Ο επιζήσας...
Καθώς έχω ένα κόλλημα με τις παλιατζούρες, είπα να πάρω το παλαιότερο ρολόι που μπορούσα χωρίς όμως να σπάσω και τη μπάνκα.
Ο επιζήσας που βλέπετε έχει κλείσει τα 200 και σύμφωνα με τη στάμπα στην ασημένια θήκη του (εξωτερικής διαμέτρου περίπου 55 χιλιοστών) έχει κατασκευαστεί εις Γαλλίας κάπου μεταξύ 1809-1819. Εποχή πολύ πολέμου δλδ στη πατρίδα του αλλά και αλλού εκείνο τον καιρό.
Μετά φυσικά ως γνήσιος μαθητής του Θου-Βου άρχισα να ψάχνω για τον κατασκευαστή του. Εκ πρώτης όψεως η υπόθεση φαινόταν μεγάλο ευκολάκι. Έλα όμως που η εμπιστοσύνη στις πηγές, όπως και στο ερευνητικό μου ταπεραμέντο οδήγησε τελικά σε μια μεγάλη ήτα…
Άφαντος ο μεσιέ Legrand, αλλά το χειρότερο είναι πως αυτό το St Mellon σαν να μην υπήρξε ποτέ!
Αν και μπορεί να μη λέει τίποτα αυτό το ρολόι ήρθε από τη Rouen, της οποίας πρώτος επίσκοπος ήταν ο άγιος Mellon, που είχε καταφθάσει από τας Αγγλίας αλλά μέχρι εκεί…
Τέλος πάντων. Αυτού του είδους οι μηχανισμοί είναι θαύμα και μόνο αν δουλεύουν μετά από όλα αυτά τα χρόνια.
Η συνεχόμενη τριβή μετάλλων διαφορετικής αντοχής, ή για την ακρίβεια οι αδυσώπητες σφαλιάρες μεταξύ τους που επαναλαμβάνονται 432.000 φορές το εικοσιτετράωρο έχουν σαν αποτέλεσμα τη μεγάλη φθορά του κύριου μηχανισμού τους μετά από ένα σημείο.
Αυτό με τη σειρά του κάνει τους επιζήσαντες αυτούς να πηγαίνουν μπροστά ακόμη και μερικές ώρες την ημέρα (εφόσον δουλεύουν για αρχή). Εδώ όμως δεν υπάρχει σέρβις με την κλασσική έννοια. Αν κάποιος θέλει σώνει και καλά να τα κάνει να δουλεύουν με κάποια ακρίβεια θα πρέπει να αρχίσει την κατασκευή εξαρτημάτων εκ του μηδενός…
Παραδόξως όμως αυτή η κατασκευή του μεσιέ Legrand -αυτή τη στιγμή- τα καταφέρνει αρκετά καλά κερδίζοντας «μόνο» 11-12 λεπτά την ημέρα.
Κατά τα άλλα είναι γενικά σε καλή κατάσταση, με τον ωροδείκτη να είναι μάλλον αυθεντικός (είναι εποχής πάντως) ενώ αυτός των λεπτών έχει αλλαχθεί και πρέπει να είναι καμιά 50 χρόνια νεώτερος του συνόλου.
Ένα όμως είναι το βασικό ερώτημα της υπόθεσης και αυτό παραμένει. Μα που σκατά είναι το St Mellon???