Rakeesh είπε:
φιλε Πολη σε θαυμαζω και σε ζηλευω. Ολα αυτα αποδεικνυουν μια ικανοτητα να μπορεις να διαχειριστεις και να συγκρατησεις πολλες επαφες για πολλα χρονια, και να διατηρεις αυτα που σας δενουν. Αν αυτο ηταν απλο, θα το καναμε ολοι.
Κι εγώ ζήλεψα λίγο, αυτό είναι κάτι που μου έχει λείψει και θα ήθελα να το ξαναζούσα.
Προσωπικά δεν έκανα ρετρο σπατάλες, οι γονείς μου ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα άνετα οικονομικά και ντρεπόμουν να τους βάλω σε δύσκολη θέση. Παρ'όλα αυτά, δεν ένιωσα ποτέ και καμία στέρηση, οι μισθοί τους έφταναν για να ζούμε αξιοπρεπώς, ούτε πλούσια, ούτε φτωχά, και για μένα αυτή η ενδιάμεση κατάσταση είναι και η καλύτερη για πολλούς λόγους. Το μόνο παράπονό μου από υλικής πλευράς, ήταν το ότι οι ίδιοι δεν μου αγόραζαν ποτέ παιχνίδια γιατί τα θεωρούσαν άχρηστα, αλλά έστω τα αποκτούσα από συγγενείς/γνωστούς. Σαν οικογενειακή ρετρό σπατάλη όμως, θυμάμαι κι εγώ τα τραπέζια με καλεσμένους, τα οποία η μητέρα μου οργάνωνε συχνά, αλλά και άλλοι που καλούσαν εμάς αντίστοιχα, εκεί τέλη 80's-αρχές 90's που όλα ήταν πιο ανέμελα. Η μητέρα μου είχε αυτήν την κλασική νοοτροπία του ότι έπρεπε να δείξει αφθονία στο τραπέζι, και να μπουκώσει τους καλεσμένους της μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Αφού και στους ίδιους έκανε εντύπωση, και συχνά χαρακτήριζαν τις μερίδες της "μηνιάτικες". Όποιος την άκουγε και δεν κοντρόλαρε λίγο την ποσότητα φαγητού που έτρωγε, μετά θα χρειαζόταν φορείο για να σηκωθεί από το τραπέζι. Οι προετοιμασίες άρχιζαν από την προηγούμενη μέρα για να προλάβει να τα μαγειρέψει όλα, και επειδή ήταν και τελειομανής αγχωνόταν αφάνταστα και σκορπούσε άγχος και σε μας, γι'αυτό εγώ σιχαινόμουν αυτό το στάδιο της προετοιμασίας. Φυσικά τα φαγητά περίσσευαν και τα τρώγαμε μόνοι μας τις υπόλοιπες μέρες. Από το δεύτερο μισό των 90's όμως που οι δικοί μου άρχισαν σταδιακά να στενεύουν οικονομικά, τα τραπέζια αυτά αραίωσαν όλο και πιο πολύ, και αργότερα όταν ήρθε η κρίση σπάνια γίνονταν πια. Βλέπω βέβαια ότι κάποιοι εδώ συνεχίζουν να έχουν τέτοιες εμπειρίες, αλλά η αλήθεια είναι ότι η αραίωση των τραπεζιών ήταν φυσικά ένα γενικότερο φαινόμενο. Φυσικά σ'αυτό δεν έπαιξε ρόλο μόνο η οικονομική κρίση και άλλες οικονομικές αλλαγές, αλλά και πολλές κοινωνικές που έχουμε αναφέρει και σε άλλα θέματα, όλα αυτά όμως συνήθως λειτουργούν συνδυαστικά.
Εκτός των τραπεζιών, θυμάμαι ως ρετρο σπατάλη κι εγώ τα κεράσματα, τα οποία αφθονούσαν και έμεναν εκεί ως ρεζέρβα, περιμένοντας τους καλεσμένους. Και φυσικά δεν ήταν ανάγκη να περιμένουν για πολύ, γιατί αργά ή γρήγορα όλο και κάποιος θα ερχόταν για επίσκεψη. Σιγά σιγά, με όλες τις οικονομικό-κοινωνικές αλλαγές, αραιώσαν κι αυτά, μέχρι που στο σπίτι δεν κρατούσαμε πια κεράσματα ρεζέρβα, αλλά τα προμηθευόμασταν όταν έρχονταν οι καλεσμένοι. Σ'αυτό έπαιξε βέβαια ρόλο και το ότι πλέον έγινε σύστημα να ειδοποιούν πριν πάνε κάπου, και κανείς δεν ερχόταν απροειδοποίητα όπως παλιά, οπότε σου έδιναν και το χρόνο να προμηθευτείς τα απαραίτητα εκ των υστέρων. Αλλά παλιά δεν συνηθιζόταν η ειδοποίηση, γι'αυτό και είχα ακούσει από κάτι γέρους στο χωριό να λένε τη φράση "ο μουσαφίρης είναι χαζός", εννοώντας ότι δεν ξέρεις πότε θα σου έρθει, γι'αυτό πρέπει πάντα να έχεις πάρει τα μέτρα σου.
Επίσης, το ψυγείο ήταν πάντα γεμάτο, και περισσότερο με είδη από τη λαϊκή αγορά, η οποία τότε είχε πολύ καλύτερες τιμές, και θυμάμαι τη μητέρα μου να αγοράζει λαχανικά και φρούτα με το τσουβάλι, και να φτιάχνει συνέχεια μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού με τα φρούτα που περίσσευαν. Αυτό ήταν πάλι κάτι που αργότερα το είδα να εξαφανίζεται.
Τέλος, θυμάμαι και από τη δική μου οικογένεια και από άλλους, να θεωρούταν δεδομένο το ότι τα προϊόντα που αγοράζονταν από το σουπερμάρκετ ήταν από γνωστές μάρκες. Δεν θυμάμαι να είδα σχεδόν ποτέ πουθενά κάτι που να μην ήταν κάποιας μάρκας από αυτές που διαφήμιζαν στην τηλεόραση. Με την κρίση κι αυτό άλλαξε, και πολλοί πλέον αντικατέστησαν τις γνωστές μάρκες που ψώνιζαν με φθηνές άγνωστες. Ενώ παλιά θυμάμαι ότι θεωρούσαν φτωχό ή τσιγκούνη ανάλογα, όποιον δεν ψώνιζε από τα γνωστά.
