Κανονικά η Ελλάδα μάγκες μου πρέπει να γίνει αντικείμενο επισταμένης έρευνας από όλους τους ειδικούς επιστήμονες του πλανήτη προεξαρχόντων κοινωνιολόγων, ψυχολόγων και ανθρωπολόγων και να ακολουθήσει ένα παγκόσμιο συνέδριο όπου θα μελετηθεί σε βάθος το νεοελληνικό ανθρώπινο γένος και η εξέλιξη του. Γιατί δεν μπορεί αυτά τα παγκοσμίως πρωτόγνωρα ευτράπελα που συμβαίνουν στην χώρα μας, θα πρέπει τάχιστα να τεθούν υπό ενδελεχή έρευνα και να γίνει διερεύνηση των αιτίων αλλα και των συνεπειών.
Δεν μπορώ να ξεχάσω τον τηλεοπτικό χαμό που είχε γίνει κάποιο Σαββατόβραδο Απριλίου του σωτήριου έτους 1984, από την άκρως συντηρητική και σεμνότυφη κοινωνία της εποχής που κατέκλυσαν με διαμαρτυρίες το τηλεφωνικό κέντρο της τότε ΕΡΤ 2 για την προβολή της προκλητικής κατ' αυτούς ταινίας του Αλευρά. Το προκλητικό ήταν οι (sic) τολμηρές και σοκαριστικές στηνές του ήρωα που υποδυόταν ο ίδιος το μωρό, αναπαραστώντας τον θηλασμό στην μητέρα του, δεχόμενος πριν να του βάλει ταλκ στα ευαίσθητα σημεία του που ουδέποτε έδειξε στον φακό.
Οποία προκλητικότης και προσβολή των ηθών. Κατέβηκαν οι πομποί της τηλεόρασης, έπεσε μαύρο, το θέμα δημιούργησε τέτοια αναταραχή που κόντεψε να πέσει η κυβέρνηση, έγινε ακόμα και θέμα συζήτησης υπό μορφή αστεισμού στην συνάντηση Καραμανλή-Μιτεράν!!!! που έγινε εκείνες τις μέρες, και έγινε πρώτο θέμα σε ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία η προβολή της ταινίας. Βέβαια σε σχέση με αυτά που έχουν δει τα μάτια μας τα επόμενα χρόνια και ειδικά μετά την είσοδο της ιδιωτικής τηλεόρασης, η ταινία του Αλευρά μοιάζει με κοκκινοσκουφίτσα και Χιονάτη με τους 7 νάνους, μπροστά σε πραγματικά οργιώδη και ακραία τολμηρά σήριαλ και φίλμ, σύμφωνα πάντα με την σεμνοτυφία και τον συντηρητισμό των τότε φωνασκούντων και σοκαρισθέντων ατόμων.
Αν και κατά την ταπεινή μου γνώμη, ούτε αυτά τα απελευθερωμένα τολμηρά που έχουμε δει στην ελληνική τηλεόραση θεωρούνται πρόκληση, γιατί το σεξ δεν είναι προκλητικό αλλά χάρισμα, αλλά πάει αλλού η κουβέντα.
Κυρίες και κύριοι αυτή η σεμνοτυφία και ο ψευτοσυντηρητισμός της γραβάτας, του ταγιέρ και του λευκού κολλάρου που αποτελεί την κάλυψη και την απόκρυψη των πραγματικά νοσηρών εγκλημάτων θα πρέπει να μας παραδειγματίσει όλους μας αναλογιζόμενοι σε ποια υποκριτική και πραγματικά νοσηρή κοινωνία ζούμε. Και νοσηρότητα δεν είναι η πραγματικά πολύ καλή κατ' εμέ ταινία του Αλευρά που απεικονίζει τα βιώματα του πρωταγωνιστή από την τρυφερή του ηλικία έως και την ενηλικίωση του και μάλιστα σε μια πολύ όμορφη εποχή δείχνοντας μια υπέροχη Αθήνα της δεκαετίας του '70 που δεν υπάρχει πια. Αποτέλεσμα η ταινία να σαρώσει σε εισιτήρια τις επόμενες μέρες από την τηλεοπτική της προβολή όταν προβλήθηκε στους κινηματογράφους. Συγχαρητήρια στον Νίκο Αλευρά για την δημιουργία αυτού του αριστουργήματος.
