Ρετρό σπατάλες (και οικονομική νοοτροπία)

[video80]

Η ρετρό μου σπατάλες (μα θέλει και ρώτημα?) τα αμέτρητα κέρματα των 10 & 20 δρχ. που χάλαγα στα UFAάδικα. Πολλές φορές θυσιάζοντας και το πενιχρό μου χαρζιλίκι για το κολατσιό στο σχολείο.

Σαν 2η ρετρό σπατάλη για μένα είταν τα χαρτάκια που αγοράζαμε απο το περίπτερο και κολούσαμε σε album ,τι μερίδα του λέοντος στα προσοπικά μου ρετρο-έξοδα κατείχαν τα χαρτάκια Knight rider.

Δεν βάζω σαν σπατάλη τα γαριδάκια ,δρακουλίνια ,παγωτά σοκολάτες κτλ κτλ γιατί είναι φαγώσιμα.

 

[simonkey]

απλα ΠΑΣΟΚ..

 

[alkis21]

Νομίζω ότι η πρώτη μου ρετρό σπατάλη ήταν οι βόλοι στο δημοτικό. Μεγάλο μέρος από το χαρτζιλίκι μου πήγαινε εκεί, αφού τους έπαιζα και κάποια στιγμή τους έχανα στις κόντρες μου με άλλα παιδιά (ρετρό τζόγος). Στην εφηβεία δε το 90% πήγαινε σε δισκέτες Amiga. Προτιμούσα να μην βγω παρά να μην πάρω ό,τι καινούργιο υπάρχει (ΟΚ ψιλοκλαιγόμουν στους γονείς και πάντα μου έδιναν επιπλέον για να βγω).

 

[D@redevil]

@Simonkey: Pls, ας μην το πολιτικοποιήσουμε το θρεντ... Δεν έχουν καμία θέση εδώ τέτοιες συζητήσεις!

 

[Thor]

Τις σπατάλες στα τρόφιμα (σε τραπέζια, γιορτές και λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις) δεν θα τις χαρακτήριζα ρετρό γιατί εξακολουθούν να υπάρχουν. Ακόμα και σήμερα την εποχή της κρίσης (ή και λόγω της κρίσης) ένας κρητικός γάμος με κάτω από 600-800 άτομα θεωρείται σε "στενό οικογενειακό κύκλο" . Εγώ παντρεύτηκα πέρσι και είχαμε 1700 καλεσμένους. Και υπήρξαν και παρεξηγήσεις από άτομα που δεν προσκλήθηκαν.

Αυτό που βλέπω εγώ να μειώνεται είναι οι γιορτές με πολλούς καλεσμένους. Ενώ την δεκαετία του 80 όταν γιόρταζε κάποιος θείος-κουμπάρος-συμπέθερος ή η σύζυγός τους μαζευόταν καμιά 40 άτομα για τραπέζωμα (ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες) οπότε η οικογένεια που είχε την γιορτή ξεπατωνόταν όλη την προηγούμενη βδομάδα να πάρει προμήθειες, να ετοιμάσει ορεκτικά να γυαλίσει το σπίτι, να κλειδώσει τα παιδιά στο υπόγειο για να μην λερώσουν τις κουρτίνες (αστειάκι) ώστε να έρθουν οι καλεσμένοι (και μερικοί ακάλεστοι) να φάνε, να πιουνε, να μεθύσουν και να ξεκινήσει ο καυγάς για τα πολιτικά (αθάνατα 80s ) ενώ η επόμενη εβδομάδα περνούσε με το ξεκατίνιασμα (μα καλά φαγητά ήταν αυτά που μας σερβίρισαν;μα καλά δεν είδε ότι το τραπεζομάντιλο ήταν τσαλακωμένο; μα καλά δεν μπορούσε να μαζέψει τα κακομαθημένα της που έφαγαν όλους τους ξηρούς καρπούς; μα καλά αυτό το βάζο που έφερε που το βρήκε; κτλ) εμείς όμως τα τότε παιδιά δεν περνούσαμε άσχημα αφού παίζαμε κρυφτό ή κυνηγητό ή λέγαμε ιστορίες φαντασμάτων για να τρομάξουμε τα μικρότερα (όλα αυτά βέβαια πριν νυσταξουμε και αρχίσουμε να τριβόμαστε στους γονείς μας για να φύγουμε, οι οποίοι όμως δεν μπορούσαν να αφήσουν τον καυγά στη μέση. Ήταν δείγμα αγένειας να φύγεις πριν τελειώσει ο καυγάς )....

Τώρα πια σχεδόν κανείς δεν κάνει γιορτές και ακόμα και όταν κάνει μαζεύονται 5-10 άτομα που φεύγουν σχεδόν αμέσως μετά το φαΐ...Όμως ακόμα και σε γιορτές με λίγους καλεσμένους ή τραπέζια για οποιοδήποτε σκοπό, αν δεν περισσέψει φαΐ να φάει η οικογένεια για άλλες 2 μέρες θεωρείται λιτό ή και φτωχό το τραπέζι.

 

[caprice]

Εγώ έχω να πω (που δεν είμαι και Κρητικιά) ότι τραπέζια συνεχίζω (-ουμε) να κάνω (-ουμε) με αριθμό καλεσμένων που σπανίως είναι κάτω των 12 με όλες τις ετοιμασίες που προανέφερε ο Thor (πλην του υπογείου). Ο πρόλογος απαραίτητος για να πω ότι η γιαγιά μου έλεγε "αν δε περισσέψει, δεν φτάνει". Με αυτή την έννοια η ευρύτερη οικογένειά μου ήταν πάντα σπάταλη.

Το μόνο που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν ότι ξοδεύαμε χρήματα για βιβλία, δηλαδή μία ή δύο φορές το μήνα έμπαιναν στο σπίτι βιβλία είτε δικά μας είτε των γονιών μου. Επίσης είχαμε ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια (εξ ανάγκης λόγω προπονήσεων), ένα για το σχολείο και τα πέριξ και ένα "καλό". 3 παλτά, 5 μπουφάν, 300 μπλουζάκια κ.λπ. δεν υπήρχαν ούτε σαν σκέψη. Τα ρούχα / παπούτσια των μεγαλύτερων (ξ)αδελφών πήγαιναν στα μικρότερα κ.ο.κ., το ίδιο και τα παιχνίδια, τα βιβλία κ.ά. Ο πατέρας μου είχε πάρει προκαταβολή από τη δουλειά του για να πάω πενταήμερη (1988) .... δεν του περίσσευαν, εγώ δεν ήθελα να πάω για να μην στριμωχτούν, πλήρωναν και φροντιστήριο, τέλος πάντων πήγα.

Οι εποχές βέβαια ήταν διαφορετικές, πιστωτικές δεν είχαμε, ούτε δάνεια και η τράπεζα υπήρχε μόνο για τις αποταμιεύσεις μας (ρετρό λέξη).

 

[spyros_s]

Και φυσικά ξέχασα μια ρετρό "σπατάλη" που δε θα ξανάρθει, δηλαδή το υπηρετικό προσωπικό στα σπίτια (παλιότερα και με περισσότερες από μια υπηρέτριες).Αντίθετα, μια "σπατάλη" που επιζεί στις μέρες μας είναι το δεύτερο μπάνιο στα διαμερίσματα, σε αντίθεση με το ένα και μοναδικό που υπήρχε παλιότερα. Όμως πολλές φορές κι αυτό είναι εις βάρος της κατάργησης της "ρετρό" πολυτέλειας της μπανιέρας, και της αντικατάστασης με τη "φτωχή" ντουσιέρα, για βιαστική χαλάρωση "στα όρθια"...

Και πού θα πλύνεις τις κουβέρτες, ρεεεε;

αναφορικά με το υπηρετικό προσωπικό αυτό είχε να κάνει με την αστυφιλία, δηλαδή την εσωτερική μετανάστευση στα 60'ς και λιγότερο στα 70ς. Πολλά επαρχιωτόπουλα ανειδίκευτα κορίτσια προτιμούσαν να είναι υπηρέτριες σε ένα πλούσιο μεγαλοαστικό σπίτι παρά να δουλεύουν σε εργοστάσια με πενιχρό μισθό και μεγαλύτερη πίεση. Θα έλεγα ότι ήταν σημείο των καιρών. Πλέον μόνο οι πολλοί πλούσιοι έχουν την δυνατότητα να συντηρούν ..."οικόσιτες"(αρκετά sic ) Φιλιππινέζες ενώ ακόμα λιγότεροι μπορούν να έχουν την καθαρίστρια τους από χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ!Τώρα για το δεύτερο μπάνιο με συγχωρείς αλλά δεν είναι πολυτέλεια αλλά ανάγκη που έχει δημιουργηθεί από το γεγονός της γυναικείας εργασίας σε αντίστοιχα επίπεδα με του άντρα! Σκέψου το πρωί να σηκώνεται ο σύζυγος και η σύζυγος την ίδια ώρα και να θ έλουν στον χώρο αυτό να κάνουν την ανάγκη τους αλλά και να ετοιμαστούν για την εργασία τους! Είναι αδύνατο με ένα μπάνιο! Προσωπικά προτιμώ 2 μπάνια με ντουζιέρες παρά ένα με μπανιέρα! Την τελευταία δεν την χρησιμοποιώ εδώ και χρόνια αφού επιλέγω συνειδητά ντουζιέρα! Αν είχα την οικονομική και την ...χωροταξική δυνατότητα βέβαια δεν θα είχα μπανιέρα αλλά...τζακούζι!

----------------

Εντός θέματος: θεωρώ μελλοντική ρετρο πολυτέλεια που σύντομα θα απωλέσουμε στην Ελλάδα την αγορά ολόκληρου καρπουζιού αφού σε λίγα χρόνια θα τα παίρνουμε φέτες σαν τους Ευρωπαίους!

Επίσης θεωρώ πλέον ρετρο πολυτέλεια πλέον να χτίζεις δικό σου σπίτι με δάνειο. Εφεξής αυτό αποτελεί απατηλό όνειρο αφού τα δάνεια γιοκ! Ακόμα και η κατοχή σπιτιού θ' αποτελεί ρετρό πολυτέλεια αφού -όπως μας λένε οι πολιτικοί- χρήζει υπερφορολόγησης οπότε η κατασκευή δεν συμφέρει σε σχέση με την ενοίκιαση οικίας!

Ρετρό πολυτέλεια ήταν και η καθημερινή διασκέδαση στα διάφορα νυχτομαγαζιά αλλά και ο καθημερινός καφές στις καφετέριες. Ποιος μπορεί πλέον με τους ρυθμούς ζωής που έχουμε και τα πενιχρά οικονομικά μέσα να βολτάρει σε καθημερινή βάση;

Τέλος άφησα τις επισκέψεις με γεμάτα χέρια! Μέχρι πρόσφατα όλοι στις επισκέψεις μας ακόμα και σε κοντινά πρόσωπα πηγαίναμε έστω ένα κουτί γλυκά...πλέον τα άδεια χέρια γίνονται κανόνας και όχι εξαίρεση. Δεν μιλώ για τις γιορτές που πάντα συνεπάγονταν τραπέζωμα και τώρα την βγάζουν με ξεροκάρπια, ποτά και σοκολατάκια οριακά τζοκόντα!

 

[Metalcandyman]

Τέλος άφησα τις επισκέψεις με γεμάτα χέρια! Μέχρι πρόσφατα όλοι στις επισκέψεις μας ακόμα και σε κοντινά πρόσωπα πηγαίναμε έστω ένα κουτί γλυκά...πλέον τα άδεια χέρια γίνονται κανόνας και όχι εξαίρεση.

Συμφωνω απολυτα και το βιωνω στο πετσι μου.Παρτε ρε γλυκα ειναι πολυ φθηνοτερα απο αλλα κι αλλα ειδη.Κλεφτες θα γεινουμε εμεις η ζαχαροπλαστες;
Ωσο για της ρετροσπαταλες δεν χρειαζεται πολυ σκεψη.Οι 3 και λιγες λεω περιουσιες που εχω φαει μια ζωη στα ηλεκτρονικα ειναι η μεγαλητερη ρετροσπαταλη μου.

 

[Nemo]

Οπως ακριβως τα περιγραφει η caprice

Επίσης είχαμε ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια (εξ ανάγκης λόγω προπονήσεων), ένα για το σχολείο και τα πέριξ και ένα "καλό". 3 παλτά, 5 μπουφάν, 300 μπλουζάκια κ.λπ. δεν υπήρχαν ούτε σαν σκέψη. Τα ρούχα των μεγαλύτερων (ξ)αδελφών πήγαιναν στα μικρότερα κ.ο.κ., το ίδιο και τα παιχνίδια, ...............................................

Οι εποχές βέβαια ήταν διαφορετικές, πιστωτικές δεν είχαμε, ούτε δάνεια και η τράπεζα υπήρχε μόνο για τις αποταμιεύσεις μας (ρετρό λέξη).

Και χρειαστηκε καποια στιγμη να γίνει επιλογή ή υπολογιστής ή Video

οπως και ή στεροφωνικό ή αρμόνιο .

 

[Thor]

Εγώ έχω να πω (που δεν είμαι και Κρητικιά) ότι τραπέζια συνεχίζω (-ουμε) να κάνω (-ουμε) με αριθμό καλεσμένων που σπανίως είναι κάτω των 12 με όλες τις ετοιμασίες που προανέφερε ο Thor (πλην του υπογείου). Ο πρόλογος απαραίτητος για να πω ότι η γιαγιά μου έλεγε "αν δε περισσέψει, δεν φτάνει". Με αυτή την έννοια η ευρύτερη οικογένειά μου ήταν πάντα σπάταλη.
Το μόνο που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν ότι ξοδεύαμε χρήματα για βιβλία, δηλαδή μία ή δύο φορές το μήνα έμπαιναν στο σπίτι βιβλία είτε δικά μας είτε των γονιών μου. Επίσης είχαμε ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια (εξ ανάγκης λόγω προπονήσεων), ένα για το σχολείο και τα πέριξ και ένα "καλό". 3 παλτά, 5 μπουφάν, 300 μπλουζάκια κ.λπ. δεν υπήρχαν ούτε σαν σκέψη. Τα ρούχα / παπούτσια των μεγαλύτερων (ξ)αδελφών πήγαιναν στα μικρότερα κ.ο.κ., το ίδιο και τα παιχνίδια, τα βιβλία κ.ά. Ο πατέρας μου είχε πάρει προκαταβολή από τη δουλειά του για να πάω πενταήμερη (1988) .... δεν του περίσσευαν, εγώ δεν ήθελα να πάω για να μην στριμωχτούν, πλήρωναν και φροντιστήριο, τέλος πάντων πήγα.

Οι εποχές βέβαια ήταν διαφορετικές, πιστωτικές δεν είχαμε, ούτε δάνεια και η τράπεζα υπήρχε μόνο για τις αποταμιεύσεις μας (ρετρό λέξη).

Εγώ δεν θεωρώ σπατάλη τα χρήματα για βιβλία (αν και σε κάποια στιγμή αγόραζα βιβλία γρηγορότερα απ' ότι τα διάβαζα με αποτέλεσμα να έχω αρκετά βιβλία που δεν έχω διαβάσει ακόμα). Και στη δική μου οικογένεια τα ρούχα μου κληροδοτούνταν στον αδερφό μου και καθώς η μητέρα μας έπλεκε σε όλο το δημοτικό και το γυμνάσιο φορούσαμε mom-made πουλόβερ (που και πάλι οι δικές μου αν δεν τις κατέστρεφα περνούσαν και από τον μικρό).

Για το θέμα των υπηρετριών για το χωριό μου που έχω μια κάποια γνώση θα πω ότι ως τα μέσα της δεκαετίας του 60 αρκετοί ευκατάστατοι αγρότες ή υπαλλήλοι είχαν υπηρέτριες (με τα γνωστά υποπροϊόντα που βλέπουμε σε δραματικές κινηματογραφικές ηθογραφίες της εποχής). Εννοώ ότι μια αγροτική οικογένεια με κάποια μέτρια αγροτική περιουσία μπορούσε να έχει μια κοπέλα να βοηθά στο σπίτι ή ακόμα και κάποιος μεσαίας στάθμης υπάλληλος. Από τα τέλη της δεκαετίας του 60 και μετά η υπηρέτρια θεωρήθηκε είδος πολυτελείας αρχικά και μετά νεοπλουτισμού. Πάντως εγώ δεν θυμάμαι να είχε κάποιος στο χωριό υπηρέτρια μετά τη δεκαετία του 80.

 

[Πολη1983]

Οσο αφορα τα τραπεζια εμεις ακομα και σημερα καλουμε πολυ κόσμο!!Χαρακτηριστικα φέτος στην γιορτή μου είχα τραπεζώματα για 3 μέρες!! την Παρασκευή-βράδυ το σοι της γυναίκας μου ( καμά 25αρια άτομα),το Σάββατο-βράδυ τραπέζωσα με μεγάλη επιτυχία τους φίλους μου,παλιος συνφοιτητές,και αδελφία-ξαδέλφια που κάνουμε παρεα(καμια 40αρια άτομα) και την Κυριακή-μεσημέρι το σόι μου(καμια 35αρια άτομα)..Το σύνολον 100 άτομα περίπου πέρασαν απο το σπίτι μου για την γιορτή μου!! Κι όσο για προετοιμασίες μαζι με μάνα,πεθερά και γιαγιά καθαρίζαμε το σπίτι μια βδομάδα πρίν και για το φαγητό με βοήθησει ή μανα μου,η θεία μου,η γιαγιά μου κι ο κουμπάρος μου!!Σε κάθε τραπέζωμα επίσης τα φαγητά ήταν τα εξής: 4-5 ορεκτικά,κυριώς με σαλάτες μπολίκες και 2 γλυκά!!Ετσι κανουμε εμεις τραπεζια που ειμαστε απε την Πολη για!!

 

[Rakeesh]

φιλε Πολη σε θαυμαζω και σε ζηλευω. Ολα αυτα αποδεικνυουν μια ικανοτητα να μπορεις να διαχειριστεις και να συγκρατησεις πολλες επαφες για πολλα χρονια, και να διατηρεις αυτα που σας δενουν. Αν αυτο ηταν απλο, θα το καναμε ολοι.

 

[Uskoke]

Eμένα ο μακαρίτης ο πατέρας μου ήταν φοβερά σπάταλος, λόγω συνδρόμου κατοχής. μετά από το τέλος του β' παγκόσμιου πολέμου πήγε στην Αθήνα να συνεχίσει τις σπουδές του υπό άθλιες συνθήκες όπου έπαθε φυματίωση. ο γιατρός του έδωσε 6 μήνες ζωής. στο χωριό δεν μπορούσε να πάει επειδή αν μαθαινόταν ότι είχε το "χτικιό" οι αδερφές του δεν θα μπορούσαν να παντρευτούν ποτέ.πήγε σε ένα σανατόριο στην Τρίπολη και φυσικά, έγινε καλά αφού υπάρχω εγώ Του έμεινε όμως το ...κουσούρι και μαγείρευε μεσημέρι-βράδυ πετώντας μάλιστα τα όποια περισσεύματα. Ξόδευε επίσης σε ρούχα, καστόρινα παπούτσια, σακάκια ραφτά, φυσικά άφθονα βιβλία και περιοδικά κλπ.το αποτέλεσμα στα μισά του μήνα τελείωναν τα λεφτά και παίρναν προκαταβολή από το μισθό τους στο σχολείο! τελείως αντίθετα η μαμά μου κι εγώ είμαστε φοβερά οικονόμοι εγώ το θεωρώ φρικτή αμαρτία να πετάξω φαΐ ειδικά ψωμί και έχω ότι μου έλειπε στα '80ς υπολογιστή στερεοφωνικό πάρα πολλά εργαλεία και μηχανήματα φωτογραφικό εκτυπωτή κλπ.

 

[perlastar]

φιλε Πολη σε θαυμαζω και σε ζηλευω. Ολα αυτα αποδεικνυουν μια ικανοτητα να μπορεις να διαχειριστεις και να συγκρατησεις πολλες επαφες για πολλα χρονια, και να διατηρεις αυτα που σας δενουν. Αν αυτο ηταν απλο, θα το καναμε ολοι.

Κι εγώ ζήλεψα λίγο, αυτό είναι κάτι που μου έχει λείψει και θα ήθελα να το ξαναζούσα.

Προσωπικά δεν έκανα ρετρο σπατάλες, οι γονείς μου ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα άνετα οικονομικά και ντρεπόμουν να τους βάλω σε δύσκολη θέση. Παρ'όλα αυτά, δεν ένιωσα ποτέ και καμία στέρηση, οι μισθοί τους έφταναν για να ζούμε αξιοπρεπώς, ούτε πλούσια, ούτε φτωχά, και για μένα αυτή η ενδιάμεση κατάσταση είναι και η καλύτερη για πολλούς λόγους. Το μόνο παράπονό μου από υλικής πλευράς, ήταν το ότι οι ίδιοι δεν μου αγόραζαν ποτέ παιχνίδια γιατί τα θεωρούσαν άχρηστα, αλλά έστω τα αποκτούσα από συγγενείς/γνωστούς. Σαν οικογενειακή ρετρό σπατάλη όμως, θυμάμαι κι εγώ τα τραπέζια με καλεσμένους, τα οποία η μητέρα μου οργάνωνε συχνά, αλλά και άλλοι που καλούσαν εμάς αντίστοιχα, εκεί τέλη 80's-αρχές 90's που όλα ήταν πιο ανέμελα. Η μητέρα μου είχε αυτήν την κλασική νοοτροπία του ότι έπρεπε να δείξει αφθονία στο τραπέζι, και να μπουκώσει τους καλεσμένους της μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Αφού και στους ίδιους έκανε εντύπωση, και συχνά χαρακτήριζαν τις μερίδες της "μηνιάτικες". Όποιος την άκουγε και δεν κοντρόλαρε λίγο την ποσότητα φαγητού που έτρωγε, μετά θα χρειαζόταν φορείο για να σηκωθεί από το τραπέζι. Οι προετοιμασίες άρχιζαν από την προηγούμενη μέρα για να προλάβει να τα μαγειρέψει όλα, και επειδή ήταν και τελειομανής αγχωνόταν αφάνταστα και σκορπούσε άγχος και σε μας, γι'αυτό εγώ σιχαινόμουν αυτό το στάδιο της προετοιμασίας. Φυσικά τα φαγητά περίσσευαν και τα τρώγαμε μόνοι μας τις υπόλοιπες μέρες. Από το δεύτερο μισό των 90's όμως που οι δικοί μου άρχισαν σταδιακά να στενεύουν οικονομικά, τα τραπέζια αυτά αραίωσαν όλο και πιο πολύ, και αργότερα όταν ήρθε η κρίση σπάνια γίνονταν πια. Βλέπω βέβαια ότι κάποιοι εδώ συνεχίζουν να έχουν τέτοιες εμπειρίες, αλλά η αλήθεια είναι ότι η αραίωση των τραπεζιών ήταν φυσικά ένα γενικότερο φαινόμενο. Φυσικά σ'αυτό δεν έπαιξε ρόλο μόνο η οικονομική κρίση και άλλες οικονομικές αλλαγές, αλλά και πολλές κοινωνικές που έχουμε αναφέρει και σε άλλα θέματα, όλα αυτά όμως συνήθως λειτουργούν συνδυαστικά.

Εκτός των τραπεζιών, θυμάμαι ως ρετρο σπατάλη κι εγώ τα κεράσματα, τα οποία αφθονούσαν και έμεναν εκεί ως ρεζέρβα, περιμένοντας τους καλεσμένους. Και φυσικά δεν ήταν ανάγκη να περιμένουν για πολύ, γιατί αργά ή γρήγορα όλο και κάποιος θα ερχόταν για επίσκεψη. Σιγά σιγά, με όλες τις οικονομικό-κοινωνικές αλλαγές, αραιώσαν κι αυτά, μέχρι που στο σπίτι δεν κρατούσαμε πια κεράσματα ρεζέρβα, αλλά τα προμηθευόμασταν όταν έρχονταν οι καλεσμένοι. Σ'αυτό έπαιξε βέβαια ρόλο και το ότι πλέον έγινε σύστημα να ειδοποιούν πριν πάνε κάπου, και κανείς δεν ερχόταν απροειδοποίητα όπως παλιά, οπότε σου έδιναν και το χρόνο να προμηθευτείς τα απαραίτητα εκ των υστέρων. Αλλά παλιά δεν συνηθιζόταν η ειδοποίηση, γι'αυτό και είχα ακούσει από κάτι γέρους στο χωριό να λένε τη φράση "ο μουσαφίρης είναι χαζός", εννοώντας ότι δεν ξέρεις πότε θα σου έρθει, γι'αυτό πρέπει πάντα να έχεις πάρει τα μέτρα σου.

Επίσης, το ψυγείο ήταν πάντα γεμάτο, και περισσότερο με είδη από τη λαϊκή αγορά, η οποία τότε είχε πολύ καλύτερες τιμές, και θυμάμαι τη μητέρα μου να αγοράζει λαχανικά και φρούτα με το τσουβάλι, και να φτιάχνει συνέχεια μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού με τα φρούτα που περίσσευαν. Αυτό ήταν πάλι κάτι που αργότερα το είδα να εξαφανίζεται.

Τέλος, θυμάμαι και από τη δική μου οικογένεια και από άλλους, να θεωρούταν δεδομένο το ότι τα προϊόντα που αγοράζονταν από το σουπερμάρκετ ήταν από γνωστές μάρκες. Δεν θυμάμαι να είδα σχεδόν ποτέ πουθενά κάτι που να μην ήταν κάποιας μάρκας από αυτές που διαφήμιζαν στην τηλεόραση. Με την κρίση κι αυτό άλλαξε, και πολλοί πλέον αντικατέστησαν τις γνωστές μάρκες που ψώνιζαν με φθηνές άγνωστες. Ενώ παλιά θυμάμαι ότι θεωρούσαν φτωχό ή τσιγκούνη ανάλογα, όποιον δεν ψώνιζε από τα γνωστά.

 

[takero]

Οσο αφορα τα τραπεζια εμεις ακομα και σημερα καλουμε πολυ κόσμο!!Χαρακτηριστικα φέτος στην γιορτή μου είχα τραπεζώματα για 3 μέρες!! την Παρασκευή-βράδυ το σοι της γυναίκας μου ( καμά 25αρια άτομα),το Σάββατο-βράδυ τραπέζωσα με μεγάλη επιτυχία τους φίλους μου,παλιος συνφοιτητές,και αδελφία-ξαδέλφια που κάνουμε παρεα(καμια 40αρια άτομα) και την Κυριακή-μεσημέρι το σόι μου(καμια 35αρια άτομα)..Το σύνολον 100 άτομα περίπου πέρασαν απο το σπίτι μου για την γιορτή μου!! Κι όσο για προετοιμασίες μαζι με μάνα,πεθερά και γιαγιά καθαρίζαμε το σπίτι μια βδομάδα πρίν και για το φαγητό με βοήθησει ή μανα μου,η θεία μου,η γιαγιά μου κι ο κουμπάρος μου!!Σε κάθε τραπέζωμα επίσης τα φαγητά ήταν τα εξής: 4-5 ορεκτικά,κυριώς με σαλάτες μπολίκες και 2 γλυκά!!Ετσι κανουμε εμεις τραπεζια που ειμαστε απε την Πολη για!!

Ωραίος! Μου θυμίζει κάτι θρυλικά 80s τραπεζώματα των δικών μου!!! Πάντως το απόλυτο must ήταν ο κομματικός καβγάς στο τέλος του φαγητού. Αφού όλοι είχαν σαβουρώσει οτιδήποτε υπήρχε στο τραπέζι και είχαν πιει 4-5 ποτηράκια κρασί, αρχίζανε την φιλοσοφία περί αριστεράς-δεξιάς!

Δυστυχώς ο λογαριασμός των σπάταλων 80s μας ήρθε το 2010 με σερβιτόρο τον ανεκδιήγητο ΓΑΠ με φόντο το Καστελόριζο...

 

[ΦΖΠ1]

Ποτέ, την εποχή που αρχίζαμε να οδηγούμε (π.χ. τέλη δεκαετίας '80 εγώ), δε γεμίζαμε φουλ το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου (όπως και σήμερα άλλωστε !). Ωστόσο υπήρχε μια φοβερή σπατάλη στις μετακινήσεις : μπορούσαμε για να "βγούμε", ν' ανέβουμε από Φάληρο στην Κηφισιά, και μετά να ξανακατεβαίναμε νότια...

Συνήθως βέβαια, μας είχαν πάρει ένα οικονομικό αυτοκίνητο, και δε μας πολυφαινόταν. Σήμερα βεβαίως, θα ήταν αδιανόητα αυτά - λέω εγώ τώρα...

 

[Αισυμνήτης]

Μου θυμίζει κάτι θρυλικά 80s τραπεζώματα των δικών μου!!!

Δυστυχώς ο λογαριασμός των σπάταλων 80s μας ήρθε το 2010 με σερβιτόρο τον ανεκδιήγητο ΓΑΠ με φόντο το Καστελόριζο...

Πάντως, η Ελλάδα δεν έπεσε έξω από τα τραπεζώματα των γονιών μας.

Είναι άλλο το κόστος ενός τραπεζιού και άλλο το κόστος της κάθε «Αγοράς του Αιώνα».

Ή του «δώρου» αξίας 500 εκ δραχμών που έκανε τότε ένας συγκεκριμένος διοικητής ΔΕΚΟ στον εαυτό του.

