Ρετρό Γαλλικά τραγούδια

Alain Souchon - Foule sentimentale 1993
Ω ναι "η ζωή από ρόδο"
Από το ρόδο που αυτοί μας προσφέρουν
 
MIchel Berger - Diego 1983

Ένα περίπου χρόνο μετά την εκτέλεση που ετοίμασε για την France Gall, o πρόωρα αδικοχαμένος Michel Berger συμπεριέλαβε το "Diego" στον προσωπικό του δίσκο "Voyou".
Το τραγούδι αναφέρεται σε όσους διώχθηκαν από τον Πινοσετ στη Χιλη.

 
Τώρα το ανακάλυψα το νημάτιο (δεν πολυτριγυρίζω στα μουσικά γιατί δεν σκαμπάζω πολλά) και το ξεκοκάλισα. Πάτησα και σκόρπια likes στα τραγούδια που μ' αρέσουν περισσότερο.

Όσο μεγάλωνα στο σπίτι μου δεν ακούγονταν αγγλικά τραγούδια (και ποτέ δεν μπόρεσα να καλύψω το κενό, ακόμα και στα απόλυτα γνωστά, κλασικά, συγκροτήματα). Ο πατέρας μου άκουγε μόνο ελληνικά (ιδίως Θεοδωράκη, Λοίζο και λίγο Ξαρχάκο), η μητέρα μου μόνο γαλλικά (με εξαίρεση τον Χατζηδάκη). Σε δικά της 45άρια πρωτάκουσα το "Les feuilles mortes" με τον Υβ Μοντάν και ξετρελάθηκα. Το απέδιδε σχεδόν απαγγέλοντας, με λίγο σιγοτραγούδισμα. Ε μετά .... Λίγο το γαλλικό σχολείο, λίγο οι σπουδές, έπεσα στην τρύπα του λαγού:)

Μ' αρέσει όλος ο πρόωρα χαμένος Ντασέν υιός, πολύ ο Ανταμό, λιγότερο ο Αζναβούρ, πολύ ο Μπρελ, σκόρπια από άλλους. Τον Τζόνι (τον Χαλιντέι ντε) δεν χώνεψα ιδιαίτερα αλλά τα χρόνια που έζησα στη Γαλλία έπαθα πλάκα από το τι αγάπη του είχαν. Τρελό λαϊκό είδωλο. Την Πιάφ την βάζω εκτός συναγωνισμού. Είναι απλώς η Πιάφ.

Το "Paroles, Paroles" με τον Αλέν Ντελόν να προσπαθεί να τουμπάρει την Νταλιντά με το μπλα μπλα του, εκτός του ότι είναι ωραίο τραγούδι, με διασκέδαζε. Έβρισκα απολαυστικό τον τρόπο που ο Ντελόν διακωμωδούσε την ίδια του την περσόνα, αυτή του Γάλλου γόη.

Ταπεινά προσθέτω τον Ζορζ Μπρασένς. Προσωπικά τον έχω (μαζί με την Πιάφ) στην δική μου κορυφή προτιμήσεων. Στην Ελλάδα τον ξέρουμε κυρίως από τον Θηβαίο που του δανείστηκε τον "Γορίλα". Τραγουδοποιός πιο πολύ από τραγουδιστής ή συνθέτης αλλά τόσο οι στίχοι του όσo και οι "θέσεις" που περνούσε μέσα απ' αυτούς, με συγκινούν βαθιά. Τα δυο αγαπημένα μου είναι:
1.La mauvaise réputation (η κακή φήμη). Εδώ βοηθήστε, κόβω τον λαιμό μου ότι κάποιος το απέδωσε στα ελληνικά αλλά δεν μπορώ να το εντοπίσω με τίποτα.

και 2.Les amoureux des bancs publics (τα ζευγαράκια στα κοινόχρηστα παγκάκια)

PT8 είπε:
Κάποτε (που ήμουνα πουΛί) μου το αφιέρωναν στα στενά της Rennes.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Στην ορνιθολογική μου φάση κι εγώ (σ' έναν σχολικό χορό, ουουου, βαριέμαι να μετράω χρόνια πίσω, στην αλήστου μνήμης Αυτοκίνηση), χόρευα μέχρι λιποθυμίας το παρακάτω κι από τότε, όποτε το ακούω, ένα κλικ η καρδούλα μου το κάνει:
Nuit de folie των Début de Soirée
elephadas είπε:
Χμμμμ... προειδοποίηση για το πρώτο άσμα δεν έβαλες. Μην ξεχνάμε ότι το ΡΜ έχει και ανήλικα (κάτι τριαντάρηδες ας πούμε) που δεν ξέρουν τι εστί Je t' aime... mois non plus"
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Ειδική μνεία για το Je t'aime ... moi non plus. Οι άνθρωποι κάνουν έρωτα τραγουδώντας. Δε νομίζω ότι μέσα στα εκατομμύρια ερωτικά τραγούδια που έχουν γραφτεί σ' όλες τις γλώσσες, υπάρχει άλλο που να δίνει αυτή την αίσθηση.


Pathetiq είπε:
Αλλο ένα τραγούδι από το ίδιο θεατρικό έργο με το προηγούμενο Notre Dame de Paris.....
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Το εν λόγω μιούζικαλ είχα ανέβει με τρελό σουξέ ακριβώς την χρονιά που έφτανα με τη βαλιτσούλα μου στο Παρίσι. Το Belle το άκουγα κυριολεκτικά παντού και σ' ένα παρτάκι που 'χα κάνει για τη γιορτή μου τότε, το cd του μου το φέρανε ως δώρο σχεδόν όλοι οι Γάλλοι συμφοιτητές. ΟΚ, ας το αποδεκτώ, τα νιάτα μου είναι πλέον ρετρό και με τη βούλα :)
Από τα τραγούδια της "Παναγίας των Παρισίων", εμένα μου άρεσε περισσότερο το Monture που τραγουδούσε η Julie Zenatti ως Fleur de Lys ή Κρινούλα (αν πετύχετε καμιά παλιά μετάφραση του βιβλίου). Παραδέχομαι ότι δεν λέει πολλά ως τραγούδι αλλά μ' άρεσε η ερμηνεία και το πώς η αριστοκρατική, άσπιλη κορασίς αποφασίζει να μην είναι τόσο άσπιλη γιατί χαϊρι και προκοπή δεν θα δει και κάνει εκπληκτικό ρουά ματ στην Εσμεράλδα. La monture λοιπόν:

Κλείνω με το Comme ils disent του Αζναβούρ. Μου αρέσει και για την ερμηνεία και για τα κότσια του Αζναβούρ να το τραγουδήσει το 1972.
 
Patrick Bruel - J'te l'dis quand même 1989


Και το εκπληκτικό live που δεν κατάφερε να τραγουδήσει σχεδόν τίποτα ο ίδιος......

 
Gilbert Bécaud "Je reviens te chercher" 1967 - clip officiel


Αξίζει να σημειωθεί ότι ο δημοσιογράφος Γιάννης Διακογιάννης (1931-2022) του οποίου η μητέρα ήταν Γαλλίδα, επί σειρά ετών είχε την επιμέλεια και παρουσίαση εκπομπών με γαλλικά τραγούδια στην ΕΡΑ.
 
Anne-Marie David - Je suis l'enfant-soleil
Διαγωνισμός Eurovision 1979 στο Ισραηλ.
Διάλεξα το βίντεο με τους ελληνικούς υπότιτλους κι ας μην έχει καλή ανάλυση

 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα