Δεν κατάλαβες, ο πατέρας μου κάθε 3-4 χρόνια την έγδυνε μέχρι σασί. Mου έλεγε "θα πάμε να δεις το αυτοκίνητο στο συνεργείο (ένα τεράστιο στη Λαγουμιτζή που τώρα πρέπει να είναι club...) και θα σε πιάσει η ψυχή σου!". Tην ψιλοστοκάριζε και την ξαναέβαφε ( μεταλλικό χρώμα -έ ρε τι είχαμε τραβήξει, που με κάθε μικρογρατζουνιά έπρεπε να ξαναβάφεται όλο το κομμάτι...), ενώ σε μια γωνιά έστεκαν πεταμένα ταμπλώ, σαλόνια, φανάρια, όλα...
Έτσι, με την απορρόφηση τεράστιων κονδυλίων συντήρησης, κράτησε αυτό το όχημα από το 1968 έως το 1996, ηλικία-ρεκόρ (και πάλι όταν το κλέψανε, σάπιο δεν ήτανε), ενώ στα περισσότερα συνομήλικά του, αν σου πέφταν τα κλειδιά μέσα από την πόρτα του οδηγού, μετά τα μάζευες απ' έξω...(εποχή ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας που αντλούσε λαμαρίνα από διαλυτήρια πλοίων...)
Στη διαδρομή το αυτοκίνητο υπέστη και τρομερές αναβαθμίσεις, όπως δερμάτινο σαλόνι (χειροποίητο φυσικά), ταπετσαρίες δεν ξέρω κι εγώ πόσες, δίλιτρη μηχανή από 1300 (την ωραία εκείνη εποχή που δεν τις δήλωνε κανείς...), χειρόφρενο ανάμεσα στα καθίσματα, αντί του αρχικού κάτω από το ταμπλώ, κασσετόφωνο ! (ναι, μη γελάτε, ακόμα και στη φωτογραφία φαίνεται ότι δεν υπήρχε στον εξοπλισμό ούτε καν η τρύπα του) κλπ.
Επίσης υπέστη και υποβαθμίσεις, κυρίως από έλλειψη ανταλλακτικών: π.χ. η νίκελ ρίγα του καπώ εξαφανίστηκε μετά από 2-3 τράκα, γιατί έπαψε να βγαίνει έτσι, αλλά πιο "μίνιμαλ" στις νεώτερες εκδόσεις. Το ίδιο ίσχυσε και για το πορτ-μπαγκαζ, που στην αρχική μορφή είχε ένα μεσαίο "βαθούλωμα" και κατέληξε ίσιο. Τα δύο μεγεθών μπροστινά φανάρια έγιναν 4 ισομεγέθη, και το ίδιο η μακρόστενη μπροστινή μάσκα έγινε λίγο πιο κοντή, πάντα σύμφωνα με τις μετατροπές που έκανε η Alfa Romeo στα νεώτερα μοντέλα. Καλά, για ζάντες-λάστιχα δε συζητάμε, το τιμόνι έγινε μικρό "Momo" (και άντε να το γυρίσεις, όντας μη υδραυλικό...), ενώ το παλιό (όπως αυτό της φωτογραφίας) ευτυχώς το έχω κρατήσει. O χρωμέ καθρέπτης οδηγού έγινε ένας κοινός μαύρος από τα αξεσουαράδικα, η τάπα βενζίνης έγινε "κλειδωτή"...πω πω, πόσα θυμήθηκα....
Και ποτέ δε θα ξεχάσω στο λεβιέ κλίσης 45 μοιρών το ταμπελάκι "Service Facchetti" που πάντα κρεμόταν με λαστιχάκι, με τα χιλιόμετρα και τις εργασίες του επόμενου service...
P.S. : Προσέξτε την πενταλιέρα, μόνο το γκάζι ήταν "κρεμαστό", ενώ φρένο και αμπραγιάζ ήταν "φυτευτά" στο πάτωμα. Το αμπραγιάζ μάλιστα, ήταν από εκείνη την εποχή υδραυλικό...