Ρετρό "στοιχειωμένα" σπίτια !

[chris73]

Aretara -ή όποιος άλλος- έχουμε πληροφορίες για το εργοστάσιο στην Πυλαία?

 

[ARETARA]

Aretara -ή όποιος άλλος- έχουμε πληροφορίες για το εργοστάσιο στην Πυλαία?

Μετά από έρευνα προέκυψε ότι πρόκειται για το παλιό Μεταξουργείο των αδερφών Λεβή και Σολομών Μπενουζίλιο του οποίου η κατασκευή χρονολογείται πριν το 1886. Βρέθηκε μάλιστα και μια φωτογραφία από το 1936 με το εργοστάσιο σε λειτουργία με εργάτες εκ των οποίων πολλοί ή οι περισσότεροι είναι παιδιά. Στον ιστότοπο που βρήκα τη φωτογραφία υπάρχει απόσπασμα μιας έρευνας για την παιδική εργασία από το 1870-1950. Δύσκολα χρόνια για πολλά παιδιά.

​

 

[chris73]

Ευχαριστώ! Και εγώ κάτι τέτοια βρήκα. Θα πρέπει να είναι το παλαιότερο όρθιο βιομηχανικό κτήριο στη Θεσσαλονίκη. Το στοιχειωμένο πως προέκυψε όμως?

 

[ARETARA]

Από την όψη του, εικάζω, που είναι μάλλον τρομαχτική με τα παράθυρα απόκοσμα, όπως και από την απόσταση που έχει από τις γύρω κατοικίες που ενισχύουν τον απομονωμένο χαρακτήρα του.

 

[chris73]

Δεν είχα ακούσει ποτέ τίποτα ούτε βρίσκω κάπου για στοιχειώματα...

Σήμερα που πήγα πάντως βρήκα ένα θυμωμένο Opel



Στο κεντρικό κτήριο στα τελευταία του ήταν βιοτεχνία. Έχει κάτι μηχανές κτλ αλλά δεν ενθουσιάστηκα.

 

[johnny19818]

Βρήκα ακόμη ένα στη γειτονιά μου. Βαφοπούλου 17. Ξέρει κανείς κάτι γι'αυτό;

 

[Kambia]

Βρήκα ακόμη ένα στη γειτονιά μου. Βαφοπούλου 17

Παραθέτω την παρακάτω φωτό με πληροφορίες για το σπίτι αυτό.



πηγή FB "Άγνωστη Θεσσαλονίκη"

 

[chris73]

Και επανέρχομαι στην Πυλαία.

WTF??? Δεν ήξερα πως υπάρχει και όμως πρέπει να είναι το παλαιότερο σωζόμενο βιομηχανικό κτήριο του τόπου. Εντάξει, δεν είναι μεγάλο και επιβλητικό, ούτε έχει καμιά ιδιαίτερη αρχιτεκτονική αλλά αφού τα κατάφερε έως εδώ του αξίζει κάτι καλύτερο.

Κατασκευάστηκε κάπου στο 1880, είναι γνωστό ως μεταξουργείο Μπενουζίλιο και σύμφωνα με ότι λίγα βρήκα, χρησιμοποιήθηκε ως φούρνος κεραμικών, σταύλος, μεταξουργείο, χυτήριο και τέλος ως κλωστήριο – υφαντήριο.

Για τις πρώτες χρήσεις που αναφέρονται δεν γνωρίζω αν είναι με την σωστή σειρά και από τις πιο πρόσφατες λείπει αυτή της κάβας μπύρας και αναψυκτικών από την Ρωσία. Η κάβα λειτουργούσε σε μια πρόσφατη σχετικά προσθήκη έξω από το κεντρικό κτήριο και το ημερολόγιο και οι μπύρες που απέμειναν σταμάτησαν στο χρόνο του 2004. Από εκείνη την εποχή περίπου θα είναι και τα παρατημένα τραπέζια, καρέκλες αλλά και μηχανήματα από «φρουτάκια» σαν να τα έφερε κάποιος εκεί από επιχείρηση που έκλεισε.

Υπάρχει ένα παλιό κτήριο που αρχικά ίσως ήταν η διοίκηση αλλά όλα τα πατώματα και οι στέγες έχουν καταρρεύσει εντός του και είναι αδύνατο να μπει κάποιος μέσα εκτός αν κατέβει με ελικόπτερο. Κάπου αναφέρουν πως στην κατοχή χρησιμοποιήθηκε ως αντιστασιακό κέντρο.

