Ρετροτρομακτικές ιστορίες και καταστάσεις που βιώσαμε

[Bajar]

Και δε μου λες....ολα τα μωρα ηταν μωρα η και λιιιιγο μεγαλυτερα;

Ποια είσαι και τι έκανες στην Bambi; αυτή είναι πάντα κυρία και δεν κυνηγά τα κουτσομπολιά.

 

[Bambinella]

Ποια είσαι και τι έκανες στην Bambi; αυτή είναι πάντα κυρία και δεν κυνηγά τα κουτσομπολιά.

Δε φταιω εγω. Επηρεαστηκα απο τις τοσες βαρυσημαντες δηλωσεις που διαβαζω τελευταια και περιμενω να διαβασω και μια δικη σου.
Ας πουμε: "Ολα τα μωρα που με επισκεφτηκαν".

 

[SEBASTIAN]

Θα σας διηγηθώ κάτι που μου συνέβη πάρα πολλά χρόνια πρίν κάποιο πρωινό Οκτωβρίου του '89. Αληθινό περιστατικό 100%. Φυσικά δεν έχω απαίτηση να με πιστέψουν τα μέλη του φόρουμ εδώ δεν με πίστεψε η ίδια μου η οικογένεια. Είχα πάρει το πρωινό λεωφορείο της γραμμής μου και ήμουν μόνος στο αστικό μαζί φυσικά με τον οδηγό. Σε μια από τις επόμενες στάσεις ανέβηκε μια πανέμορφη κοπέλα ντυμένη στα άσπρα, κάτασπρο φόρεμα, άσπρες γόβες, και άσπρη τσάντα. Κάθισε στο απέναντι κάθισμα. Με κοίταζε έντονα και συνέχεια. Ανταπέδωσα φυσικά το κοίταγμα. Πανέμορφη με γοήτευσε αμέσως. Ξαφνικά το βλέμμα της μεταμορφώθηκε σε κάτι το τελείως αλλόκοτο και απόκοσμο. Και η ομορφιά του προσώπου μετεβλήθη σε κάτι τοι ολότελα αποκρουστικό. Τρόμαξα και με έλουσε κρύος ιδρώτας. Πάω κοντά στον οδηγό. Του διηγούμαι βιαστικά αυτό που έβλεπα. Ο οδηγός σταματάει ξαφνικά. Κοιτάζει προς το βάθος του οχήματος και δεν βλέπει τίποτα. Ούτε και εγώ. Έφυγε ξαφνικά χωρίς να ανοίξει τις πίσω πόρτες ο οδηγός? Απίστευτο. Φυσικά δεν με πίστεψε κανείς ούτε ο οδηγός όυτε οποιοσδήποτε άλλος που το διηγήθηκα, ούτε περιμένω να με πιστέψει κάποιος από το φόρουμ. Εγώ όμως που το πιστεύω γιατί το βίωσα, για ένα ολόκληρο μήνα, ολόκληρο γαιδούρι 20 χρονών (τότε) κοιμόμουν με ανοιχτά τα φώτα.

 

[Chris27]

Καλα ο oδηγος δεν σταματησε το λεοφορειο κι ανοιξε την πορτα για ναμπει η κοπελα? Δεν αναρωτηθικε μετα πως εξαφανιστικε αφου δεν ειχε ανοιξει αυτος πορτα για να κατεβει καποιος? Δεν πιστεψε εσενα, δεν πιστεψε και τον εαυτο του?

 

[Chris27]

Επίσης συνίσταται προς όλα τα μέλη να αποφεύγεται η δημοσίευση στις ενότητες των αναμνήσεων ενεργειών που ενδέχεται να τα βάλουν σε νομικές περιπέτειες

Για μενα νασαι σηγουρος, αφεντικο. Ομολογω μονο αμαρτιες μου για τις οποιες εχει περασει 20ατια.

 

[sofia1979]

