Ως προς τη ρετρο-τηλεόραση στις αρχές των '70ς:
1. Η αλλαγή καναλιών! Για να αλλάξεις κανάλι μεταξύ ΕΙΡΤ και ΥΕΝΕΔ, εκτός από το κουμπί που έπρεπε να σηκωθείς και να πατήσεις στην τηλεόραση, έπρεπε να αλλάξεις θέση και στον ευμεγέθη διακόπτη 2 θέσεων (μοχλάκι το λέγαμε τότε). Μια και δεν υπήρχαν ακόμη μείκτες για τον ιστό της κεραίας, κατέβαιναν από την ταράτσα 2 καλώδια, ένα από την κεραία της ΕΙΡΤ και ένα από την κεραία της ΥΕΝΕΔ. Μπαίνοντας συνήθως από τρύπα στο κούφωμα του παραθύρου, κατέληγαν στο.... μοχλάκι που ήταν καρφωμένο στο κούφωμα, από το οποίο έφευγε πλέον ένα καλώδιο για να μπει στην σχετική υποδοχή της τηλεόρασης. Η αλλαγή καναλιού ήταν βάσανο, μέχρι που ήρθαν οι μείκτες και γλυτώσαμε τουλάχιστον από το.... μοχλάκι. Να σημειώσω ότι όταν το αδρανοποιήσαμε, έμεινε στο κούφωμα του παραθύρου για χρόνια και λυπάμαι τώρα που δεν κράτησα σαν ενθύμιο την... υψηλή αυτή τεχνολογία της εποχής εκείνης.....
2. Τα χιόνια στην οθόνη (χαρακτηριστικός και δόκιμος ο όρος για ασπρόμαυρη τηλεόραση) και το συντόνισμα που προκαλούσαν. Πολύ συχνά στην επαρχιακή πόλη που ζούσα, είχαμε αδύνατο σήμα, οπότε άκουγες μεν ήχο, αλλά η οθόνη γέμιζε χιόνα. Με δυσκολία έβλεπε κανείς, σαν σκιές φαινόταν ο Άγνωστος Πόλεμος, οπότε ρίχνονταν οι τηλεθεατές στη μάχη του "συντονίσματος" για λίγη βελτίωση. Στη δική μας περίπτωση της Grundig (ελληνικής κατασκευής 24 ιντσών που είναι αποθηκευμένη) υπήρχε η ροδέλλα στον πίνακα με τα κανάλια, που γυρνούσαμε κάθε λίγο μπας και δούμε λίγο καλύτερα..... Βλέπω τώρα τα κανάλια σε έγχρωμο HD και την άνεση του τηλεκοντρόλ και ομολογουμένως δεν με πιάνει καμία νοσταλγία.