Ρετρό "στοιχειωμένα" σπίτια !

Δηλαδή 3 (τουλάχιστον) γυναίκες μόνες σε τέτοιο τοπίο; Ούτε σε ταινία τέτοιο σκηνικό. Πολύ ατμοσφαιρική η διήγηση και όντως κάτι τέτοια μέρη φαντάζουν απόκοσμα...

Ήταν "κάπως" η όλη αίσθηση, το παραδέχομαι, αλλά για να είμαι ειλικρινής έχω δει και φωτό από άλλα εγκαταλελειμμένα χωριά στην Ελλάδα που θα σκεφτόμουν πολύ να τα πλησιάσω... (βλ. το Κάλλιο στη Φωκίδα που είναι μισοθαμμένο στη λίμνη του Μόρνου ή τα χωριά του λιγνίτη στην Κοζάνη τα οποία τα πρόλαβα κατοικημένα το 1999 που δούλευα εκεί πάνω).
 
Ήταν "κάπως" η όλη αίσθηση ...
Αυτό ακριβώς αισθάνθηκα, για πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή μου, όταν επισκέφθηκα το 1997 τον αρχαιολογικό χώρο των Καβειρίων μυστηρίων στη Λήμνο. Το τοπίο ήταν μαγευτικό, η θάλασσα μπλέ, ο ουρανός γαλάζιος, ο ήλιος, τα δέντρα, τα πουλιά ... όλα καλά αλλά υπήρχε μια ανατριχίλα παράξενη και ακατανόητη. Έμεινα έκπληκτος όταν άκουσα και την σύντροφό μου να μου ζητάει να φύγουμε! Συνηθίζαμε, και συνηθίζουμε ακόμη, να περιφερόμαστε αρκετή ώρα σε αρχαιολογικούς χώρους, αλλά εκει κάτι μας έκανε να αποχωρήσουμε γρήγορα.
 
Βρε μπαχαρ ανατριχιασα ειλικρινά πρέπει να πάμε όπως ήμασταν χθες οι τρείς οι κοπέλες ξανά στο μέρος αυτό. Ε ναι !!!

Παιδιά γενικά λένε πως κάποια σπίτια η κάποιοι τόποι , έχουν κακή ενέργεια λόγω συμβάντων στο παρελθόν πολύ άσχημων που γίνονταν εκεί .
Δείτε το ξενοδοχείο όπου έγινε το περιστατικό με την μαύρη Ντάλια που ακόμα μένει μυστήριο , έλαβαν μέρος και άλλα περίεργα συμβάντα και έγινε προορισμός για πολλούς που ασχολούνταν με το μεταφυσικό στα χρόνια μετεπειτα. Τεσπα δείτε το 2011 στο εν λόγω ξενοδοχείο τι έγινε με μία φοιτήτρια στο ανσασερ του ξενοδοχείου μιλάμε νόμιζα πως ήταν hoax αλλά ήτανε τελείως αληθινο, τόσο περίεργο είναι το εν λόγω περιστατικό.
 
Βρε μπαχαρ ανατριχιασα ειλικρινά πρέπει να πάμε όπως ήμασταν χθες οι τρείς οι κοπέλες ξανά στο μέρος αυτό. Ε ναι !!!

Κανένα πρόβλημα, πάμε!
Διαβάζοντας το thread από την αρχή και σε συνδυασμό με την πρότασή σου, αναρωτιόμουν αν όλα αυτά τα λέγόμενα "στοιχειωμένα" σπίτια ή τοποθεσίες είχε νόημα να τα επισκεπτόταν κανείς ξανά σε βάθος χρόνου. Αλλιώς είναι η ψυχολογία που έχει κάποιος όταν πρωτοβλέπει ένα τέτοιο μέρος κι αλλιώς όταν η όλη ιδέα έχει ξεθωριάσει μέσα του με τα χρόνια (μπορεί και όχι).
Ας πούμε, το σπίτι της Γαβριέλλας, της πιο διάσημης ιερόδουλης των Αθηνών η οποία στραγγαλίστηκε το 1991 και όλη η ιστορία παραμένει ακόμη ένα μυστήριο, έχει κατά καιρούς χαρακτηριστεί "περίεργο" από τους περίοικους. Προσωπικά επειδή κυκλοφορούσα στη Νεάπολη Εξαρχείων τη δεκαετία του 90 λόγω του ωδείου, πάντα απέφευγα να περνάω από το σπίτι της Μάρκου Ευγενικού 14 γιατί νόμιζα ότι θα με κατέβαλε κάποια περίεργη ενέργεια. Από κάποια εποχή και μετά που χρειαζόταν να πηγαινοέρχομαι στην περιοχή για επαγγελματικούς λόγους ο φόβος σιγά σιγά ξεθώριασε και τώρα το βλέπω απλώς σαν ένα ακόμη σπίτι με κάποια ιστορία πίσω του.
 
Και έρχονται μετά αληθινές ιστορίες όπως το φάντασμα του Ξενοπουλου που είναι λένε αληθινή ιστορία της Ζακυνθου είτε αυτό με το ξενοδοχείο της Μαύρης Νταλιας ειτε ή κατάρα που έριξε ο πάτερ Κοσμας σε ένα χωριό που πήγε και όντως έγινε κρανίου τόπος να σου διαψεύσουν κάποια πράγματα. Έχεις όμως δίκιο πιστεύω είναι και ή αυτό υποβολή πολλές φορές.
 
Για εγκαταλελειμμένα-στοιχειωμένα σπίτια έχουμε ακούσει όλοι μας πολλά. Για ολόκληρα χωριά όμως;
Ίσως το κείμενο να ταίριαζε και σε άλλο thread αλλά το αφήνω στην κρίση των admin.

Αύγουστος του 2006, γύρω στις επτά το απόγευμα. Επιστρέφαμε με τις ξαδέρφες από μπάνιο και βόλτα στη Λευκάδα και είχαμε στο πρόγραμμα πριν γυρίσουμε Αγρίνιο να πάμε για μια τελευταία βουτιά στην παραλία της Πογωνιάς που βρίσκεται στη δυτική ακτογραμμή του νομού, απέναντι από τη Λευκάδα. Στο τιμόνι εγώ, γιατί εκείνες δεν γνώριζαν την περιοχή αλλά είμασταν ήδη στο πόδι από το πρωί και υπήρχε μια σχετική κούραση.
Ο δρόμος είχε αρκετές στροφές, ήξερα όμως ότι υπήρχαν ταμπέλες οπότε έμεινα ήσυχη. Η διακλάδωση που θα βρίσκαμε ήταν αρκετά χιλιόμετρα ακόμη μακριά όμως η ταμπέλα Πλαγιά – Πογωνιά εκείνη τη στιγμή στο δρόμο πέρασε αστραπιαία από τα μάτια μου και ασυναίσθητα έστριψα δεξιά. Στα μισά συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ξαναπάει ποτέ από εκεί. Βρήκαμε την Πλαγιά μπροστά μας, ένα παραλιακό χωριό οπότε ήξερα ότι κάποια στιγμή θα φτάναμε στον προορισμό μας. Ωστόσο ο δρόμος άρχισε να ανηφορίζει και να απομακρυνόμαστε από την θάλασσα αλλά εξακολουθούσα να είμαι ήσυχη ότι κάποια στιγμή θα φτάναμε στην Πογωνιά.
Συνήθως όταν οδηγώ προσέχω μόνο το δρόμο και δεν πολυχαζεύω το τοπίο ειδικά όταν η διαδρομή είναι άγνωστη και με στροφές. Μπήκαμε σε μια περιοχή με σπίτια αλλά δεν είχε ταμπέλα και απλώς υπέθεσα ότι θα είναι ένας ακόμη οικισμός πριν φτάσουμε. Με την άκρη του ματιού μου πρόσεξα μια εκκλησία και το νεκροταφείο, ίσως είδα και κανά δυο καντήλια αναμμένα. Κι ενώ προχωρούσαμε μέσα στον οικισμό ακούω την μια ξαδέρφη: -Βρε παιδιά, παρατηρήσατε ότι τόση ώρα δεν έχουμε δει ψυχή στο χωριό; Επίσης δεν έχει περάσει ούτε ένα αυτοκίνητο μέχρι τώρα. Χωρίς να το πολυσκεφτώ σταμάτησα το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου και κατεβήκαμε να δούμε τι συμβαίνει.
Πράγματι υπήρχε γύρω μας ένα κανονικό χωριό, κάποια σπίτια μεν είχαν χαλασμένες σκεπές, κάποια άλλα όμως ήταν σε καλή κατάσταση, μερικά είχαν κουρτίνες στα παράθυρα, σε κανά δυο υπήρχε στάβλος που έμοιαζε να χρησιμοποιείται ενώ κάποια άλλα ήταν τελείως ερειπωμένα. Προσπαθήσαμε να δούμε στο χάρτη που είμαστε. Δεν υπήρχε καμία ένδειξη. Προσπαθήσαμε να το βρούμε με το gps, είχε χαθεί το σήμα. Υπήρχε μια εκκωφαντική ησυχία και ο ήλιος που πήγαινε σιγά σιγά προς τη δύση δημιουργούσε μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Ήταν σαν να δόθηκε ένα σήμα ξαφνικά και όλοι να έφυγαν κακήν κακώς από το χωριό αφήνοντάς το όπως είναι. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε κάπου δίπλα μας και η φωνή ενός μοσχαριού. Γυρίσαμε να δούμε που βρισκόταν, δεν εντοπίσαμε τίποτα, κοιταχτήκαμε μεταξύ μας και σε δυο λεπτά είχαμε μπει ήδη στο αμάξι και όπου φύγει –φύγει.
Το βράδυ στο σπίτι ψάξαμε για το χωριό και με τα πολλά είδαμε ότι ήταν η παλιά Πλαγιά η οποία είχε πληγεί σφόδρα από το σεισμό του 1966 (ο οποίος είχε απολογισμό έναν νεκρό και αρκετούς τραυματίες). Οι κάτοικοί του το αναστήλωσαν μεν αλλά το εγκατέλειψαν μετά από λίγα χρόνια λόγω οικονομικών δυσκολιών για να εγκατασταθούν κοντά στην παραλία εκεί που βρίσκεται το σημερινό χωριό.
Ξαναπέρασα πριν δυο -τρία χρόνια, τα σπίτια έχουν ερειπωθεί τελείως και μόνο οι δύο εκκλησίες, το νεκροταφείο και η βρύση είναι ακόμη στη θέση τους. Δεν ξέρω αν θεωρείται πλέον στοιχειωμένο αλλά τώρα πια η απόκοσμη αίσθηση είναι ακόμη πιο έντονη.
Φωτό έχω αλλά θα τις ποστάρω εν καιρώ. Προς το παρόν υπάρχουν οι σύγχρονες από την ιστοσελίδα του xiromeronews.

Προβολή συνημμένου 214758

Προβολή συνημμένου 214759

Προβολή συνημμένου 214760

Προβολή συνημμένου 214761

Καλησπέρα. Ωραία ιστορία είχατε.
Έχω μια φωτογραφική ομάδα και θα ήθελα να ρωτήσω αν αξίζει να επισκεφτούμε το χωριό αυτό καθώς μας αρέσουν πολύ τέτοια θέματα.
Έχεις μήπως φωτογραφίες που βγάλατε εσείς από εκείνη την μερα;
Ευχαριστώ πολύ
 
Καλησπέρα. Ωραία ιστορία είχατε.
Έχω μια φωτογραφική ομάδα και θα ήθελα να ρωτήσω αν αξίζει να επισκεφτούμε το χωριό αυτό καθώς μας αρέσουν πολύ τέτοια θέματα.
Έχεις μήπως φωτογραφίες που βγάλατε εσείς από εκείνη την μερα;
Ευχαριστώ πολύ
Οι φωτογραφίες του 2006 βρίσκονται σε κάποιον σκληρό δίσκο κάπου στο πατρικό μου. Λίγο δύσκολο να τις βρω άμεσα. Το χωριό σε αυτή τη φάση είναι τελείως ερειπωμένο, με την έννοια ότι ούτε σκεπές δεν υπάρχουν στα σπίτια. Όπως ανέφερα και στο ποστ, έχουν απομείνει μόνο οι δύο εκκλησίες και το κοιμητήριο και κανά δυο στάβλοι. Δεν ξέρω αν αξίζει τώρα πια να το φωτογραφίσει κανείς. Αλλά και πάλι είναι σχετικό του τι ζητά κάποιος από μια φωτογράφιση.
 
Κακά μαντάτα στον οίκο των Σαρνώ...

