Ομοίως με την
bambinella. Το καλοκαίρι το σι-χαί-νο-μαι!!
Δυστυχώς, η περιοχή στην οποία κατοικώ, λόγω της γεωμορφολογίας της
(κάμπος που περιτριγυρίζεται από βουνά) είναι ουσιαστικά μια "γούβα" που μαζεύει και εγκλωβίζει τη ζέστη, αλλά και το κρύο τους χειμερινούς μήνες
(αυτό δε μ' ενοχλεί, βέβαια). Έτσι, το καλοκαίρι φτάνουμε μέχρι και τους 45 με 46 βαθμούς, συν την υγρασία, η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική. Έξω δεν μπορείς να βγεις γιατί ρούχα και σώμα γίνονται ένα. Σπίτι δεν μπορείς να κάτσεις γιατί βράζει. Θάλασσα δεν μπορείς να πας αν έχεις δουλειές, που, έτσι και αλλιώς, έχεις γιατί είναι αγροτική περιοχή. Αλλά και αυτές πού τις πάω; Ακόμα και το απλούστερο πράγμα στον κόσμο να είναι, όπως το ρίξιμο φύλλων στα αμπέλια
(οι επαρχιώτες συμφορουμίτες θα ξέρουν τι είναι αυτό και δεν το λέω κακοπροαίρετα ) γίνεται ΚΟΛΑΣΗ κάτω απ' το λιοπύρι...
Γενικότερα, για εμένα το καλοκαίρι είναι ένα τρίμηνο μαρτύριο. Δεν αντέχω τη ζέστη, ιδρώνω κατευθείαν, και, επίσης, χάνω τον "ρυθμό" που έχω τον υπόλοιπο χρόνο. Ελεύθερος νιώθω όταν μπαίνει το αγαπητό φθινόπωρο, και ακόμη περισσότερο όταν μπαίνει "για τα καλά" ο λατρεμένος χειμώνας, με τα κρύα, τις συννεφιές, τα χιόνια και τις βροχές... Αξίες ανεκτίμητες! Ίσως να είμαι λίγο μουντός και μούχλας, αλλά δεν μ' απασχολεί
Υ.Γ.: Τώρα, σοβαρά, σε ποιον λογικό άνθρωπο του αρέσει η υπερβολική έως ανυπόφορη ζέστη του καλοκαιριού; Όπως και να τη δεις, δεν έχει
ΤΙΠΟΤΑ το θετικό!
Υ.Γ.2: Η γιαγιά μου έλεγε "το κρύο το παλεύεις, τη ζέστ
α όχι". Καταλαβαίνω πως είχε
ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ!