Πλούταρχος δεν λέει "μα τόνισα την πρόκα στην παλάμη της καρδιάς". Ναι ναι καλά διαβάσατε. Και καλά άλλη μια σφυριά στην πρόκα που έχει βάλει στην καρδιά του. Όχι οτι έχει νόημα αλλά εγώ αυτό άκουγα

 

[Bambinella]

Φερτε μου ενα μαντολινο. Στιχοι Μανος Χατζηδακις.
Το ακουσα ξανα προσφατα και σκεφτηκα τι σπανια σαχλαμαρα ειναι αυτη. Ουτε παιδακι του Δημοτικου δεν θα εγραφε τετοιους στιχους. Βγαινει νοημα απο τετοια βλακεια;

Φερτε μου ενα μαντολινο
για να δειτε πως πονω
κι υστερα θα γινω κρινο
κι υστερα πια θα χαθω
Τι με νοιαζει κι αν χαθω
αφου θα' χω γινει κρινο
φερτε μου ενα μαντολινο

Το παιδι που μ' αγαπαει
ολο θελει να ρωτα
τι σημαινει Κυριακη
Σκεφτομαι γιατι ρωταει
και φοβαμαι οτι ξεχνα
πως τον ειδα Κυριακη

Μεγας εισαι Κυριε και θαυμαστα τα εργα σου!

 

[marysuz73]

Φερτε μου ενα μαντολινο. Στιχοι Μανος Χατζηδακις.
Το ακουσα ξανα προσφατα και σκεφτηκα τι σπανια σαχλαμαρα ειναι αυτη. Ουτε παιδακι του Δημοτικου δεν θα εγραφε τετοιους στιχους. Βγαινει νοημα απο τετοια βλακεια;

Φερτε μου ενα μαντολινο
για να δειτε πως πονω
κι υστερα θα γινω κρινο
κι υστερα πια θα χαθω
Τι με νοιαζει κι αν χαθω
αφου θα' χω γινει κρινο
φερτε μου ενα μαντολινο

Το παιδι που μ' αγαπαει
ολο θελει να ρωτα
τι σημαινει Κυριακη
Σκεφτομαι γιατι ρωταει
και φοβαμαι οτι ξεχνα
πως τον ειδα Κυριακη

Μεγας εισαι Κυριε και θαυμαστα τα εργα σου!

Το οποίο τραγούδι είχε σατιρίσει έντονα ο Γιάννης Γκιωνάκης στην ταινία "Ο γαμπρός μου ο δικηγόρος" αλλάζοντας τους στίχους, "φέρτε μου ένα κοκορέτσι για να δείτε πως πεινώ!!", "Φέρτε μου μια κοπελάρα για να ντυθώ γαμπρός!!"

 

[Θεία Λένα]

Βγαινει νοημα απο τετοια βλακεια;

Φυσικά έχω μια ερμηνεία

Το παιδί λοιπόν μάλλον δε με αγαπάει, διότι με ρωτάει τι σημαίνει Κυριακή ( ημέρα χαράς/ ημέρα θεού/γιορτής) κι εγώ αναρωτιέμαι γιατί με ρωτάει, αφού για μένα Κυριακή ήταν η μέρα που τον γνώρισα, αλλά καταφανώς τα αισθήματα δεν είναι αμοιβαία.
Διότι αν ήταν αμοιβαία θα ήξερε και δε θα ρωτούσε.
Κατόπιν τούτων, κι επειδή τυγχανω καλλιτέχνης φέρτε μου ένα μαντολίνο να σας δείξω τον πόνο μου παίζοντας κι ύστερα ας πάω στα κομμάτια. Γιατί παίζοντας στο μαντολίνο τον πόνο της αγάπης μου θα γίνω κρίνο, θα εξευγενιστω και θα εξαγνιστω συνεπώς δε με νοιάζει το μετά.

* μια τυχαία ανάλυση , μιας τυχαίας αίσθησης πιθανότατα εκτός τόπου κ χρόνου

 

[Bambinella]

Κατόπιν τούτων, κι επειδή τυγχανω καλλιτέχνης φέρτε μου ένα μαντολίνο να σας δείξω τον πόνο μου παίζοντας κι ύστερα ας πάω στα κομμάτια. Γιατί παίζοντας στο μαντολίνο τον πόνο της αγάπης μου θα γίνω κρίνο, θα εξευγενιστω και θα εξαγνιστω συνεπώς δε με νοιάζει το μετά.

Αυτο μου θυμιζει ατακα του Ηλιοπουλου στο Ο φιλος μου ο Λευτερακης:
"Αν υπαρχει αυτος, τοτε δεν υπαρχω εγω. Κι αμα δεν υπαρχω εγω, τι με νοιαζει που υπαρχει αυτος;"

 

[discgang]

Θα με δικάσει ο κούκος και το αηδόνι..Από το επίσης πανηλίθιο ο ΑηΛαός. Ποίηση λέει Μπουρμπούλη με ταρατατζούμ μουσική Λάγιου. Η Μπέλλου από τη Σκύλλα Ανδριόπουλος στη Χάρυβδη.

Επίσης από το Σ' αναζητώ του Μητροπάνου...

" Μόνη ξυπνά μόνη κοιμάται τώρα η μέρα

Με μηχανάκι με κομπιούτερ και φλογέρα "

αθάνατες βλακείεs πράγματι