Σχολικά reunions

[alkis21]

Χάρη κυρίως στο Facebook, πολλοί παλιοί συμμαθητές που είχαν χαθεί με τα χρόνια μπόρεσαν να ξαναβρεθούν και να συναντηθούν. Μάλιστα είναι της μόδας να κανονίζεται σε ευρεία κλίμακα συνάντηση πολλών μαζί αφού η οργάνωση και η συνεννόηση είναι πιο εύκολες από ποτέ.

Εγώ πρόσφατα συναντήθηκα με δυο φίλες που είχα να δω από 14 χρονών που μέναμε στις Βρυξέλλες. Είχα ένα μικρό άγχος στην αρχή για το αν θα υπάρχει μια άβολη ατμόσφαιρα, αν θα έχουμε τίποτα κοινό αφού ουσιαστικά πλέον ως ενήλικοι είμαστε άγνωστοι κτλ. Όμως όλοι οι φόβοι μου αποδείχτηκαν αβάσιμοι, περάσαμε καταπληκτικά και γελάσαμε πολύ. Επίσης, το προσεχές τριήμερο της 25ης Μαρτίου θα πάω στη Λάρισα όπου θα κάνουν reunion οι μαθητές της κλάσης μου στο τότε λύκειο που πηγαίναμε. Ανυπομονώ να ξαναδώ τα παλιά μου φιλαράκια και να θυμηθούμε τις ξέγνοιαστες εποχές.

Εσάς σας έχει τύχει να πάτε σε κάποιο reunion παλιών συμμαθητών; Αν σας καλούσαν θα πηγαίνατε; Αν όχι, γιατί; Γενικά πως το φαντάζεστε ή αν πήγατε, τι σας έκανε εντύπωση;

 

[Kambia]

Έχω πάει σε 2 reunions. Το ένα ήταν το "επίσημο" θα έλεγα καθώς είχαμε φτιάξει και δαχτυλίδι και το δεύτερο ήταν μια πρωτοβουλία ενός συμμαθητή.

To πρώτο και "επίσημο" ήταν του γυμνασίου και ήταν σκέτη αποτυχία. Λίγο μετά την πρωτοχρονιά του 2000 με τόπο συνάντησης τον Λευκό Πύργο. Εμφανίστηκαν άλλοι 2 συμμαθητές μόνο!!!! Από 3 τμήματα των ~30 μαθητών μόνο 3 άτομα!!!! Και αν δεν κοιτάξαμε τα δαχτυλίδια μήπως και μπερδέψαμε την ημερομηνία. Τελικά δεν πήγαμε πουθενά. Ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες και το διαλύσαμε.... Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί δεν ήρθαν...

Η δεύτερη και ανεπίσημη (δεν είχαμε ορίσει ημερομηνία συνάντησης στο δημοτικό) ήταν πρωτοβουλία ενός συμμαθητή. Έψαξε και μας βρήκε (και χαρά στο κουράγιο του καθώς πολλοί είχαν αλλάξει σπίτι ακόμα και πόλη). Μαζευτήκαμε 10 άτομα από το τμήμα σε ένα καφέ κοντά στο δημοτικό μας! Μετά τα γνωστά "Ρε συ δεν άλλαξες καθόλου" ή "Ε δεν το πιστεύω!!! Τι κάνεις ρε ψυχή???" και τα μίνι βιογραφικά αρχίσαμε τα "Θυμάσαι τότε με τον δάσκαλό εκείνο.... "ή " Ο τάδε τί απέγινε? Τον βλέπει κανείς?"

Μπορώ να πω οτι πέρασα πολύ ωραία και δεν κατάλαβα πως πέρασαν οι 4 ώρες που ήμασταν μαζί. Αν κανονίζονταν πάλι κάτι πολύ ευχαριστως θα ξανα πήγαινα.

 

[stratos84]

Καταρχάς να πω ότι ποτέ μου δε συμπάθησα το facebook, και ότι κάποια στιγμή έφτιαξα ένα προφίλ για λίγο μόνο και μόνο για να δω τη νέα αυτή μανία που έχει κυριεύσει όλο τον κόσμο. Τελικά απογοητεύτηκα και απενεργοποίησα το λογαριασμό μου.