Έτσι, για να σταθούμε σε μερικά μόνο ρετρό παραδείγματα.

Στα υπόλοιπα συμφωνώ.

 

[Uskoke]

εμείς δεν κάναμε τραπεζώματα καθόλου είχαμε όμως οικιακές βοηθούς (την Αργυρώ και μετά την Φωτεινή) η πρώτη έφυγε γιατί παντρεύτηκε και η δεύτερη πήρε πόδι γιατί την πήρε πρέφα η μάνα μου να πλένει τα ρούχα της στο πλυντήριο μας χωρίς να τη ρωτήσει.Ο πατέρας μου φυσικά έβαζε συνέχεια το πλυντήριο πιάτων έστω και σχεδόν άδειο, την θεία μας στον Καναδά δεν την παίρναμε ποτέ γιατί ήταν πριν τα προγράμματα τηλεφώνου κλπ. που υπάρχουν σήμερα.με την επιμονή της μάνας μου όμως και τις αέναες προσπάθειες να συγκρατήσει τον πατέρα μου μέχρι που εκείνος "έφυγε" αγοράσαμε και ανακαινίσαμε 2 σπίτια, 1 στο χωριό και 1 στο Ηράκλειο.Ο πατέρας μου φυσικά έλεγε, μην μπλέξουμε με δάνεια τράπεζες κλπ. να είμαστε στο νοίκι ο μπελάς στις μετακομίσεις ήταν τα βιβλία του και οι βιβλιοθήκες τότε φυσικά δεν υπήρχαν αναβατόρια και όλα έπρεπε να μπουν σε κούτες και να ανέβουν από τις σκάλες.όντως τότε το νοίκι δεν ήταν τίποτε, με 2 μισθούς (η μαμά δασκάλα ο πατέρας μου καθηγητής στο Λύκειο).

 

[Πολη1983]

Mπρε ουτε και μεις εχουμε πολλα λεφτα αμα τον τροπο μας τον εχουμε!! να κανονισουμε ολοι οι ρετρομανιακοι ενα τραπεζι!! Ολα θα γενουν οπως πρεπει:

*Θα ετοιμάζω το σπίτι μια βδομαδα πριν,θα κανω και παρκε για να πατιναρετε με τα παρκετοπανα!!

*Θα ετοιμάσω φαγητό για εναν λοχο,οπως θελουν οι συνηθειες

*Εσεις θα πάτε οι κυρίες να κανετε περμανάντ κι οι αντρές να βρειτέ κουστούμι κι ασορτί κιτσέ γραβατα

*Θα στρωσω το τραπεζι με κεντητα τραπεζομαντηλα κι ασορτι πετσετες

*Θα με φερετε δωρα τουρτα παγωτο ή λουλουδια ή κανα λικερακι

*Θα κατσούμε να φάμε μεχρί σκασμού

*Μετα θα πιάσουμε τα πολιτικά(θελω οπωσδιποτε εναν ξαδελφο της Παπαρηγας και εναν ξαδελφο του Μιχαλολιακου)

*Μετα θα βαλουμε κανα Πάριο ή καμια Καιτή Γκρέυ

*Θα αρχιζουμέ να χορευουμέ ολοι σαν παραγεμισμένα σακιά

*Θα σπασουμε και καμια ντουζινα πιατα

*Και αργα αργα θα φυγετε

ενα αυθεντικο 80's τραπεζι

 

[takero]

Πάντως, η Ελλάδα δεν έπεσε έξω από τα τραπεζώματα των γονιών μας.

Είναι άλλο το κόστος ενός τραπεζιού και άλλο το κόστος της κάθε «Αγοράς του Αιώνα».

Ή του «δώρου» αξίας 500 εκ δραχμών που έκανε τότε ένας συγκεκριμένος διοικητής ΔΕΚΟ στον εαυτό του.

Έτσι, για να σταθούμε σε μερικά μόνο ρετρό παραδείγματα.

Στα υπόλοιπα συμφωνώ.

Δεν εννοούσα ότι τα τραπεζώματα των γονιών μας έφεραν την καταστροφή!

Απλά, η εθνική κατηφόρα είχε ήδη αρχίσει από τα 80s και ολοκληρώθηκε ( το 2010. Πολύ σωστά ανέφερες τα πολιτικά κόλπα που έγιναν (βλ. Pumpers, Κοσκωτάδες, χρηματιστήριο) και γίνονται ακόμα...