Θέλω να εστιάσω σε ένα game που ηδη ανέφερα σε προηγούμενο post, γιατί πιστεύω είναι αυτό που με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μέχρι στιγμής.
Ένα καιρό λοιπόν μου είχε κάνει καλή εντύπωση το Wolfenstein 3D (πάντα σε PC κάποιου φίλου όλα αυτά). Και παρόλο που είχα βαρεθεί τους ίδιους τετράγωνους διάδρομους ξανά και ξανά, συνέχιζα να παίζω γιατί μου άρεσε πολύ η αίσθηση του first person με την ομαλή κίνηση. Μου έδινε την αίσθηση ότι είμαι εγώ ο πρωταγωνιστής και εξερευνώ ο ίδιος αυτούς τους έστω βαρετούς διαδρόμους.
Οπότε για κάποιο καιρό καθόμουν και σκεφτόμουν πως θα ήταν το "τέλειο" game. Κάτι σαν το Wolfenstein αλλά με πιο ενδιαφέροντα σκηνικά και backgrounds με ωραία αρχιτεκτονική και όχι συνέχεια το ίδιο μοτίβο. Μετά σκεφτόμουν ότι ως first person θα του ταίριαζε περισσότερο ένα horror theme με τέρατα και πιο τρομακτικά/ατμοσφαιρικά σκηνικά. Ειχα σκεφτεί μέχρι και βασανισμένους ανθρώπους και πτώματα καρφωμένα στους τοίχους, τα οποία με την σειρά τους μου φέρνανε στο μυαλό θυσίες και άλλα ωραία σατανηστικά πράματα!
Και έτσι μου γεννηθηκε και η έμμονη ιδέα να παίξω ένα πραγματικά τρομακτικό παιχνίδι. Γιατί η οπτική πρώτου προσώπου μου ταίριαζε σε αυτό πάρα πολύ.
Και μια άσχετη μέρα, εκεί που το είχα ξεχάσει όλο αυτό, πάω σε έναν φίλο που είχε κάτι Game Boy παιχνίδια να ανταλλάξουμε. Πρώτη φορά πάω σπίτι του βλέπω ένα PC και τον ρωτάω αν έχει κανα καλό τρομακτικό game να μου δείξει. Θυμάμαι να λέω συγκεκριμένα αυτό. Μου λέει "έχω ένα καινούριο αλλά δεν μου αρέσει γιατί είναι δυσκολο". Και μου βάζει το DOOM.
Eτσι απλά. Χωρίς να με προετοιμάσει ψυχολογικά. Χωρίς hype, χώρια που είπε ότι δεν του αρεσε κιόλας (δεν μπορώ καν να το σχολιάσω αυτο)... Ετσι απλά βάζει το DOOM σε ένα ανυποψίαστο θύμα χωρίς να ξέρει καν το ιατρικό ιστορικό του. Γράφει το command στο DOS ατάραχος, όπως θυμάμαι παλιότερα που με τον ίδιο τρόπο άλλος φίλος μου φόρτωνε κάτι Alleycat και DuckTales. Λες και είναι τίποτα, κατι συνηθισμένο, τετριμμένο, λες και δεν έχει σημασία αυτό που θα συμβεί.
Βάσει όλων αυτών που έγραψα πιο πάνω νομίζω είναι προφανές τι έπαθα όταν το είδα (και μάλιστα σε 486, οπότε πήγαινε και αρκετά ομαλα με ωραία γραφικά). Είδα το game που ονειρευόμουν, στην κυριολεξία. Λες και μπήκαν ο Romero και ο Carmack στο μυαλό μου και ήθελαν να φτιάξουν ένα game για μένα, προσωπικά. Συν εξτρά πραγματάκια που δεν είχα σκεφτεί καν, όπως τα reload animations στην καραμπίνα. Η το αγκωμαχιτό όταν τρως damage, που ακουγόταν σαν πραγματικός άνθρωπος αντί για ένα ψέυτικο ηχητικό εφέ.
Κάθε ξεχωριστό χαρακτηριστικό ήταν σαν ένα καινούριο εγκεφαλικό. Πως είναι όταν βλέπεις κάτι πολύ εντυπωσιακό και πριν προλάβεις να ενθουσιαστείς σου έρχεται απανωτά κάτι άλλο ακόμα πιο εντυπωσιακό? Σκέψου αυτό αλλά συνέχεια. Να μην προλαβαίνεις να εστιάσεις σε κάτι, απλά να δεχεσαι τα πυρά το ένα μετά το άλλο και να μην πιστευεις αυτό που γίνεται.
Εκεινη η μέρα έμεινε και σε μένα αλλά και στον φίλο μου. Δεν περίμενε τις αντιδράσεις μου. Μέχρι σήμερα με κοροιδεύει, έιχε γίνει meme. Και από τότε εως σήμερα ακόμα παίζω DOOM. Ακόμα και το original, δεν το βαριέμαι ποτέ.