Όσο για τα reunions και την ευκολία του facebook να βρίσκουμε τους παλιούς μας συμμαθητές, έτυχε να το συζητάω σε μία παρέα τις προάλλες και κατέληξα στο εξής συμπέρασμα:

Κατά την ταπεινή μου γνώμη αν ήθελα να κρατήσω κάποια επαφή με άτομα από το σχολείο θα το είχα κάνει από τότε. Όπως και ήδη έχω έναν πολύ καλό μου φίλο από το λύκειο. Σίγουρα το facebook διευκολύνει πολύ στην ανεύρεση ατόμων από την παιδική ηλικία, αλλά νομίζω ότι πραγματικά αν κάποιος ήθελε να κρατήσει κάποια φιλία από το σχολείο, το στρατό, το πανεπιστήμιο θα το έκανε και χωρίς το facebook γιατί θα το ήθελε πραγματικά.

Τώρα σίγουρα υπάρχουν καταστάσεις της ζωής (μετακομίσεις-μεταθέσεις γονέων) όπου χανόμαστε με τους παλιούς μας φίλους- συμμαθητές, σαν παιδιά γιατί αποτελεί απόφαση των γονιών μας, χωρίς να είναι επιλογή μας. Τότε ίσως μόνο σε αυτή την περίπτωση το facebook θα βοηθούσε πάρα πολύ. Αν και πάλι πιστεύω ότι στις παιδικές φιλίες το μόνο κοινό που ενώνει τα παιδιά είναι το σχολείο, τα μαθήματα και το παιχνίδι, πράγματα που παύουν να υπάρχουν καθώς μεγαλώνουμε.

Αν θα πήγαινα σε ένα reunion; Όχι δε νομίζω να πήγαινα, δε θα ένιωθα άνετα. Προσωπικά δεν ήμουν και πολύ δημοφιλής (ήμουν αρκετά κλειστό άτομο στο σχολείο), και πραγματικά αν τα reunions είναι σαν αυτά στις χαζές αμερικάνικες ταινίες όπου ο μόνος στόχος είναι το κουτσομπολιό, ή επίδειξη της ανώτερης κοινωνικής θέσης ή του πλούτου, η υποκρισία να δείξουμε ότι είμαστε κάτι ανώτερο από αυτό που ήμασταν τότε (και τώρα) για λόγους προβολής, τότε δεν υπάρχει καμία αξία, κατά τη γνώμη μου, στο όλο εγχείρημα.

Με συγχωρείτε για την έκταση του μηνύματος μου.

 

[alkis21]

Τώρα σίγουρα υπάρχουν καταστάσεις της ζωής (μετακομίσεις-μεταθέσεις γονέων) όπου χανόμαστε με τους παλιούς μας φίλους- συμμαθητές, σαν παιδιά γιατί αποτελεί απόφαση των γονιών μας, χωρίς να είναι επιλογή μας. Τότε ίσως μόνο σε αυτή την περίπτωση το facebook θα βοηθούσε πάρα πολύ.

Σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία εμπίπτω εγώ. Ήθελα πολύ να κρατήσω επαφή με κάποιους φίλους αλλά πως να το κάνεις αυτό όταν κάθε 2 χρόνια αλλάζεις πόλη ή χώρα και είσαι 15 χρονών; Εξάλλου νομίζω πως όλοι έχουμε κάποια άτομα από το παρελθόν μας με τα οποία να μην συνειδητοποιήσαμε πως χαθήκαμε και όταν τους σκεφτόμαστε να τους νοσταλγούμε, και το ίδιο να νιώθουν κι αυτοί για εμάς. Ακόμα και στην ίδια πόλη.

Αν και πάλι πιστεύω ότι στις παιδικές φιλίες το μόνο κοινό που ενώνει τα παιδιά είναι το σχολείο, τα μαθήματα και το παιχνίδι, πράγματα που παύουν να υπάρχουν καθώς μεγαλώνουμε.

Πιθανότατα έχεις δίκιο. Όμως δεν χρειάζεται να ξαναγίνεις BFFE με τον κολλητό σου από την Δευτέρα Γυμνασίου για να πεις ότι έχει νόημα το όλοι εγχείρημα, κάτι τέτοιο σίγουρα δεν θα συμβεί. Μερικές φορές απλά το να περάσεις ένα ωραίο βράδυ και να θυμηθείς τα παλιά αξίζει τον κόπο.