Τώρα ούτε ακριβώς σπίτι το λες, ούτε και απαραίτητα στοιχειωμένο, αλλά αφού είναι ένα μαυσωλείο, μπορεί να θεωρηθεί πως καλύπτει και τις δύο εκδοχές...

P3810956bs.jpg

Στο ξεχασμένο, σχεδόν παρατημένο, αλλά και «άγνωστο» καθολικό κοιμητήριο της Θεσσαλονίκης, αναπαύονται πολλοί και διάφοροι στενά συνδεδεμένοι με τη σχετικά νεότερη ιστορία του τόπου.

Στο συγκεκριμένο σημείο μεταφέρθηκε μετά το 1860 όπου ανάμεσα σε οικογενειακούς τάφους ή μη, θα συναντήσει κανείς και τους αρχιτέκτονες Poselli, Arigonni, όπως επίσης τον κάπως νεότερο –και πολύ κακώς- ξεχασμένο σήμερα συνάδελφό τους κύριο Pleyber.

Για μερικούς όμως το «κύριος» δεν φάνταζε αρκετό, οπότε αν μπορούσαν και ήθελαν αγόραζαν τίτλους…

Όπως συνέβη δηλαδή -τουλάχιστον κατά τα λεγόμενα- στην περίπτωση του βαρόνου Frederic De Charnaud, ο οποίος έστειλε στον Πάπα 400 λίρες για να τελειώσει τη δουλειά.

Ο Frederic καταγόταν από οικογένεια εμπόρων και πρόξενων της Μεγάλης Βρετανίας στη Θεσσαλονίκη, πόλη στην οποία οι πρόγονοί του βρίσκονταν τουλάχιστον από τον 18ο αιώνα, και ο παππούς Francis είχε αναλάβει για πρώτη φορά πρόξενος το 1792.

P3820335bs.jpg

Οι Σαρνώ ήταν γαλλικής καταγωγής που όμως κάποια στιγμή έγιναν Άγγλοι. Οι θεσσαλονικείς Σαρνώ πρέπει (είμαι σχεδόν σίγουρος) να έχουν σχέση και με τη συνονόματη προξενική/εμπορική οικογένεια της Σμύρνης η οποία πριν εγκατασταθεί εκεί είχε ακολουθήσει μια παρόμοια γαλλο-αγγλική διαδρομή.

Ο βαρόνος Frederic υπήρξε σημαντική μορφή της πόλης στο τέλος του 19ου αιώνα, και η μεγάλη του περιουσία αποκτήθηκε κυρίως από το εμπόριο καπνού. Η βάση του ήταν εκεί που βρίσκεται σήμερα το Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης (Φράγκων 2-4), ενώ μετά το θάνατό του δεν γνωρίζω που σκόρπισε σιγά-σιγά η οικογένεια. Πάντως μεταξύ των μελών της όπως λέει το κουτσομπολιό υπήρξε και ένας υπερσπάταλος που άναβε τα πούρα του με χαρτονομίσματα….

P3820340bcs.jpg

Τελικά, από όλη αυτή τη φασαρία το μόνο απομεινάρι στις μέρες μας είναι ο οικογενειακός τους τάφος, το μεγαλύτερο κτίσμα του κοιμητηρίου, που όπως φαίνεται και αυτό σύντομα θα χαθεί.

Είναι ραγισμένο και από τις 4 πλευρές, η στέγη σχεδόν δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει πουθενά και η ευθύνη (και η αντίστοιχη νομοθεσία?)- για τη διάσωσή του.

Τη στιγμή που θα καταρρεύσει -ελπίζω όχι επάνω σε τίποτα περαστικούς- σκορπίζοντας τους κοιμώμενους Σαρνώ δεξιά και αριστερά, ίσως και να την ανακαλύψουμε.

Και κάτι σχετικό με την εποχή της επανάστασης του 1821:
Αναφορά του προξενο-παπού Francis από το 1824 λέει: «almost total absence of Trade at Salonica»… Βλέπω είχαν μεγάλο ζόρι εκεί στη Levant Company τότε (η οποία τελικά διαλύθηκε το 1825) ακόμη και όσον αφορά το σχετικά μικρό παράρτημα της Θεσσαλονίκης.

