Ρετρό αστικοί μύθοι

Κάτι τέτοιες παράξενες ιστορίες ακούγαμε συχνά σαν παιδιά κυρίως απο ηλικιωμένους που ζούσαν στην επαρχία. Αργότερα ,στα 17-18 αποφασίσαμε με ξαδέρφια κ φίλους να πάμε να περάσουμε τη νύχτα στο νεκροταφείο του χωριού παρέα με ένα μπουκαλάκι τσίπουρο ,έτσι για να πάρουμε θάρρος δηλαδή , και να δούμε τι τρομαχτικό θα συμβεί.. Είχαμε βέβαια τους συγγενείς που αλαφιασμένοι προσπαθούσαν να μας σταματήσουν κι άναψαν και τα καντήλια απο το φόβο τους αλλά εμείς εκεί ., θέλαμε να ζήσουμε την εμπειρία ..Αράξαμε στους τάφους ήπιαμε τα σφηνάκια μας ,ανταλλάξαμε ιστορίες τρόμου κι όταν άρχισε να ξημερώνει γυρίσαμε στα σπίτια μας και στην πεζή πραγματικότητα . Τίποτα δεν έγινε, τζίφος ..Οι νεκροί κ τα φαντάσματα μας αγνόησαν..
 
και ποιος δεν το έχει κάνει αυτό nyfitsa. κι εμείς το κάναμε στο χωριό της μητέρας μου καλοκαίρι, όταν ήμασταν 15-16 χρονών χωρίς αλκοόλ για να είμαστε νηφάλιοι, με τα τεράστια εκείνα κασετόφωνα από τα οποία ακούγαμε Scorpions (!!) και λέγαμε κιόλας "Πώρωση!!!"
αλλά εις μάτην... ούτε καν φοβηθήκαμε, απλά λέγαμε ότι κάποτε που θα αφήσουμε κι εμείς τον μάταιο ετούτον κόσμο, θα μας ενταφιάσουν εκεί και θα βγαίνουμε τη νύχτα και θα τραγουδάμε STill loving you!!!
 
Θα μου επιτραπεί η απολυτότητα της άποψης που καταθέτω χωρίς φόβο και πάθος, ότι οι νεκροί κυκλοφορούν ανάμεσα μας με διάφορες μορφές και ειδικά οι πιο ανήσυχοι αποβιώσαντες που βρήκαν μαρτυρικό θάνατο και επανέρχονται στην γη από μια έντονη ανησυχία και δυσφορία που νιώθει η ψυχή τους. Δεν μπορεί όλες αυτές οι μαρτυρίες τόσων ανθρώπων που ήρθαν κάποια στιγμή σε επαφή με κάποιες εκ πρώτης όψεως απόκοσμες υπάρξεις να είναι όλες αποκυήματα φαντασίας ή ψυχικής διαταραχής.
Υπάρχει κάποια αντικειμενική και ρεαλιστική διάσταση στις εμπειρίες αυτές. Άλλωστε όλες αυτές οι απόκοσμες υπάρξεις που συνάντησαν κάποιοι συνάνθρωποι μας κατά καιρούς παρ'ολη την αλλόκοτη αύρα τους και αντιαισθητική όψη τους ήταν εντελώς ακίνδυνες. Και δεν θα ήθελα να εισχωρήσω στο πολύ μεγάλο θέμα αν υφίστανται πραγματικός θάνατος στον άνθρωπο. "Των κεκοιμημένων δούλων σου" ψέλνει ο πάτερ στην νεκρώσιμη ακολουθία. Όπερ σημαίνει ότι μετά το όποιο τέλος της ζωής ακολουθεί αιώνιος ύπνος του ανθρώπου και με κανένα τρόπο θάνατος. Για αυτό δεν πρέπει να μας φοβίζουν αυτές οι εκ πρώτης όψεως έξω από την γήινη διάσταση μας μορφές αν τις συναντήσουμε, γιατί είναι και ακίνδυνες και είναι κάτι από μας, αφού και ας μου επιτραπεί η μακάβρια αλλά ρεαλιστική επισήμανση στην ίδια διάσταση θα βρεθούμε όλοι μας αργά ή γρήγορα.
 