 

[stratos84]

Εγώ πάντως φίλε Άλκη, όταν είχα κάνει εκείνο το προφιλ στο facebook και βρήκα όλους τους συμμαθητές μου, σε κανέναν δε μου δημιουργηθηκε η επιθυμία να κάνω κλικ πάνω του (άσε που είδα μια συμμαθήτρια μου με ένα μωρό στην αγκαλιά και φρίκαρα!!! σημείωση, μη με παρεξηγήσετε, τελείωσα το 2002 το λύκειο και το προφίλ το έφτιαξα λίγο μετά). Σίγουρα θα ήταν ευχάριστο βράδυ να δείς τη παλιά σου τάξη αλλά όπως είπε και κάποιος παραπάνω μετά τα "Πώς άλλαξες;" "Τι δουλειά κάνεις;" "Παντρεύτηκες;" "Θυμάσαι τον τάδε καθηγητή που του βάλαμε καρφίτσα στην καρέκλα;", υποπτεύομαι ότι θα υπάρξει μια βουβαμάρα και μια αμηχανία μετά.

 

[Uninvited]

Είχαμε κάνει ένα reunion το 1997 παιδιά από το δημοτικό - το τμήμα μας. Χωρίς FB τότε καταφέραμε να μαζευτεί σχεδόν όλο το τμήμα - 5-6 άτομα δεν βρήκαμε/δεν ήρθαν. Είχε οργανωθεί σαν 80s πάρτυ δημοτικού, δηλ με μουσική 80s και με φαγητάκια των τότε πάρτυ (μπόμπες, πιροσκάκια κλπ) - το μόνο που είχε προστεθεί ήταν ποτά. Ο φίλος που το φιλοξένησε είχε (έχει) σώσει δεκάδες πράγματα από το δημοτικό, όπως π.χ. λευκώματα, panini albums, τετράδια κλπ τα οποία και είχαν εκτεθεί. Όλα τα άτομα ήταν από εντελώς διαφορετικά στυλ και παρόλο που τους περισσότερους μόνο το δημοτικό τους συνέδεε, δεν σταμάτησε ο κόσμος να συζητάει - και σε αντίθεση με τα πάρτυ των 80s, δεν ήταν μόνο αγόρια-αγόρια, κορίτσια-κορίτσια. Καμία σχέση φυσικά με επιδείξεις πλούτου και κοινωνικής θέσης, αυτά είναι μόνο για τις ταινίες και για κομπλεξικούς. Στο τέλος, προς τιμήν των party games του δημοτικού (του δημοτικού είπα, όχι της Amiga!) παίχτηκε και taboo. Όλα κινηματογραφήθηκαν και φτιάχτηκε και κασέτα με intro και outro (με το Scala στην Amiga!) Το συγκεκριμένο reunion το θεωρώ ότι πιο πετυχημένο στην ιστορία των reunion παγκοσμίως!

Από τότε, με τον έναν έχω κρατήσει επαφή σταθερά, ενώ που και που βλέπω 4-5 από τους άλλους.

 

[Domenica]

Και μένα παιδιά με φάγαν οι μετακομίσεις και χάθηκα με άτομα που θα ήθελα να κάνουμε ακομα παρέα. Εμεις κάναμε reunion από το τελευταίο μου σχολείο στο Ηράκλειο Κρήτης από το οποιο έχω ωραιες αναμνησεις. Πηγα με μια κοπέλα που έχω κρατησει επαφή και γενικά κάνουμε παρέα (αν και οχι οπως τοτε ξέρετε τώρα, δουλειες, παιδιά κ.τ.λ.). Γενικά εκτός από την τοτε κολλητή μου με την οποια ειμαστε ακόμα κολλητές έχω κρατησει επικοινωνία με 4-5 που ομως δεν μπορουσαν να έρθουν. Η συνάντηση ήταν επιτυχής το θέμα ειναι τώρα πως εγώ εκτος απο 2 άτομα που θυμομουν δεν γνώριζα κανέναν διότι οσοι ολοι γνώριζα και κάναμε παρέα έχουν σκορπίσει στα 4 σημεια του ορίζοντα και ήμουν κάπως αμηχανη διότι ουτε οι υπόλοιποι με θυμόντουσαν! Αλλα θυμοντουσαν εκεινοι απο το σχολειο άλλα εγώ! Γενικά ήρθαν οσοι γενικά έχουν δεσμούς με το μέρος (πηραν το μαγαζι του πατέρα τους, δουλέουν στην εταιρία του θείου, διορίστηκαν σε κάποια υπηρεσία εκει κ.τ.λ.). Οι υπόλοιποι ακομα ψάχνονται και περιπλανιούνται.

