Γενικά δεν καταλαβαίνω πολλά από ζέστη, ακόμη και στους καύσωνες είμαι μια χαρά. Θες γιατί είναι ο οργανισμός τέτοιος, θες γιατί οι Αγρινιώτες είμαστε εκπαιδευμένοι σε τέτοιες συνθήκες, δε ξέρω. Πάντα θεωρούσα ότι το Αγρίνιο και η Λάρισα κατείχαν τα πρωτεία στο θέμα αυτό (και σύμφωνα με τις μετρήσεις που γίνονταν από τους μετεωρολόγους) μέχρι που ήρθα Αθήνα για σπουδές και τότε κατάλαβα τι σημαίνει Αθηναϊκός καύσωνας (κι εννοώ τον δήμο Αθηναίων, όχι τόσο τα προάστια): Δεν είναι ποτέ η θερμοκρασία που σου λέει η ΕΜΥ. Είναι η θερμοκρασία που θα σου δώσουν τα μπετά που καίγονται για ώρες κάτω από τον ήλιο και δεν κρυώνουν πριν το Σεπτέμβρη, η έλλειψη πρασίνου, η θερμότητα που εκπέμπουν τα άπειρα κλιματιστικά, τα εκατοντάδες αυτοκίνητα στις κεντρικές οδούς, το ξηρό κλίμα. Έτσι, όταν πρωτοήρθα στην πόλη, τότε συνειδητοποίησα γιατί απέβη τόσο τραγικός ο καύσωνας του 1987.
Για την ιστορία και απ' όσο θυμάμαι και από αυτά που διάβαζα τότε και απ' όσα έζησα, ο καύσωνας του '87 έπληξε και περιοχές που μέχρι τότε είχαν μέσες καλοκαιρινές συνθήκες, όπως χωριά σε κάποιο σχετικό υψόμετρο, ευάερα παραθαλάσσια μέρη κλπ. το οποίο σήμαινε ότι οι κάτοικοι δε είχαν ποτέ σκεφθεί να αγοράσουν ούτε ανεμιστήρα. Κι αυτό τελικά κόστισε .