Το κεντρικό κτήριο στα τελευταία του χρησιμοποιήθηκε ως βιοτεχνία. Τα τελευταία του ακριβώς δεν γνωρίζω πότε ήταν αλλά σύμφωνα με μερικά χαρτιά που βρήκα πρέπει να ήταν κάπου στο 1981. Δεν έψαξα επί τούτου αλλά εμφανιζόταν μπροστά μου μόνο χαρτιά του 80 και 81. Ελπίζω να μην γκαντεμιάσω την κατάσταση αλλά είναι περίεργο πως διασώθηκε έως σήμερα και γλίτωσε από τη φωτιά. Τα ξύλινα πατώματα αν δεν είναι του 1880 είναι πολύ παλιά και επίσης υπάρχουν αρκετά υφάσματα και πρώτες ύλες πλεξίματος. Μερικές μηχανές (οι μαύρες που φαίνονται λίγο στο βίντεο) είναι από τη δεκαετία του 1920 και άνετα με λίγο καθάρισμα θα δουλέψουν και σήμερα.

Κάποιος που ίσως έμενε κάποτε προσωρινά εκεί μέσα σαν να είχε κατασκευάσει μια «παγίδα» στην παλιά κεντρική είσοδο με υφάσματα και κλωστές.

Έψαξα για την επωνυμία που βρήκα στις ετικέτες των ρούχων «Αφοι Τάδε» και βρήκα μια ίδια επωνυμία στον τηλεφωνικό κατάλογο να βρίσκεται στην Συμμαχική οδό στο Ωραιόκαστρο, αν και μετά τόσα χρόνια ποιος ξέρει πια μπορεί να είναι η σχέση. Το τηλέφωνο όμως καλεί αλλά δεν το σηκώνει κάνεις. Επιτόπου έρευνα στην οδό μια και η διεύθυνση είναι λίγο συγκεχυμένη δεν απέδωσε τίποτα.

Οι Μπενουζίλιο ήταν εβραϊκή οικογένεια, έμποροι, τραπεζίτες κτλ. Κάποιοι γλίτωσαν μετά τον πόλεμο και σήμερα βρίσκω ακόμη μερικούς στη Θεσσαλονίκη αλλά και την Αθήνα που δεν γνωρίζω τι σχέση έχουν με την αρχική οικογένεια.



Journal De Salonique – 22 Μαρτίου 1900. Μια δωρεά του Elie Juda Μπενουζίλιο που ήταν τραπεζίτης.

Παρακάτω ένα απόσπασμα από κατάλογο του 1914 όπου βρίσκουμε έναν έμπορο.



Καρτ-ποσταλ με την βίλα Μπενουζίλιο που δεν υπάρχει πια.



Αν και το θέμα δείχνει ενδιαφέρον και ούτε κουνούπια ούτε σκύλοι με κυνήγησαν, μετά από σχεδόν 3 ώρες εκεί και 300 αρχεία (φώτο και βίντεο) δυσκολεύτηκα να φτιάξω 2 λεπτά βιντεάκι. Δικαιολογία το πολύ και διάχυτο φως… έτσι και εγώ το έριξα στα Ιθπανικά

Τέλος πάντων ας μείνει ως ένα ντοκουμέντο της σημερινής κατάστασης γιατί ποιος ξέρει αύριο...

Textilia 1981 με την σχετική μουσική υπόκρουση της εποχής (σαν sexploitation ένα πράγμα)

http://mam.avarchive.gr/portal/digit...get_ac_id=1767

 

[Kambia]

Ένα ακόμα ωραίο βίντεο chris73.

Από αυτά που έψαξα βρήκα πως το κτήριο είναι του 1886. Απόγονοι της οικογένειας υπάρχουν ακόμα στην Θεσσαλονίκη. Κηρύχτηκε διατηρητέο το 1988!

Η βίλλα Μπενουζίλιο ήταν στη Βασιλίσσης Όλγας στο ύψος περίπου της Αρχαιολογικού Μουσείου. Πριν κατεδαφιστεί στις αρχές της δεκαετίας του 70, στέγαζε τα εκπαιδευτήρια Καραγιάννη.

