Ειδικά στην Γ'Λυκείου που οι περισσότεροι βλέπαμε το σχολείο σαν μια ευκαιρία για να ξεσκάσουμε από το διάβασμα του φροντιστηρίου και των Πανελληνίων, δεν νομίζω να υπήρχε στιγμή που να μην παίζαμε κάποιο παιχνίδι την ώρα του μαθήματος...
Τα περισσότερα βέβαια τα έχετε αναφέρει κι εσείς οι ίδιοι, οπότε δεν έχει νόημα να τα επαναλάβω (SOS, τρίλιζα, Όνομα-Ζώο-Πράγμα κ.λπ.).
Από εκεί και πέρα, τα παλιότερα χρόνια (Δημοτικό-Γυμνάσιο) θυμάμαι πως παίζαμε αρκετά και τις
"Τελίτσες" όπως τις λέγαμε (turn-based παιχνίδι όπου συνδέοντας τις τελείες προσπαθείς να συμπληρώσεις περισσότερα τετράγωνα από τον αντίπαλο) ή την κλασική
"Κρεμάλα" (όπου για κάποιο λόγο θυμάμαι πως όσες φορές είχα βάλει τη λέξη "ΟΥΖΟ" δεν την είχε βρει κανείς...)
Αυτό που θυμάμαι εντονότερα όμως, είναι όπως είπα η Γ'Λυκείου και τα 3 παιχνίδια που έπαιζα τότε: Τις 3 πρώτες ώρες που ήταν τα μαθήματα "Δέσμης" έπαιζα με το διπλανό μου
Σκορ-4 στο θρανίο (που είχε πάρει μια μόνιμη... γαλάζια απόχρωση από το πολύ γράψε-σβήσε με το στυλό) και με τον από-πίσω
Othello σε ένα χαρτάκι που έφτιαχνα ο ίδιος κάθε μέρα (δίπλωνα μια κόλλα τετραδίου σε μέγεθος περίπου όσο η παλάμη του χεριού, το κόλλαγα με σελοτέιπ ώστε να είναι πιο ανθεκτικό και σχεδίαζα με στυλό το "ταμπλό" - αν είχα όρεξη έκανα και σχεδιάκια ή έγραφα "OTHELLO" από πάνω με πιο εκλεπτυσμένα γράμματα), αφού λόγω φθοράς ήταν μιας χρήσης (τα πούλια τα σχεδιάζαμε με μολύβι -δυστυχώς είχαμε κάνει συμφωνία και είχα πάντα εγώ τα άσπρα, οπότε σε κάθε μου κίνηση έπρεπε να σβήνω με γόμα το "γέμισμα" από όσα πούλια κέρδιζα!!!
). Το δύσκολο της υπόθεσης ήταν ότι έπαιζα ταυτόχρονα και με τους δυο, με αποτέλεσμα πολλές φορές να ξεχνάω π.χ. τη στρατηγική που ήθελα να ακολουθήσω στο Othello, αφού σκεφτόμουν τη μεθεπόμενη κίνησή μου στο Σκορ-4. Φαίνεται πως στη δεκαετία του '90 υπήρχαν ακόμα κάποιοι υπολογιστές που δεν προσφέρονταν για multitasking...
Ακόμα πάντως έχω κρατήσει ενθύμια από αυτά τα παιχνίδια (προφανώς εννοώ τα χαρτιά του Othello, το θρανίο μου -όσο και αν το ήθελα- δεν το πήρα σπίτι, αν και κάποιοι συμμαθητές μου το έκαναν!) και επειδή τυχαίνει να βρίσκομαι ακόμα με τα συγκεκριμένα παιδιά, είναι από τις στιγμές που θυμόμαστε πιο έντονα...
Άλλο ένα παιχνιδάκι που έπαιζα, ήταν κάτι σαν...
ποδόσφαιρο με κέρματα , το οποίο πολλά χρόνια αργότερα έμαθα πως δεν ήταν δική μας πατέντα και πως ονομάζεται
"Penny Football" (υπήρχαν τρία κέρματα και η γενική ιδέα είναι πως κάθε φορά για να συνεχίσεις έπρεπε να στείλεις το πιο πίσω κέρμα να περάσει ανάμεσα από τα άλλα δυο χωρίς να τα ακουμπήσει, αλλιώς η κατοχή πέρναγε στον αντίπαλο), Δυστυχώς όμως η ενασχόλησή μου με αυτό το άθλημα δεν μακροημέρευσε, αφού όσο κι αν προσπαθούσαν οι καθηγητές δεν άντεχαν να κάνουν τα στραβά μάτια κάθε φορά που εκσφενδονίζαμε 10-άρικα δυο σειρές παραδίπλα και σηκωνόμασταν να τα πάρουμε, όχι προφανώς για να μη χάσουμε τις 10 δρχ. (άλλωστε το πολύ-πολύ μια τσίχλα να αγόραζες τότε με αυτό το ποσό, δεν είμαι και τόσο παλιός...), αλλά γιατί χρειαζόμασταν την "μπάλα" για να συνεχιστεί ο αγώνας. Χάρηκα πάντως ιδιαίτερα όταν είδα μια εκδοχή αυτού του παιχνιδιού σε
flash μορφή πέρσι με αφορμή το Euro 2008...
Γράφαμε π.χ "Γεια σου είμαι ο/η Τάδε" και όποιος καθόταν στο θρανίο από το άλλο σχολείο - κι εκείνος τσακάλι και μέσα στο κόλπο - απαντούσε την άλλη μέρα και έτσι γινόταν ολόκληρος διάλογος.. τώρα κατά πόσο συναντιόμασταν ποτέ αυτό είναι άλλη ιστορία 
