Αυτό που αρχικά παρακολουθήσαμε, να συμβαίνει στο
Pixel του 1987 , πρέπει να κορυφώθηκε γύρω στις
αρχές του 90, με την οδό Στουρνάρα να "τρώει πολύ ξύλο". Μετά από εφόδους, μηνύσεις και προσαγωγές, άρχισαν τα μαγαζιά να μαζεύονται. Έτσι μια μέρα μάθαμε και ότι το
Atari Club (Computer Market) μας τελείωσε. Αυτοί που δουλεύαν, λοιπόν, από το σπίτι κέρδισαν το συγκριτικό πλεονέκτημα. Έτσι στα πλαίσια αυτής της νέας τάσης, μια μέρα στο ξεκούδουνο, μου ήρθε ονομαστικά ένα γράμμα από κάποιον Αντώνη! Πως με βρήκε άραγε; Πως ήξερε και ότι είμαι
Atari user; Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το
πελατολόγιο του Atari Club... Η διεύθυνση που έδινε ήταν μια ταχυδρομική θυρίδα!
Και επειδή βλέπω ότι υπήρξε ενδιαφέρον, στο forum, ως προς την προσωπικότητα και τον τρόπο σκέψης αυτών των ανθρώπων, θα δημοσιεύσω αυτά που μου έγραψε, οπότε είναι σαν να είναι παρών εδώ και να σας τα λέει σε εσάς! Ξαναδιαβάζοντας την επιστολή σήμερα, την απόλαυσα, αφού πλημυρίζει από το άρωμα και την αίσθηση της εποχής εκείνης.