Ρετρό φυσιογνωμίες σε "ουφάδικα"

  • Έναρξη μίζας Έναρξη μίζας exetlaios
  • Ημερομηνία έναρξης Ημερομηνία έναρξης
- O τύπος "μου τό φαγε" : όταν από κάποια μεριά του μαγαζιού, ανάμεσα στοις δεκάδες ανακατεμένους ηλεκτρονικούς ήχους, άκουγες γροθιές πάνω σε μέταλλο και κέρματα να κουδουνίζουν μέσα σε κουτί, εμφανιζόταν ο παραπάνω τύπος, παραλλαγή του τζαμπατζή, ο οποίος μονίμως ισχυριζόταν ότι έριξε μεν το κέρμα αλλά "δεν έκανε επαφή", και το μηχάνημα του το έφαγε. Από το θόρυβο εμφανιζόταν ακαριαία ο αιθουσάρχης πάνω από το υπόλογο μηχάνημα, και η διαφορά συνήθως λυνόταν προς όφελος του παίχτη, με την "προσφορά" ενός άλλου νομίσματος, προς διαφύλαξη της ησυχίας του μαγαζιού και της συγκέντρωσης των υπόλοιπων παιχών...
 
μου ήρθε κι άλλο ένα :

ο πλούσιος, ή αλλιώς, ο "πέρνα αύριο".

 


Με το που καθόταν στο καρεκλάκι, αράδιαζε στο κάτω μέρος του τζαμιού της οθόνης τόσα κέρματα το ένα δίπλα στο άλλο, που η εξάρτησή του σε συνδυασμό όμως και με την οικονομική του άνεση, έκανε και τον τελευταίο αδιάφορο παρατηρητή να καταλάβει ότι "ήρθε για να μείνει". Σου έδινε την εντύπωση ότι έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του να τερματίσει με το που καθόταν, το οποιοδήποτε παιχνίδι έβρισκε μπροστά του, ξέροντάς το ή όχι. Σε αρκετά παιχνίδια, έτσι κι αλλιώς, το να ρίξεις γρήγορα ένα καινούργιο νόμισμα στο game over, σε συνέχιζε από το σημείο αυτό, και δεν ξαναέπαιρνες το βιολί από την αρχή.

Μια σειρά κέρματα πάνω στην οθόνη (με πρόχειρο υπολογισμό, τουλάχιστον 10-12) έκανε και τον τελευταίο μαθητάκο να τον θαυμάσει για το large παίξιμό του, που θύμιζε εργοστασιάρχη στο Μοντ Παρνές. Παραλλαγή του παραπάνω ήταν αυτός που αράδιαζε στήλες κερμάτων στο "κόκπιτ", όπως τις έπαιρνε από τον αιθουσάρχη, σαν μάρκες στη ρουλέτα (μειονέκτημα του τρόπου αυτού ότι με τους κραδασμούς μπορούσαν να πέσουν, κι έτσι βόλευε μόνο σε επίπεδους "πάγκους", στυλ ποδοσφαιράκι, αλλά και πλεονέκτημα ότι φαίνονταν πολύ πιο μπόλικα τα κέρματα σωριασμένα κατακόρυφα...).

Συνήθως ο τύπος αυτός, με το που έπαιζε και το τελευταίο κέρμα της τεράστιας αυτής ποσότητας, σηκωνόταν κι έφευγε το ίδιο αδιάφορα σαν τον Ωνάση που μόλις είχε χάσει μερικά εκατομμύρια στο πράσινο τραπέζι...Το ύφος του αντανακλούσε απόλυτα φιλοσοφημένες απόψεις για το όλο θέμα "ηλεκτρονικά", στο στυλ "c' est la vie"... Πάντα έφευγε με ένα απλανές, κενό και ανικανοποίητο βλέμμα, μέχρι να τον ξαναδείς την επόμενη μέρα, την ίδια συνήθως ώρα...
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
yphrxeκ ο ''ΕΡΓΑΤΗΣ''συνηθωσ μικροσ σε ηληκια που τον εβαζε το αφεντικο να μαζεψει τα κερματα απο τα μηχανηματα φυσικα με την παρουσια του ..αυτοσ χονοταν κατω απο φλιπερ ηλεκτρονικα τραπεζια κ οπου υπηρχε ιχνοσ κερματοσ..η αμοιβη του πολλες φορες καμια απλα ειχε την ευχαριστησει να βαζει τα χερια του μεσα σε αυτα τα ιερα μηχανηματα κ να ανακατευεται με τα τιμημενα δεκαρικα εικοσαρικα αργοτερα..

καλο θα ηταν να βαλουμε ενα θεμα με τουσ τυπουσ ιδιοκτητων ουφαδικων..τομερες μορφες.. εκαναν τα παντα να μασ φανε τα λεφτα..δυσκολευαν τα παιχνιδια απιστευτα καθε εβδομαδα αν εβλεπαν οτι παιζεισ πανω απο μιση ωρα με ενα κερμα..
 
Μιας και ξεθαύτικε ας συμπληρώσω κι εγώ μερικές φυσιογνωμίες που συνάντησα στο δικό μας στέκι:

O "πρωινός" τύπος ήταν αυτός που συνήθως κατασκήνωνε έξω από το μαγαζί λίγο πριν ανοίξει. Ο υπεύθυνος τον είχε μάθει πια και τον άφηνε να ανοίγει τα ηλεκτρονικά όταν άνοιγε τις πόρτες. Ο λόγος που το έκανε αυτό ήταν γιατί μερικά ηλεκτρονικά ξεκινούσαν με credit όταν πρωτοάνοιγαν. Επίσης υπήρχε και ένα που αν ανοιγόκλεινες τον διακόπτη από πίσω έβγαζε κανά δύο credits.

O "εξειδικευμένος" ήταν αυτός που ήξερε καλά μόνο ένα παιχνίδι και έπαιζε μόνο αυτό και κανένα άλλο. Είχαμε έναν ο οποίος έπαιζε Tetris, ερχόταν νωρίς, έπαιρνε καφέ, τσιγάρο 5-6 κέρματα και καθόταν κάνα 4ωρο. Κάθε μέρα το ίδιο βιολί. Υπήρχε και ένας άλλος ο οποίος ερχόταν για να παίξει bubble bobble. Ποτέ δεν τους είχα δει να παίζουν κάτι άλλο.

O "High-tech Κονσολάς" ήταν αυτός που σνόμπαρε τα μηχανήματα και έφερνε μαζί του κάποια φορητή κονσόλα για να κάνει επίδειξη τραβόντας ένα μικρό πλήθος γύρω του. Υπήρχαν ένα - δυο άτομα που είχαν Game Boy πολύ πριν βγει στην Ελλάδα επίσημα, ο ένας ήταν Ελληνοαμερικανός και είχε την κονσόλα με πολλά παιχνίδια ενώ κανείς δεν ήξερε την ύπαρξή της. Όλοι ζήλευαν αυτό το θαυματουργό μηχάνημα που μπορούσε να παίξει παιχνίδια όσο περίπλοκα όσο τα arcades που πληρώναμε, με πολλές πίστες και ποικιλία στα γραφικά και το gameplay (τότε ξέραμε μόνο LCD-game&watch τύπου παιχνιδάκια) και μάλιστα μπορούσες να αλλάξεις κασέτες! Μιλάμε για πολύ high tech. Φυσικά ο τύπος ήταν σαν celebrity και το ήξερε. Το έπαιζε λες και είχε έρθει από άλλο, πιο εξελιγμένο, πλανήτη και μας κοιτούσε σαν κατώτερο είδος. Φοβερή φυσιογνωμία!
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Από τα καλύτερα threads που 'χω διαβάσει εδώ. Να προσθέσω με την σειρά μου μερικές άλλες κατηγορίες:

- O "πρακτικός"

Ο τύπος παίχτη (συνήθως ανήλικος) που οι γονείς του έδιναν λίγα μόνο ψιλά για να παίξει, οπότε έπαιζε μόνο παιχνίδια που ήξερε κι απέφευγε τα πολύ δύσκολα παιχνίδια ή τα 2D fightings όπου δεν ήξερε τις κινήσεις του. Στην κατηγορία αυτή άνηκα εγώ, οπότε όταν κάποιος συγγενή μου έδινε κανά χιλιάρικο για να παίξω στα ηλεκτρονικά ήταν η καλύτερή μου (τότε δεν είχα καν δική μου παιχνιδομηχανή ή Η/Υ πέρα από το Atari 2600 και κάτι handheld lcd και μιλάμε από μέση-τέλη του '80 και μετά). Από fightings έπαιζα μόνο 3D fightings όπως Dead or Alive 2, Soul Calibur και Tekken 1 και 2 που όχι μόνο ήταν πιο εύκολα αλλά μπορούσες να μάθεις και κινήσεις πατώντας τυχαία τα κουμπιά. Ναι, τότε η πρόσβαση στο internet δεν ήταν διαδεδομένη, οπότε δεν μπορούσα να πάω να κοιτάξω για movelist. Άσε δε που επειδή δεν είχα internet στο σπίτι μου δεν ήξερα και την ύπαρξη του Gamefaqs.com.

To "μωράκι"

Παιδιά από 4-5 χρονών και κάτω που δεν είχαν λεφτά για να παίξουν, οπότε ακόμα κι όταν δεν είχε credit κάποιο μηχάνημα προσπιόντουσταν ότι έπαιζαν πατώντας τα κουμπιά και κουνώντας τον μοχλό με λαχτάρα σαν το μωράκι που παίζει με την κουδουνίστρα του. Κι έτσι κάθε φορά που κάποιος άλλος ήθελε να παίξει κανονικά τους έλεγε (συνήθως ευγενικά) να σηκωθούν επειδή ήθελαν αυτοί να παίξουν. Στην κατηγορία αυτή άνηκαν συνήθως παιδία αθίγγανων.

Ο "Τράβα γρήγορα να μου το χαλάσεις σε ψιλά!"

Άτομα που έριχναν σ' ένα μηχάνημα το ένα νόμισμα μετά το άλλο κι όταν έφταναν μακρία σ' ένα παιχνίδι και τους τελείωναν τα ψιλά άμα καθόσουν δίπλα τους και τους χάζευες και ήσουν γνωστός σε αυτόν σου έδιναν ένα χαρτονόμισμα και σου έλεγαν πανικόβλητοι λες κι ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου "Πήγαινε γρήγορα να το χαλάσεις σε ψιλά!" κι αμέσως έτρεχες να το χαλάσεις για να τον δεις να συνεχίζει το παιχνίδι.

Ο "πλούσιος, πιτσιρικάς αρχάριος"

Ο πιτσιρικάς που ξόδευε αρκετά ψίλα το ένα μετά το άλλο σ' ένα παιχνίδι αλλά ήταν τόσο άσχετος που θα μπορούσε να χάλαγε ακόμα και 3 credits στην πρώτη πίστα του Metal Slug.

Και λέγοντας για ξύλινα ποδοσφαιράκια στην Ακράτα που κάποτε ήταν η χαρά του arcade fan (είχε τέσσερα στέκια την δεκαετία του '90 μέχρι τις αρχές του '00 πριν την απαγόρευση των arcades και δύο στέκια στην Αιγείρα που ήταν κοντά με το ποδήλατο) τώρα μονάχα τα ξύλινα ποδοσφαιράκια έχουν μείνει. Και μάλιστα ένα απ' αυτά που είναι στο μαγαζί δίπλα στο σπίτι μας (που είναι mini-market/καφετέρια και κάποτε ήταν arcade στέκι) ο μαγαζάτορας είχε την "φαεινή" ιδέα να το αφήνει ξεκλείδωτο ακόμα κι όταν κλείνει το μαγάζι κι έτσι κάθε βράδυ που πέφτω για ύπνο ν' ακούω τα "τικ-τακ!" από κάποιους βλαμένους που παίζουν αργά την νύχτα (και τρεις το βράδυ) και χασκογελάνε δυνατά. Μα τον θρύλο της Zelda, το καλοκαίρι που μας πέρασε μου πέρασε η ιδέα από το μυαλό να πάω μια νύχτα και να το ανατινάξω.

Όταν ήμουν πιτσιρικάς κι υπήρχαν ακόμα εκεί τα arcades όταν παίζαμε ξύλινο ποδοσφαιράκι θυμάμαι που όταν χάλαγε κι ο μαγαζάτορας το άνοιγε για να δει τι τρέχει έβλεπε ότι κάποιοι κάφροι από πιο πριν έπαιζαν με άδεια μπουκαλάκια νερού. Βάζω στοίχημα θα το έχετε συναντήσει κι εσείς αυτό...ή όλο και κάποιος από εσάς να έχει κάνει την ίδια καφριλιά.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ο metalcandyman σε ποια κατηγορία μπαίνει; :)
 
Μού'χε φύγει και μένα όπως φαίνεται αυτό το thread !

Εγώ δέν θα βάλω αόριστες φυσιογνωμίες, αλλα συγκεκριμένο υπαρκτό πρόσωπο.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον ΤetrisMan, έτσι τον λέγαμε με ένα καλό μου φίλο (που δέν είναι δυστυχώς μαζί μας πιά) ο οποίος ήταν ρακοσυλλέκτης. Στην περιοχή της Καλλιθέας,γύρω στο 94/95, τότε συχνάζαμε στα ΈΚΒΟΥΣ, Δυναστεία και Plauman. Συνήθως έσκαγε μύτη στα Εκβους αλλα τον πετυχαίναμε και αλλού. Η μορφή του ήταν χαρακτηριστική, γυαλιά μυωπίας, πολύ αδύνατος με μούσι μακρύ αλλα ισχνό, απέξω το καροτσάκι που μάζευε τα πράγματα. Φορούσε συνήθως ένα γαλάζιο πουκάμισο, και ένα μπλου-τζήν. Όταν έμπαινε λοιπόν στο ουφάδικο, πήγαινε αμίλητος (με ένα περίεργο, ρομποτικό περπάτημα) κατευθείαν στο Tetris. Mε ένα κέρμα μονάχα, έπαιζε ατελείωτα, ήταν μακράν ο καλύτερος παίκτης στο Tetris που έχω δεί στη ζωή μου. Όταν τελείωνε, σηκωνόταν και έφευγε, και πιθανώς να τον πετύχαινες την επόμενη μέρα, με το ένα και μοναδικό κέρμα που θα έριχνε ξανά στην καμπίνα.

Φήμες λέγανε πως ο συγκεκριμένος τύπος ήταν μαθηματική διάνοια, και πώς "τρελάθηκε" και έκτοτε έγινε ρακοσυλλέκτης. Όποιος είχε μείνει ποτέ στην Καλλιθέα τότε και σύχναζε στα μέρη αυτά, σίγουρα θα τον θυμάται.
 
καλλιθεα οι Παντειακοι ξεραμε μόνο το bank of games center
 
exetlaios είπε:
3) Ο αριστερόχειρας.

Που "σταύρωνε" τα χέρια του (πιάνοντας τον μοχλό με το αριστερό και τα κουμπιά με το δεξί)

ώστε να παίζει καλύτερα.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
μα σε μερικά μηχανήματα (για να μην πω στα περισσότερα) δεν γίνονταν να παίξεις με διαφορετικό τρόπο

αν δεν το έκανα αυτό δεν θα ήμουν μέχρι και σήμερα ένας ζωντανός θρύλος του πακ-μαν (του κλασσικού εννοείται) αλλά και του φοίνικα ! :D
 
Καταρχην δεν χρειαζοταν να ειναι καποιος αριστεροχειρας για να σταυρωνει τα χερια.Και γω που ειμαι δεξιοχειρας δεν με βολευει καθολου να παιζω με τον μοχλο δεξια και οποτε συναντουσα καμια τετοια καμπινα σταυρωνα τα χερια ωστε να πιανω παλι τον μοχλο με το αριστερο.

