Ρετρό εμπειρίες Πανελληνίων Εξετάσεων

τελικά λίγο-πολύ ένα μικρό μετατραυματικό στρες λόγω εξετάσεων το κουβαλάμε όλοι μας...
 
Μετά το λύκειο είχα τραβήξει το δρόμο των σπουδών μου, όμως 1 χρόνο μετά πήγα βόλτα με τον κολλητό μου να δώσει πανελλήνιες σε εξεταστικό κέντρο ίσα ίσα να πάρει αναβολή. Μπήκα μέσα, κάναμε προσευχή και προχωρήσαμε, μέχρι που με είδε ένας καθηγητής, από το μεγάλο της ηλικίας του και την ευέξαπτη συμπεριφορά του συμπέρανα ότι θα ήταν ο λυκειάρχης του σχολείου και με έβγαλε έξω από το προαύλιο.

Εκεί έζησα μια τραγική στιγμή. Με περικύκλωσαν υστερικοί γονείς να με ρωτάνε "Τι έγινε;", "Γιατί βγήκες γρήγορα;", "Τόσο άσχημα ήταν τα θέματα;"...

Ξύλο ήθελαν. Μόνο κακό έκαναν στα άμοιρα παιδιά.

(Εδικά μου έμεινε η εικόνα μιας μάνας με κοντά μαλλιά, αφάνα περμανάντ στην κορυφή και κοσμήματα, να τρέμει!)
 
Για τις πανελληνιες το άγχος ξεκινουσε απο το γυμνασιο, οταν θα έπρεπε να αποκτήσεις τις σωστές "βάσεις" για να μην έχεις κενα. Μαθητές πάνω απο 18 μέσο όρο, είχαν δυνατότητα να ελπίζουν, σε αντιθεση με τους αλλους που ή χρειαζοταν και άλλη προσπάθεια ή ήταν θεμα τύχης.

Στο λύκειο δε, ήταν η μόνη σκέψη. Τα φροντιστηρια ξεκινουσαν για πολλους απο την πρώτη λυκειου, στην δευτερα κορυφωνοταν (τριτη ηταν αυτονόητα).

Για τους περισσότερους οι πανελλήνιες ήταν και ο μόνος σκοπός ύπαρξης του σχολείου και στόχος ζωής.

Τα δράματα άρχιζαν, μόλις έβγαινες απο τις εξετασεις, που περναγες μετα απαραιτητα απο το φροντιστηριο για ελεγχο. Πέτυχα την κρίση μιας κοπέλας, όταν ανακάλυψε πως έκανε λάθος στα θέματα. Μόνο απο το παράθυρο που δεν έπεσε η καημενη. Φωναζε μέσα σε λυγμούς πως καταστράφηκε η ζωή της, και πάνε οι κόποι της χαμένοι. Την ίδια στιγμή τα

"παρήγορα" λόγια των φροντιστών, πως : ελα μωρε, δεν χάθηκε και ο κόσμος, ακουγόταν σαν ειρωνια.

Δεν χάθηκε ο κόσμος όταν για χρόνια μας έλεγαν οτι απ' αυτο κρεμόταν η επιτυχία μας στην ζώη, η καρίερα μας και η πραγματοποίηση των πιο σημαντικών ονείρων μας... Τα χρήματα και τα όνειρα των γονιών μας, να μας δουν να έχουμε μια καλύτερη ζωή.

Με τι κουράγιο να δεις την ζώη, μετά την πρώτη και πιο σημαντικη αποτυχια της ζωής? Και..οταν δεν έχεις και εναλλακτικο σχέδιο? Η δεύτερη απόπειρα, ήταν η λύση των περισσοτέρων, ενω η συμβιβαστική λύση κάποιας σχολής διαιτους παρακολουθησης (ιδιωτικης δηλ), περναγε απο το μυαλό αυτών που δεν έιχαν άλλες ελπίδες.

Την ίδια στιγμή ολοι οι υποψήφιοι χωρίζονταν σε δύο στρατόπεδα : στους επιτυχόντες και στους αποτυχόντες.

Οι πρώτοι ξεκινουσαν την διαδικασία εύρεσης σπιτιου και ψυχολογικής προετοιμασιας. Οι δευτεροι, επρεπε (αν δεν επεμεναν) να προσδιορίσουν απο την αρχή την ζωή τους, και να σκεφτούν τι εναλλάκτικες λύσεις έιχαν απο κει και πέρα.

κατά τα ψέματα, για όσους προσπάθησαν σοβαρά και απέτυχαν, την πίκρα την κουβαλούν ακόμη και σήμερα
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Λορένα περιέγραψες τέλεια το κοινωνικό δηλητήριο που μας πότιζαν τότε, και που ακόμα και σήμερα μπορεί (δεν ξέρω αν) να συμβαίνει.

Οι κατοχικοί γονείς, όμως, κάπου δικαιολογούνται, τα μυαλά των μεγάλων δεν αλλάζουν.

Δυστυχώς αν δεν ήσουν ταλέντο στο να φυλάγεσαι και να παρουσιάζεις κάποια πράγματα όπως θες εσύ, δεν επιβίωνες χωρίς ψυχικά τραύματα.

Όταν ήμουν stage σε συναντήσεις που γίνονταν στο πολιτιστικό κέντρο που ήμουν, έβλεπα συχνά, εν έτη 2009, ανθρώπους ακόμα και μικρότερους από τη δική μου ηλικία να ακολουθούν τη γραμμή του ψυχαναγκασμού με τα παιδιά τους. Έλεος (που λέει και ο paspartoo) βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και όχι στην κατοχή του '40.
 
Θυμάμαι πόσα «καντήλια» είχα ρίξει έξω από μια εκκλησία την τελευταία ημέρα πριν εξεταστώ στη Χημεία.

Τι τρελόπαιδο που ήμουν... :)
 
Παιδια ειναι τοσο σοβαρο κοινωνικο θεμα η ολη κουλτουρα γυρω απο την φοιτηση σε πανεπιστημιο που μηνες να μιλαμε δεν θα τελειωνει.

Οι πανελληνιες , ειδικα στα 80'ς 90'ς, θυμιζαν εκεινες τις αιρεσεις που υπνωτιζαν ολοκληρες ομαδες και τις εστελναν στην αυτοκτονια με το χαμογελο στα χειλη. Ειλικρινα πιστευω πως ενα ποσοστο κατω του 10% πηγαινε συνειδητοποιημενα να δωσει, ωστε ξεκινησει μια καρριερα που ειχε προσεκτικα επιλεξει για χ λογους. Οι περισσοτεροι πηγαιναν σαν προβατα επι σφαγη επιβεβαιωνοντας την απουσια επαγγελματικου προσανατολισμου και την εγκληματικη αγνοια και ψωρουπερηφανεια των γονειων, οι οποιοι χρησιμοποιουσαν τα παιδια ως οχημα μελλοντικης κοινωνικης καταξιωσης.

Χτιστηκε ενα πανισχυρο συστημα με δεκαδες εμπλεκομενους να εκμεταλευονται καταστασεις, ηθικα και υλικα. Και στο κεντρο το παιδι να τρωει σφαλιαρες, αλλα και συνεχιζοντας την παραδοση της νεοελληνικης αποχαυνωσης. Καθε γωνια και φροντιστηριο, καθε σπιτι και ιδιαιτερο, στο σχολειο καθηγητες δεν εκαναν μαθημα για να κανουν στην ζουλα ιδιαιτερα σε μαθητες της ιδιας τους της ταξης. Ή εκαναν τεχνιεντως την κατασταση τοσο δυσκολη για να στελνουν παιδια σωρηδον στα φροντιστηρια της γειτονιας, παιρνοντας φυσικα την μιζα τους. Ακομη και καθηγητες που εκαναν μαθημα, ακουσον ακουσον, ασχολουνταν μονο με οσους ηθελαν να δωσουν απαιτωντας απλα ησυχια απο τους αλλους.

Μεσα σε αυτη τη φρενιτιδα ακομη και λογικα σκεπτομενοι ανθρωποι ηταν ευκολο να παρασυρθουν απο τον περιγυρο. Πολλοι γονεις που αντιμετωπιζαν κριτικα την κατασταση φοβουνταν να μην μπουν στο τρυπακι, μηπως ''πειραματιζομενοι'' κανουν εν τελει κακο στο μελλον των παιδιων τους.

Ολοι ξερουμε και απο εναν που περασε βιβλιοθηκονομια, ιχθυοκαλλιεργειες και καλοθοπλεκτικη. Ολοι εχουμε παραδειγμα ενος φιλου που εδινε μεχρι τελικης πτωσης για να περασει οπου να ναι. Τα αποτελεσματα ολων αυτων των πρακτικων τα νιωθουμε σημερα περισσοτερο παρα ποτε.

''Πηρες πτυχιο?''
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Αν και έδωσα συνολικά 3 χρονιές πανελλήνιες (1 φορά στη Β' λυκείου έτσι για το ζέσταμα, και 2 φορές στην Γ', χαρά στο κουράγιο μου!) η εμπειρία αν και ιδιαίτερα αγχωτική, μπορώ να πω ότι μου βγήκε σε καλό τελικά.

Φυσικά ακόμα βρίζω την γκαντεμιά της φουρνιάς μου, καθώς ήταν η μόνη που έδωσε πανελλήνιες στη Β' λυκείου (Δώσαμε 14 μαθήματα, ακόμα και τα Θρησκευτικά! Έλεος!) Τότε μας παραμύθιαζαν ότι είναι και καλά για να προετοιμαστούμε ψυχολογικά, να αποκτήσουμε βάσεις (ναι τη β' λυκείου περιμέναμε!) και αν δεν πηγαίναμε καλά στην Γ' θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τον βαθμό της Β' για να ανεβάσουμε τον Μέσο Όρο! Τότε ήταν που βγήκε και το περίφημο "Κάτσε καλά Γεράσιμε" αν θυμάστε! Έχω λιώσει εγώ σόλες σε πορείες... :p

Anyway, ειδαν οι κύριοι ότι δεν τους έδενε το γλυκό και λένε "Δεν το αλλάζουμε;" Ε και το άλλαξαν! 9 μαθήματα στην Γ' λυκείου. 4 κατεύθυνσης και 3 γενικής παιδείας. Και πάλι καλά να λέμε...

Έδωσα 2 φορές στη Γ' (την πρώτη πέρασα Θεολογία στη Θεσσαλονίκη. Πως λέμε καμία σχεση! Αυτό!) Τελευταία επιλογή, για πλάκα τη δήλωσα και έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και πέρασα! Τη δεύτερη όμως στάθηκα τυχερή, έγραψα καλά και πέρασα Ιστορίας και Εθνολογίας στην Κομοτηνή (3η επιλογή)! Πέρασα 4 χρόνια ζάχαρη, στον 5ο χρόνο πήρα το πτυχίο μου και το'χω και το χαίρομαι... Τι θα το κάνω δεν ξέρω, αλλά αυτό είναι άλλο ανέκδοτο! :p

Για τους εφιάλτες που λέτε, εγώ τους έχω από το τελευταίο μάθημα που χρωστούσα στη σχολή [edit]

spyros_s είπε:
Τα κατάφερα την δεύτερη χρονιά γράφοντας τον χειρότερο μου βαθμό στην Κοινωνιολογία στην οποία και πέρασα και μάλιστα έκανα και μεταπτυχιακό στην Εγκληματολογία αργότερα!
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Το ίδιο ισχύει και για μένα! Είχα πάθος με την ιστορία, τη λάτρευα, είχα μάθει απέξω όλο το βιβλίο (όχι παπαγαλία όμως, ποτέ δεν καταφερα να παπαγαλίσω το οτιδήποτε) και πήγα στην εξέταση με τον αέρα της επιτυχίας! Ε με το που έρχονται τα θέματα παθαίνω μπλακ άουτ, έμεινα να κοιτάω τα θέματα σαν χαζή και στο τέλος έγραψα ένα ωραιότατο 8,1! Μούρλια! Ακόμη κοπανιέμαι! Τελικά, ιστορικός έγινα! :p :rofl:
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Άγχος, διάβασμα, σπασμένα νεύρα, κάθε 3 λεπτά στην τουαλέτα, στομάχι με νεύρωση, κάπνισμα και έρχεται το πρώτο θέμα στην Ιστορία, πρώτη μέρα και αφού είχε υπάρξει τρίωρη καθυστέρηση από το υπουργείο. Και τα ξεχνάω ΟΛΑ! Ο Λ Α όμως.

Λατινικά ερώτηση 5: θέμα εκτός διδακτέας ύλης... Η απάντηση του υπουργείου: ''αφού είναι μέσα στο βιβλίο, θεωρείται διδακτέα ύλη''... Εμείς προς τον καθηγητή: ''κύριε, είναι άδικο, βοηθείστε μας''... Ο καθηγητής: .... Γι' αυτό κι εγώ δεν έχω καμμία τύψη που...

picture.php
 
Serano, απίστευτη η ιστορία σου... τα ινδικά χοιρίδια απολαμβάνουν μεγαλύτερο σεβασμό.
 
alkis21 είπε:
Serano, απίστευτη η ιστορία σου... τα ινδικά χοιρίδια απολαμβάνουν μεγαλύτερο σεβασμό.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Μην το συζητάς! Πειραματόζωα πρώτης διαλογής! Εμείς! Κάθε τρεις και λίγο μας έλεγαν άλλα! "Αυτά τα μαθήματα θα τα δώσετε πανελλαδικά. Μπα, όχι, τελικά δεν θα τα δώσετε... Αυτή είναι η ύλη, μπα αλλάξαμε γνώμη, αυτή είναι τελικά... Αυτά τα μαθήματα θα μετρήσουν με συντελεστή τόσο και αυτά με τόσο... Αλλά μπορεί και όχι!"

Μιλάμε για κανονικό σπάσιμο νεύρων! Ούτε οι ίδιοι οι καθηγητές δεν ήξεραν τι να μας πουν!
 
serano πάντως εμένα με βοήθησε η εμπειρία των πανελληνίων β λυκείου. Τουλάχιστον ξέρεις τι θα σε περίμενε... συμπτωματικά ο κολλητός μου είχε γράψει καλύτερα στην β από ότι στην γ και όντως του ανέβηκε-έστω και λίγο- ο μέσος όρος.
 
Κοίτα, σίγουρα κάποιους τους βοήθησε η όλη εμπειρία. Αλλά η ανοργανωσιά του όλου πράγματος ήταν εξωφρενική. Για παράδειγμα, η ύλη από το υπουργείο ήρθε 2 μήνες περίπου μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Μέχρι τότε κάναμε μάθημα κατά προσέγγιση (ότι μάλλον αυτά που κάνουμε θα είναι στην ύλη, αν δεν ήταν κακό του κεφαλιου μας και φτου κι απ'την αρχή!).

Επίσης, θεωρώ απάνθρωπο να δίνονται πανελλαδικά 14 μαθήματα. Όπως είπα παραπάνω δώσαμε μαθήματα όπως Θρησκευτικά, Κείμενα, Δίκαιο και δεν θυμάμαι κι εγώ τι άλλο. Συνολικά η διάρκεια των εξετάσεων ήταν ένας μήνας!!! Προς το τέλος είχαμε όλοι μας εξαντληθεί και κάναμε αμαν να τελειώσουμε... Δεν μιλάω για το πρόγραμμα! Θυμάμαι ότι στην αρχή είχαν βάλει ως επί το πλείστον εύκολα μαθήματα (αρχίσαμε με Κείμενα και "Δωδεκάλογο του Γύφτου" του Παλαμά) και προς το τέλος τα ζόρικα.

Σίγουρα αν κάποιος είχε γράψει καλύτερα στη Β' θα μπορούσε να βοηθηθεί από αυτό, αλλά προσωπικά θα προτιμούσα να έδινα κατευθείαν στη Γ' και ας μην είχα το ενδεχόμενο πλεονέκτημα του επιπλέον βαθμού και με το άγχος της πρώτης φοράς. Δεν μου έφτανε το άγχος που είχα τραβήξει όλη την προηγούμενη χρονια δηλαδή; Στην τελική τόσοι και τόσοι πριν από μένα τα κατάφεραν χωρίς "προκαταρκτικές εξετάσεις", εγώ σε τι θα υστερούσα; Κατά τη γνώμη μου, ήταν ένα "πείραμα" που είδαν ότι δεν τους βγήκε, γι'αυτό και το κατήργησαν!

Φυσικά, όλα αυτά αποτελούν προσωπική μου άποψη! Ενστάσεις δεκτές! ;)
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Η δικη μου εμπειρια των εξετάσεων :

Πηγαινα 1η δέσμη. Ονειρο να περάσω ΤΕΙ πληροφορικης Θεσ/κη. Μαθηματα εξετασεων: μαθηματικα, φυσικη, χημεια, εκθεση.

Μαθημα φυσικης : Η φυσικη ηταν απο τα αγαπημενα μου και πηγαινα αποφασισμενη για μεγαλο βαθμο. Καποια στιγμη μας φέρνουν τα θέματα και αρχιζουμε... Και εκεινη την στιγμή, δεν ξέρω πως, εγινε ένα κλίκ στο μυαλό μου.

Ηταν 4 θεματα. 2 θεωρια και 2 ασκησεις (απο δυο κεφαλαια αντιστοιχα απο τα 12 που ηταν συνολικα η ύλη).

Ειχα περάσει του κοσμου τα ξενυχτια λύνοντας ασκησεις. Ειχαμε πάρει επιπλεον υλικο ασκησεων απο διάφορα βιβλια που κυκλοφορουσαν (πατακης κτλ). Πρεπει να είχα λύσει πάνω απο 2.000 ασκησεις, και ολα αυτά απο την δευτερα λυκειου (ξεκινησαν τα μαθηματα δεσμης στο φροντιστηριο) για να προετοιμαστω καλα, και... εκεινη την στιγμη ειχα μπροστά μου μονο 2 ασκησεις. 2 ασκησεις που θα καθοριζαν αν ειμαι αξια να περασω σε καποια σχολη. Που.. αν για καποιο λογο δεν ειχα ξυπνησει καλα, η ημουν αρρωστη, ή η ασκηση απλά με δυσκολευε, αυτοματα ακυρωνε οοοοολη μου την προσπαθεια των δύο χρονων εντατικης προετοιμασιας. Εννοειται πως τα υπολοιπα κεφάλαια της ύλης που ειχα κοπιασει να κατανοησω, ηταν τελειως αχρηστα

Σε μια στιγμη γκρεμιστηκε ο κοσμος γύρω μου. Ειδα το ματαιο και το άδικο όλης αυτης της προσπαθειας. Σαν να ζούσα σε κάποιο όνειρο και εβλεπα τα πάντα σε αργη κίνηση. Οι συμμαθητες μου (και άλλα αγνωστα ατομα) γυρω μου, εγραφαν. Αλλοι γρηγορα, αλλοι αργα, αλλους τους ειχε πιασει η απελπισια, αλλοι ηταν αδιαφοροι και κοιταζοντουσαν μεταξυ τους (τα θεματα ηταν δυσκολα). Πραγματικα μου ήταν αδυνατο να συγκεντρωθω, η λογικη μου έλεγε να ξυπνησω και να κοιταξω τις ασκησεις και το μυαλο δεν μπορουσε να αντιδρασει απο τον "ληθαργο" που ειχα πεσει (δεν βρεθηκε και κανεις να μου δωσει καμια να με συνεφερει :p ).

Τεσπα με τα πολλα, και αφου τιναχτηκα αποτομα, συνηλθα και επανηλθα στο γραπτο μου. Καλα εγραψα για την ιστορια.. και μόλις παρεδωσα το γραπτο μου, με ξαναπιασε η προηγουμενη κατασταση.

Βγηκα στο προαυλιο και αντικρυσα γονεις να ρωτανε με αγωνια τα παιδια αν εγραψαν καλα. Αλλοι να κλαινε, αλλοι να λυνουν επιτοπου τις ασκησεις, αλλοι να βριζουν (γονεις και καθηγητες ολοι αυτοι), τρελες καταστασεις :D και γω.. σαν να ημουν μια απλη περαστικη και να βλεπω ολο αυτο το "τρελοκομειο".

Σημ. Εκεινες τις μερες ειχα περασει και ενα πολυ τραυματικο γεγονος που σημαδεψε την ζωη μου, και με εκανε να αναθεωρησω αρκετα πραγματα, οποτε.. ηταν καπως λογικο να με πιασει και αυτη η διαθεση αμφισβητησης και αναθεωρησης των παντων (μονο που δεν αναγκη να με πιασει εκεινη την στιγμη :xm: ).

Τεσπα.. με μια παρεα συμμαθητων που με περιμεναν στο προαυλιο, πηραμε τον δρομο για το φροντιστηριο. Εκει πετυχα την κρίση της μαθητριας που ανεφερα παραπανω (ειχε κανει λαθος στην λυση των ασκησεων). Την λυπηθηκα οσο δεν λεγεται :( .

Μόλις ομως ακουσα τις δήθεν παρηγοριες απο τους φροντιστες η διαθεση μου, αλλαξε ξανα. Με επιασε ενα μισος και μια αηδια και για τους ίδιους αλλα και για ολο το συστημα.

Για τρια χρονια η ζωη μου ειχε καταντησει μια διαδρομη : σπιτι σχολειο φοντιστηριο σπιτι, δεν ειχα χρονο να σκεφτω τιποτα αλλο. Οι φροντιστες φυσικα, φροντισαν και μας "εκλεισαν" με αμετρητες ωρας μαθηματων ολον σχεδον τον ελευθερο χρονο μας, και δεν μας εμενε χρονος ουτε καν για υπνο. Εκανα χαρακτηστικα 12 ωρες εβδομαδιαιως μαθηματικα (μονο στο φροντιστηριο αυτες οι ωρες), κανανε μαθημα και τα Σαββατα (καθε Σαββατο, ενω 3 στις 4 κυριακες του μηνα, γραφαμε διαγωνισματα.

Δεν υπηρχε χρόνος ουτε για διαβασμα, και το διαβασμα.. ηταν αρκετο. Ειχα να λυσω καθημερινα καμια 20αρια ασκησεις απο φυσικη πχ και τις διπλασιες σχεδον στα μαθηματικα (που τα καναμε καθε μερα απο Δευτερα μεχρι Σαββατο), Στις 3 ωρες του μεσημεριου που μεσολαβουσαν απο το τελος του σχολειου μεχρι να αρχισει το φροντιστηριο, ηταν αδυνατο να ανταπεξελθεις, και οσο για μετα το φροντιστηριο.. τα μαθηματα τελειωναν 10 το βραδυ. Αποτελεσμα (που μας το προτειναν κιολας οι φροντιστες) να ξενυχταμε (με την βοηθεια πολλων καφεδων φυσικα).

Το αλλο που μας έλεγαν, ηταν να μην δινουμε καμια σημασια στα μαθηματα κορμου και να αδιαφορησουμε παντελως για τον βαθμο του απολυτηριου λυκειου. Λαθος και αυτο, ειδικα σε μαθητες που δεν περασαν και ειχαν μονο το απολυτηριο στα χερια.

Ζητημα αν κοιμομασταν 4 ωρες καθημερινα. Πολλα πρωινα με ειχε παρει σχεδον ο υπνος στο σχολειο. Πολλοι φιλοι μου απεκτησαν προβλημα στο στομαχι τους, απο τους πολλους καφεδες, και ολα αυτα, γιατι οι φροντιστες μας επεβαλαν αμετρητες ωρες μαθηματων για να ειναι αυξημενα τα διδακτρα. Οσο και αν διαμαρτυρηθηκα για τον ποιοτικο και οχι ποσοτικο χρονο που επρεπε να κανουμε μαθημα, κανεις δεν με ακουσε, ουτε καν οι γονεις μου, οποτε αναγκαστηκα να συμμορφωθω.

Δεν νομιζω πως αξιζε πραγματικα τον κοπο τοση ταλαιπωρια.

Σορι για το ..σεντονι :p της αναρτησης, αλλα ξεσπασα :p
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
για να πω την αλήθεια... θα μπορούσα να διάβαζα και πιο πολύ.

στην 3η λυκείου μαθήματα κορμού δεν τα ακούμπησα καν.

επίσης, λόγω χαρακτήρα, δεν ενδιαφερόμουν και πολύ για το τι γινόταν μέσα στη τάξη. ενδιαφερόμουν μόνο για τα μαθήματα δέσμης και αυτά με προσανατολισμό για τις πανελλήνιες και όχι για την τάξη.

θυμάμαι χαρακτηριστικά είχαν καλέσει τους γονείς για ενημέρωση, είχε έρθει η μητέρα μου και ο ένας από τους 2 μαθηματικούς της λέει: "όχι μόνο δεν τίθεται θέμα να περάσει στις πανελλήνιες αλλά τίθεται και θέμα να περάσει την τάξη..!"

η μητέρα μου έφριξε, προσπάθησα (με ΜΕΓΑΛΗ) προσπάθεια να την ηρεμήσω και όταν το καλοκαίρι βγήκαν τα αποτελέσματα του σαγόνι του ακατανόμαστου έφτασε μέχρι το πάτωμα (έχοντας ήδη ξεκινήσει να τα γυρίζει από το πάσχα)

αυτό για να δούμε πόσο καλή αξιολόγηση των μαθητών γινόταν από τους καθηγητές που ήθελαν να εφαρμόζεται πάντοτε η κατανομή gauss, ακόμα και σε μαθητές, όντας κάποιοι a-priori καταδικασμένοι να αποτελούν τους "κακούς" μαθητές ώστε να σχηματίζεται η καμπύλη.

ένας εκ των οποίων ήμουν και εγώ...
 
Το post σου Λορένα μου ξύπνησε μια μνήμη που είχα απωθήσει: τους ΓΟΝΕΙΣ.

Οι δικοί μου γονείς, με τα όποια καλά και στραβά είχαν ως άνθρωποι, στο θέμα των Πανελληνίων ήταν πολύ cool. Η φιλοσοφία τους ήταν σαφής και μου την είχαν ξεκαθαρίσει από νωρίς: εννοείται πως δεν χάλασε ο κόσμος αν δεν περάσεις, αλλά μην πεις "δεν χάλασε ο κόσμος κι αν δεν προσπαθήσω". Ποτέ δεν ένιωσα πίεση για τα μαθήματα, ούτε εμμονή για να γίνει το τίμιο 17άρι που έφερνα στον έλεγχο σώνει και καλά 20. Έτσι λοιπόν θεωρώ πως είχα σχετικά υγιή αντιμετώπιση στο θέμα των Πανελληνίων, κυρίως χάρη σε αυτούς. Ήθελα να περάσω (γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ έναν κόσμο στον οποίο δεν θα σπούδαζα κάτι σχετικό με υπολογιστές), είχα το σχετικό άγχος αλλά μέχρι εκεί. Ούτε στο φροντιστήριο πήγαινα μετά από την εξέταση, ούτε άκουγα τηλεόραση ούτε βέβαια πήγαινα έξω από το υπουργείο να περιμένω τις βάσεις.

Επομένως το γραφικό θέαμα των γονέων των υπολοίπων παιδιών να περιμένουν έξω από τα κάγκελα του σχολείου λες και γυρνούσαμε από τον πόλεμο μου φαινόταν τουλάχιστον εξωγήινο. Ακόμα θυμάμαι τα βλέμματά τους και πως μας βουτάγαν από τον γιακά και μας ρωτούσαν "πως ήταν; Σας έβαλαν δύσκολα; Είδες το παιδί μου;". Φυσικά οι δικοί μου γονείς περίμεναν στο σπίτι και κατόπιν εντολής μου δεν με ρωτούσαν ΚΑΝ πως είχα γράψει... ότι ήταν να γίνει θα γινόταν, επομένως προς τι όλος αυτός ο θίασος του παραλόγου;

xx004744-v6.jpg
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Τρελό σκηνικό όταν δείναμε Μαθηματικά 1ης δέσμης (1η δέσμη ήταν και καλά τα αστέρια της θετικής σκέψης...)

Όλοι φέρναμε ένα μπουκαλάκι νερό για να έχουμε την ώρα της εξέτασης. Ένας τύπος είχε φέρει το νερό του τελείως παγωμένο (το είχε στην κατάψυξη όλο το βράδυ). Με την ώρα ο πάγος έλειωνε και είχε σχηματιστεί ένα μικρό στρώμα νερού γύρω από ένα μεγάλο κομμάτι πάγου μέσα στο μπουκάλι.

Καθώς περιμέναμε με αγωνία τα θέματα (των μαθηματικών), καθισμένοι στα θρανία, ένας άλλος τύπος κοιτούσε περίεργα το μπουκάλι με το παγωμένο νερό και το μεγάλο κομμάτι πάγου, οπότε μετά από λίγο λέει στον ιδιοκτήτη του μπουκαλιού:

"Να σου πω ρε φίλε, το κοιτάω τόση ώρα και δε μπορώ να καταλάβω.... Πώς κατάφερες και έβαλες τόσο μεγάλο κομμάτι πάγου μέσα σ'αυτό το μπουκάλι????" !!!!!!

Και δίναμε μαθηματικά εκείνη τη μέρα!!!!
 
Πω πω οι γονείς:

Εμένα με πίεζαν να διαβάσω για να μπω, αλλά ευτυχώς ουδέποτε πήγαν στο σχολείο να ρωτήσουν καν πως πηγαίνω. Δεν ήταν στην Αθήνα όλη την ώρα, λόγω του μαγαζιού έφευγαν από Πέμπτη και γύριζαν Τρίτη πρωί. Τις υπόλοιπες μέρες έμενα μόνος μου και έτσι έμαθα να κάνω τα πάντα μέσα στο σπίτι.

Ούτε τις μέρες που έδινα Πανελλήνιες ήρθε κανένας να κρεμαστεί από τα κάγκελα, ούτε τίποτε.

Μάλιστα στην Τρίτη Λυκείου πήγα φροντιστήριο μόνο στα μαθηματικά, γιατί πραγματικά ήμουν μεγάλος στούρνος, αν δεν είχα πάει δεν θα πέρναγα. Ιστορία, κοινωνιολογία και Έκθεση, γιοκ. Τι στο καλό να έκανα για δυο μαθήματα που έπρεπε να παπαγαλίσω δυο βιβλία; Τι να μου πουν; Στην Έκθεση ήμουν από τότε άσσος, δεν είχα κανένα πρόβλημα. Οι κοινωνικές επαφές και οι αμέτρητες ιστορίες που είχα ακούσει όλα τα χρόνια στο σκυλάδικο με είχαν κάνει σαΐνι στο να μπορώ να μιλάω και να γράφω για όποιο θέμα και να έπεφτε. Άλλωστε λόγω νέων και Έκθεσης στο Λύκειο έβγαζα πάνω από 13, μια και είχα πάντα στρογγυλά 20άρια. Τα μαθήματα που δεν παρακολουθούσα, όλως τυχαίως έπεφταν Σάββατα, Παρασκευές και Δευτέρες, που οι δικοί μου ήταν Καλαμάτα. Ελάχιστα Σαββατοκύριακα που ήταν Αθήνα, έφευγα κανονικά για κέντρο και την έβγαζα στα κομπιουτεράδικα της Στουρνάρη!!!! Το φροντιστήριο ήταν στη Σόλωνος, δυο βήματα, οπότε μικρό το κακό!!!!!

Βέβαια, στους δικούς μου έλεγα αντίθετα. Ακόμα και σήμερα πιστεύουν ότι παρακολούθησα όλα τα μαθήματα στο φροντιστήριο, τα δίδακτρα τα πλήρωναν κανονικά. Φυσικά τα χρήματα που εξοικονομούσα πήγαιναν στον τραπεζικό μου λογαριασμό, γιατί αν δεν πέρναγα ήμουν αποφασισμένος με το που έκλεινα τα 18 να την έκανα για Αυστραλία ή Αμερική. Ούτε στρατό θα πήγαινα, ούτε θα ξαναγύριζα στο εγχώριο τρελάδικο.

Φυσικά τα πράγματα ήρθαν διαφορετικά, αλλά ο τρόπος ζωής παραμένει ο ίδιος. Πάντα φυλάω τα μπόσικα, πάντα έχω εναλλακτικά πλάνα και πάντα αναπολώ τις μέρες εκείνες.
 
Πόνος και παραλογισμός...




​


1) Θανατηφόρα αναμονή στην αίθουσα, για τον ερχομό των θεμάτων.

2) Χαιρεκακία από "συγγενείς"/"φίλους"/γείτονες, και ΚΛΑΪΝ λόγια παρηγοριάς.

3) Συγκρίσεις επιδόσεων με άλλους: "Ο γιος του Λούλη έγραψε 18 έκθεση, κι εσύ 14 με αναβαθμολόγηση!!! κλπ."

4) Ασύδοτοι και αχόρταγοι για κέρδος καθηγητές, που έκαναν ιδιαίτερα.

5) Τάση προς έμετο και λιποθυμία, την ώρα της προσέλευσης στο χώρο εξέτασης.

Η κατάσταση μπορεί και να είναι χειρότερη σήμερα. Αν και οι νέοι δείχνουν να είναι κάπως πιο υποψιασμένοι και ήρεμοι, οι γονείς μάλλον είναι πιο καμένοι... Ακούω για φροντιστήρια από τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού και κάτι τέτοια...
 