Τείνω να πιστεύω ότι τέτοιες εμπειρίες έχουν άνθρωποι που έχουν κάποια μορφή πίστης (αόριστα, δεν μπορώ να εξηγήσω σε τι) ή υπερβολικά καλόψυχα ίσως;

(καμία ελπίδα για εμένα δηλ.)
 
και ποιος δεν το έχει κάνει αυτό nyfitsa. κι εμείς το κάναμε στο χωριό της μητέρας μου καλοκαίρι, όταν ήμασταν 15-16 χρονών χωρίς αλκοόλ για να είμαστε νηφάλιοι, με τα τεράστια εκείνα κασετόφωνα από τα οποία ακούγαμε Scorpions (!!) και λέγαμε κιόλας "Πώρωση!!!"
αλλά εις μάτην... ούτε καν φοβηθήκαμε, απλά λέγαμε ότι κάποτε που θα αφήσουμε κι εμείς τον μάταιο ετούτον κόσμο, θα μας ενταφιάσουν εκεί και θα βγαίνουμε τη νύχτα και θα τραγουδάμε STill loving you!!!
Δεν το ήξερα ,νόμιζα ότι μόνο εμείς είμασταν οι τρελοί που ξενύχτησαν στο νεκροταφείο.. Δώσαμε υπόσχεση όμως πως όποιος πεθάνει πρώτος απο την παρέα να βρει τρόπο να επικοινωνήσει μαζί μας, αν υπάρχει ζωή η κάποιου είδους ύπαρξη μετά βέβαια. Μερικά χρόνια αργότερα ''έφυγε'' σε τροχαίο ο αγαπημένος μου ξάδερφος στα 24 του . Τον σκεφτόμασταν και μιλούσαμε συχνά γι αυτόν γιατί ήταν ωραίος τυπάκος αλλά σήμα απο τον άλλο κόσμο δεν ήρθε ποτέ.. Λέω μήπως χρειάζεται μια κάποια ευαισθησία για να καταλάβεις κάτι ..
 
Τείνω να πιστεύω ότι τέτοιες εμπειρίες έχουν άνθρωποι που έχουν κάποια μορφή πίστης (αόριστα, δεν μπορώ να εξηγήσω σε τι) ή υπερβολικά καλόψυχα ίσως;

(καμία ελπίδα για εμένα δηλ.)
Δεν το έχω ψάξει σε αυτήν την διάσταση που αναφέρεις ΡΤ8. Τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί φυσικά, όλες οι απόψεις είναι σεβαστές. Απλά επειδή οι εμπειρίες τέτοιου είδους είναι πάρα πολλές τείνω να πιστεύω από μέρους μου ότι δεν είναι μόνο θέμα πίστης ή καλοψυχίας. Αλλά εκεί που είμαι πραγματικά απόλυτος είναι ότι οι νεκροί ή έστω οι άνθρωποι με άλλη διάσταση κατ΄εμέ μετά το πέρας της ζωής τους, πράγματι κυκλοφορούν ανάμεσα μας με διάφορες μορφές και προσπαθούν με κάποιο τρόπο να περάσουν κάποια μηνύματα στους ζώντες, όταν φυσικά είναι έτοιμοι να τα αποκρυπτογραφήσουν αν απαλλαχτούν από φόβους και προκαταλήψεις για τον θάνατο και το άγνωστο και απόκοσμο που συνδέεται με αυτόν.
 