Ωσο για το pacman ποιος ο λογος να σταυρωσει καποιος τα χερια για να παιξει.Το pacman εκτος του οτι δεν εχει καποιο κουμπι και οτι ποτε δεν το συναντουσαμε σε σωστη καμπινα με τον μοχλο στην μεση ωστε να ειναι αποκλειστικα για το pacman δεν γεινεται να εχει καποιος προβλημα με τον χειρισμο.Επειδη κατα 90% το συναντουσαμε σε κανονικη καμπινα με δυο μοχλους,κουμπια κλπ μια χαρα μπορουσε να παιξει καποιος με το αριστερο οπως και μια χαρα αυτος που παιζει με δεξι απλα καθοταν λιγο πιο αριστερα αντι για την μεση της καμπινας και λυνοταν το θεμα.Το μονο προβλημα που ειχε το pacman ηταν οτι επειδη το συναντουσαμε σε κανονικες καμπινες ποτε δεν υπηρχε περιπτωση να εχει 4way μοχλο γιατι με 8way ειναι αδυνατον να παιξεις pacman.Και μιλαω για σοβαρο παιχνιδι και οχι απλα για να παιξουμε γιατι αν ειναι ετσι μια χαρα παιζεται και με 8way μοχλο.
 
metalcandyman είπε:
Ωσο για το pacman ποιος ο λογος να σταυρωσει καποιος τα χερια για να παιξει.Το pacman εκτος του οτι δεν εχει καποιο κουμπι και οτι ποτε δεν το συναντουσαμε σε σωστη καμπινα με τον μοχλο στην μεση ωστε να ειναι αποκλειστικα για το pacman δεν γεινεται να εχει καποιος προβλημα με τον χειρισμο.Επειδη κατα 90% το συναντουσαμε σε κανονικη καμπινα με δυο μοχλους,κουμπια κλπ μια χαρα μπορουσε να παιξει καποιος με το αριστερο οπως και μια χαρα αυτος που παιζει με δεξι απλα καθοταν λιγο πιο αριστερα αντι για την μεση της καμπινας και λυνοταν το θεμα.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
εκεί που έγραψα εγώ ιστορία,το μηχάνημα είχε μεν το καλύτερο "λογισμικό" που είχα βρει ποτέ στη ζωή μου (καθαρή εικόνα,ωραίο ήχο κλπ) αλλά είχε ένα σημαντικότατο "μειονέκτημα" : ο μοχλός ήταν τοποθετημένος στην αριστερή πλευρά ! Ο ένας και μοναδικός μοχλός του μηχανήματος

είχα καθήσει και σε μηχανήματα σαν αυτά που περιγράφεις,με το μοχλό στη μέση αλλά ένιωθα εντελώς άβολα - ήθελα το μοχλό ή τέρμα αριστερά ή τέρμα δεξιά

να διευκρινίσω δε ότι μιλώ για το κλασσικό πάκμαν και όχι για τα μεγανέστερα μις πάκμαν κλπ - αυτά λίγο τα δοκίμασα αλλά δεν είχαν τη μαγεία του κλασσικού
 
maktrab είπε:
εκεί που έγραψα εγώ ιστορία,το μηχάνημα είχε μεν το καλύτερο "λογισμικό" που είχα βρει ποτέ στη ζωή μου (καθαρή εικόνα,ωραίο ήχο κλπ) αλλά είχε ένα σημαντικότατο "μειονέκτημα" : ο μοχλός ήταν τοποθετημένος στην αριστερή πλευρά ! Ο ένας και μοναδικός μοχλός του μηχανήματος
είχα καθήσει και σε μηχανήματα σαν αυτά που περιγράφεις,με το μοχλό στη μέση αλλά ένιωθα εντελώς άβολα - ήθελα το μοχλό ή τέρμα αριστερά ή τέρμα δεξιά

να διευκρινίσω δε ότι μιλώ για το κλασσικό πάκμαν και όχι για τα μεγανέστερα μις πάκμαν κλπ - αυτά λίγο τα δοκίμασα αλλά δεν είχαν τη μαγεία του κλασσικού
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Φιλε μου και γω με το pacman ασχολουμαι απο 8 χρονων και το παιζω φανατικα μεχρι και σημερα σχεδον καθημερινα και τουλαχιστον για κανενα τετραωρο καθε φορα.Η αυθεντικη καμπινα pacman που καποτε ειχα την τυχη να την εχω στην κατοχη μου για λιγο καιρο εχει τον μοχλο στην μεση και ηταν ετσι πολυ απλα για να βολευει και τους δεξιοχειρες αλλα και τους αριστεροχειρες.Απλα με τον μοχλο αριστερα δεν υπαρχει προβλημα και απλα αν παιζεις με το δεξι οπως ειπα και παραπανω καθεσε λιγο πιο αριστερα και ολα καλα.Φυσικα ετσι το βλεπω εγω δεν σημαινει οτι βολευει τον καθε εναν αυτο.Απλα οπως ειπα το μεγαλητερο προβλημα στο pacman στην ελλαδα ηταν οτι ο καθε ασχετος το εβαζε σε οτι να ναι καμπινα και η πλοιοψηφια των μοχλων ηταν 8way και οχι 4way που ειναι το σωστο με αποτελεσμα να μην μπορει καποιος να παιξει σοβαρα.
 
νομιζω ξεχασαμε τον τυπο..''πλεονεκτη''καθοσουν να παιξεις μαζι του κ τσακωνοσουν για το πωσ θα καθησει ο καθε ενας στην καρεκλα ηθελε ολη την καμπινα δικη του εβαζε την καρεκλα του στη μεση κ εσυ αναγκαζοσουν να παιζεις εξω απο τη καμπινα...οιδιος τυπος ηταν αυτος που επαιρνε ολα τα οπλα στο cabal ολα τα γραμματα στο μπουμπλε κ οταν τον κερδιζες στο ποδοσφαιρακι πριν τελειωσει ο αγωνας σου ελεγε ασε με να βαλω γκολα να παμε πεναλτι..ο ιδιος που στα αεροπλανακια δεν εριχνε τισ μπομπες του στα δυσκολα παρα μονο αν ηταν να χασει ο ιδιος κανονακι..ο ορισμος του παρτακια δηλαδη
 
Δεν ξέρω αν έχει αναφερθεί ακόμη μια κατηγορία Ο "βρωμιάρης". Ο τύπος ο οποίος έχει κάνει το ηλεκτρονικό σαν το σπίτι του. Καθώς παίζει τρώει σάντουιτς, πίνει μπύρα και καπνίζει με αποτέλεσμα στην προσπάθεια του να στερεώσει το τσιγάρο στο σταχτοδοχείο, το τσιγάρο να πέφτει και να καίει την καμπίνα του ηλεκτρονικού. Άσε δε τα λιγδωμένα χέρια που πιάνουν το χειριστήριο και τα κουμπιά.
 
Θυμήθηκα και μερικές άλλες κατηγορίες:

- Ο "Άντε, να παίξουμε κι εμείς!"

Από τις πιο αντιπαθητικές φυσιογνωμίες που ευτυχώς μου είχε τύχει μόνο μια φορά και μάλιστα από την μητέρα ενός παιδιού. Άτομο που δεν έχει καθόλου υπομονή κι έτσι όταν παίζεις και δεν λες να χάσεις (επειδή το ξέρεις το παιχνίδι πολύ καλά και δεν είσαι νουμπάς) είτε θα ξεφυσάει από πάνω σου ή θα σου λέει με αγένεια "Άντε, τελείωνε να παίξουμε κι εμείς!", λες και δεν πλήρωσες εσύ για να παίξεις. Μα το Χρυσό Τσεκούρι, αν μου έλεγαν τώρα την ίδια ατάκα θα τους απάνταγα "Τράβα παίξε καμιά κονσόλα στο σπίτι σου αν δεν σ' αρέσει!".

- Ο "Καλός συνεργάτης"

Από τις αγαπημένες μου κατηγορίες. Συνήθως ήταν είτε συγγενικό πρόσωπο είτε φίλος που θα παίζατε συχνά μαζί κάποιο co-op παιχνίδι (κυρίως beat 'em up ή run and gun) και θα κάνατε καλή συνεργασία σε σημείο να φτάσετε αρκετά μακριά σ' ένα παιχνίδι ή και να το τερματίσετε. Η καλύτερή μου ήταν όταν έπαιζα κάποιο co-op μόνος μου, ερχόταν κάποιος άγνωστος και μου έλεγε ευγενικά "Να βάλω κέρμα να παίξουμε διπλό;", εννοείται του έλεγα "Ναι" για να με βοηθήσει και περνάγαμε ωραία. Σε τέτοια φάση τερμάτισα το Die Hard Arcade (από τα αγαπημένα μου beat 'em up που είχα λιώσει τόσο στα arcades όσο και στο Sega Saturn και χρόνια αργότερα στο PS2 με την ιαπωνική κυκλοφορία του με τίτλο Dynamite Deka) μ' ένα άγνωστο άτομο (που ήταν και συνομίληκος) με 2-3 κατοστάρικα μόνο ο καθένας. Ωραίες εποχές.

- Ο "Θα το συνεχίσω εγώ από 'δω."

Μια πιο εξεζητημένη κατηγορία. Όταν κάποιο άλλο άτομο έχανε σ' ένα παιχνίδι και έφευγε (είτε επειδή του τελείωσαν τα κέρματα είτε επειδή δεν ήθελε να παίξει άλλο), αυτός θα έβαζε νόμισμα για να συνεχίσει από το ίδιο σημείο, ειδικά άμα είχε φτάσει σε πιο προχωρημένη πίστα του παιχνιδιού. Μια φορά το είχα κάνει αυτό μ' ένα άλλο παίδι στο Metal Slug 3 όταν κάποια άλλα παιδιά έφτασαν στην τελευταία πίστα κι έφυγαν από το μαγαζί επειδή τους τελείωσαν τα κέρματα (έριξαν και πολλά).

- Ο "Xαρντκορίλας"

Σ' αυτήν την κατηγορία άνηκα κι εγώ. Ο "χαρντορίλας" (που βγαίνει από το hardcore) ακόμα κι αν είχε λεφτά για να παίξει, αντί να χαλάσει το επόμενό του νόμισμα για να συνεχίσει από την ίδια πίστα θα πάταγε τα κουμπία ώστε να πάει Game Over και μετά θα έβαζε το επόμενο νόμισμα ώστε να ξαναρχίσει από την αρχή. Μ' αυτόν τον τρόπο έκανε καλύτερη εξάσκηση στο παιχνίδι και με την πάροδο του χρόνου γίνοταν όλο και καλύτερος. Eίμαι σίγουρος ότι υπάρχουν κι άλλα άτομα εδώ που ανήκουν στην ίδια κατηγορία.

Yπάρχει κανά αντίστοιχο άρθρο ή thread στ' αγγλικά;
 
- O "καντηλανάφτης" : στόλιζε, σε κάθε αποτυχία του, το μηχάνημα με κάθε λογής "καντήλια" της ελληνικής γλώσσας, υπάρχοντα και αυτοσχέδια. Το ίδιο έκανε βεβαίως και στην επιτυχία : "σε ξεσκ...", "σε γ...", "πάρε τα @#$@#$ μου" κλπ.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Το συγκεκριμμένο videάκι το αλίευσε και το έκανε post ο Aardvark στο chat.

Ε και μια και πήγαινε ασορτί στο thread .....

https://www.youtube.com/watch?v=eskkn5WKD5o

Η -"εγώ προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα"- προσωποιημένη νιρβάνα των 80ς ο πρώτος,

ενώ τα σχόλια του δεύτερου και του τρίτου περί ...βιβλιοθήκης .

Mάλλον κάτι σε μπλιμπλι-οθήκη είχαν στο μυαλό τους .
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Προσθετω " το αλάνι"

τύπος με μηχανή που δεν έπαιζε σχεδόν ποτέ ηλεκτρονικά αλλά ήταν θαμώνας και έπαιζε μπιλιάρδο η τα έπινε στο μπαρ.
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα