Κι εγώ το Mexico '86 το θυμάμαι πολύ-πολύ αμυδρά. Άλλωστε ήμουν μόλις 5 ετών. Για να είμαι ειλικρινής μάλιστα, δεν θυμάμαι καν αν είδα κάποιον αγώνα ή όχι, παρά μόνο έχω κάποιες εικόνες από τη μουστακαλή μπάμια (ή ό,τι ήταν αυτό, τέλος πάντων) που είχαν οι Μεξικάνοι για μασκότ...
Εκ διαμέτρου αντίθετη όμως ήταν η αντίδρασή μου στα 9 μου, πλέον, στο Italia '90, το οποίο ήταν και το πρώτο ουσιαστικά Μουντιάλ για μένα...
Βέβαια, οφείλω να σημειώσω πως δεν ήταν η πρώτη μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση Εθνικών Ομάδων που είχα παρακολουθήσει ευλαβικά, αφού είχε προηγηθεί το Euro '88 (και αν το πάμε γενικότερα σε αθλητικές διοργανώσεις, προφανώς προηγείται το Eurobasket '87, όπου ειδικά στον τελικό θυμάμαι τις αντδράσεις μου μια προς μια και πως τότε αποφάσισα οριστικά να παίξω μπάσκετ).
Για να επανέρθω όμως στο θέμα μας, η μανία μου με το Italia '90 ξεκίνησε πριν καλά-καλά τη σέντρα της διοργάνωσης. Άλμπουμ με αυτοκόλλητα, ηλεκτρονικά παιχνίδια (από Master System μέχρι Commodore 64), ειδικές εκδόσεις που πρόσφεραν περιοδικά κι εφημερίδες της εποχής, με είχαν προετοιμάσει τόσο καλά, που ήξερα σχεδόν απ'έξω τις συνθέσεις των περισσότερων ομάδων. Μάλιστα σε ένα μεγάλο τετράδιο που είχα, είχα ζωγραφίσει τη σημαία και την εμφάνιση κάθε ομάδας, για να σημειώνω συγκεντρωτικά τα αποτελέσματα και τις βαθμολογίες των ομίλων (μιλάμε για οργάνωση, όχι αστεία...).
Δυο ήταν οι ομάδες που υποστήριξα φανατικά σε εκείνο το τουρνουά και ουσιαστικά τις υποστηρίζω ακόμα και σήμερα (πλην Ελλάδος προφανώς, που τότε ούτε απ'έξω δεν περνούσε από τέτοιες διοργανώσεις). Η πρώτη ήταν η Γερμανία (Δυτ. Γερμανία ακόμα τότε) που ανέκαθεν υποστήριζα λόγω του πατέρα μου. Είχε πάει αρχικά για σπουδές και τέλικα έζησε 14 χρόνια εκεί, οπότε τη θεωρούσε σαν δεύτερη πατρίδα του και πάντα τους υποστήριζε. Από κοντά λοιπόν κι εγώ, ίσως και γιατί με τράβαγε το ότι έπαιζαν ομαδικά και πειθαρχημένα κι ότι δεν τα παρατούσαν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Άλλωστε δεν ήταν τυχαίο πως λίγα χρόνια πριν, ήταν η πρώτη ομάδα που αγόρασα στο Subbuteo...
Όμως, από την πρεμιέρα κιόλας μάλιστα, επέλεξα και τη... δεύτερη αγαπημένη μου ομάδα. Αυτή δεν ήταν άλλη από την έκπληξη της διοργάνωσης και μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών: Τα "Αδάμαστα Λιοντάρια" του Καμερούν!!! Δεν ξέρω τι με έκανε να τους συμπαθήσω περισσότερο: Κάτι το ότι στον πρώτο-πρώτο αγώνα του τουρνουά ταπείνωσαν την Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Αργεντινή και τον Μαραντόνα που τον αντιπαθούσα (από τότε μου την έσπαγαν τα "κακά παιδιά"... μπορεί η μόνη "άσπρη σκόνη" που είχα ακουστά να ήταν η ζάχαρη άχνη, αλλά έχοντας δει αρκετές φορές σε ανασκοπήσεις πριν το Μουντιάλ το "Χέρι του Θεού" του '86, στα μάτια μου ήταν ένας "ζαβολιάρης" και τίποτα παραπάνω...), κάτι το ότι μια χώρα που μέχρι πριν λίγους μήνες ούτε ακουστά δεν είχα γινόταν η πρώτη αφρκανική ομάδα που προχωρούσε τόσο σε Μουντιάλ, κάτι ο μύθος του γερόλυκου Ροζέ Μιλά που γύρισε από τη σύνταξη για να χορέψει τις αντίπαλες άμυνες (και... τα σημαιάκια του κόρνερ), κάτι ακόμα και οι εμφανίσεις τους που σε αντίθεση με τις περισσότερες ευρωπαϊκές ομάδες είχαν έναν ασυνήθιστο (για τότε) συνδυασμό έντονων χρωματισμών (πράσινη φανέλα - κόκκινο σορτσάκι - κίτρινες κάλτσες), με έκαναν και τους λάτρεψα. Για να είμαι ειλικρινής, ακόμα και μέχρι σήμερα, πέρα από ποδοσφαιριστές και... τη μάνα του Σχορτσιανίτη, δεν νομίζω να έχω ούτε καν ακουστά κάποιον άλλο κάτοικο του Καμερούν. Όμως σε όσα ποδοσφαιράκια παίζω, όταν θέλω να επιλέξω κάποια πιο "αδύνατη" Εθνική ομάδα, η επιλογή μου είναι συνήθως αυτή η μικρή χώρα της κεντρικής Αφρικής...
Μια που ανέφερα το μυστακοφόρο αγγούρι του Μεξικού (ή κολοκύθι ή τι στο καλό ήταν πια αυτό το ζαρζαβατικό με το σομπρέρο), πρέπει να κάνω ειδική μνεία και στον Ciao (έτσι δεν τον έλεγαν; ) και τα animation που τότε στα μάτια μου φάνταζαν λες και ήταν βγαλμένα από ταινία επιστημονικής φαντασίας, αφού μέχρι τότε, το πολύ-πολύ το σκορ και τα ονόματα των ομάδων να βλέπαμε στις οθόνες μας...
Από τις προσωπικές μου εμπειρίες με το εν λόγω Μουντιάλ, δεν θα ξεχάσω τον Τελικό. Ενώ μέχρι τα ημιτελικά ήμουν στο σπίτι μου, οπότε παρακολουθούσα όλους τους αγώνες με τον πατέρα μου, εκείνη τη μέρα έτυχε να είμαστε στο εξοχικό της θείας μου. Το σπίτι όσο πιο γυναικοκρατούμενο γινόταν: Η μάνα μου, η θεία μου, η γιαγιά μου, η αδερφή μου, οι δυο ξαδέρφες μου και... εγώ! Όπως καταλαβαίνετε, στη μικρή τηλεορασίτσα του μπαλκονιού ήταν μοιραίο να παίξει... Βουγιουκλάκη (όχι, την Αλίκη τη θεωρούσα αχώνευτη πριν ακόμα από το εν λόγω περιστατικό). Εγώ μούτρα, φωνές, κακό, κόντευα να βάλω τα κλάματα σκεφτόμενος ότι η αγαπημένη μου Δυτ. Γερμανία παίζει τελικό Μουντιάλ κι εγώ αντί για τον Λόταρ Ματέους βλέπω για 1315η φορά... την "Κόρη μου τη Σοσιαλίστρια" (πολύ πιθανόν να ήταν και κάποιο άλλο έργο, όλα αυτά το ίδιο σαχλά φάνταζαν στα μάτια μου, από τότε). Είχα γυρίσει πλάτη στην τηλεόραση και σηκωμένος στα κάγκελα προσπαθούσα να καταλάβω τι γινόταν από αντιδράσεις στα άλλα μπαλκόνια της γειτονιάς. Τελικά στο ημίχρονο με λυπήθηκε η θεία μου και ζήτησε από τους γείτονες που έβλεπαν τον αγώνα στο διπλανό μπαλκόνι αν μπορώ να πάω κι εγώ από εκεί. Όπως καταλαβαίνετε, γύρισα σπίτι κατενθουσιασμένος, αφού το πέναλτι του Μπρέμε και η στεναχώρια του "Ζαβολιάρη" με είχαν χαροποιήσει ιδιαίτερα... Θυμάμαι μάλιστα την επόμενη μέρα στην παραλία να με κάνουν χάζι κάτι κύριοι γιατί μπορούσα να απαγγείλω την ενδεκάδα της Δυτ. Γερμανίας και τι θέση έπαιζε ο καθένας...
)
