Πόσο αθώα ήταν τα παραμύθια μας;

[Domenica]

[

Αλήθεια, αυτό που αναφέρεις ως ελληνικό παραμύθι με την κοπέλα που περπάτησε πολύ για να βρει τον αγαπημένο της, ποιό είναι? Γνωρίζει κάποιος κάτι? Ψάχνω πολλά χρόνια κάτι σχετικό...

Απο οτι θυμαμαι αυτο αναφερεται σε πολλα παραμυθια ελληνικα (ειδικα το γεγονος πως η κοπελα επρεπε να λιωσει 7 ζευγαρια σιδερενια παπουτσια). Μου ερχεται αμεσα ο μυθος του Ερωτα και της Ψυχης.

Οντως θελει προσοχη στο τι αφηνουμε τα παιδια να διαβαζουν. Εμενα ο Αισωπος μου φαινεται λιγο απανθρωπος με καθε ασημαντο ή σημαντικο λαθος να πληρωνεται με θανατο και εξευτελισμο.

 

[Rakeesh]

Πωπω μεγαλο θεμα τα παραμυθια. Τα πιο πολλα που ηθελα να πω εχουν αναφερθει ηδη. Οπως ειπε καποιος, πολλες ιστοριες που ξερουμε σημερα σαν παραμυθια ηταν τρομακτικοι και ωριμοι θρυλοι που ανταλλασαν μεταξυ τους οι χωριατες. Με εκφραζει και η Ντομενικα επειδη κι εγω εβρισκα απανθρωπο τον Αισωπο.

Για εμενα υπηρχαν αρκετα παραμυθια που (ειτε τα διαβαζα ειτε τα εβλεπα σε καρτουν) ειχαν αρνητικη επιπτωση στην ψυχολογια μου. Μιλαμε για ιστοριες οπως το Κοριτσακι με τα Σπιρτα ή του Αισώπου οπου κάποιος πρωταγωνιστης στο τελος πεθαινει.

Ειτε με 'χρυσωμενο χαπι' (το κοριτσακι παει στον παραδεισο) ειτε ως τιμωρια (πολλα απερισκεπτα ζωακια στον Αισωπο) το τραγικο τελος ηταν ξενο στοιχειο σε ενα παραμυθι. Ηταν και πολλα Γιαπωνεζικα Παραμυθια (απο το ομωνυμο καρτουν) με τραγικη καταληξη, που μετανιωνα που τα εβλεπα. Η γενια μας μεγαλωσε σε ενα περιβαλλον οπου το χαπυ εντ ειναι ο φυσικος κυκλος του κοσμου

Δεν ξερω αν ολα αυτα με εβλαψαν κατα καποιο τροπο, αλλα δε θα διαλεγα να τα αναμεταδωσω σε καποιο παιδι.

Παραδοξως το 'ανοιγμα της κοιλιας' δεν με παραξενευε πολυ. Καταρχας ηξερα για τις εγχειρησεις, ενω απο τα καρτουν τυπου Μπαγκς Μπανυ ηξερα οτι οι λυκοι, τα κογιοτ κλπ δεν πεθαινουν τοσο ευκολα. Δεν ηταν δηλαδη τραγικο να ανοιξεις την κοιλια καποιου λυκου, να την ξαναραψεις και μετα ολα καλα το ιδιο και με τη Χιονατη που ειχε την ιδια μοιρα με την Ωραια Κοιμωμένη.

 

[Λορένα]

Λενε.. οτι τα παραμυθια με πριγκιπες, εκαναν κακο στα κοριτσακια, που εψαχναν αργοτερα τον πριγκιπα του παραμυθιου σε καθε σχεση. Εξ'ου και η (κοροιδευτικη)φραση σε καθε "δυσκολη" κοπελα: τον πριγκιπα περιμενεις?

Λενε επισης οτι οι περισσοτερες κοπελες, μεσα σε σχεση, αντιμετωπισαν αρκετα προβληματα με την υπομονη που τις διεκρινε, μεχρι.. βιας

Τα κακα νεα : αυτα τα κοριτσακια ειναι στην ηλικια μας.. οποτε ψαχτειτε . Τα μικρα τωρα, μεγαλωνουν με αλλου ειδους παραμυθια

Παντως.. απο ολα αυτα τα παραμυθια που κυκλοφορουσαν τοτε, ελειπαν τα ελληνικα (εκτος του Αισωπου), τα οποια (για οσους ξερουν) ειναι ομορφα παραμυθια. Απο τα ελαχιστα που εχουμε ολοι ακουσει ειναι ο μυθος της γοργονας/αδερφης του Μ. Αλεξανδρου, και πως απεκτησαν η χελωνα το καβουκι, η αραχνη τον ιστο, ο σκατζοχοιρος τα αγκαθια και η μελισσα το μελι (τους καταραστηκε πλην της μελισσας, η μανα τους)

(Αναφερθηκαν σε σχολικα βιβλια και τα δυο)

Μενουν ομως και αλλα, με καλικατζαρους (ισως πολλοι ακουσαν και γι'αυτα), και με νεραιδες (στην Ελλαδα οι νεραιδες ειναι κακες, που παιρνουν την φωνη απο τους ανθρωπους), που τις εκλεψε καποιο παλικαρι το μαντηλι της (αρα εχασε την δυναμη της) και την εκανε γυναικα του, παραμυθια με μητριες και κακες αδερφες, και.. τελος πως μεταμορφωθηκαν σε πουλια/ζωα, καποιοι ανθρωποι (συνηθως το ευχηθηκαν στον θεο, με τα βασανα που περνουσαν). πχ δεκαοχτουρα

Ιδιαιτερα αγαπημενα ειναι και τα ρωσικα παραμυθια, και αυτα με εντονο το λαικο στοιχειο

Τα παραμυθια της χαλιμας, προσπαθησα να τα διαβασω προσφατα, αλλα δεν αντεξα. Ας μου επιτραπει.. : δεν αντεχα αλλο σουλτανες και κυραδες να απατουν τους αντρες τους με αραπηδες

Τελος τα γιαπωνεζικα παραμυθια, που ολοι θυμομαστε, ηταν εκεινα, που εμενα με αγγιζαν και επεφτε το δακρυ κορομηλο, σε καθε προβολη επεισοδιου.

Θυμαμαι χαρακτηριστικα την ψηλομυτα καμηλα που της πηραν το παιδι της (η σκηνη του απαχωρισμου απλα δεν αντεχεται), και τις κακουχιες που τραβηξαν και οι δυο μεχρι να ξαναβρεθουν

 

[ChrisTOS]

Εγώ πάλι σκέφτομαι: που να πιάσουμε και τα νανουρίσματα...

 

[retrofan]

Εγώ αναρωτήθηκα ποιά είνα η πραγματικότητα που αντανακλούν πλέον. Πόσο χαίρεται ένα παιδί που γλύτωσε το μικρό κατσικάκι που κρύφτηκε στο ρολόι ή στο ντουλάπι (διαλέγεις version) οκ να το δεχθώ κατά μία έννοια. Το να εξηγήσω όμως γιατί ο Χάνσελ άνοιξε την όρεξη στην κακιά γριά και ήθελε να τον φάει, εδώ έχω ένσταση.

Πραγματικότητα; Γιατί ν' αντανακλά πραγματικότητα το παραμύθι; Κλειδί στο τεράστιο δάσος της φαντασίας του παιδιού είναι. Παρεμπιπτόντως τα παραμύθια με ζωάκια (γουρουνάκια, κατσικάκια, γάτους κλπ.) μ' άφηναν πάντοτε παγερά αδιάφορη και το σοκολατόσπιτο της γριάς στο "Χάνσελ και Γκρέτελ" μ' έκανε να ξεράσω από αηδία την πρώτη φορά που διάβασα την ιστορία. Κι είμαι και γλυκατζού ...

Δεν συμφωνώ ότι στα παραμύθια είναι κυρίως η γυναικεία παρουσία που κινεί την ιστορία...Το αποδεικνύουν οι αριθμοί : μπορώ να αναφέρω δεκάδες όπου η γυναικεία παρουσία παίζει ελάχιστο ρόλο ή δεν υπάρχει καν.

Απλώς ο κόσμος δεν έχει διαβάσει πολλά και κάνει λάθος στατιστική.

Δεν κάνω στατιστική βρε παιδί μου Γράψτε λάθος αν πέρασε τέτοια εντύπωση. Το δικό μου καταστάλαγμα στο θέμα "παραμύθι" περιέγραψα. Ανθρωποκεντρικό και με δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες. Αυτά προτιμούσα, αυτά διάβαζα, αυτά μου έμειναν ...

Αλήθεια, αυτό που αναφέρεις ως ελληνικό παραμύθι με την κοπέλα που περπάτησε πολύ για να βρει τον αγαπημένο της, ποιό είναι? Γνωρίζει κάποιος κάτι? Ψάχνω πολλά χρόνια κάτι σχετικό...

Νομίζω ότι όντως, όπως λέει και η Δομινίκη , η πρώτη αναφορά γίνεται στον ελληνιστικό μύθο του "Έρωτα και της Ψυχής". Με κάθε επιφύλαξη, σα να θυμάμαι ότι το μοτίβο υπήρχε και στη συλλογή με παραμύθια της Θεσσαλίας της Μαρούλας Κλιάφα.

Λενε επισης οτι οι περισσοτερες κοπελες, μεσα σε σχεση, αντιμετωπισαν αρκετα προβληματα με την υπομονη που τις διεκρινε, μεχρι.. βιαςΤα κακα νεα : αυτα τα κοριτσακια ειναι στην ηλικια μας.. οποτε ψαχτειτε .

Aν ψαχνόμαστε λέει Λορένα μου ...

Α! Και μόλις θυμήθηκα άλλο αγαπημένο παραμύθι, τούρκικο παρακαλώ, από μια συλλογή "παραμύθια του κόσμου" ή κάτι τέτοιο. Με μια κοπέλλα που την αρπάζουν ενώ κοιμάται για να την πάνε στο χαρέμι του σουλτάνου κι εκεί που την ντύνουν με πανάκριβα ρούχα, την στολίζουν και την οδηγούν στον οντά για τα ... περαιτέρω, αρπάζει το μαχαίρι από το τραπέζι με τα φρούτα και ξεψυχάει με τη φράση "ας μάθει ο τρανός σουλτάνος, πως κανείς να κλέψει δεν μπορεί κοπέλλα που κοιμάται". Μου είχε φανεί πολύ ποιητική φράση, μαζί με άλλη μια στην αρχή της ιστορίας με το κορίτσι ν' αποκρούει υποψήφιους μνηστήρες λέγοντας "εγώ έχω διαλέξει αρραβωνιαστικό, ασέλωτο άτι καβαλά, στα χέρια του παίζει η βέργα η λυγερή, στον κόρφο του τ' αηδόνι κελαηδεί"

Νομίζω ότι τα παραμύθια ήταν ένας από τους ομαλότερους και συνάμα ομορφότερους δρόμους για να περάσω στην καθαρή λογοτεχνία

 

[caprice]

Προφανώς δεν έγινα σαφής. Το "λάθος" του να απομονώνεται μέρος ενός κειμένου και να σχολιάζεται ποικιλοτρόπως δεν βοηθά στην εξέλιξη της ομορφότατης - κατά τα λοιπά - κουβέντας που έχουμε στήσει (μαζί με τα off topic στοιχεία που δεν είναι και λίγα). Θα προσπαθήσω να το πω με άλλα λόγια χωρίς να παραπέμψω στα προηγούμενα μηνύματά μου.

Όταν μιλώ για "πραγματικότητα" εννοώ ότι τα παραμύθια για τα οποία συζητάμε έρχονται σε πλήρη αντίφαση / αντίθεση με ό,τι ζει πλέον ένα παιδί. Δηλαδή θα ξεκινήσω να αφηγούμαι ένα παραμύθι (βάλτε όποιο τίτλο θέλετε) αλλά θα πω στα παιδιά μου: "Μην τα πιστέψετε αυτά που θα ακούσετε διότι δεν υπήρξαν ποτέ και δεν έγιναν ποτέ αλλά αξίζει να τα ακούσετε διότι είναι διδακτικά / παράξενα / πρωτάκουστα για σας".

"Στο δάσος της φαντασίας του παιδιού" αρκετούς από τους σπόρους του πρώτοι οι γονείς τους έχουμε ρίξει. Σίγουρα το να εξάψεις τη φαντασία ενός παιδιού δεν με βρίσκει αντίθετη. Τουναντίον το επιδιώκω καθημερινά. Το να συμβαίνει όμως μέσα από το πρίσμα του φόβου (π.χ.) που καλλιεργούν έστω και στιγμαία αρκετά από αυτά θα ξαναπώ ότι με βρίσκει αντίθετη.

 

[retrofan]

Με ιντριγκάρει γνησίως η άποψή σου. Πιστεύεις ότι υπήρξε εποχή που μπορούσε η μητέρα να διαβάσει ένα κάποιο παραμύθι στο παιδί της κι αυτό να πιστέψει ότι τα όσα ακούει υπήρξαν και έγιναν; Θέλω να πω ότι σαφέστατα η "Κοκκινοσκουφίτσα" είναι απομακρυσμένη από ένα παιδί του 2011 καθώς καλά - καλά δεν ξέρει τι είναι δάσος και κυνηγός αλλά ένας λύκος που ντυνόταν γιαγιά δεν ήταν πιστευτός ούτε από ένα παιδί του 1811.

Δεν πιστεύω ότι είναι καλό να ερεθίζεται η φαντασία ενός παιδιού μέσω του φόβου. Απλούστατα πολλά παιδιά, κι εγώ ανάμεσά τους, δεν τρομάξανε από όσα "φοβερά και τρομερά" διαβάσαμε στα παραμύθια. Το συναίσθημα κινητοποιήθηκε αλλά όχι αυτό του φόβου.