Εγώ δεν έχω παρόμοιες εμπειρίες με τους προαναφερθέντες, μέχρι τώρα τουλάχιστον.
Αυτό που είχα παρατηρήσει και μου έκανε εντύπωση, είναι κάποια όνειρα. Για παράδειγμα, το 2004 είχα ένα σοβαρό τροχαίο. Τρεις μέρες πριν, είδα στον ύπνο μου ότι με είχαν αλυσοδεμένη και ένας φίλος μου με κρατούσε από το μπράτσο και με πήγαινε στην λαιμητόμο. Καθώς προχωρούσαμε, θυμάμαι ότι του ζήτησα να κάτσω σε ένα σημείο για λίγο γιατί ένιωθα ότι πάω να τρελαθώ από τον τρόμο. Δεν ξέρω αν είναι έτσι, αλλά εγώ το θεωρώ προμήνυμα του ατυχήματος.
Επίσης, όταν ήμουν δεκατέσσερα, που είχα αρχίσει το κάπνισμα, έκρυβα τα τσιγάρα σε ένα συρτάρι στο δωμάτιό μου. Τα έχωνα κάτω από αλλά βιβλία έτσι ώστε να μην είναι εμφανή. Αλλά η μάνα μου, που με είχε πάρει χαμπάρι έψαξε και τα βρήκε. Δύο ή τρεις μέρες πριν λοιπόν, βλέπω το συγκεκριμένο συρτάρι άδειο, αλλά δεν έδωσα σημασία.
Μία άλλη περίπτωση με κάποια γνωστή που είχα να την δω από το σχολείο, η οποία τότε ήταν μία απλή και ήσυχη κοπελίτσα, την πετυχαίνω τυχαία στο κέντρο της Αθήνας όταν πλέον ήμασταν κοντά στα 30 και λέμε να ξανασυναντηθούμε. Βγήκαμε μερικές φορές έξω και όλα καλά απλά κάποιες φορές το παραεκανε με το αλκοόλ. Το καλοκαίρι κανονίζουμε να πάμε διακοπές εγώ αυτή και ένας φίλος. Μερικές μέρες πριν φύγουμε, βλέπω στον ύπνο μου ότι την πετυχαίνω σε ένα μαγαζί, το Αγκάθι, και είχε κατακόκκινα μάτια, σαν τον διάολο ήταν. Τέλος πάντων έρχεται η μέρα να φύγουμε. Θα πηγαίναμε για ελεύθερο κάμπινγκ στην Ιθάκη. Πάμε με κτελ στην Λευκάδα, όπου καθόμαστε σε ένα εστιατόριο για φαγητό. Έρχεται ο σερβιτόρος και στρώνει το χαρτί που καλύπτουν την επιφάνεια της τραπεζιού για να βάλει τα πιάτα το οποίο είναι χάρτης της Λευκάδας και των γύρω μικρών νησιών. Τελικά μας λέει το παιδί που μας σεβιρε ότι είναι καλύτερα να πάμε στο Μεγανήσι και έτσι κάναμε. Κοιμηθήκαμε σε μία παραλία στην Λευκάδα και το πρωί πήραμε το καραβάκι για Μεγανήσι. Τρελό περπάτημα μέχρι να φτάσουμε στην παραλία που μας είπε το παιδί αλλά τελικά αποζημιωθήκαμε. Ήταν όντως απίστευτο μέρος ελάχιστος κόσμος και κυρίως πολιτισμένος που έρχονταν για ελεύθερο κάμπινγκ, είχε μία καντίνα που την είχε ένας γλυκύτατος άνθρωπος, είχε λάστιχο για μπάνιο και μια φοβερή παραλία για πάρτη μας. Το περίεργο ήταν ότι η άλλη που είχαμε πάει μαζί εκεί, μετά από κάποιες μέρες άρχισε τα τρελά. Άρχισε να πίνει συνέχεια και να έχει άσχημα ξεσπάσματα σε μένα και το άλλο το παιδί και ένα βράδυ, πάμε στην σκηνή εγώ και το άλλο παιδί για ύπνο αλλά και για να την αποφύγουμε γιατί δεν την αντέχαμε άλλο. Έρχεται αυτή μετά από κανένα δυωρο περίπου ( μοιραζόμασταν την σκηνή και οι τρεις γιατί είχε ο φίλος μας και ήταν και μεγάλη οπότε θεωρήσαμε περιττό να πάρουμε και εμείς. Έτσι κι αλλιώς ήμασταν και οι τρεις μόνο φίλοι). Έρχεται λοιπόν αυτή και ξαπλώνει τέρμα δεξιά στην σκηνή με γυρισμένη την πλάτη και μετά από λίγο άρχισε να ακούγεται ένας ήχος σαν να έχει ξαπλώσει πάνω σε πλαστικό μπουκάλι. Το περίεργο ήταν ότι ο ήχος ήταν επαναλαμβανόμενος και ήταν ακριβώς ο ίδιος, αυτό κράτησε περίπου κανένα μισάωρο. Μου είπε το παιδί που ήμασταν παρέα ότι έγινε το ίδιο και το επόμενο βράδυ αφού είχα κοιμηθεί εγώ. Το συζητήσαμε κάποιες φορές όλο αυτό εγώ και ο φίλος, λογικά ο ήχος προερχόταν από κάποιο πλαστικό μπουκάλι γιατί ακριβώς έτσι ακουγόταν απλά μας έκανε ένα το πώς γίνεται να επαναλαμβάνεται ακριβώς ο ίδιος ήχος.