Τo γελοίο τραγούδι σύμφωνα με τον έναν μπορεί να είναι ο υπέρτατος ύμνος σύμφωνα με κάποιον άλλον. Και συχνά η προσωπική μας άποψη για έναν καλλιτέχνη επηρεάζει το πόσο γελοίο θεωρούμε το έργο του. Προσωπικά θεωρώ πολύ γελοία τα λαϊκά που ρέπουν στον σκυλισμο (Λε Παδες, Ζα Μεδες, Τερλέγκες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, ειδικά δε όταν πάνε να υποδυθούν τους καλλιτέχνες με κοινωνικές ευαισθησίες και τραγουδάνε κάτι πέρα από τα αχ-βαχ καψουροτράγουδα) ενώ ποτέ δεν θα θεωρούσα γελοίο έναν καλλιτέχνη που συμπαθώ, ακόμα και αν κάποιο τραγούδι του είναι εμφανώς προχειρογραμμένο (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Άσιμος, που συχνά οι στίχοι του σου δίνουν την εντύπωση ενός άντε γραψ'το έτσι να τελειώνουμε). Συγκεκριμένα τραγούδια τώρα... μάλλον τα Τηλεπάθεια και Μείνε μαζί μου έγκυος του Λε Πα, Οινοπενυματάκι μου και Είχε παλιόκαιρο του Τερζή...