 

[CHEETARA]

Είχαμε αρκετές φορές επισκεφτεί με τις κολλητές μου τη βίλλα Καλλέργη στο Πικέρμι που δυστυχώς δεν υπάρχει πια.
Πηγαίναμε τότε Δευτέρα Λυκείου.Ποτέ δεν τολμήσαμε να μπούμε μέσα βράδυ γιατί το μέρος ήταν ιδιαίτερα απόκοσμο.Έβλεπες ξαφνικά στη μέση του πουθενά,σε μια μεγάλη έκταση πνιγμένη από ξερόχορτα κ εγκατάλειψη να ξεπροβάλλει ενα οικοδόμημα επιβλητικό,συμπαγές κ απίστευτα σαγηνευτικό,εντελώς αφημένο μέσα στη λήθη κ στην ασπλαχνία του χρόνου να στέκει εκεί σα να αντιστέκεται,λες κ δεν ήθελε να πέσει ,να παραδοθεί στο χρόνο.
Αυτό που θυμάμαι έντονα κ μου είχε κάνει εντύπωση όταν είχα πρωτοπάει,ήταν το γεγονός οτι ενώ το οικόπεδο που ήταν χτισμένο το κτίριο ηταν διάσπαρτο από άγρια χόρτα ,το σημείο που βρισκόταν το οικοδόμημα κ περιμετρικά δεν υπήρχε τίποτα, ούτε ίχνος βλάστησης.
Μέσα βέβαια ήταν πρόδηλο πως εξυπηρετούσε κ ως καταφύγιο αστέγων κ χρηστών.
Είχε στοιχεία γοτθικού ρυθμού κ υπήρχε στο εσωτερικό μια σκάλα,την οποια βέβαια την ανέβαινες με δίκη σου ευθύνη, που σε οδηγούσε στον επάνω όροφο όπου κ δέσποζαν καμάρες με ηλιακά σχέδια κ αρχαιοελληνικά σύμβολα.
Θυμάμαι στους τοίχους είχαμε δει κατά καιρούς γραμμένα με σπρέι οτιδήποτε μπορούσε κανείς να φανταστεί από πεντάλφες μέχρι το ύπαγε οπισω μου σατανά
.

 

[Metalcandyman]

Είχαμε αρκετές φορές επισκεφτεί με τις κολλητές μου τη βίλλα Καλλέργη στο Πικέρμι που δυστυχώς δεν υπάρχει πια.
Πηγαίναμε τότε Δευτέρα Λυκείου.Ποτέ δεν τολμήσαμε να μπούμε μέσα βράδυ γιατί το μέρος ήταν ιδιαίτερα απόκοσμο.Έβλεπες ξαφνικά στη μέση του πουθενά,σε μια μεγάλη έκταση πνιγμένη από ξερόχορτα κ εγκατάλειψη να ξεπροβάλλει ενα οικοδόμημα επιβλητικό,συμπαγές κ απίστευτα σαγηνευτικό,εντελώς αφημένο μέσα στη λήθη κ στην ασπλαχνία του χρόνου να στέκει εκεί σα να αντιστέκεται,λες κ δεν ήθελε να πέσει ,να παραδοθεί στο χρόνο.
Αυτό που θυμάμαι έντονα κ μου είχε κάνει εντύπωση όταν είχα πρωτοπάει,ήταν το γεγονός οτι ενώ το οικόπεδο που ήταν χτισμένο το κτίριο ηταν διάσπαρτο από άγρια χόρτα ,το σημείο που βρισκόταν το οικοδόμημα κ περιμετρικά δεν υπήρχε τίποτα, ούτε ίχνος βλάστησης.
Μέσα βέβαια ήταν πρόδηλο πως εξυπηρετούσε κ ως καταφύγιο αστέγων κ χρηστών.
Είχε στοιχεία γοτθικού ρυθμού κ υπήρχε στο εσωτερικό μια σκάλα,την οποια βέβαια την ανέβαινες με δίκη σου ευθύνη, που σε οδηγούσε στον επάνω όροφο όπου κ δέσποζαν καμάρες με ηλιακά σχέδια κ αρχαιοελληνικά σύμβολα.
Θυμάμαι στους τοίχους είχαμε δει κατά καιρούς γραμμένα με σπρέι οτιδήποτε μπορούσε κανείς να φανταστεί από πεντάλφες μέχρι το ύπαγε οπισω μου σατανά
.Προβολή συνημμένου 211784Προβολή συνημμένου 211785Προβολή συνημμένου 211786Προβολή συνημμένου 211787

Φοβερο το σπιτι και ολα τα λεφτα οι φωτογραφιες

 

[CHEETARA]