Ευχαριστώ τον φύλακα που με άφησε να πάρω τον χρόνο μου, καθώς είναι πολύ πιθανό να κλειδωθεί σύντομα.
Τραγική ιστορία αυτή των 4 μικρών αδελφών (εγγόνια του βαρόνου), τρία κοριτσάκια και ένα αγοράκι, που αρρώστησαν όλα μαζί και πέθαναν με διαφορά λίγων ημερών το 1912. ...όπως επίσης και το επόμενο παιδί της οικογένειας που γεννήθηκε τον επόμενο χρόνο (1913) και αυτό αρρώστησε και πέθανε το 1917...:(
 
Μπαχαρ την έχεις υπόψην σου την ιστορία;
 
Μπαχαρ την έχεις υπόψην σου την ιστορία;
Κάτι είχα ακούσει παλιότερα αλλά δεν ήξερα τόσες λεπτομέρειες. Κρίμα που το σπίτι καταστράφηκε ολοσχερώς, θα σε έπαιρνα να πάμε να το δούμε, αν είχε απομείνει κάτι από αυτό. (Νύχτα κιόλας! :eek: )
 
Κάτι είχα ακούσει παλιότερα αλλά δεν ήξερα τόσες λεπτομέρειες. Κρίμα που το σπίτι καταστράφηκε ολοσχερώς, θα σε έπαιρνα να πάμε να το δούμε, αν είχε απομείνει κάτι από αυτό. (Νύχτα κιόλας! :eek: )
Mπαχαρ δεν είχα ακούσει ποτέ τίποτα όπως έβλεπα ρετρό φωτό της Αμφιλοχιας βρήκα την ιστορία και θεωρω ότι είναι από τις πιο τρομακτικές εδώ μέσα( δεν μας βγαίνει κανείς) και με ονόματα και ημερομηνίες. Ξέρω μόνο για τον πνιγμό των πιστών της Αμφιλοχιας που πήγαν με βάρκα στην άγια παρασκευη.
 
Στο σπίτι της δούκισσας Πλακεντίας το έχει επισκεφτεί κανείς; Λένε ότι έχουν ακούσει τις φωνές της δούκισσας που θρηνεί την κόρη της.
 
https://www.travelstyle.gr/morna-to...es-poy-to-akoloythoyn-kai-i-egkataleipsi/?amp
Ούτε ένας κάτοικος και τα σπίτια εκεί όλα. Απόκοσμες φωνές τα βράδια και φιγούρες περιεργες
Πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία! Αριαδνούλα, είσαι να πάμε να διαπιστώσουμε ότι είναι όντως έτσι;
 
https://www.travelstyle.gr/morna-to...es-poy-to-akoloythoyn-kai-i-egkataleipsi/?amp
Ούτε ένας κάτοικος και τα σπίτια εκεί όλα. Απόκοσμες φωνές τα βράδια και φιγούρες περιεργες
Το χωριό μου είναι κοντά στον Όλυμπο. Πριν πολλές δεκαετίες ένας κάτοικος του, διηγήθηκε πως είδε και αυτός τις... γυμνές μάγισσες. Μάλιστα σύμφωνα με την παράδοση τρόμαξε τόσο, που το είπε στα παιδιά του, μόνο όταν κατάλαβε πως πλησίαζε πια στο τέλος της ζωής του και ήταν σίγουρος, πως αυτές δεν θα τον εκδικηθούν.
 
Το χωριό μου είναι κοντά στον Όλυμπο. Πριν πολλές δεκαετίες ένας κάτοικος του, διηγήθηκε πως είδε και αυτός τις... γυμνές μάγισσες. Μάλιστα σύμφωνα με την παράδοση τρόμαξε τόσο, που το είπε στα παιδιά του, μόνο όταν κατάλαβε πως πλησίαζε πια στο τέλος της ζωής του και ήταν σίγουρος, πως αυτές δεν θα τον εκδικηθούν.
Ένα μια νυκτί έγινε η εγκαταλείψη από όλους τους κατοίκους, εφτακοσιοι στο σύνολο τώρα να βλέπει ένας δύο οράματα αλλά όλοι μαζί, ξέρω εγώ, υπάρχει βέβαια και το φαινόμενο της ομαδικής παραίσθησης να βλεπουν κάτι όλοι που δεν υπάρχει
 
Πίσω
Μπλουζα