Λοιπόν, όχι ότι η δική μου εμπειρία είναι ρετρό, μα για λόγους σύγκρισης με παλαιότερες χρονιές θα σας την καταθέσω, προσπαθώντας να σκιαγραφήσω όσο το δυνατόν πιστότερα την τωρινή κατάσταση.

Έδωσα πανελλήνιες πριν 3 χρόνια, το 2007.

Ας μιλήσω πρώτα γενικά.

Σίγουρα υπάρχει ακόμα η παντοκρατορία του φροντιστηρίου. Όταν φτάνει η γ' λυκείου οι περισσότεροι στηρίζονται στους φροντιστές! Μεγάάάλη μούφα! Άμα δεν παλέψεις και από μόνος σου, ο τυπάς που τα κονομάει από 50 οικογένειες δε θα πάρει τσεκούρι να σου ανοίξει το κεφάλι να στα βάλει μέσα. Υπάρχουν καθηγητές στα λύκεια, που έχοντας ως δεδομένη την φροντηστηριακή στήριξη, δεν καταβάλλουν τις προσπάθειες που πρέπει ως όργανα της δευτεροβάθμιας.

Δεδομένο όμως είναι, ότι οι πανελλήνιες δεν σπέρνουν τον ίδιο τρόμο που έσπερναν πριν 4-5 χρόνια. Πλέον όλοι ξέρουν ότι "οταν κλείνει μία πόρτα, ανοίγει μία άλλη καλύτερη" (παρηγοριά στον άρρωστο). Οι γονείς ναι μεν πιέζουν τα παιδιά αλλά και πάλι δε θα πάρουν και το δίκανο (τουλάχιστον η αθηναϊκή νοοτροπία έτσι είναι, στις επαρχίες δεν ξέρω τι "παίζει"). Πλέον τα μαθήματα που διδάσκονται στις υπόλοιπες τάξεις του λυκείου, δεν έχουν άμεση σχέση με τα μαθήματα της τρίτης και ουσιαστικής χρονιάς που θα κρίνει και την πρόσβαση ή μη σε κάποιο πανεπιστήμιο. Θεωρητική κατεύθυνση που ήμουνα εγώ, μόνο η ύλη της έκθεσης ήταν και από τα 3 χρόνια του λυκείου.

Τώρα ειδικά στην περίπτωση τη δική μου (όντως είναι "περίπτωση" και θα καταλάβετε), δεν ίσχυαν τα παραπάνω. Κατ'αρχήν, είχα την τύχη να φοιτήσω σε ένα σχολείο (δημόσιο παρακαλώ) που οι καθηγητές νοιάζονταν πραγματικά για τα παιδιά (αφού να σκεφτείτε ότι μερικοί έκαναν και κάποια πρόσθετα μαθήματα το Σάββατο στα λατινικά πχ.) και έτσι το φροντηστήριο δεν ήταν η "κύρια" γνώση αλλά η επιπρόσθετη.

Όταν ήρθαν οι Πανελλήνιες δεν αγχώθηκα προσωπικά. Πήγα και έγραψα στα μαθήματα που με ενδιέφεραν πραγματικά καλά (έκθεση 17,5 αρχαία 17,2 και λογοτεχνία 17) στα υπόλοιπα που απαιτούσαν παπαγαλία, την οποία δε διέθετα, ήταν πολύ συγκινητικά τα 12,13,15. Και έτσι κατέληξα ΄να χάσω τη σχολή που με ενδιέφερε για 9 μόρια, καταλήγωντας σε αυτήν που είμαι τώρα. Αν θα ξαναέδινα Πανελλήνιες; Όχι, μία φορά γίνονται τα θαύματα.

Η χαιρεκακία και οι συγκρίσεις πάντως μεταξύ των βαθμολογιών είναι διαχρονικό και αντιαισθητικό -κατά τη γνώμη μου- φαινόμενο των πανελληνίων.

Πάντως θεωρώ ότι ακόμα και ΄σημερα υπάρχει το ταμπού της καλής και πιασάρικης σχολής (Ιατρική, Νομική, Φιλολογία), αλλά είμαστε όλοι πιο συνειδητοποιημένοι ότι "Χωρίς μέσον, προκοπή δεν έχει", όπως και το πολύ γνωστό "Αμα δε μοιράσεις πίτσα πρώτα, μην περιμένεις δικηγορικό γραφείο χωρίς ήδη στρωμένη δουλειά" (κυρίως για τους δικηγόρους). Εξάλλου, οι περισσότεροι έχουν δει ότι "στην Ελλάδα πλέον ότι δηλώσεις, είσαι" και δεν τους καίει να έχουν πανεπιστημιακή κατάρτηση μέσω πανελληνίων. Το βόλεμα παντός είδους να 'ναι καλά! :( :p
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα