Ρετρό εμπειρίες Πανελληνίων Εξετάσεων

[Uskoke]

Εγώ έδωσα το '91 και επειδή ήταν πρόσφατος ο θάνατος του πατέρα μου και ήμουν πολύ στενοχωρημένος, δεν έγραψα καθόλου καλά, και ενώ είχα βάλει πρώτο υπολογιστές Θεσσαλονίκη, πέρασα β' εξάμηνο ΤΕΙ ηλεκτρολογίας Κοζάνη! Όταν ρωτούσαν φυσικά τη μαμά μου, έλεγαν "πολυτεχνείο φυσικά" και αυτή έλεγε "όχι ΤΕΙ"και την κοιτούσαν λες και ήταν απ τον Άρη! Αυτή την εμμονή με το Πανεπιστήμιο και το γιατρός-δικηγόρος-μηχανικός ποτέ δεν το κατάλαβα, δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε γιατροί, και στο ΤΕΙ κάναμε φαντασμαγορικά πειράματα με έναν καθηγητή, με μοτέρ, γεννήτριες λάμπες κλπ. και έχω γεμίσει το σπίτι μου με εργαλεία μηχανήματα όργανα κλπ. για τα οποία τρελαίνομαι ενώ οι μηχανικοί τώρα με την κρίση βαράνε μύγες γιατί η οικοδομή έχει σταματήσει.

 

[perlastar]

Θες να γίνει μαθηματικός;Φυσικά να τα μάθεις!

Αλλά στο λύκειο δεν είχαν και δεν έχουν θέση αυτά.Πάντα κατά τη γνώμη μου φυσικά...

Τα μαθηματικα (ειδικα) που διαδασκονται στα ελληνικα σχολεια, ειναι στο συνολο σχεδον αχρηστες γνωσεις.Δεν χρησιμευουν πουθενα, εκτος απο το πανεπιστημιο φυσικα.

Νομιζω πως στο εξωτερικο το αντιστοιχο μαθημα δεν εχει τετοια υλη, εδω ειναι ανεβασμενο (και αχρηστο) το επιπεδο.

Αντιθετα η πρακτικη αριθμητικη, που θα πρεπε να ξερουμε ολοι, ειναι παρελθον (την διδασκονταν σε αλλες εποχες)

Τι να το κανω, που εμαθα και ακομη θυμαμαι : λογαριθμους, ορια, παραγωγους, ολοκληρωματα, τριγωνομετρια, μιγαδικους αριθμους, συναρτησεις κτλ κτλ

Ενω την ιδια στιγμη για μια απλη πραξη διαιρεση η προσθεση κτλ χρησιμοποιω κομπουτερακι? (οκ μεγαλους αριθμους.. ξερω ποσο κανει 1 + 1 )

Εγώ με αυτά συμφωνώ απόλυτα. Ναι μεν τα Μαθηματικά είναι πολύ χρήσιμα παντού γύρω μας, αλλά τα απλά Μαθηματικά. Κι εμένα οι δουλειές μου πάντα είχαν πολύ να κάνουν με νούμερα και υπολογισμούς, όμως γι'αυτό έφταναν κάποιες βασικές γνώσεις, και δεν ήταν ανάγκη να δεινοπαθήσω στο σχολείο μαθαίνοντας πολύπλοκα πράγματα που το μόνο που προσέφεραν ήταν να καίνε εγκεφαλικά κύτταρα. Ας τα μάθουν όσοι θέλουν να ασχοληθούν με σχετικά επαγγέλματα, εμάς τους θεωρητικούς γιατί μας βασάνιζαν; Και όσοι πήγαν προς θετική πλευρά βέβαια είχαν την ίδια γνώμη για πολλά θεωρητικά μαθήματα. Πάντως με βάση τα όσα διάβασα και λένε ότι το επίπεδο των Μαθηματικών ήταν πολύ πιο δύσκολο παλιότερα, αν κρίνω από το ότι εμένα αυτά που κάναμε ήδη μου φαίνονταν παλούκια, άρχίζω και νιώθω τυχερή που δεν τα πέρασα πιο παλιά, γιατί μάλλον δεν θα είχα επιβιώσει.