Δεν το ήξερα ,νόμιζα ότι μόνο εμείς είμασταν οι τρελοί που ξενύχτησαν στο νεκροταφείο.. Δώσαμε υπόσχεση όμως πως όποιος πεθάνει πρώτος απο την παρέα να βρει τρόπο να επικοινωνήσει μαζί μας, αν υπάρχει ζωή η κάποιου είδους ύπαρξη μετά βέβαια. Μερικά χρόνια αργότερα ''έφυγε'' σε τροχαίο ο αγαπημένος μου ξάδερφος στα 24 του . Τον σκεφτόμασταν και μιλούσαμε συχνά γι αυτόν γιατί ήταν ωραίος τυπάκος αλλά σήμα απο τον άλλο κόσμο δεν ήρθε ποτέ.. Λέω μήπως χρειάζεται μια κάποια ευαισθησία για να καταλάβεις κάτι ..
Δεν θέλω να σε ευαισθητοποιήσω και πολύ περισσότερο να σε προκαταβάλλω nyfitsa, αλλά αν πράγματι θέλεις πάρα πολύ να σου έρθει κάποιο ελάχιστο έστω μήνυμα ή σήμα από τον ξάδερφο σου, αυτό αργά ή γρήγορα θα έρθει. Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο σε προσωπική μου βάση, αλλά για να στο λέω βασίζομαι κάπου.
 
Θα σας διηγηθώ κάτι που μου συνέβη πάρα πολλά χρόνια πρίν κάποιο πρωινό Οκτωβρίου του '89. Αληθινό περιστατικό 100%. Φυσικά δεν έχω απαίτηση να με πιστέψουν τα μέλη του φόρουμ εδώ δεν με πίστεψε η ίδια μου η οικογένεια. Είχα πάρει το πρωινό λεωφορείο της γραμμής μου και ήμουν μόνος στο αστικό μαζί φυσικά με τον οδηγό. Σε μια από τις επόμενες στάσεις ανέβηκε μια πανέμορφη κοπέλα ντυμένη στα άσπρα, κάτασπρο φόρεμα, άσπρες γόβες, και άσπρη τσάντα. Κάθισε στο απέναντι κάθισμα. Με κοίταζε έντονα και συνέχεια. Ανταπέδωσα φυσικά το κοίταγμα. Πανέμορφη με γοήτευσε αμέσως. Ξαφνικά το βλέμμα της μεταμορφώθηκε σε κάτι το τελείως αλλόκοτο και απόκοσμο. Και η ομορφιά του προσώπου μετεβλήθη σε κάτι τοι ολότελα αποκρουστικό. Τρόμαξα και με έλουσε κρύος ιδρώτας. Πάω κοντά στον οδηγό. Του διηγούμαι βιαστικά αυτό που έβλεπα. Ο οδηγός σταματάει ξαφνικά. Κοιτάζει προς το βάθος του οχήματος και δεν βλέπει τίποτα. Ούτε και εγώ. Έφυγε ξαφνικά χωρίς να ανοίξει τις πίσω πόρτες ο οδηγός? Απίστευτο. Φυσικά δεν με πίστεψε κανείς ούτε ο οδηγός όυτε οποιοσδήποτε άλλος που το διηγήθηκα, ούτε περιμένω να με πιστέψει κάποιος από το φόρουμ. Εγώ όμως που το πιστεύω γιατί το βίωσα, για ένα ολόκληρο μήνα, ολόκληρο γαιδούρι 20 χρονών (τότε) κοιμόμουν με ανοιχτά τα φώτα.
@SEBASTIAN Η ιστορία σου μου θυμίζει μια ιστορία που μας διηγιόταν ο παππούς μου. Συνέβη στα παιδικά του χρόνια στο νησί. Δεν συνέβη στον ίδιο αλλά σε συγχωριανό του. Το γεγονός όμως αυτό είχε ταράξει όλο το χωριό. Ο παππούς μου είχε γεννηθεί το 1920, το περιστατικό συνέβη το 1923 ή το 24 (δεν θυμάμαι ακριβώς), πάντως λίγο καιρό μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Δεν αναφέρω σε ποιο μέρος, ούτε τα κανονικά τους ονόματα, γιατί οι απόγονοι συγγενείς των "πρωταγωνιστών" της ιστορίας ζουν..
Στο χωριό λοιπόν ήταν 2 νέοι, αδερφικοί φίλοι απο παιδιά, πολύ αγαπημένοι και αχώριστοι. Μεγαλώνοντας, ο ένας μπάρκαρε στα καράβια και ο άλλος παρέμεινε στο τόπο, αγρότης. Γίνεται η μικρασιατική εκστρατεία το 1919, ο αγρότης επιστρατεύεται και σκοτώνεται σε μάχη. Ο ναυτικός, στην Αμερική τότε, δεν έμαθε για το θάνατο. Περνάει ο καιρός, ξεμπαρκάρει και επιστρέφει στο νησί. (Μιλάμε για το 1923 ή 24 όπως προείπα). Την ημέρα της επιστροφής του καθώς πήγαινε για το χωριό (ποδαράτο φυσικά), λίγο πριν την είσοδο του χωριού, βλέπει στο μικρό λόφο απέναντι, στο ύψωμα, τον πεθαμένο (!!!) να κάθεται σε ενα βράχο, στο ίδιο ακριβώς σημείο που σύνηθιζαν να παίζουν τότε που ήταν παιδιά. Μη γνωρίζοντας οτι ο εν λόγω ειναι νεκρός, του φωνάζει: "Εεεεε!! Γιάννη φίλε μου!! γύρισα!!!" και του γνέφει. Ο δε πεθαμένος, του γνέφει και αυτός (!!!!!!) χωρίς όμως να μιλήσει. Φτάνει στη πλατεία, οι χωριανοί στο καφενείο αγκαλιές, φιλιά, καλοσορίσματα, κλάματα, συγκίνηση. Και γυρίζει και τους λεει:
-"Τώρα που έρχομουν είδα και το Γιάννη!".
-"Ποιο Γιάννη;"
-"Τον Γιάννη τον τάδε". Κόκκαλο οι χωριανοί!
- "Μα ο Γιάννης σκοτώθηκε στο πόλεμο το 1919". Κόκκαλο και ο ναυτικός!
- "Ντροπή σας να μου κάνετε τέτοια κρύα πλάκα μόλις που γύρισα!".
- "Σκοτώθηκε ο Γιάννης, γιατί να σου κάνουμε πλάκα; να και ο τάφος του!" (σ.σ. του είχαν κάνει κενοτάφειο μνημείο ως ηρωικώς πεσόντα, επειδή ουδέποτε μεταφέρθηκε η σωρος του στο χωριό ώστε να τον θάψουν).
Αναστατώθηκε όλο το χωριό! Αλλοι έλεγαν ότι βρικολάκιασε ο πεθαμένος (επειδή λεει σκοτώθηκε βίαια σε μάχη). Αλλοι ότι ήταν απλά η ψυχή του που ήθελε να δει το φίλο του! Αλλοι οτι ο ναυτικός τρελάθηκε στα καράβια και έβλεπε οπτασίες! Αλλοι οτι απλά μπερδεύτηκε και παραγνώρισε με κάποιον άλλον....
Τι πραγματικά είδε αυτός, αν παραγνώρισε με κάποιον άλλον, κανείς δεν ξέρει....
Η ουσία πάντως ειναι ότι ακόμη μέχρι και σήμερα, το σημείο στο λόφο το λένε "χάρο". Μάλιστα τα καλοκαίρια όταν πηγαινα στο νησί, μας φοβέριζαν ως παιδιά, να μην παίζουμε να μην πλησιάζουμε εκεί, γιατί "εκεί βγαίνουν στοιχειά"..
 
Τελευταία επεξεργασία:
μια youtuber η Dat Lilly έχει κάποια επεισόδια στο κανάλι της που τα αφιερώνει σε τρομακτικές ιστορίες που της στέλνουν συνδρομητές του καναλιού που τις έχουν βιώσει όπως λένε. Αρκετές είναι πολύ ανατριχιαστικές. Εχω κάνει playlist όλα τα επεισόδια (18 με 19 πρέπει να είναι) με αυτές τις ιστορίες και πάντα τις βάζω και τις ακούω λίγο πρίν κοιμηθώ (μετά τα μεσάνυχτα εννοείται).
 
Μια από τις πιο γνωστες ιστορίες αστικού μύθου ήταν και το "Φάντασμα" το οποίο έκανε μυθιστόρημα ο Γρηγόρης Ξενόπουλος. Αληθινή ιστορία που διαδραματίστηκε στη Βενετοκρατούμενη Ζάκυνθο, όπου η νιόπαντρη Ελένη Ματαράγκα άνοιξε κρυφά νύχτα τον τάφο του νεκρού πρώην αγαπημένου της και τον κάρφωσε μέσα στο φέρετο με 4 μεγάλα καρφιά. Ισχυρίστηκε ότι ο νεκρός πρώην της είχε γίνει βρικόλακας και την επισκέπτονταν στη νυφική κάμαρα της από την πρώτη κιόλας νύχτα του γάμου της. Δεν μπορούσε να αντέξει το γεγονός ότι η αγαπημένη του παντρεύτηκε με άλλο άντρα, πέθανε απο τον καημό του και βρικολάκιασε.
https://www.thematofylakes.gr/to-fantasma-grigorios-ksenopoulos/
 
Αυτό που αναφέρεις συνέβει και σε διαφορετικές περιοχές τα παλιά τα χρόνια. Σε κάποιες περιπτώσεις ξέθαβαν έναν πεθαμένο που είχαν την εντύπωση πως ήταν βρικόλακας. Έβλεπαν πως τα μάγουλα του ήταν κόκκινα, τα νύχια του μεγάλα και τα δόντια του μακρύτερα από ότι συνήθως. Αυτά ήταν ακράδαντα σημάδια για αυτούς πως ο νεκρός ήταν βρικόλακας. Συνήθως τον παλούκωναν και άλλες φορές του έκοβαν το κεφάλι. Φυσικά πλέον γνωρίζουμε πως όταν πεθάνει κάποιος, το αίμα συσσωρεύτε στα μάγουλα και τα κάνει κόκκινα, τα νύχια όπως και τα δόντια δίνουν την εντύπωση πως μεγάλωσαν γιατί καταστρέφεται το δέρμα και τα ούλα. Οι περισσότεροι άνθρωποι εκείνη την εποχή ήταν αγράμματοι, ευκολόπιστοι και πολύ πιστοί σε μεταφυσικά θέματα. Φοβόντουσαν να μπουν σε σπήλαια που είχαν μακριές διαδρομές, πίστευαν σε μύθους και σε περιπτώσεις φοβόντουσαν ακόμη και το σκοτάδι.
 
Ναι! Το ξέρω. Ημουν ΣΤ Δημοτικού όταν προβαλλόταν κι έκανα σαν τρελη για τα επεισόδια. Περίμενα πως κι πως, πότε θα εμφανιστεί το φάντασμα! :anim_smokin: Η μητέρα μου δεν με άφηνε, αλλά εγώ έκοβα φλέβες για τη σειρά κι περνούσε το δικο μου. Ουδέποτε με φόβισε η μορφή του φάντασματος, μη σου πω ότι μου φαινόταν κι λίγο αστεία. Εβαφαν το Διονύση Ξάνθο με μεικ-απ κιτρινίζουσας απόχρωσης (για να φέρνει σε θανατίλα) αλλά εμενα μου έμοιαζε σαν να είχε βουτήξει το πρόσωπο του μέσα σε καλαμποκάλευρο.:biglaugh:
Δυο-τρία χρόνια μετά, όταν πρωταγωνιστούσε στη Λάμψη κι τον είδα: "καλε! Το φάντασμα!"
 
Πίσω
Μπλουζα