Καλώς σας βρήκα παιδιά.Πραγματικά με συγκίνησαν πολλές από τις φωτογραφίες που είδα. Με γύρισαν πάρα πολλά χρόνια πίσω, σίγουρα τουλάχιστον 20.
Είναι ένα μόνιμο παράπονο που έχω εδώ και μερικά χρόνια που δεν έχω ούτε ένα ενθύμιο από όλα αυτά. Κάποτε ειχα μια σακούλα σκουπιδιών γεμάτη με αυτοκινητάκια matchbox και playmobil.
Κι'όμως, εν μέσω μετακόμισης η μάνα μου βρήκε την ευκαιρία να τα ξεφορτωθεί "αφού μεγάλωσα πια" όπως μου είπε αργότερα, χωρίς φυσικά να γνωρίζω κάτι. Το τί στεναχώρια το πέρασα δε λέγεται. αι πάλι το σκέφτομαι και πραγματικά με στεναχωρεί πάρα πολύ που δεν έχω κάτι στα χέρια μου από τα παιδικά μου παιχνίδια.
Θυμάμαι συγκεκριμένα ένα ασημί Porsche το οποίο μου κράτησε συντροφιά για τρεις ημέρες που ήμουν στο κρεβάτι του πόνου πολύ άρρωστος και δε μπορούσα να βγω από το σπίτι. Σα να το έχω μπροστά μου...
Μια υπόδειξη, παράκληση, όπως θέλετε πείτε το: ποτέ να μην πετάτε τα παιχνίδια του παιδιού σας όσο άχρηστα και αν σας φαίνονται γιατί "μεγάλωσε". Είναι κομμάτι μιας τρυφερής ηλικίας του που δεν είναι ωράιο να χάνεται. Έχω και εγώ παιδί πλέον και δε θα ήθελα να αισθάνεται ένα κενό μέσα του που μπορεί τώρα να ακούγεται ανόητο αλλά είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τον καθένα.
Ελπίζω να μη σας κούρασα με την πολυλογία μου. Καλώς σας βρήκα και συνεχίστε να δείχνετε φωτογραφίες από ότι έχετε. Σίγουρα κάποιο θα το είχαμε..."διπλό", όπως θα λέγαμε τότε!