Δεν θα επεκταθώ πολύ σε προσωπικές εμπειρίες Πανελληνίων, καθώς ξεφεύγουν από τα όρια του ρετρό όπως και σε κάποιους άλλους που διάβασα, απλά θα πω με δύο λόγια ότι από την μεγάλη πίεση που ένιωθα για να πετύχω, πειράχτηκαν οι ορμόνες μου και πήγα να πάθω θυροειδή. Η γιατρός μου είχε πει ότι προφανώς ήταν προσωρινό λόγω άγχους, κι όντως είχε δίκιο, μετά πέρασε. Επίσης, ενώ τα Μαθηματικά ήταν πάντα το πιο μισητό μου μάθημα και ταυτόχρονα αυτό που φοβόμουν περισσότερο, είχα την απίστευτη τύχη να πάθω τροφική δηλητηρίαση δύο μέρες πριν δώσουμε το μάθημα. Ταίριαζε πάντως, το πως ένιωθα ήταν σε απόλυτη αρμονία με τα συναισθήματα που μου δημιουργούσαν τα Μαθηματικά όλα αυτά τα χρόνια.

Κατά τα άλλα, όλο το κλίμα των Πανελληνίων έχει ήδη περιγραφεί πολύ ωραία σε όλο το θέμα. Για την τρέλα των γονιών και των συγγενών με τα ΑΕΙ, είναι αυτό που συζητούσαμε κι αλλού για το χάσμα των γενεών. Άτομα από μία γενιά που όποιος περνούσε στο Πανεπιστήμιο θεωρούταν σπουδαίος και απολάμβανε και κοινωνικά και οικονομικο-επαγγελματικά προνόμια, έγιναν γονείς τη στιγμή που οι εποχές άλλαξαν, και πλέον τα πτυχία μπορεί να ήταν τελείως άχρηστα. Έτσι πίεσαν τα παιδιά τους με βάση τις εποχές που οι ίδιοι ήξεραν. Κι εγώ πέρασα στην πρώτη μου επιλογή, μετά από πολύ μεγάλο κόπο και βάσανα βέβαια. Τελικά δούλεψα σε εντελώς διαφορετικό αντικείμενο, και ποτέ δεν αξιοποίησα τα τόσα χρόνια σπουδών, αφού με έπιασε αυτή η καταραμένη γενιά των άχρηστων πτυχίων και της ανεργίας. Δεν το μετάνιωσα που σπούδασα, αλλά ακριβώς επειδή ήταν η πρώτη μου επιλογή και το αγαπούσα το αντικείμενο, κι ας μου πήγε άχρηστο μέχρι τώρα. Αν όμως δεν το αγαπούσα, κι έμπαινα απλά για να μπω όπως πολλοί άλλοι, τότε θα το μετάνιωνα σίγουρα, δεν αξίζουν τόσα χρόνια κόπου και θυσιών για κάτι τέτοιο. Θυμάμαι μία γιαγιούλα που όταν έμαθε το αντικείμενο των σπουδών μου εντυπωσιάστηκε, και μου είπε ότι θα βγάλω πολλά λεφτά. Τι να της πεις μετά, είναι κωμικοτραγικό, πολλοί των προηγούμενων γενιών απλά δεν θα καταλάβουν ποτέ ότι οι καιροί άλλαξαν.

 

[takero]

Έδωσα το 1990 και το 1991 1η Δέσμη. Απίστευτη εμπειρία από όλες τις πλευρές! Καμμένοι γονείς, καμμένοι μαθητές και ένα σύστημα φροντιστηριάκηδων που κονόμαγε άγριο (και μαύρο) χρήμα! Θυμάστε τους "πεφωτισμένους" φροντιστηριάκηδες που "έπιαναν κάθε χρόνο τα θέματα"; χαχαχαχαχα!!!

Τότε μεσουρανούσε η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗ ("να πας να μάθεις κουμπιούτερς!") στην Πάτρα και στην Κρήτη. Ωραίες retro-εποχές! Χάζεμα στη Στουρνάρη και βόλτες έξω από το ΦΥΣΙΚΟ στη Σόλωνος και το ΕΜΠ στην Πατησίων με την ελπίδα ότι τον επόμενο χρόνο θα είμαστε εκεί φοιτητές!

 

[Crimson Moonlight]

Πολύ καλά τα λέει η Perlastar. Αυτό που θέλω να προσθέσω είναι η πίεση για τις σχολές κύρους από τα φροντιστήρια, φαινόμενο ανέκαθεν υπήρχε. Στον μαθητή λενε (επιβάλουν) να μην πάνε χαμένοι οι καλοί βαθμοί σε μία χαμηλόβαθμη σχολή, ενώ στην πραγματικότητα με αυτόν τον τρόπο ανεβάζουν τα στατιστικά τους με περισσότερους μαθητές στις "καλές" σχολές. Για να μην πάν χαμένοι οι βαθμοί πάει ολόκληρη η υπόλοιπη ζωή τους, τί να πείς...


Με στεναχωρεί πάντως που πολλά μέλη ανέφεραν πίεση για ΑΕΙ και μόνο. Την τρέλα των γονιών την καταλαβαίνω (κυρίως για να περιφανεύονται στον κάθε γείτονα έπειτα), αλλά δεν έχει περισσότερη σημασία η προτίμιση και η ψυχική υγεία των παιδιών; Νόμιζα ότι παλαιώτερα οι γονείς ήταν πιό διαλακτικοί, με την έννοια ότι εκτιμούσαν και τις τέχνες/χειρωνακτικές εργασίες, μιας και οι περισσότεροι με αυτές μεγάλωσαν και πορεύθηκαν, απ' ότι φαίνεται όμως είναι ίδιοι με τους σημερινούς, που έτσι και τα παιδιά δεν φέρουν καλό βαθμό τα στήνουν στον τοίχο. Κρίμα.

 

[telonio]

Αυτό το θέμα με τα ψυχολογικά προβλήματα των γονιών να γίνουν τα παιδιά τους με το στανιό γιατροί, επιστήμονες και αστροναύτες και να περιφανεύονται οι ίδιοι στους γείτονες, δεν ξέρω αν ισχύει και σε άλλες χώρες. Είναι σχεδόν το ίδιο και σίγουρα ακολουθεί την ίδια λογική με το αγόρασε ο γείτονας καλύτερο αμάξι από το δικό μας και τώρα εμείς πρέπει να αγοράσουμε καλύτερο. Θλιβερά και τα δύο παραδείγματα που χαρακτηρίζουν τη ζούγκλα που ζούμε, τη ζούγκλα της βλακείας, της αμάθειας και της προκατάληψης. Δυστηχώς έτυχε να τα επιβεβαιώσω πρόσφατα και τα δύο.

 

[Trellos11]

Συμφωνώ απόλυτα,θυμάμαι πολύ έντονα τον ανταγωνισμό των μαμάδων ποιός πέρασε και πού!!!

Θυμάμαι να με κράζουν που ακολούθησα τον αθλητισμό ενώ όλοι οι συμμαθητές περνούσαν στο πανεπιστήμιο.

Το αποτέλεσμα σήμερα είναι να είναι οι περισσότεροι δυστυχώς ή άνεργοι ή σε κάτι δουλειές που δουλεύουν όλη μέρα για ψίχουλα.

Η απόλυτη απομυθοποίηση της τρέλας με τα φροντιστήρια-πανεπιστήμια των 90s και πίσω.

 

[Nemo]

Συμφωνώ απόλυτα,θυμάμαι πολύ έντονα τον ανταγωνισμό των μαμάδων ποιός πέρασε και πού!!!

Tον πολλές φορές άρρωστο και ιδιαίτερα διαβρωτικό (όπως διαπίστωσα παρατηρώντας τον περίγυρο μου ως θεατής πριν καν ο ίδιος μπω στην κούρσα των πανελληνίων) .

Ουκ ολίγες φορές εξεπλάγηκα δυσάρεστα από τα βιτριολικά και ιδιαίτερα μικόψυχα σχόλια μεταξύ αγαπημένων προ ολίγου συγγενών/κολλητών γειτόνωνμε αφορμή τις επιδόσεις των σπλάχνων τους εκατέρωθεν , και ένα πρόσωπο/ειο τους που έβλεπες για πρώτη φορά και κάποιες φορές πραγματικά δεν πίστευες τα αυτιά σου.

Σε πολύ μικρότερο βαθμό συνέβαινε το ίδιο και μεταξύ των εξεταζόμενων αλλά σε καμία περίπτωση δεν έφτανε σε ένταση και "μικρότητα" τους μεγαλύτερους ενήλικους .

Κατόπιν συνειδητοποιείς ότι ήταν απλά ένα από τα σοκ ενηλικίωσης που αν και δεν σε κάνουν απαραίτητα καλύτερο άνθρωπο σε κάνουν σίγουρα σοφότερο.

 

[BETTY BOOP]

Δεν ξερω αν παλαιότερα η τηλεόραση μετεδιδε τις λύσεις στα θεματα των πανελλαδικών εξετάσεων (σύστημα δεσμών).

Θυμάμαι όταν ειχα δωσει εξετασεις εγώ (Β' και Γ' Λυκείου, με το νεο συστημα τοτε), η τηλεόραση στο δελτίο ειδήσεων στις 3, στην κρατική τηλεόραση, το μεσημέρι μετεδιδε τις λύσεις, έχοντας καλεσμένους στο στουντιο καθηγητές που παρουσιαζαν και σχολίαζαν τα θέματα. Τότε δεν ανοιγα τηλεόραση...

Επίσης τα θεματα και οι λύσεις δημοσιευονταν στην εφημεριδα της επόμενης ημέρας, απέφευγα να διαβασω τις συγκεκριμενες σελιδες της εφημεριδας...

 

[RetroLife]

1990. Νόμος Κοντογιαννόπουλου, με τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών να έχουν μεταφέρει τη διεξαγωγή των Πανελλαδικών ένα μήνα αργότερα, στα μέσα Ιουλίου. Τρίτη Δέσμη και με απίστευτη ζέστη, αλλά είχα την αίσθηση ότι ως εδώ ήταν, να γράψω, να τελειώσω και ότι θέλει ας γίνει. Στο προαύλιο του σχολείου, σκηνές ροκ με αστυνομικούς να την έχουν πέσει χαλαρά στο τάβλι και με επιστρατεύσεις εκπαιδευτικών. Το βιβλιαράκι, ιστορία από τις Πηγές, ποτέ δεν το χώνεψα. Βέβαια όταν περνάς έχει άλλη χάρη. Με το σεις και με το σας, όλοι. Αλλά άξιζε η προσπάθεια και με το παραπάνω.

 

[paulochelao24]

Θα έλεγα ότι οι μέρες των πανελλαδικών εξετάσεων ήταν και οι πιο αγαπημένες μου απ' τα 3 λυκειακα χρόνια . Αφενός μεν γιατί ήταν οι τελευταίες μέρες που τελειώναμε το σχολείο, αφετέρου δε εκείνες τις μέρες των πανελληνίων βρήκα πολλούς συμμαθητές/τριες από δημοτικό και γυμνάσιο που είχαμε χαθεί 3 και παραπάνω χρόνια. Εγώ το είδα σαν μια γιορτή όλο αυτό το παραμύθι των πανελληνίων και πήγα με λίγο έως καθόλου άγχος. Έδωσα το καλοκαίρι του 1995. Πιο πολύ άγχος είχα αν θα πετύχαινα κανένα ενοχλητικό συμμαθητή μου από το λύκειο (που ήταν δυστυχώς οι πιο πολλοί περιπτώσεις εκεί στο λύκειο που πήγαινα) παρά αν θα έγραφα καλά. Ευτυχώς δώσαμε 3-4 απ' το λύκειο μου (οι πιο πολλοί δεν ήρθαν να γράψουν καν) και άτομα που κάναμε παρέα. Ειδικά την τελευταία μέρα με το που τελειώσαμε και το τελευταίο μάθημα βρήκα μερικούς απ' τους παλιούς συμμαθητές/τριες και πήγαμε για τον πρώτο καφέ μετά το σχολείο.

 

[SEBASTIAN]

Αυτές οι 4 μέρες των Πανελλαδικών εξετάσεων φάνταζαν στην ψυχοσύνθεση μου μακράν οι σημαντικότερες της μαθητικής μου καριέρας. Ηξερες ή τουλάχιστον πορεύτηκες με αυτήν την κοσμοθεωρία, ότι σε αυτές τις τέσσερις μέρες κρινόταν η ζωή σου, η καριέρα σου, η επαγγελματική σου αποκατάσταση και η οικονομική σου σταθερότητα κατά συνέπεια. Μια επιτυχία ή μια αποτυχία θα δικαίωναν ή θα πρόδιδαν τους κόπους δώδεκα ετών. Εγώ έδωσα Πανελλαδικές το 1986 4η Δέσμη, με ανάμικτα συναισθήματα. Έγραψα καλά στα τρία μαθήματα και χρειάστηκα να περιμένω δύο χρόνια λόγω Έκθεσης να περάσω στην σχολή της αρεσκείας μου.
Το 1988 πήρα το αίμα μου πίσω. Αλλά όπως αποδείχτηκε περίτρανα τα επόμενα χρόνια έως σήμερα το Πανεπιστήμιο δεν είναι πανάκεια για επαγγελματική και οικονομική αποκατάσταση και αυτάρκεια. Μπορεί για μένα το πτυχίο να αποτέλεσε διαβατήριο για επαγγελμτατική αποκατάσταση, αλλά δεν συμβαίνει πάντα και σε όλους. Ναι το μυαλό σου ανοίγεται σε άλλους ορίζοντες, ενισχύεται το επίπεδο σου. καλλιεργείται το κριτικό σου πνεύμα, αλλά στην ζωή η επιτυχία αποκτάται και σε άλλα επίπεδα και με άλλους τρόπους. Αρκεί να αξιοποιείς τις ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται αναπτύσοντας παράλληλα στο έπακρο τις ικανότητες σου.
Στο δια ταύτα πιστεύω πως το σύστημα των Δεσμών που έδωσα εξετάσεις το 1986, ήταν το πιο δίκαιο.