Λοιπόν..γνώρισα ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΣ την "Καφετζού" και το "Το πιο Λαμπρό αστέρι" (φωτό 4)!..Έχω δηλαδή 3 στις 36 μόνος μου και 4 στις 36 με βοήθεια (εάν ισχύει βέβαια "Το πιο λαμπρό αστέρι")..Υπήρχαν και άλλες που υποψιαζόμουν,αλλά αυτό δεν μετράει..
Το "χτύπημα" ήρθε από αλλού όμως..Από τη φωτό με το "Εκείνο το καλοκαίρι"!
Λίγες μέρες πριν,σε μια συζήτηση με την bambi,της είχα αναφέρει πως η συγκεκριμένη ταινία είναι από τις αγαπημένες μου στον Ελληνικό κινηματογράφο.Από τον επίσης πιο αγαπημένο μου σκηνοθέτη στο Ελληνικό σινεμά (Γεωργειάδη)..Το "Εκείνο το καλοκαίρι" το ΄χω δει κοντά στις 20 φορές..Την έχω στη ταινιοθήκη μου..Λατρεύω τη μουσική της και μου αρέσει το σενάριο.
Τώρα..
Πώς γίνεται να μην αναγνωρίσω την συγκεκριμένη ταινία,μου είναι εντελώς ανεξήγητο..Δεν είναι δυνατόν!
Που από τους τίτλους αρχής ακόμα και τη μουσική που παίζει αρχίζει να "χαλάει" η καλή ψυχολογική κατάσταση μου!..Η σκηνή με τα γένια του Κομνηνού,η σκηνή που δεν θέλει να ακούσει την αγγλική λέξη,αλλά την ελληνική από το κοριτσάκι του,η σκηνή που του δίνει το χεράκι της στο τέλος γιατί πλέον είναι η στιγμή που τη χρειάζεται μετά το χαμό της γυναίκας του (όπως το είχε προβλέψει η μητέρα της),τόσες σκηνές,χαραγμένες στο μυαλό μου!..Και να μην μπορώ να θυμηθώ τη φωτό με την υπηρέτρια!..
Δεν εξηγείται..Ίσως επειδή την περισσότερη ώρα της ταινίας είμαι με μια συνεχής θολούρα στα μάτια λόγω δακρύων.Μάλλον γι αυτό δεν θυμάμαι κάποιες στιγμές της!
Αυτό είναι ο ορισμός του τίτλου του tonytony στο κουίζ : " Σημασία στη λεπτομέρεια.."
Ααα..και για τις υπόλοιπες φωτό και την επίδοση μου των 3 στα 36 και τις γνώσεις περί ελληνικό κινηματογράφου,τα γράψαμε.
Αισθάνομαι ακριβώς σαν εκείνο που είχε πει και ο Ηλιόπουλος στο "Το δόλωμα",όταν έπιασαν την Αλίκη και συζητούσε με τον ξενοδόχο και τους άλλους πελάτες: " ..Εκεί που φτάσαμε δηλαδή,αρχίζει κανείς να αμφιβάλλει για τον ίδιο τον εαυτό του"..