Πιο συγκεκριμένα, εσένα ποια παραμύθια σ' άρεσαν περισσότερο; Και, δεύτερη ερώτηση, υπήρξαν κάποια που σε τρόμαξαν και θα προτιμούσες να μην είχες διαβάσει - ακούσει;

 

[caprice]

Θα επαναλάβω (αν και δεν το συνηθίζω) ότι έγραψα και νωρίτερα.

Το παιδί μεγαλώνοντας σταδιακά αποκτά τη δυνατότητα να ξεχωρίσει το πραγματικό από το φανταστικό. Το να συγχέονται οι δύο αυτοί κόσμοι χωρίς το παιδί να έχει γεμίσει το συναισθηματικό και νοηματικό / νοητικό του οπλοστάσιο είναι πέρα για πέρα λανθασμένο.

Πιο συγκεκριμένα, εσένα ποια παραμύθια σ' άρεσαν περισσότερο; Και, δεύτερη ερώτηση, υπήρξαν κάποια που σε τρόμαξαν και θα προτιμούσες να μην είχες διαβάσει - ακούσει;

Αν και δεν είναι το θέμα μας τα παραμύθια της δικής μου παιδικής ηλικίας θα σου απαντήσω ότι προτιμούσα χαρούμενες διηγήσεις. 'Οσο για το τι δεν μου άρεσε; Χμ! Το Κοριτσάκι με τα σπίρτα και ο Χάνσελ με τη Γκρέτελ. Επίσης δεν μου πολυάρεσε ό,τι περιείχε μητριά.

 

[mytinyworld]

Απλούστατα πολλά παιδιά, κι εγώ ανάμεσά τους, δεν τρομάξανε από όσα "φοβερά και τρομερά" διαβάσαμε στα παραμύθια. Το συναίσθημα κινητοποιήθηκε αλλά όχι αυτό του φόβου.

Μήπως έχει να κάνει με την ηλικία που τα διάβασαν? Εσύ σε τί ηλικία τα διάβασες για παράδειγμα?

 

[retrofan]

Για να σκεφτώ ...

Η "Χιονάτη" πρέπει να ήταν από τα πρώτα. Δεν τη διάβασα καν. Η γιαγιά μου μού τη διάβαζε και δεν πρέπει να ήμουν πάνω από 4. Ίσως και μικρότερη. Θυμάμαι αρκετές "σκληρές" λεπτομέρειες (π.χ. θάνατος της μητέρας της, γυάλινο φέρετρο, δηλητηριασμένο μαχαίρι κλπ.) αλλά πραγματικά δεν έχω καμία ανάμνηση φόβου. Εξάλλου ο πρίγκιπας την σώζει στο τέλος και όλα καλά

Γενικώς η φάση παραμυθιού κράτησε από τα 5 μέχρι τα 10, άντε 11. Σε αρκετά παλιές εκδόσεις (και κυκλοφορούσαν στο σπίτι από τα παιδικά χρόνια της μητέρας μου αλλά και εγώ τις προτιμούσα όταν είχα λόγο στις αγορές γιατί είχαν ομορφότερες εικόνες), άρα με περισσότερα σκοτεινά στοιχεία. Όσες ιστορίες μου φαίνονταν αρκετά καταθλιπτικές ή αηδιαστικές π.χ. "Χάνσελ και Γκρέτελ" ή "Κοντορεβυθούλης", απλώς τις προσπερνούσα και δεν τις ξαναδιάβαζα. Κι είχα μεγάλη αγάπη στις σκοτεινές ιστορίες με καλό τέλος.

Τα ποστ σας μ' έχουν βάλει πραγματικά σε σκέψεις. Κλασικά παραμύθια που παίζει να είναι λάθος να τα διαβάζουμε σε παιδιά; :xm:

Ούτε που το είχα σκεφτεί ποτέ μου. Ειλικρινά!

Μου δώσατε δουλειά . Θα κάνω ένα πρόχειρο γκάλοπ σε φίλους να δω πόσοι έχουν αρνητικές αναμνήσεις από τα παιδικά τους ακούσματα

Δεν το λέω καθόλου ειρωνικά. Επαναλαμβάνω ότι με ιντριγκάρει απίστευτα το να διαβάζω σήμερα ότι τόσοι άνθρωποι έχουν διαφορετική άποψη σε κάτι που θεωρούσα εντελώς ξεκάθαρο.

 

[makisimos]

Eννοειται και θα συμφωνήσω με κάποιους ότι ορισμένα παραμύθια δεν είναι για παιδιά..@!! Και ειδικά αν κάποια απο αυτα τα βγάζουν οι γονεις μας απο το μυαλό τους..!!

Θυμάμαι οτι ο πατερας μου καθε βραδυ για να αποκοιμηθω, μου έλεγε ενα παραμυθι που ουσιαστικά διαδραματιζόταν στην αυλη του σπιτιού μου, ενα σπιτι πολύ ξεκομμενο απο την πόλη, μεσα σε δασος ουσιαστικά...χωρις δρομο σκεφτειτε και χωρις δημοσια φωτα, σκέτο θρίλερ ήατν η ζωη μου μικρος στο πατρικό μου σπίτι ..!! Το Βράδυ βεβαια..γιατι την μερα περνουσα καταπληκτικά..!!

Όπως έλεγα..μου έλεγε ενα παραμυθι, οτι ο κακος ο λυκος κατεβαινε σπιτι μας, ετρωγε τις κοτες, τους άλλους σκυλους, έτρωγε και την αδερφή μου και έψαχνε μετά εμένα..!! Και όλα αυτα τα εκανε, και με αναπαρασταση καθως με τα δαχτυλα του εκανε οτι περπατουσε ο σκυλος να με βρει..!!!

Αποτέλεσμα?????

Βράδυ δεν εβγαινα απο το σπιτι να παίξω, κοιμομουν νωρις μην τυχον ερθει ο λυκος, αγαπησα πιο πολύ την αδερφη μου πιστευοντας οτι πόσο ακόμη θα ζει η καημένη και το βασικότερο.....αυτο το παραμυθι αν και ηταν οτι πιο φοβιστικο ακομη θυμάμαι...το ζητουσα να μου το λεει καθε βράδυ..!!Κι ας τα κανα πανω μου απ τον φοβο μου..!!

Βεβαια μεγαλωνοντας κατάλαβα ότι αυτο το παραμυθι εξυπηρέτησε πολύ τους γονεις μου , γιατι με ειχαν κανει μετα τις 9 το βραδυ , ενα ρομποτάκι κι άκουγα ότι κι αν μου έλεγαν..διότι μπορεί να ήταν ενα παραμυθι..αλλά με πρωταγωνιστες το σπιτι μου και εμας τους ίδιους..!!

Φυσικά κι αυτό ήταν ένα τεράστιο λάθος, που σιγουρα δεν προκειται να επαναλαβω στα παιδια μου διοτι δνε ειναι αναγκη αν τους φορτωνω με επιπλεον φοβίες..!!

Θεωρω το παιδι πρεπει αν κοιμάται με όμορφες εικόνες καθως και να κανει το σκοτάδι φίλο του κι όχο φοβία του...!! Αλλα με λυκους,κοκκινοσκουφιτσες και λυκόσκυλα πως να γινει κατι τετοιο..!

Και για να το παω κι ενα βημα παραπερα, ακομη και η candy candy θεωρω οτι ειναι ακρως ακατάλληλο παιδικο πρόγραμμα για τις αθωες παιδικες ψυχες, που μονο γέλιο και χαρά δεν προσφέρει στα παιδάκια,..! Μέσα στον θάνατο, την αδικία και την ορφάνια είναι, και αν και παραδεχομαι οτι περναει ωραία μηνυματα στα παιδιά, πιστευω οτι δνε ηταν αναγκαίο να "μορφωθουν" απο τα 6 τους καταπινοντας την κατάθλιψη σε 20λεπτα επεισόδια..!!!

 

[ChrisTOS]

Και για να το παω κι ενα βημα παραπερα, ακομη και η candy candy θεωρω οτι ειναι ακρως ακατάλληλο παιδικο πρόγραμμα για τις αθωες παιδικες ψυχες, που μονο γέλιο και χαρά δεν προσφέρει στα παιδάκια,..! Μέσα στον θάνατο, την αδικία και την ορφάνια είναι, και αν και παραδεχομαι οτι περναει ωραία μηνυματα στα παιδιά, πιστευω οτι δνε ηταν αναγκαίο να "μορφωθουν" απο τα 6 τους καταπινοντας την κατάθλιψη σε 20λεπτα επεισόδια..!!!

Αν δεν κάνω λάθος είχε PG rating: 12 ή 13.

 

[retrofan]

Μήπως τ' αδικούμε λίγο τα παιδιά;

Μήπως πρέπει να εμπιστευόμαστε και το δικό τους κριτήριο;

Την Κάντυ που αναφέρετε την είχα δει πρώτη φορά στην Α΄ ή Β΄Δημοτικού. Τρελό σουξέ! Μα θεότρελο! Όλη η τάξη σχολίαζε το κάθε επεισόδιο με φανατισμό . Όταν έγινε αυτό το περίφημο κυνήγι της αλεπούς κι ο Άντονι μας άφησε χρόνους, θυμάμαι να κλαίμε με μαύρο δάκρυ, εγώ, η αδελφή μου και μια φίλη μας στον καναπέ του σπιτιού μας και οι μαμάδες να βγαίνουν τρέχοντας από την κουζίνα.

Δεν θυμάμαι τι μας είπαν. Θυμάμαι όμως να πηγαίνω την επομένη τρέχοντας στο σχολείο κι όλα τα κοριτσάκια να σχολιάζουμε ενθουσιασμένα "αχ! Δεν ήταν πολύ φοβερό επεισόδιο;" "Και τι κρίμα που τον σκότωσε" "Και τώρα τι θα κάνει η Κάντυ;". Τα δε αγόρια χοροπηδούσαν ανάμεσά μας και φώναζαν "Πέθανε ο Άντονι, νια, νια, νια! Καλά να πάθετε, νια, νια, νια"

Και πραγματικά δεν μπορώ να φέρω στον νου μου "χαρούμενα" παραμύθια. Ποια είναι βρε παιδιά αυτά με τις ευχάριστες ιστορίες; Όλα κάτι είχαν από θάνατο, αρρώστια, φτώχια κλπ. Μέχρι και η ελληνική μυθολογία που οι γονείς μου την "προμοτάριζαν" πολύ στα παιδικά μας χρόνια, τίγκα στο θανατικό και στα τέρατα ήταν.

Περιέργως δε τα πιο δυσάρεστα συναισθήματα μου τα δημιουργούσαν τα παραμύθια χωρίς τα αντικειμενικά σκληρά στοιχεία. Π.χ. ένιωθα πολύ άβολα με τον αυτοκράτορα που τριγυρνούσε γυμνός στα "Καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα". Ίσως γιατί θεωρούσα ότι ήταν κάτι που μπορεί να μου συμβεί κι εμένα, να ρεζιλευτώ μπροστά σε τρίτους. Αντίθετα λύκους δεν είχα δει ποτέ μου και δεν θεωρούσα ότι απειλούμαι απ' αυτούς, είχα μεγάλη πεποίθηση στην υγεία και μακροζωία των γονιών μου ώστε να φοβάμαι την ορφάνια και τα διάφορα τέρατα μου ήταν ξεκάθαρο από την αρχή ότι δεν υπάρχουν, οπότε δεν με τρομάζουν.

Μήπως τελικά αυτό είναι το μυστικό; Η σύνδεση που κάνει το κάθε παιδί με όσα θεωρεί ότι μπορεί να το απειλήσουν πραγματικά;

 

[makisimos]

Καλά, για την candy ενα παράδειγμα ανέφερα..!! Μην νομιζεις, κι εγω το έβλεπα, δεν το συζητώ, δεν υπήρχε παιδάκι που να μην το έβλεπε τότε..!! Και για την εποχη του ηταν πολύ προχώ και με πολύ ωραία μηνυματα..!! Αλλα νομιζω ότι δνε ήταν και τόσο παιδική σειρά τελικά, πολύ κατάθλιψη ρε παιδί μου..!!

Εγω τουλάχιστον με θυμάμαι συνεχεια να κλαίω ..!!

Παραμυθια όμορφα φυσικά και υπάρχουν , χωρίς το παιδάκι να πρέπει αν περάσει και μια μινι κατάθλιψη...ψαξιμο θέλει απλά..!!

Christos, τι ειναι το PG rating??

 

[ChrisTOS]

Parental guidance. Από τι ηλικία και μετά είναι μια παραγωγή κατάλληλη για παιδιά.

 

[Λορένα]

Σαν παιδι παντως.. εφοσον το παραμυθι ειχε καλο τελος, δεν θυμαμαι να με τρομαξε ψυχοπλακωσε καποιο ιδιαιτερα (εκτος απο αυτο της μικρης γοργονας που ειδα την καταφορη αδικια, και της καντυς που πηρα μεγαλη τρομαρα και στενοχωρια).

Ουτε με τον κοντορεβυθουλη που αφησαν οι γονεις τα παιδια τους μεσα στο δασος (μα.. στο δασος?) ταχα για να βρουν μια καλυτερη τυχη, ουτε με την κοκκινοσκουφιτσα που ανοιξαν την κοιλια του λυκου.

Η Σταχτοπουτα μου αρεσε για την μεταμορφωση της, και λιγο μονο με στεναχωρουσε οσα τραβηξε, και το ιδιο και το ασχημοπαπο (αν και ειναι εντελως διαφορετικα παραμυθια)

Εν ολιγης.. κανενα δεν με τρομαξε, ουτε λυπησε ιδιαιτερα.. αφου εβλεπα το καλο τελος, αλλα αντιθετα μου αρεσαν πολλα.

Θυμαμαι παντως αμυδρα την μαμα μου, να προσπαθει να περασει και κανενα εμμεσο μηνυμα για τα καλα παιδακια που ακουνε παντα τους γονεις τους

 

[mytinyworld]

Ομορφα παραμύθια φυσικά υπήρχαν και υπάρχουν, απλά θέλει να αφιερώσουμε λίγο χρόνο παραπάνω για να τα εντοπίσουμε, είτε είμαστε γονείς, είτε νονοί, είτε απλά θέλουμε να δωρίσουμε ένα παραμύθι σε ένα παιδάκι. Το πρόβλημα προφανώς υπάρχει με τα κλασικά παραμύθια και δεν το εντοπίζω τόσο στο αν προκαλούν φόβο (γιατί ακόμη και να συμβαίνει αυτό, όλοι λίγο πολύ συμφωνούμε ότι δεν μας άφησε και κανένα τραύμα) αλλά στο πόσο διδακτικά είναι τελικά. Απαρίθμησα σε προηγούμενο ποστ μου μια σειρά από παραμύθια από τα οποία έχω προσωπική εμπειρία διαβάζοντάς τα ως παιδί και πραγματικά σε αυτά δεν μπορώ να βρω κάποιο ηθικό δίδαγμα άξιου λόγου. Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν υπάρχει λόγος να αφιερώσω με το παιδί μου χρόνο σε αυτά. Δεν τα βλέπω μόνο ως ερεθίσματα της φαντασίας τους, γιατί ειδικά σήμερα υπάρχουν αμέτρητα ερεθίσματα και εικαστικά πολύ ανώτερα και από την πιο όμορφη εικονογράφηση ενός παραμυθιού. Από την άλλη, υπάρχουν σύγχρονα παραμύθια τα οποία αξίζουν τον κόπο να τους δώσουμε μια ευκαιρία και δεν νομίζω ότι είναι δίκαιο να τα βάζουμε όλα σε ένα τσουβάλι και να τα απορρίπτουμε. Και δεν είναι μόνο χαζές ιστορίες με ζώα κλπ όπως κάποιος ανέφερε παραπάνω. Αλλά και χαζή ιστορία να είναι μία, για μένα έχει μεγαλύτερη αξία αν αφήνει ένα ηθικό δίδαγμα να πω στο παιδί μου παρά να του πω "να, πέσε και κοιμήσου τον ύπνο του δικαίου και μη σε νοιάζει, επειδή είσαι πανέμορφη και μια μέρα θα έρθει ένας πρίγκηπας και θα σου λύσει όλα σου τα προβλήματα".

Στη συνημμένη φωτογραφία σας δείχνω ένα παραμύθι από τα τέλη της δεκαετίας του 70, τότε που ακόμη διάβαζα παραμύθια και είναι ένα παράδειγμα σύγχρονου παραμυθιού εκείνης της εποχής και το μοναδικό που διασώθηκε από τα παιδικά μου χρόνια.

 

[retrofan]

I rest my case σ' αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με τέσσερα σχέδια που αποδίδουν τέλεια το τι με μάγευε ως εικονογράφηση όταν ήμουν στην ηλικία των παραμυθιών.

Είμαι ρετρό, τι να κάνουμε;

Ιδού και τα ηθικά τους διδάγματα αγγλιστί και εμμέτρως

Για την "Ωραία κοιμωμένη"

Moral

​

Many a girl has waited long

For a husband brave or strong;

But I' m sure I never met

Any sort of woman yet

who could wait a hundred years,

Free from fretting, free from fears.

Now, our story seems to show

That a century or so,

Late or early, matters not;

True love comes by fairy-lot.

Some old folk will even say

It grows better by delay.

Yet this good advice, I fear,

Helps us neither there nor here.

Though philosophers may prate

How much wiser'tis to wait,

Maids will be a-sighing still--

Young blood must when young blood will!

​

Και για την "Κοκκινοσκουφίτσα"

Moral

​

Little girls, this seems to say,

Never stop upon your way.

Never trust a stranger-friend;

No one knows how it will end.

As you 're pretty, so be wise;

Wolves may lurk in every guise.

Handsome they may be, and kind,

Gay, or charming never mind!

Now, as then, tis simple truth

Sweetest tongue has sharpest tooth!

​

Όχι πως συμφωνώ ντε και καλά αλλά τα ποιηματάκια είναι χαριτωμένα

 

[αριαδνη]

ρετροφαν, ωραια εικονογραφιση, της παλιας σχολης, σιγουρα!!!..

κριμα που δεν ξερω καλα αγγλικα, να μεταφρασω το πρωτο ποιηματακι που με δυσκολευει!!

παντως υπαρχουν πολλα ακομα παραμυθια που δεν τα ξερουμε, ασημα μεν , πανεμορφα δε!!!μας τα διαβαζε η δασκαλα μας απο δικα της βιβλια αλλα που να θυμαμαι στις πρωτες ταξεις του δημοτικου, ηταν παντως πρωτοτυπα και πολλα με κεντρικο ηρωα οχι κοριτσι αλλα αγορι!

επισης βλεπαμε και στο θεατρο διασκευες ωραιων παραμυθιων!!! ιστοριες της Ξενιας Καλογεροπουλου!!

 

[Domenica]

Ωραια τα ποιηματακια! Εγω λατρευω τα κλασσικα παραμυθια και νομιζω πως και αντιστοιχιες με την πραγματικη ζωη έχουν και ηθικα διδάγματα. Τα κλασσικα παραμυθια υπαρχουν σε παραλλαγες παντου. Εξάλλου δεν φερονται ολες οι ηρωιδες των παραμυθιων με τον ιδιο τροπο αλλες ειναι παθητικες αλλες δραστηριες. Γενικα αυτο που μου αρεσει στα παραμυθια ειναι το οτι σου επιβεβαιωνουν πως η ζωη ειναι απροβλεπτη και συναρπαστικη. Δεν νομιζω πως κανενα παιδακι επαθε τιποτα διαβαζοντας κλασσικα παραμυθια. Τα τραυματα ειναι μερος της παιδικης ηλικιας. Πάντως ο θανατος του Αντονυ στην Καντυ ακομα με στεναχωρει! Και η μικρη γοργονα επισης. Προσφατα παντως ειχα αυτη την συζητηση με μικρη ανιψουλα που αδυνατουσε να χωνεψει τις αδικιες στον Χαρυ Ποτερ. Η μικρη πιστευε ας πουμε απο τα λοιπα παραμυθια (τα οποια τα ειχε σε διασκευες) πως οι καλοι αν και παθαινουν διαφορα στο τελος δικαιωνονται και οχι πως καποιοι απλως πεθαινουν χωρις να εξαργυρωσουν τα παθη τους με κατι καλο. Τι να πω και εγω? Να της χαρισω τα παραμυθια στην ακριβη τους μεταφραση?

Στο θεμα εικονογραφηση ισως θα ηταν καλο να ανοιχτει σχετικο θρεντ διοτι υπάρχουν εκατονταδες διάσημοι εικονογραφοι κλασσικων έργων και ορεξη να εχουμε να ανεβαζουμε! (καποια στιγμη θα ανεβασω απο τα βιβλια μου).

Μια που λεγαμε για τον Αντερσεν σας κανω δωρο την υποθεση του Ἠ μανα και ο Χαρος᾽ το οποιο το εχω στις εκδοσεις Αστηρ.

Λοιπον, η μανα ειναι φτωχεια και χωρις συζηγο και το μονακριβο παιδακι της πεθαινει. Οποταν λιωνοντας τα παπουτσια της και πληγωνοντας τα ποδια της σε αγκαθια και κακοτραχαλους δρομους ψαχνει να βρει το Χαρο να ζητησει πισω το παιδακι. Μετα απο πολλες περιπετειες και αφοτου εχει χαρισει τα ματια της (!!!) και οτι ειχε και δεν ειχε σε διαφορα οντα για να την βοηθησουν, τυφλη και κουρελιασμενη βρισκει το Χαρο. Ο Χαρος της λεει πως για να της δωσει πισω το παιδι της πρεπει να παρει ενα αλλο παιδι και θα πρεπει να διαλεξει εκεινη το αν θα γινει αυτο. Της δειχνει λοιπον την ζωη του αλλου υποψηφιου θυματος (αφοτου της δινει πισω τα ματια της). Ειναι ενα παιδακι ευκαταστατο, με τους δυο γονεις και τους λοιπους συγγενεις να το λατρευουν, με φιλους και παντα χαρουμενο.Μετα της δειχνει την μιζερη ζωη του δικου της παιδιου-φτωχεια, μοναξια και καταφρονια. Η μανα τωρα συμφωνει πως ορθα ο Χαρος πηρε το δικο της αντι για το αλλο και γυρνα με βαρυ βημα στο μοναχικο καλυβι της.

Τελειο? Ηθικο διδαγμα-να πεθανουν οι φτωχοι και οι αρρωστοι και να ζησουν οι πλουσιοι και ωραιοι που μονο αυτοι αξιζει να αγαπιουνται! Ρεαλισμος -καταπελτης.

Τι θα λεγατε για διαγωνισμο ᾽πιο καταθλιπτικο παραμυθι του Αντερσεν' ?