Μου κάνει εντύπωση που, από μια γρήγορη ματιά που έριξα, δεν είδα κανέναν να γράφει αυτό που θεωρώ το πιο χτυπητό παράδειγμα: Νεσκαφέ. Ειδικά στην εποχή μου, ήταν ο γενικός όρος για οποιονδήποτε στιγμιαίο καφέ όπως και να ήταν φτιαγμένος. Το φραπέ ήταν "κρύο Νεσκαφέ" ή "κρύος νεσκαφές" επί το λαϊκότερον. Δεν ξέρω αν τώρα είναι τόσο συνηθισμένο όσο παλιότερα.
Το "κρεατοσφαιρίδιο" κανονικά είναι το κεφτεδάκι, όχι το μπιφτέκι, αλλά δεν νομίζω ποτέ να χρησιμοποιήθηκε ώς εναλλακτικός όρος, εκτός από κοροϊδευτικά (όπως ας πούμε ο Λογιότατος στη Βαβυλωνία του Βυζάντιου αποκαλεί τον καφέ "νηφοκοκκόζωμον").
Αν έχετε γνωστούς με Πολίτικη καταγωγή σίγουρα θα τους έχετε ακούσει να χρησιμοποιούν για καθημερινά αντκείμενα τούρκικες λέξεις που όμως έχουν ελληνοποιηθεί. Έτσι η πετσέτα λέγεται "πεσκίρι" και οι κουρτίνες "μπερντέδες". Αυτά βέβαια σιγά σιγά εξαφανίζονται.
Πολλές από αυτές τις "ρετρό εναλλακτικές" λέξεις εγώ τις χρησιμοποιώ ακόμη για κανονικές, αφού λείποντας από την Ελλάδα για χρόνια δεν έχω προσαρμόσει τελείως τη γλώσσα μου στα μοντέρνα δεδομένα
Α, βλέπω μια προσθήκη όσο έγραφα το παραπάνω. Μια παρατήρηση: Λαμαρίνα δεν ήταν γενικά το ταψί, αλλά τα μεγάλα τετράγωνα ταψιά που συνηθως οι νοικοκυρές δανείζονταν από τους φούρνους όταν θ΄λαν να φτιάξουν μεγάλες ποσότητες κουλουρακίων, κουραμπιεδακίων κλπ. Και κούρσα δεν ήταν μονο το ταξί (τα οποία όμως "έπαιναν κούρσα" ή αγώι) αλλά όλα τα αυτοκίνητα σεντάν, ιδιως τα μεγάλου μεγέθους.