Πω πω δεν το είχα διαβάσει αυτό το thread και τώρα το πήρα από την αρχή. Παρατηρώ ότι ελάχιστα είχαν αλλάξει τα πράγματα από την εποχή μου (το νωρίτερο που θυμάμαι είναι δεύτερο μισό δεκαετίας 60), μόνο που τότε τα γλυκά τα έφτιαχναν και οι μαμάδες, όχι μόνο οι γιαγιάδες.
Rygar είπε:
Με το υποβρύχιο κλείνεις όλες τις κουφάλες στα δόντια σου
Και ανοίγεις καινούριες!
Σ' ένα ντουλάπι της κουζίνας μου αναπαύεται βαζάκι υποβρύχιου με γεύση μαστίχα, αγορασμένο πρόσφατα από γειτονική πόλη που έχει μπακάλικο με (μεταξυ άλλων και) ελληνικά προϊόντα. Δεν το έχω ανοίξει ακόμη, έχω κάτι σοκολάτες ΙΟΝ αμυγδάλου (αυτές με το ανθισμένο κλαρί μυγδαλιάς στο περιτύλιγμα) να ξεπαστρέψω πρώτα
Alucard είπε:
Αν και δεν ήταν ακριβώς ο σκοπός μια απλή επίσκεψη, ας μην ξεχνάμε και το νεραντζάκι σε γυάλινο μικρό πιατάκι (κι άλλα γλυκά κουταλιού) που έπαιζαν πάντοτε σε όλα τα καλά συνοικέσια.
Φτιαγμένο βέβαια ΔΗΘΕΝ από την υποψήφια νύφη...
Omenforever είπε:
Εκείνα τα απίστευτα γλυκά με το διάφανο περιτύλιγμα και μέσα κάτι κομποστοποιημένα(!) φρούτα τα θυμάστε; Τα πρόσφεραν γιαγιάδες άνω των 75 αυστηρά.
Φρουΐ γκλασέ? Δεν μου πολυάρεσαν, αν και γενικά τρελλαίνομαι για γλυκά
exetlaios είπε:
Στην επόμενη συνάντηση, προτείνω να πιούμε όλοι ΚΟΥΜΚΟΥΑΤ !
Έχω πολλές φορές έρθει στον πειρασμό να ψάξω συνταγή για ποτό, μια που εύκολα βρίσκω κουμκουάτ. Αλλά βαριέμαι.
stelliana είπε:
Επίσης δεν ξέρω αν θυμάστε τα σοκολατάκια που τα παίρναμε χύμα απο το ζαχαροπλαστείο, που ήταν με μαύρη σοκολάτα και ήταν μαργαρίτες...
Μου άρεσαν αφάνταστα, πράγμα που θα πει ότι (στην εποχή μου) δεν ήταν μονο με μαύρη σοκολάτα που δεν μου άρεσε καθόλου, αλλά υπήρχαν και εκδοχές με σοκολάτα γάλακτος.
argy είπε:
Πως ειναι τα σοκολατακια-ελια??!!!! Δεν τα εχω ξανακουσει!!!!!!!!
Μα φέτος το καλοκαίρι που ήμουνα στην Ελλάδα είδα στο σούπερμάρκετ εκεί που είχε και τις άλλες σοκολάτες.
spirtoulis είπε:
'Εκατσα και διαβάσα το θρεντ και μου ήρθε να βάλω τα κλάματα.
Υποβρύχια, γλυκά του κουταλιού, σοκολατάκια παντός είδους μου ήρθαν όλα πίσω στην μνήμη. Το φοντανάκι το θυμάται κανείς?
Αν τα θυμάμαι λέει! Τρελλαινόμουνα... ακόμη τρελλαίνομαι. Είχαμε μια γκρι σκούρα φοντανιέρα από ένα περίεργο κεραμικό, με λουλούδια ανάγλυφα στο καπάκι
panp είπε:
Οι μπεζέδες είναι εκείνα τα δυο άσπρα ημισφαίρια από ζάχαρη άχνη, με ενδιάμεσο συγκολλητικό κάτι με σοκολάτα,
Από μαρέγκα είναι καλέ, όχι από άχνη. Παλιότερα έφτιαχνα γλυκά και όταν η συνταγή ήθελε περισσότερους κρόκους από ασπράδια αυτά που περίσσευαν τα έκανα μπεζέδες. Πολύ μου άρεσαν, και δεν προλάβαιναν φυσικά να μπαγιατέψουν, αλλά δεν μου είχαν γίνει ποτέ πολύ καλοί γιατί το μέρος που έμενα είχε πολλή υγρασία πάντα, και η μαρέγκα δεν ξεραίνεται καλά αν έχει υγρασία.
Για κάποιο περίεργο λόγο όταν ήμασταν μικροί οι γονείς θεωρούσαν ότι το λικεράκι ήταν κατάλληλο ποτό να σερβίρουν σε παιδιά, ίσως επειδή ήταν γλυκό (το πόσο αλκοόλ έχει είναι άλλη ιστορία...). Πάντα όταν πηγαίναμε επισκέψεις σε γιορτές συμμαθητών μας μας σέρβιραν λικέρ, αγορασμένο χύμα από μπακάλη για φτηνότερο, φυσικά. Συνήθως κουαντρό ή τσέρρυ. Σπάνια πίπερμαν γιατί έκαιγε. Και φοντανάκι, όχι γλυκό κουταλιού (σιγά μην είχε όρεξη η μαμά του σπιτιού να πλένει πιάτα). Αλλά τα ποτηράκια του λικέρ που συνηθίζονταν τότε δεν ήταν όπως αυτά στο ποστ 36. Ήταν πιο ρηχά και με φαρδύτερο χείλος. Και πολύ συχνά είχαν περίτεχνα σκαλίσματα (ασσορτί με το μπουκάλι του σερβιρίσματος)
Στο σπίτι μας δεν σερβίραμε λικέρ στα παιδιά, αλλά υπήρχε πάντα γλυκό κουταλιού, φτιαγμένο από τη μητέρα μου, από φίλες της, ή αγορασμένο αλλά από σωστό μέρος και φτιαγμένο με το σωστό τρόπο. Εκατοντάδες είδη, ή έτσι μου φαινόταν. Τα αγαπημένα μου - πράσινο νεραντζάκι, καρύδι, μελιτζανάκι. Αλλά μου άρεσαν όλα. Στην Αμερική δεν τα ξέρουν αυτά, και μπορώ μεν να βρω σε ελληνικά μαγαζιά αλλά είναι βιομηχανικά και απαίσια. Έτσι παλιότερα που ασχολιόμουν με αυτά δοκίμασα να φτιάξω. Σταφύλι, κυδώνι και (μια φορα) καρπούζι φλούδα. Το κυδώνι βγήκε πολύ καλό, το σταφύλι έτσι κι έτσι. Αν δεν ξεκινάς από καλό σταφύλι... Τώρα έχω σταματήσει να φτιάχνω. Τα τελευταία χρόνια βρίσκω στην αγορα φράπα (το φρούτο), αλλά είναι πολύ μπελάς να το φτιάξεις γλυκό.
Φέτος το καλοκαίρι που βρέθηκα στην Ήπειρο λίγες μέρες έφαγα ένα που είχα να φάω καμιά 45αριά χρόνια
και είχα ξεχάσει κι αυτή την ύπαρξή του: Νερατζολέμονο! Τρελλάθηκα... η γεύση μου ήρθε αμέσως πίσω, δεν είχε ξεχαστεί τόσες δεκαετίες.