Φοβερο το σπιτι και ολα τα λεφτα οι φωτογραφιες

Χαχα ευχαριστώ πολύ!!!Μακάρι να μην το ρίχνανε οι ιερόσυλοι οικοπεδούχοι να μπορούσαμε να πάμε να κάνουμε πάλι καμία επίκληση

 

[Metalcandyman]

Χαχα ευχαριστώ πολύ!!!Μακάρι να μην το ρίχνανε οι ιερόσυλοι οικοπεδούχοι να μπορούσαμε να πάμε να κάνουμε πάλι καμία επίκληση

 

[laura ingalls]

Μα καλά πως μπορέσαν να γκρεμίσουν ένα τόσο ιδιαίτερο αρχιτεκτόνημα; Ξέρουμε ποιός ακριβώς ήταν ο Καλλέργης;
Πάντως ήσασταν πολύ γλυκά κοριτσάκια!

 

[CHEETARA]

Ωωωωω σας ευχαριστώ πολύ εκ μέρους κ των υπολοίπων 2Η Ιστορία του Καλλέργη ήταν πολύ ενδιαφέρουσα κ αποτέλεσε έναν αστικό μύθο.Υπάρχει μάλιστα κ μια παλιά εκπομπή με τη Σεμίνα Διγενή που ασχολήθηκε με το συγκεκριμένο σπίτι...δυστυχώς διασώζεται μόνο ένα μικρό απόσπασμα...

 

[Bajar]

Για εγκαταλελειμμένα-στοιχειωμένα σπίτια έχουμε ακούσει όλοι μας πολλά. Για ολόκληρα χωριά όμως;
Ίσως το κείμενο να ταίριαζε και σε άλλο thread αλλά το αφήνω στην κρίση των admin.

Αύγουστος του 2006, γύρω στις επτά το απόγευμα. Επιστρέφαμε με τις ξαδέρφες από μπάνιο και βόλτα στη Λευκάδα και είχαμε στο πρόγραμμα πριν γυρίσουμε Αγρίνιο να πάμε για μια τελευταία βουτιά στην παραλία της Πογωνιάς που βρίσκεται στη δυτική ακτογραμμή του νομού, απέναντι από τη Λευκάδα. Στο τιμόνι εγώ, γιατί εκείνες δεν γνώριζαν την περιοχή αλλά είμασταν ήδη στο πόδι από το πρωί και υπήρχε μια σχετική κούραση.
Ο δρόμος είχε αρκετές στροφές, ήξερα όμως ότι υπήρχαν ταμπέλες οπότε έμεινα ήσυχη. Η διακλάδωση που θα βρίσκαμε ήταν αρκετά χιλιόμετρα ακόμη μακριά όμως η ταμπέλα Πλαγιά – Πογωνιά εκείνη τη στιγμή στο δρόμο πέρασε αστραπιαία από τα μάτια μου και ασυναίσθητα έστριψα δεξιά. Στα μισά συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ξαναπάει ποτέ από εκεί. Βρήκαμε την Πλαγιά μπροστά μας, ένα παραλιακό χωριό οπότε ήξερα ότι κάποια στιγμή θα φτάναμε στον προορισμό μας. Ωστόσο ο δρόμος άρχισε να ανηφορίζει και να απομακρυνόμαστε από την θάλασσα αλλά εξακολουθούσα να είμαι ήσυχη ότι κάποια στιγμή θα φτάναμε στην Πογωνιά.
Συνήθως όταν οδηγώ προσέχω μόνο το δρόμο και δεν πολυχαζεύω το τοπίο ειδικά όταν η διαδρομή είναι άγνωστη και με στροφές. Μπήκαμε σε μια περιοχή με σπίτια αλλά δεν είχε ταμπέλα και απλώς υπέθεσα ότι θα είναι ένας ακόμη οικισμός πριν φτάσουμε. Με την άκρη του ματιού μου πρόσεξα μια εκκλησία και το νεκροταφείο, ίσως είδα και κανά δυο καντήλια αναμμένα. Κι ενώ προχωρούσαμε μέσα στον οικισμό ακούω την μια ξαδέρφη: -Βρε παιδιά, παρατηρήσατε ότι τόση ώρα δεν έχουμε δει ψυχή στο χωριό; Επίσης δεν έχει περάσει ούτε ένα αυτοκίνητο μέχρι τώρα. Χωρίς να το πολυσκεφτώ σταμάτησα το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου και κατεβήκαμε να δούμε τι συμβαίνει.
Πράγματι υπήρχε γύρω μας ένα κανονικό χωριό, κάποια σπίτια μεν είχαν χαλασμένες σκεπές, κάποια άλλα όμως ήταν σε καλή κατάσταση, μερικά είχαν κουρτίνες στα παράθυρα, σε κανά δυο υπήρχε στάβλος που έμοιαζε να χρησιμοποιείται ενώ κάποια άλλα ήταν τελείως ερειπωμένα. Προσπαθήσαμε να δούμε στο χάρτη που είμαστε. Δεν υπήρχε καμία ένδειξη. Προσπαθήσαμε να το βρούμε με το gps, είχε χαθεί το σήμα. Υπήρχε μια εκκωφαντική ησυχία και ο ήλιος που πήγαινε σιγά σιγά προς τη δύση δημιουργούσε μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Ήταν σαν να δόθηκε ένα σήμα ξαφνικά και όλοι να έφυγαν κακήν κακώς από το χωριό αφήνοντάς το όπως είναι. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε κάπου δίπλα μας και η φωνή ενός μοσχαριού. Γυρίσαμε να δούμε που βρισκόταν, δεν εντοπίσαμε τίποτα, κοιταχτήκαμε μεταξύ μας και σε δυο λεπτά είχαμε μπει ήδη στο αμάξι και όπου φύγει –φύγει.
Το βράδυ στο σπίτι ψάξαμε για το χωριό και με τα πολλά είδαμε ότι ήταν η παλιά Πλαγιά η οποία είχε πληγεί σφόδρα από το σεισμό του 1966 (ο οποίος είχε απολογισμό έναν νεκρό και αρκετούς τραυματίες). Οι κάτοικοί του το αναστήλωσαν μεν αλλά το εγκατέλειψαν μετά από λίγα χρόνια λόγω οικονομικών δυσκολιών για να εγκατασταθούν κοντά στην παραλία εκεί που βρίσκεται το σημερινό χωριό.
Ξαναπέρασα πριν δυο -τρία χρόνια, τα σπίτια έχουν ερειπωθεί τελείως και μόνο οι δύο εκκλησίες, το νεκροταφείο και η βρύση είναι ακόμη στη θέση τους. Δεν ξέρω αν θεωρείται πλέον στοιχειωμένο αλλά τώρα πια η απόκοσμη αίσθηση είναι ακόμη πιο έντονη.
Φωτό έχω αλλά θα τις ποστάρω εν καιρώ. Προς το παρόν υπάρχουν οι σύγχρονες από την ιστοσελίδα του xiromeronews.

