Ρε παιδιά ωραία όλα αυτά και πολύ ενδιαφέρον αλλά μήπως τα παραλέτε;Σήμερα με 500 ευρώ έχεις φτιάξει υπολογιστή που παίζει τα πάντα σε εξαιρετικές ταχύτητες.Θυμάστε παλιά πόσο ακριβές ήταν η μνήμες;Το 97' εαν είχες 32 mb πόσο μάλλον 64mb ήσουν θεός.Πόσο μάλλον όταν βγήκαν οι πρώτοι επιταχυντές 3D που οι περισσότεροι ήταν για τα μπάζα...Έπαιρνες την Voodoo που χρειαζόταν και άλλη κάρτα για να δουλέψει,έτρεχες να αλλάξεις τα αρχεία glide που σου δημιουργούσαν πρόβλημα και τρέλα.Ενώ τώρα είναι πιο απλά τα πράγματα.Ένα installation και τελείωσες.Βέβαια τώρα έχουμε άλλες ανησυχίες όπως: θερμοκρασίες,overclocking κτλ
Γενικά κάθε εποχή έχει τα καλά της και τα κακά της.Μήπως τελικά κάνουμε κύκλους γύρω γύρω χωρίς να το καταλαβαίνουμε;
Φίλε
f2bnp, επειδή βλέπω ότι έχεις κάποιες "υπαρξιακές" ανησυχίες παραπάνω, θα σου πω τα εξείς από την εμπειρία μου και θα παρακαλούσα όποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί μου, εδώ είμαι να το συζητήσουμε. Με όλο αυτό το θέμα της νοσταλγίας και το "νταβαντούρη" του retro (όπως λέμε και στο χωριό μου!!!!) που τόσο πολύ μας αρέσει να γράφουμε και να ξαναγράφουμε για τις προσωπικές μας εμπειρίες, εγώ -πιστεύω-ότι γίνεται γιατί πολύ απλά μας αρέσει να αναφερόμαστε στα
χρόνια της αθωότητας (δηλαδή, σε ηλικές μέχρι ΤΟ ΠΟΛΥ 18 ετών ή Γ' Λυκείου/ όπως θέλετε πέστε το) όπου τα πάντα μας φαινόταν "
δυο λαλούν και τρεις χορεύουν" (τουλάχιστον για τους περισσότερους απο εμάς και πάντα έχοντας σαν πρώτυπο ενα μοντέλο υγειούς ανεπτυγμένου ανθρώπου) Επειδή λοιπόν μεγαλώνουμε και βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά και -ίσως- "ζόρικα" αλλά συνάμα και με την δικιά τους "γοητεία" τόσο ανατρέχουμε στις παιδικές μας αναμνήσεις για να "ξεκουραστούμε" απο το άγχος της καθημερινότητας. Και να μην ξεχάσω και το άλλο.....όλοι σας στα διάφορα post που γράφεται, αναφέρετε κάτι κοινό -χωρίς προφανώς να το έχετε αντιληφθεί οι ίδιοι-, ότι δηλαδή λέτε πήγαινα με τον τάδε φίλο μου, τον κολλητό μου, τον ξάδερφό μου και παίζαμε με τις ώρες ο ένας στο σπίτι του άλλου κλπ.κλπ κλπ δηλαδή υπήρχε μια επικοινωνία, μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ επικοινωνία
in reαl world και όχι αποξένωση όπως συμβαίνει σήμερα..δεν λέω καλό το internet αλλά....) Πάντως επειδή το "άθλημα" του gaming το είχα παρατήσει εδώ και χρόνια λόγο άλλον υποχρεώσεων (επαγγελματικών, οικογενειακών κλπ) θέλω να αναφέρω ότι όσες φορές προσπάθησα να ξαναπαίξω παιχνίδια του παρελθόντος (και δεν ήταν λίγες) (μέσω abandonware sites) και κυρίως adventures της "χρυσής εποχής" αλλά και όχι μόνο (παλιά utilities, γλώσσσες προγραμματισμού, διάβασμα τευχών παλαιών περιοδικών του χώρου κ.α), σας αναφέρω ότι πολύ απλά δεν άντεξα παραπάνω από μισή ώρα παιχνιδιού. Το ξέρω είμαι βλάσφημος
Δεν ξέρω αλλα
ΚΑΤΙ μου λείπει....
κάτι δεν με αφήνει να τα ευχαριστηθώ. Και πιστεύω ότι το αυτό του κάτι είναι όλα τα παραπάνω που γράφω. Εν κατακλείδη εκίνη η 6 ετία που αχολήθηκα με τους υπολογιστές -απο 1 γυμνασίου μέχρι και 3 Λυκείου...1991-1996- έχουν παραμείνει μια ωραία ανάμνηση που ίσως μου αρέσει να τη διηγούμε σε άλλους και κυρίως σε άτομα της ίδιας ηλικίας με εμένα και με το ίδιο χόμπυ ως παιδιά αλλά....μέχρι εκεί. ΄Ισως γιατί έτσι είναι το φυσιολογικό. That's life. Απο την άλλη δεν ξέρω....ίσως είμαι λάθος. Και πιστεύω ότι όπως νιώθουμε εμείς τώρα για την εποχή των τελη 80's αρχές 90's,΄κάπως έτσι θα νιώθουν και οι σημερινοί 13-14-15άρηδες μετά από 15+ χρόνια. Όπως ακριβώς είπε και ο προλαλήσας......κύκλος είναι και γυρίζει...... (Στο συγκεκριμένο θέμα βέβαια δεν κάνω μνεία για την βία που επικρατεί στα σημερινά video games καθώς πολύ απλά πιστεύω ότι η ίδια βια επικρατούσε και στα παλαιά παιχνίδια, απλά η έκρηξη της τεχνολογίας και των multimedia δυνατοτήτων, δηλαδή η αληθοφάνεια, τα κάνει πιο επιρρεπει στο στόχαστρο της κριτικής και ίσως όχι άδικα)......... Όσοι διαφωνούν οι προβληματίζονται με τα γραφόμενα θα χαρώ να το συζητήσουμε. Αυτά.