Σε μια εκκαθάριση που έκανα στη βιβλιοθήκη ανακάλυψα ότι είχα κουβαλήσει από το πατρικό μου το συγκεκριμένο βιβλίο της σειράς. Είναι σε μονοτονικό οπότε πρέπει να εκδόθηκε στα πρώτα χρόνια των 80s. Θυμάμαι ότι δεν τρελαινόμουν τόσο για αυτό όσο για άλλα της σειράς όπως τα "Γνωρίζω τα ζώα" 1 και 2 που τα διάβαζα γύρω στα 4 μανιωδώς καθώς και τα Διαλεχτά παραμύθια, χώρια που την ελληνική μυθολογία είχε φροντίσει η μανούλα να τη μάθω από νωρίς οπότε το μισό βιβλίο δε μου έλεγε κάτι. Χθες όμως που το ξαναέπιασα μου φάνηκε συναρπαστικό, κυρίως γιατί την ξένη μυθολογία ακόμη και τώρα δεν την γνωρίζω τόσο καλά και τα κείμενα είναι πάρα πολύ καλοφτιαγμένα. Φανταστική είναι και η εικονογράφηση ενώ στο εσώφυλλο σημειώνεται η συνεργασία του Στρατίκη με τις εκδόσεις Piero Dami - Milano.
Παραθέτω φωτό μια που δεν είδα παρόμοιες στο θρεντ.
Προβολή συνημμένου 225436
Προβολή συνημμένου 225438
Προβολή συνημμένου 225439
Επίτηδες έβαλα και φωτό από ελληνική μυθολογία για να ζήσω/διαβάσω ένα ακόμη ξεκαρδιστικό παραλήρημα του elephada, μια που είναι από τα αγαπημένα του θέματα για κριτική (κι ελπίζω να μην θυμώσει).Για διακοσμητικό το είχε το ρόπαλο ο Μινώταυρος? Μια ροπαλιά κατακέφαλα από ψηλά στον θρασύτατο νεαρό με τη φουστίτσα που ανέμιζε και το τόσο δα σπαθάκι θα τον είχε ρίξει κάτω πολύ πριν ο ήρωας πλησιάσει το τέρας τόσο που να μπορεί να του κάνει ζημιά. Ας με είχε εμένα για coach ο Μινώταυρος και θα έβλεπε ο αντιπαθέστατος Θησεύς.
Μπορεί να είμαι Αθηναίος, αλλά τελείως αχώνευτος ο τοπικός μου ήρωας. Τάχα μου ξέχασε ν' αλλάξει το πανί, τάχα μου τον διέταξε ο Διόνυσος ν' αφήσει την Ariadne auf Naxos, κι ως οικογενειάρχης τα' κανε μπάχαλο με τις γυναίκες που διάλεγε και το σαλεμένο γιο που του γέννησε η Ιππολύτη. Και ήταν και παιδεραστής που είναι και της μόδας, καθόσον έκλεψε το Λενάκι (που 'τανε 12 χρονών παρθένα παναγιά μου κι έλαμπ' η γειτονιά μου), και για τη φιλία του με τον Πειρίθου πολλά υποψιάζομαι, όχι ότι έχω πρόβλημα με το πώς έψηνε το ψάρι, αλλά ήταν παντρεμένος. Και τόσο καλός βασιλιάς ήτανε που τον διώξανε οι Αθηναίοι χωρίς δημοψήφισμα κι έτρεχε εξορία σε ξερονήσια, και να χαρώ εγώ φιλίες που είχε με τον Λυκομήδη,καλά να μη διαλέγει καλές συζύγους (δεν σκέφτονται με το πάνω κεφάλι στα ερωτικά), αλλά ούτε φίλους δεν μπορούσε να έχει της προκοπής?
Τώρα αναγνωρίζω την αξία του, Τζέλα, κι όχι λόγω της παλαιότητάς του μόνο. Για ένα παιδί των 80s όπου η πληροφορία δεν ήταν τόσο εύκολα προσβάσιμη όπως τώρα, το να μπορεί να διαβάζει τις ιστορίες άλλων πολιτισμών συγκεντρωμένες σε ένα βιβλίο, έστω και χωρίς λεπτομέρειες, ήταν σπουδαίο.Αχ, μπράβο για το ανέβασμα Bajar! Το έχω κι εγώ. Δεν είναι απλά υπέροχο?