 

[Metalcandyman]

Aυτο Bajar ειναι post για το δεικο μου θεμα τζαμπα το εβαλες εδω.Φοβερη εμπειρια λες και μεταφερθηκατε σε αλλη διασταση με το που μπηκατε στο χωριο στα πρωτα σπιτια.Επισης απο της φωτογραφιες που εβαλες ολα τα λεφτα το νεκροταφειο ετσι παλιο και γενικα λες και ξεπηδησε απο ταινια τρομου

 

[Always Somewhere]

Θυμάμαι μικρός, ότι κάθε "σοβαρή" γειτονιά, είχε και το "στοιχειωμένο" σπίτι της.

Εγώ μεγάλωσα στο Νέο Φάληρο, μια περιοχή γεμάτη νεοκλασσικά σπίτια, πολλά εξ αυτών εγκαταλειμένα.

Τώρα, αρκετά από αυτά έχουν αναπαλαιωθεί, αλλά τότε ήταν πολλά αυτά που είχαν αφεθεί στην τύχη τους.

Σχεδόν σε κάθε ένα-δύο τετράγωνα, υπήρχε και ένα "στοιχειωμένο" σπίτι.

Κανένα όμως δεν ήταν τρομακτικότερο, από αυτό της οδού Σμολένσκυ.

Ακόμα και τώρα, όταν περνάω απ'έξω, το αντικρύζω με δέος και φόβο.

Δε νομίζω να έμπαινα μέσα μόνος μου, ούτε μέρα !

Ανέκαθεν αισθάνόμουν κάτι αρνητικό/τρομακτικό/αγχωτικό, όταν αντίκρυζα παλιά εγκατελειμένα σπίτια,

αλλά το συγκεκριμένο μου έβγαζε μια ιδιαίτερα αρνητική αύρα.

Στους κατοίκους του Νέου Φαλήρου, το σπίτι ήταν γνωστό ως "σπίτι του μαύρου λύκου" !

