Κακά μαντάτα στον οίκο των Σαρνώ...
Τώρα ούτε ακριβώς σπίτι το λες, ούτε και απαραίτητα στοιχειωμένο, αλλά αφού είναι ένα μαυσωλείο, μπορεί να θεωρηθεί πως καλύπτει και τις δύο εκδοχές...
Στο ξεχασμένο, σχεδόν παρατημένο, αλλά και «άγνωστο» καθολικό κοιμητήριο της Θεσσαλονίκης, αναπαύονται πολλοί και διάφοροι στενά συνδεδεμένοι με τη σχετικά νεότερη ιστορία του τόπου.
Στο συγκεκριμένο σημείο μεταφέρθηκε μετά το 1860 όπου ανάμεσα σε οικογενειακούς τάφους ή μη, θα συναντήσει κανείς και τους αρχιτέκτονες Poselli, Arigonni, όπως επίσης τον κάπως νεότερο –και πολύ κακώς- ξεχασμένο σήμερα συνάδελφό τους κύριο Pleyber.
Για μερικούς όμως το «κύριος» δεν φάνταζε αρκετό, οπότε αν μπορούσαν και ήθελαν αγόραζαν τίτλους…
Όπως συνέβη δηλαδή -τουλάχιστον κατά τα λεγόμενα- στην περίπτωση του βαρόνου Frederic De Charnaud, ο οποίος έστειλε στον Πάπα 400 λίρες για να τελειώσει τη δουλειά.
Ο Frederic καταγόταν από οικογένεια εμπόρων και πρόξενων της Μεγάλης Βρετανίας στη Θεσσαλονίκη, πόλη στην οποία οι πρόγονοί του βρίσκονταν τουλάχιστον από τον 18ο αιώνα, και ο παππούς Francis είχε αναλάβει για πρώτη φορά πρόξενος το 1792.
Οι Σαρνώ ήταν γαλλικής καταγωγής που όμως κάποια στιγμή έγιναν Άγγλοι. Οι θεσσαλονικείς Σαρνώ πρέπει (είμαι σχεδόν σίγουρος) να έχουν σχέση και με τη συνονόματη προξενική/εμπορική οικογένεια της Σμύρνης η οποία πριν εγκατασταθεί εκεί είχε ακολουθήσει μια παρόμοια γαλλο-αγγλική διαδρομή.
Ο βαρόνος Frederic υπήρξε σημαντική μορφή της πόλης στο τέλος του 19ου αιώνα, και η μεγάλη του περιουσία αποκτήθηκε κυρίως από το εμπόριο καπνού. Η βάση του ήταν εκεί που βρίσκεται σήμερα το Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης (Φράγκων 2-4), ενώ μετά το θάνατό του δεν γνωρίζω που σκόρπισε σιγά-σιγά η οικογένεια. Πάντως μεταξύ των μελών της όπως λέει το κουτσομπολιό υπήρξε και ένας υπερσπάταλος που άναβε τα πούρα του με χαρτονομίσματα….
Τελικά, από όλη αυτή τη φασαρία το μόνο απομεινάρι στις μέρες μας είναι ο οικογενειακός τους τάφος, το μεγαλύτερο κτίσμα του κοιμητηρίου, που όπως φαίνεται και αυτό σύντομα θα χαθεί.
Είναι ραγισμένο και από τις 4 πλευρές, η στέγη σχεδόν δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει πουθενά και η ευθύνη (και η αντίστοιχη νομοθεσία?)- για τη διάσωσή του.
Τη στιγμή που θα καταρρεύσει -ελπίζω όχι επάνω σε τίποτα περαστικούς- σκορπίζοντας τους κοιμώμενους Σαρνώ δεξιά και αριστερά, ίσως και να την ανακαλύψουμε.
Και κάτι σχετικό με την εποχή της επανάστασης του 1821:
Αναφορά του προξενο-παπού Francis από το 1824 λέει: «almost total absence of Trade at Salonica»… Βλέπω είχαν μεγάλο ζόρι εκεί στη
Levant Company τότε (η οποία τελικά διαλύθηκε το 1825) ακόμη και όσον αφορά το σχετικά μικρό παράρτημα της Θεσσαλονίκης.
Ευχαριστώ τον φύλακα που με άφησε να πάρω τον χρόνο μου, καθώς είναι πολύ πιθανό να κλειδωθεί σύντομα.
Τραγική ιστορία αυτή των 4 μικρών αδελφών (εγγόνια του βαρόνου), τρία κοριτσάκια και ένα αγοράκι, που αρρώστησαν όλα μαζί και πέθαναν με διαφορά λίγων ημερών το 1912. ...όπως επίσης και το επόμενο παιδί της οικογένειας που γεννήθηκε τον επόμενο χρόνο (1913) και αυτό αρρώστησε και πέθανε το 1917...
www.thebest.gr
)
e-thessalia.gr