 

[Saulot]

Δεν θα πήγαινα. Μέ όσους θελω να έχω επαφές, εχω, για τους υπόλοιπους δεν μ'ενδιαφέρει.

 

[Rakeesh]

Δεν ειχα φιλους απο το σχολειο στη σχολικη μου ζωη, παντως οταν εμαθα για ενα reunion (ηταν προ εποχης Facebook) πηγα με μεγάλη μου χαρα, και μαλιστα συγκινήθηκα. Πρεπει να αναφερω οτι επειδη δεν ειχα διατηρησει επαφες με κανεναν, το reunion το εμαθα μετα απο πολλες συμπτωσεις!!

Τωρα με το Facebook δεν εχω ενημερωθει για καποιο reunion που κανονιστηκε, αν και εχουν υπαρξει συζητησεις και ενδιαφερον. Παροτι ομως μου αρεσει να τους κανω add και να τους βλεπω στις φωτογραφιες, δε θα ενδιαφερομουν καθολου να παραστώ σε κάποιο.

Πείτε το κόμπλεξ, αλλά ξερω οτι θα νιωσω πολυ αβολα οταν δω ατομα που δεν πήγαινα και τόσο, να εχουν προχωρήσει στη ζωή, να ειναι επιχειρηματιες και οικογενειάρχες, και να με ρωτανε πχ αν παντρέυτηκα κλπ.

ΥΓ. Αν νομιζετε οτι καπου αντιφασκω... εχετε δικιο αλλά τα συναισθηματα δεν εχουν παντα λογικη

 

[snoopy]

Εγώ ανήκω στην κατηγορία των παιδιών που αλλάξανε πολλούς τόπους κατοικίας - άρα και σχολεία - εξαιτίας μεταθέσεων του πατέρα μου.

Κι επειδή είμαι 40+, καταλαβαίνετε πως μιλάμε για εποχές που η απομακρυσμένη επικοινωνία βασιζότανε κυρίως στην κλασσική αλληλογραφία που αργά ή γρήγορα σταματούσε. (Τα υπεραστικά τηλεφωνήματα ήτανε ακριβά άρα όχι και καλοδεχούμενα από τους γονείς, τόσο τους δικούς μου όσο και των παλιών συμμαθητών μου).

Παρ' όλ' αυτά, το πρώτο reunion που πήγα δεν ήτανε μέσω facebook αλλά από πρωτοβουλία 2 συμμαθητών. Ήταν από το τελευταίο σχολείο, εκεί που τελείωσα το λύκειο, και με βρήκανε μέσω της αδελφής μου η οποία εξακολουθεί να ζει στην περιοχή. Φεύγοντας για σπουδές, ακολούθησα την (αναπόφευκτη; ) συνήθεια και σιγά σιγά έχασα κάθε επαφή και με αυτούς τους συμμαθητές μου. ΟΚ, βρισκόμασταν στη χάση και στη φέξη, όταν πήγαινα να δω τους γονείς, αλλά μέχρις εκεί.

Η αδελφή μου ήτανε εκείνη που με έπεισε να πάω. Κι επέμεινε επειδή επιμένανε πάρα πολύ και οι διοργανωτές να πάω! Πήγα λίγο μουδιασμένη. Και γύρισα... το επόμενο πρωί!!! Ναι! Το reunion ήτανε τόσο επιτυχημένο που δεν θέλαμε να τελειώσει! Ήμασταν γύρω στους 110-115. Απίστευτη επιτυχία! Όχι μόνο είδα όλους τους συμμαθητές του τμήματός μου αλλά γνώρισα (ναι! ναι! γνώρισα!) και συμμαθητές από άλλα τμήματα που ούτε τους θυμόμουν και ούτε με θυμόντουσαν. Και όμως, ακόμη και τώρα, λίγα χρόνια μετά, κρατάμε επαφή. Φάγαμε, ήπιαμε, ανταλλάξαμε νέα, κυκλοφορούσε και μια φωτογραφία από ένα δημοτικό όπου ήτανε πολλά από τα παιδιά εκεί. Και όταν έφτασε στα χέρια μου και προσπαθούσα να τους αναγνωρίσω (άλλους με επιτυχία, σε άλλους δεν είχα καμία τύχη ), τους δήλωσα ξεκάθαρα πόσο πολλοί τους μισώ που έχουνε κοινές αναμνήσεις απ' τα γεννοφάσκια τους. Ενώ εγώ δεν έχω καμία τύχη να μαζέψω όλη τη ζωή μου στον ίδιο χώρο. Και πέσανε όλοι επάνω μου και μ' αγκαλιάσανε (στα διάλα.. με συγκινήσανε τόσο πολύ τα παλιόπαιδα). Χορέψαμε. Τραγουδήσαμε. Φωτογραφηθήκαμε.

Κι επειδή δεν θέλαμε να τελειώσει, πήγαμε μετά για ποτό. Κι επειδή δεν θέλαμε ούτε αυτό να τελειώσει, πήγαμε μετά για πρωινό. Κι επειδή είχε πια ξημερώσει για τα καλά και τα τηλέφωνα ολονών μας χτυπούσανε ασταμάτητα.... ε, πήγαμε κι εμείς πια στα σπίτια μας. Να 'τανε 9; το πρωί;

ΔΕΝ υποσχεθήκαμε να το ξανακάνουμε σύντομα. Το ευχαριστηθήκαμε τόσο που δεν θελήσαμε να το χαλάσουμε με ψεύτικα λόγια. Θεωρώ όμως πως μπορούμε να έχουμε τη σιγουριά πως όταν ξανασυμβεί, θα είναι εξίσου όμορφο και ειλικρινές! Και φυσικά, δεν είναι λίγοι αυτοί που πλέον εξακολουθούμε να επικοινωνούμε και να βρισκόμαστε.

Τώρα τελευταία αρχίσαμε να βρισκόμαστε και στο facebook. Και ναι, τώρα χαίρομαι που τους βλέπω εκεί. Και μιλάμε. Αν δεν είχε προηγηθεί το reunion, μπορεί να 'τανε διαφορετικά τα πράγματα...

Το reunion αυτό στάθηκε η αφορμή να εντείνω τις προσπάθειές μου να βρω και κάποιους απ' τους παλιότερους συμμαθητές μου. Όχι ολόκληρες τάξεις αλλά τα παιδιά που ήτανε φίλοι μου και εκτιμούσα περισσότερο. Και, άλλους ευκολότερα, άλλους δυσκολότερα, τους βρήκα! Πού ξεκίνησα να ψάχνω; μα πού αλλού τη σήμερον ημέρα; Στο facebook!!!!

Το αντιμετώπιζα κι εγώ με πολύ σκεπτικισμό αρχικά. Επειδή όμως πιστεύω πως το κάθε μέσο σου δίνει και σου παίρνει μόνον ό,τι ζητάς και ό,τι δίνεις, απολύτως τίποτε περισσότερο (αλλά ούτε και λιγότερο...), αποφάσισα να το χρησιμοποιήσω για τον σκοπό που ήθελα. Και πέτυχε! Και τους βρήκα τους περισσότερους. Και συναντηθήκαμε. Και πάλι δεν υπήρχε αμηχανία. Και από αυτούς βρήκα και τους επόμενους. Και όχι απλά ήτανε σα να μην πέρασε μια μέρα αλλά μέχρι και κουμπαριά κανονίσαμε!!!

Ήτανε, και εξακολουθεί να είναι δύσκολο να έχεις ζήσει σε πολλούς τόπους και να έχεις αλλάξει πολλά σχολεία. Δεν μπορώ να φανταστώ όμως πώς θα ήτανε η ζωή μου αν δεν τους είχα γνωρίσει όλους τους και δεν με είχανε επηρεάσει ο καθένας τους με τον δικό του, μοναδικό τρόπο.

Και όχι απλά χαίρομαι, αλλά είμαι ευτυχισμένη που τους ξαναβρήκα. Ανεξαρτήτως του τρόπου/μέσου.

 

[Maddog]

Λοιπόν, εντελώς συμπτωματικά το δικό μας σχολικό reunion ήταν πριν έναν μήνα. Συμπληρώθηκε 20ετία από τότε που ήμουνα 3η Λυκείου... :

Αν και έχω κρατήσει επαφή με αρκετούς συμμαθητές από τότε, ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να ξαναδώ και άλλους.

Πέρασα θαυμάσια, ούτε που κατάλαβα πως πέρασε ένα 6ωρο. Ήπιαμε τα ποτά μας, χαζοκουβεντιάσαμε, χορέψαμε. Γενικά μια πολύ όμορφη βραδιά.

Και μου έκανε μεγάλη εντύπωση που πολλά θηλυκά ήρθαν ομορφότερα από ότι τα θυμόμουν... :sealed:

Τώρα, αυτές ομόρφυναν ή εγώ έριξα τα στανταρντ μου, θα σας γελάσω...

 

[pooky(1)]

Δεν θα πήγαινα. Μέ όσους θελω να έχω επαφές, εχω, για τους υπόλοιπους δεν μ'ενδιαφέρει.

Εγώ χάθηκα με τους "συμμαθητές" από την επόμενη των Πανελληνίων (τελείωσα το 1987) . Δεν έχω αλλάξει σπίτι καμία φορά, ούτε που θέλω να τους δω μπροστά μου. Με τη καμία. Δυστυχώς πολλές φορές πέφτω πάνω σε γνωστές φάτσες, που ευτυχώς είτε δεν με γνωρίζουν, είτε αλλάζω δρόμο να μη τους φάω στη μάπα. Είναι κατάλοιπο του σχολείου που μισούσα και μισώ θανάσιμα, μια και θεωρώ χρόνια χαμένα από τη ζωή μου.

Μόνο με δυο άτομα είχα κρατήσει επαφή και το ένα, κάτι παραπάνω από φίλος, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό. Όπως είπε και ο Sau, αν ήθελα επαφές και κολλητηλίκια θα το έκανα συνειδητά. Αυτή τη στιγμή ούτε που θα έκανα το κόπο να πάω σε reunion που να μου χάριζαν iMac.

Όσο για τα "ανέμελα" χρόνια που ανέφεραν φίλοι παραπάνω, για μένα τα σχολικά χρόνια μόνο ανέμελα δεν ήταν, αντίθετα τώρα ζω την ανεμελιά που μου έλειπε χρόνια. Μπορώ και πηγαίνω στο χώρο εργασίας μου όποτε θέλω, όπως θέλω (σήμερα ήμουν με μπλούζα Iron Maiden για παράδειγμα) , αντίθετα με τότε που ήμουν καταναγκασμένος να πηγαίνω και αν δεν ήθελα, όπως ήθελαν οι άλλοι και να ανέχομαι άτομα που ήθελα να τους στείλω στο νοσοκομείο.

 

[don dokken]

....εγω αν πηγαινα ενας λογος θα με ωθουσε.

γκομενικα κλπ..

..ελα ομως που ολες (μα ολες διαολε),ηταν απο πατσαβουρες μεχρι απαραδεκτες..!

ασε που θα χαν και την ιδια ηλικια με μενα(κατηγορια"θειας")

με κατι λεχριτες που γουσταρα εχω κρατησει επαφες βεβαιως..

 

[Dimitrissss]

Έχω πάει μερικές φορές σε reunion (στην περίπτωσή μου γίνεται σταθερά κάθε χρόνο). Διαπιστώνεις ότι με το πέρασμα του χρόνου μερικοί άνθρωποι παραμένουν ολόιδιοι, έξω τους και μέσα τους, αλλά με κάποιους άλλους που κάποτε ήσουν τόσο ίδιος, σήμερα είσαι τόσο διαφορετικός. Αλλάζουν οι εποχές, και μαζί οι άνθρωποι.

 

[alkis21]

Επίσης, το προσεχές τριήμερο της 25ης Μαρτίου θα πάω στη Λάρισα όπου θα κάνουν reunion οι μαθητές της κλάσης μου στο τότε λύκειο που πηγαίναμε

Το reunion λοιπόν έγινε. Όσο κι αν ήμουν προετοιμασμένος πως θα περνούσα καλά, το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Ξεκινήσαμε Παρασκευή πρωί με τη γυναίκα μου. Στη διαδρομή φωτογραφήθηκα στα τιμημένα διόδια του Αμιγκά και κατά το μεσημέρια έφτασα στην Λάρισα, πρώτη μου επίσκεψη μετά από 19 χρόνια. Αμέσως βγήκαμε με ένας παλιόφιλο για καφέ, και το ίδιο βράδυ με έναν ακόμα για μάσα.

Το event του Σαββάτου έγινε στο εντυπωσιακό νέο γήπεδο της ΑΕΛ, συγκεκριμένα σε ένα μπαρ-κερκίδα που ανήκει σε έναν από τους παλιούς συμμαθητές. Πρέπει να πω ότι σε αυτή την πόλη πέρασα τα δύο καλύτερα μου σχολικά χρόνια. Ήμουν ο μόνος μη Λαρισαίος στην τάξη και μάλιστα ερχόμουν τότε από τις Βρυξέλλες, ένα σχεδόν εξωγήινο ον με αναπόφευκτα προβλήματα προσαρμογής. Όμως εκείνα τα παιδιά με δέχτηκαν σαν έναν από αυτούς όσο πουθενά. Με θυμόντουσαν σχεδόν όλοι και παντού έβλεπες χαμόγελα και ειλικρινή καλή διάθεση, κανείς δεν προσπαθούσε να φανεί κάποιος. Και μιλάμε για περισσότερα από 60 άτομα... Το βράδυ ήταν απίστευτο, και όσο συγκινητικό μπορούν να μου επιτρέψουν τα XY χρωμοσώματά μου.

Ξεκινήσαμε σε τραπέζια-πηγαδάκια και όταν έφυγε ο Θάνος Μικρούτσικος που ήταν εκεί στην άλλη πλευρά του μπαρ κάναμε κανονικό πάρτι με 80s μουσική. Όλα τα threads του GRM ήταν εκεί: Ο ρετρό διπλανός, η ρετρό καψούρα, η ρετρό χυλόπιτα, μόνο ο συμμαθητής που έγινε διάσημος έλειπε προς μεγάλη απογοήτευση των γυναικών... Το διαλύσαμε λίγο πριν τις 5 αλλά η νύχτα δεν έλεγε να τελειώσει. Μερικά φιλαράκια επέμεναν να συνεχίσουμε σε τοπικό γαβγάβδικο. Τι κι αν προσπαθούσα να τους εξηγήσω ότι είχα ταξίδι την επομένη, δεν άκουγαν κουβέντα. Ήταν περασμένες 8 όταν επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου...

Δεν θα πήγαινε σε reunion κανενός άλλου σχολείου, και έχω αλλάξει πολλά. Το συγκεκριμένο όμως θα το τιμήσω ακόμα κι αν το επόμενο είναι σε λίγες μέρες.

 

[circleag]

Χαίρομαι που υπάρχουν και reunion όπως αυτό του Αλκή που περιέγραψε στο προηγούμενο ποστ!

Δηλαδή με αλλά λογία μια νοσταλγική επανασύνδεση παλαιών φιλών/συμμαθητών και συζήτηση σε απλούς τόνους

με θετικά στοιχειά οπως το γέλιο, η πλακα, οι παιδικές σκανταλιές, το παιδικό κουτσομπολιό και γενικά το "αναπολώ" εκείνων των εποχών.

Reunion = Ξανα παιδι!! (ίσως είμαι πολύ ρομαντικός τι να σας πω παιδιά...)

Κατά την γνώμη μου αυτό είναι το σύνολο των αναμνήσεων που με έκανε να θέλω πάω σε reunion

Δυστυχώς σε 2 reunion που πήγα δεν είχα καμιά καλη εντύπωση!

Μονό οι συναντήσεις του Retromaniax μου αρέσουν μιας και μετά απο τόσα χρονιά εδώ έχουν γίνει σαν reunion!

 

[Nassos83]

Προσωπικά δεν θα πήγαινα σε κανένα reunion. Θέλω να θυμάμαι τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες μου ώς παιδιά με την "αθωότητα" της εποχής, και όχι το μετά, τι έκαναν, τι σπούδασαν, αν καράφλιασάν ή αν χόντρυναν, αν έκαναν ή όχι οικογένεια. Κυρίως τώρα που τα πράγματα έχουν δυσκολέψει και τείνουν στο χείριστο. Ήταν να γίνει reunion για τα παιδιά του Δημοτικού το 2008, *μπιπ* μπλέ. Τώρα με το hafiesbook φαντάζομαι κάποιοι έχουν κάνει mini reunions.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, αν ήθελα θα κρατούσα επαφές από τότε αντί να κάθομαι να να τους ψάχνω στο hafiesbook.

 

[Juanita]

Αρχές Δεκέμβρη, η "σειρά" μου αποφάσισε να κάνει το δικό της reunion.

 


Μη φαντάζεστε πως έπαιξαν μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή όπως αλλιώς λέγονται...


Κλασικό τηλεφωνηματάκι ο ένας στον άλλον και όσοι είχαν ακόμη κρατήσει επαφή με άλλα παιδιά, φρόντισαν να τα ειδοποιήσουν.


Η συνάντηση ορίστηκε να γίνει σε μιά ρετρό καφετέρια (από εκείνες που πίναμε καφέ όταν κάναμε κοπάνα), την οποία θυμόνταν μόνο οι "τακτικοί" πελάτες της ενώ οι γνώμες των υπολοίπων για το που βρισκόταν, τρι...χάζονταν...


Τελικά, βρεθήκαμε στο σωστό χώρο, χρόνο και τόπο πάρα πολλά "παιδιά" όπου μέσα σε αλλαλαγμούς λέγαμε/ακούγαμε ονόματα και χαιρόμασταν που η συνάντηση είχε τέτοια επιτυχία.


Αυτά, τα πρώτα 3 λεπτά...


Γιατί μετά έκαναν την είσοδό τους πανηγυρικά η έκπληξη αγκαζέ με την απογοήτευση.

 


Τι; ποιός είσαι;;; όχι δε σε θυμάμαι;;; :xm: τί;;; ούτε εσύ εμένα;;; recry: μα ήμουν το αστέρι του σχολείου... δεν μπορεί... θυμήσου... που καθόμουν με τον τάδε απέναντι από τη δείνα αλλά στα διαλείμματα έκανα παρέα με τον/την αποτέτοια που δε θυμάμαι τώρα τ΄όνομα αλλά το μισό σχολείο ήταν ερωτευμένο μαζί του/της :cheers: και μάλλον κάποιος θα τον/την ειδοποίησε και ίσως έρθει...

 


Πίκρα μεγάλη...


Όχι μόνο δεν αναγνώρισα την "κολλητή" μου την οποία είχα δει προ μιάς 10ετίας το πάρα πολύ, αλλά έφυγα άρον άρον γιατί με τους περισσότερους πέρα από το πόσο αλλάξαμε, δεν είχαμε τίποτ΄άλλο να πούμε και ήμουν και πτώμα από τη δουλειά.

 


Ευτυχώς όμως... ανταλλάξαμε τηλέφωνα με κάποια παιδιά και ίσως στο εγγύς μέλλον κανονίσουμε μια νέα συνάντηση όπου θα μπορέσουμε μεταξύ τυρός και αχλαδιού να καλύψουμε τα κενά 20κάτι χρόνων...

 

[BOY GEORGE]

Εδώ και δυο χρονια το Σχολειο μου και το τμημα μου κανει ένα μεγαλο ετησιο ''Reunion και αρκετες μικριοτερες συναντήσεις...


Εχω συναντησει συμμαθητες που ειχα 30 χρονια να δω...

 

[johnny19818]

Εγώ για ένα περίεργο λόγο δεν ταίριαξα ποτέ με τα παιδιά της ηλικίας μου τότε. Έτσι δεν μου έλειψαν και ποτέ. Επίσης πολλοί από αυτούς εξαφανίστηκαν έτσι απλά χωρίς γιατί και πως. Το δικό μας reunion έγινε το 2009, 10 χρόνια μετά που αφήσαμε το σχολείο. Εκτός του ότι εκείνες τις μέρες (έγινε καλοκαίρι) ήμουν σε διακοπές, δεν είχα και καμία όρεξη να δω κάτι φάτσες που μου την έσπαγαν ανέκαθεν. Μιας και αναφέρατε το FB θέλω να πω ότι τότε που πλησίαζε η συνάντηση είχαν όλοι τρελαθεί. Μετρούσαν τις μέρες για να γίνει λες και θα γινόταν η συντέλεια του κόσμου. Όπως ειπώθηκε και παραπάνω, όποιος θέλει να κρατήσει επαφή, κρατάει χωρίς δικαιολογίες. Αν γίνει ξανά 2ο reunion δε νομίζω να πάω ούτε τότε (καλά να'μαστε) καθότι μένω και πολύ μακριά πια. Δεν πειράζει, ας με ψάξουν και ας αναρωτηθούν ποιος είμαι και τι κάνω σήμερα .