Είχα ρωτήξσει με απορία μικρός, γιατί αυτό το όνομα και μου είχαν απαντήσει ότι

" παλιά έμενε εκεί ένας τρελός, που είχε το παρατσούκλι << μαύρος λύκος >> " .

Ακόμα δε με έχει πείσει η συγκεκριμένη δικαιολογία, αλλά δυστυχώς δεν έχω μάθει κάποια άλλη πληροφορία.

Μάλιστα, "σκαλίζοντας" πρόσφατα το Διαδίκτυο, ανακάλυψα ότι θεωρείται ένα από τα γνωστότερα "στοιχειωμένα" σπίτια της Αττικής.

Πρόσφατα, κάποιοι/κάποιος πραγματοποίησε μια πολύ ενδιαφέρουσα "εικαστική παρέμβαση" :

"Μετακόμισε" την "μάγισσα" από το εγκατελειμένο Λούνα Παρκ (ή τουλάχιστον ότι απέμεινε από αυτή),

και την τοποθέτησε "φρουρό", ώστε να κρατάει τους επίδοξους "κινυγούς φαντασμάτων", μακριά από το χώρο.

Εσείς, είχατε παρόμοια "στοιχειωμένα" σπίτια στη γειτονιά σας ;

Για το σπίτι του "μαύρου λύκου" διαβάστε περισσότερα και εδώ.

Για τον πύργο της οδού Σμολενσκυ 4 διαβάστε περισσότερα εδώ

 

[Bajar]

Aυτο Bajar ειναι post για το δεικο μου θεμα τζαμπα το εβαλες εδω.Φοβερη εμπειρια λες και μεταφερθηκατε σε αλλη διασταση με το που μπηκατε στο χωριο στα πρωτα σπιτια.Επισης απο της φωτογραφιες που εβαλες ολα τα λεφτα το νεκροταφειο ετσι παλιο και γενικα λες και ξεπηδησε απο ταινια τρομου

Άμα σου πω ότι κάποια στιγμή το απόγευμα μου πέρασε από το μυαλό ότι θα έκανες σχόλιο για το νεκροταφείο; Ωραίο δεν είναι; Πρέπει να το δεις από κοντά!
Ποιο θέμα λες; τις spooky ιστορίες; γι' αυτό είπα ότι είναι στη διάθεση του admin να το μεταφέρει όπου θέλει. Πάντως μιλάει και για κτήρια και για εγκατάλειψη, δεν θα το έλεγα κι άσχετο. Άσε που έμαθα ότι γενικά οι οδηγοί δεν συνηθίζουν να περνούν από εκεί, εκτός κι αν κάποιος έχει ζώα εκεί γύρω.
Η ιδέα των ερειπωμένων -στοιχειωμένων σπιτιών είναι κάτι που προκαλεί ένα δέος γενικά. Για μένα η εγκατάλειψη ενός ολόκληρου χωριού είναι κάτι που μ' εξιτάρει περισσότερο και έχω αρχίσει τελευταία και το ψάχνω.

 

[johnny19818]

Άμα σου πω ότι κάποια στιγμή το απόγευμα μου πέρασε από το μυαλό ότι θα έκανες σχόλιο για το νεκροταφείο; Ωραίο δεν είναι; Πρέπει να το δεις από κοντά!
Ποιο θέμα λες; τις spooky ιστορίες; γι' αυτό είπα ότι είναι στη διάθεση του admin να το μεταφέρει όπου θέλει. Πάντως μιλάει και για κτήρια και για εγκατάλειψη, δεν θα το έλεγα κι άσχετο. Άσε που έμαθα ότι γενικά οι οδηγοί δεν συνηθίζουν να περνούν από εκεί, εκτός κι αν κάποιος έχει ζώα εκεί γύρω.
Η ιδέα των ερειπωμένων -στοιχειωμένων σπιτιών είναι κάτι που προκαλεί ένα δέος γενικά. Για μένα η εγκατάλειψη ενός ολόκληρου χωριού είναι κάτι που μ' εξιτάρει περισσότερο και έχω αρχίσει τελευταία και το ψάχνω.

Δηλαδή 3 (τουλάχιστον) γυναίκες μόνες σε τέτοιο τοπίο; Ούτε σε ταινία τέτοιο σκηνικό. Πολύ ατμοσφαιρική η διήγηση και όντως κάτι τέτοια μέρη φαντάζουν απόκοσμα...