Σχολικός και στρατιωτικός εκφοβισμός

[tonytony]

Ανοίγω αυτό το θέμα με την ευκαιρία του γεγονότος που συντάραξε όλη την Ελλάδα και όλοι περιμένουμε δικαιοσύνη...Δε μ' αρέσει να το λέω "μπούλινγκ" αλλά όπως και να' χει το φαινόμενο αυτό υπήρχε σίγουρα από παλιά απλά τώρα με το τραγικό αυτό γεγονός ήρθε στην επιφάνεια και ελπίζω να ψηφιστεί και νόμος για την τιμωρία του...

 


Προσωπικά όλως παραδόξως δεν θυμάμαι σε όλα τα σχολικά και φοιτητικά μου χρόνια να αντιμετωπίσω εγώ ή να δω σε άλλους τέτοιες καταστάσεις. Πλάκες υπήρχαν , τσακωμοί υπήρχαν αλλά ως εκεί. Είμασταν τόσο "καλά παιδιά"; Δεν ξέρω...


Στον στρατό θυμάμαι μόνο , ήταν ένα παλλικάρι "ιδιαίτερο" , ευγενικό παιδί όμως , δεν ενοχλούσε κανέναν , στον ελεύθερο χρόνο του τον θυμάμαι και με μια κιθάρα να παίζει μόνος του και να τραγουδάει , απομονωμένος πάντα. Κάποιοι ψευτονταήδες του κάνανε χοντρά καψόνια με άσεμνες χειρονομίες , βρισίδια και γενικά τον πολεμούσαν πολύ για την "ιδιαιτερότητα" του αυτή. Τα έβλεπα και γω όπως και άλλοι να είμαι ειλικρινής αλλά όπως γίνεται (και κακώς) σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ανακατεύεσαι...Ώσπου κάποια στιγμή το παλλικάρι δεν άντεξε , ΜΙΛΗΣΕ στον διοικητή γι αυτά που περνούσε και θυμάμαι πως βγήκε ο διοικητής στην αναφορά και είπε πως όποιος τον ξαναενοχλήσει θα έχει να κάνει μαζί του...Από τότε οι ψευτονταήδες έγιναν κοτούλες...

 


Εσείς έχετε να θυμάστε παρόμοια περιστατικά συνεχόμενου εκφοβισμού από τα σχολικά ή (για τα αγόρια) στρατιωτικά σας χρόνια;

 

[αριαδνη]

Νομιζω πως σε μας τα κοριτσακια λειτουργουσε αλλιως αυτό το πράγμα, όχι εκφοβισμός αλλά θα το ονόμαζα σνομπισμό, απόρριψη , απαξίωση που και αυτά πληγωνουν ή λόγια ασχημα πίσω από την πλάτη, πιο υπογεια τα πραγματα: δεν εισαι in με άλλα λόγια όπως είμαι γω και η παρεα μου, οποτε στριβε ανήκεις αλλου! φυσικά μιλώ για το λύκειο, στο γυμνασιο ηταν πολύ διαφορετικά τα πραγματα γινόντουσαν πιο καλόβουλα τοτε πλάκες χωρις κακια και αντιζηλία

 

[johnny19818]

Στο σχολειο θυμαμαι μερικους ψευτομαγκες που πειραζαν κοσμο αλλα σε καμια περιπτωση δεν ειναι αυτα που ακουσαμε στις τηλεορασεις για το παιδι και τα μαρτυρια που περασε. Στο στρατο ειχαμε κι εμεις ενα φανταρο ο οποιος δεν ξερω αν ηταν ομοφυλοφιλος αλλα ειχε κατι που σε υποψιαζε. Παρολαυτα ηταν καλος και μαλιστα προθυμος να σκουπιζει το θαλαμο κτλ. Ψιλοκαναμε δηλαδη παρεα. Δεν ενοχλουσε ουτε προκαλουσε κιολας. Ισα ισα ηταν κοινωνικος. Τωρα οσον αφορα την περιπτωση του Βαγγελη, εγω βαζω πολλα με το μυαλο μου κι επειδη ειμαι κι απο την Κρητη μπορω να υποθεσω ακομη περισσοτερα. Παρεμπιπτοντως επειδη στα μερη μου ειναι πιο ησυχα τα πραγματα (μπαλωθιες και οπλα σε πολυ μικροτερο βαθμο εως καθολου) οι "αλλοι" Κρητικοι μας θεωρουν φλωρους...

 

[Rakeesh]

Ουτε εμενα μου αρεσει η λεξη μπουλινγκ. Δηλαδη πριν που το λεγαμε "καζουρα" δεν ηταν αρκετα σοβαρο το φαινομενο ωστε να ασχοληθουμε μαζι του;

Στο Δημοτικο, οταν ειχα τις στραβες μου, κι εγω ειχα κακομεταχειριστει μικροτερα παιδακια. Ενιωθα μια ανεξηγητη χαρα οταν καποιο χτυπουσε ή το εκανα να κλαψει, πραγμα που σιγουρα νιωθουν και οι μεγαλυτεροι ψευτονταήδες που πειραζουν τους αλλους. Αυτο ομως δε γινοταν συστηματικα ουτε ειχα στοχοποιησει καποιο ωστε να το επαναλαβω.

Αυτο που σκεφτομαι ειναι οτι αν καλλιεργηθει αυτο το πραγμα, αν το κανεις συστηματικα, με παρεα, και λαμβανεις ευχαριστηση απο αυτο, ειναι μεγαλη παγιδα γιατι ανοιγεσαι στη Dark Side of the Force με αποτελεσμα να καταντησεις ψευτονταής. Εαν το καλλιεργουσα δεν αποκλειεται να γινομουν κι εγω "μπουλης" οταν μεγαλωνα, αλλα καλως η κακως σταματησε εκει.

Αβυσσος το μυαλο του ανθρωπου!!!

Σιγουρα αυτα που ακουμε σημερα υπηρχαν και τοτε, απλα καποιοι ημασταν πιο τυχεροι και πηγαμε σε καλο σχολειο κλπ. Παντα ομως υπηρχε η απομονωση, η περιφρονηση, η στοχοποιηση και γενικως ο υποβιβασμος.

Παροτι κι εγω ημουν θυμα τετοιων φαινομενων, οταν ο στοχος εφευγε απο πανω μου και πηγαινε σε αλλον (πχ. ειχαμε 2-3 συμμαθητες με θηλυπρεπη συμπεριφορα) κι εγω συμμετειχα στην καζουρα. Οσο ασχημο κι αν ακουγεται, ενιωθα πιο κοντα στους αλλους. Παρολαυτα ειναι τελειως διαφορετικο πραγμα να εισαι "ισοτιμος" και να σε καζουραρουν που και που, και αλλο πραγμα να μην εισαι σχεδον ποτε "ισοτιμος".

 

[RIO]

Το γυμνάσιο που πήγαινα ήταν κανονική ζούγκλα! Χωρίς υπερβολή. Τα άσχημα ξεκινούσαν από την μέρα του αγιασμού, όπου οι της δευτέρας έδερναν τα πρωτάκια σαν " καλωσόρισμα ". Οι καθηγητές ήξεραν αλλά απλά δεν έκαναν τίποτα! Μετά ήταν διάφορες ομάδες συγκεκριμένης καταγωγής ( οι θεσσαλονικείς θα καταλάβουν ), όπου δημιουργούσαν πολλά προβλήματα σε πολλά παιδιά. Από το κλασσικό " γιατί με κοίταξες " , μέχρι δώσε λεφτά κλπ. Ξύλο και χοντρά πειράγματα , ήταν καθημερινό φαινόμενο. Επίσης θυμάμαι ένα παιδί με " ιδιαιτερότητα " που άκουγε τα χίλια μύρια, από αγόρια και κορίτσια. Στο στρατό γινόντουσαν διάφορα, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Παρόλα αυτά θυμάμαι κάποια περιστατικά, όπως με κάποιους που σίγουρα έπαιρναν ουσίες, να ενοχλούν έναν συνεσταλμένο . Που να τολμήσεις όμως, να ανακατευτείς σε τέτοιες περιπτώσεις. Όλοι λίγο πολύ ήταν της λογικής " άσε ρε που πας να μπλέξεις τώρα " και τέτοια.

Τώρα μαθαίνονται λόγω ίντερνετ. Τότε όμως....

 

[Imgema]

Το "bulling" πάντα υπήρχε ανέκαθεν και μου κάνει εντύπωση που μόνο τώρα τελευταία έχει γίνει τόσο μεγάλο θέμα. Θυμάμαι άπειρα περιστατικά στο σχολείο μου και μάλιστα σε μία περίπτωση θυμάμαι ένα ακραίο που περιμένανε 6-7 άτομα να σχολάσουμε για να ρίξουν "φατούρο" σε ένα παιδί που πάντα ήταν θύμα σε αυτό το θέμα και έφαγε τόσο ξύλο που έπαθε διάσειση.

Κι εγώ υπήρξα στόχος bulling πολλές φορές στο δημοτικό και στο γυμνάσιο λόγο του ότι ήμουν αντικοινωνικός και δεν συμμετείχα ποτέ σε μπάσκετ, ποδόσφαιρα κλπ. Αλλά το καλό με μένα ήταν ότι πάντα αντιδρούσα και έτσι μετά από λίγο με αφήνανε και έτσι ασχολούνταν σε κάποιον άλλον λιγότερο αντιδραστικό. Μου έχει τύχει να αντιδράσω και βίαια σε φάση που δεν με παίρνει (πάντα οι bullies διαλέγουν πιο αδύναμους στόχους) με αποτέλεσμα στο τέλος να φάω ξύλο, αλλά έστω και με τις 2-3 μπουνιές που κατάφερα να περάσω πέρασα και το μήνυμα ότι είμαι λίγο πιο "δύσκολος" στόχος, οι περισσότεροι bullies προτιμούν να ασχολούνται με τους πιο εύκολους, μην γίνει καμιά στραβή και ξεφτιλιστούν στο τέλος (όπως γίνεται πολλές φορές που ο στόχος καμιά φορά "δαγκώνει").

Να πω και την αλήθεια, σε κάποια φάση συμμετείχα κι εγώ σε bulling γιατί έτυχε να ξεκινήσω να κάνω παρέα με κάποιον που πείραζε ένα άλλο παιδί. Στο τέλος όμως το μετάνιωσα και προσπάθησα να πλησιάσω λίγο πιο φιλικά τον "στόχο" και ευτυχώς το παιδί δεν κράτησε κακία (κι εγώ σταμάτησα να κάνω παρέα με τον τύπο, όχι ότι ήμασταν και κολλητοί).

Στον στρατό πάντως δεν είχα συναντήσει κάτι που να αξίζει συζήτησης. Εκτός δηλαδή από την προβλεπόμενη καζούρα μεταξύ παλιών-νέων. Αλλά δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος στόχος, όλοι οι νέοι το ίδιο ήταν άρα δεν μιλάμε για bulling. Και πλέον από ότι ξέρω, με την θητεία να διαρκεί τον μισό χρόνο, έχει μειωθεί αρκετά και το παλιός-νέος.

 

[telonio]

Παρεμπιπτοντως επειδη στα μερη μου ειναι πιο ησυχα τα πραγματα (μπαλωθιες και οπλα σε πολυ μικροτερο βαθμο εως καθολου) οι "αλλοι" Κρητικοι μας θεωρουν φλωρους...

Δηλαδή στην ανάσταση, αν δεν βγαίνεις έξω από το σπίτι με το καλάσνικοφ και να ρίχνεις αβέρτα στον ουρανό, είσαι λιγότερο κρητικός;

 

[αριαδνη]

Το γυμνάσιο που πήγαινα ήταν κανονική ζούγκλα! Χωρίς υπερβολή. Τα άσχημα ξεκινούσαν από την μέρα του αγιασμού, όπου οι της δευτέρας έδερναν τα πρωτάκια σαν " καλωσόρισμα ". Οι καθηγητές ήξεραν αλλά απλά δεν έκαναν τίποτα! Μετά ήταν διάφορες ομάδες συγκεκριμένης καταγωγής ( οι θεσσαλονικείς θα καταλάβουν ), όπου δημιουργούσαν πολλά προβλήματα σε πολλά παιδιά. Από το κλασσικό " γιατί με κοίταξες " , μέχρι δώσε λεφτά κλπ. Ξύλο και χοντρά πειράγματα , ήταν καθημερινό φαινόμενο. Τώρα μαθαίνονται λόγω ίντερνετ. Τότε όμως....

είμαι ευγνωμων που δεν γινότανε αυτά στο σχολειο μου δηλ. να μας δερνουν σαν πρωτακια η να μας λένε δωσε μας τα λεφτα σου σε καμια των περιπτώσεων αν και ηταν δημοσιο σχολειο με ζωηρα παιδια

 

[rainbowcrash]

Στο σχολειο δεν θα μπορουσα να πω οτι υπηρξα θυμα bullying. Παροτι ημουν αρκετα διαφορετικο παιδακι ειχα και τις κοντρες μου αλλα ειχα και τις φιλιες μου. Με πειραζαν αλλα πειραζα και εγω δεν ημουν αγγελουδι.

Βullying με την εννοια της στοχοποιησης και χυδαιοτητας εφαγα στα 18 με 20 στο στρατο. Εκει πραγματι με ειχαν βαλει κυριολεκτικα "στο ματι". Ειρωνιες, χυδαιοτητες, μου φορτωναν υπηρεσιες που δεν ειχα, με παρατουσαν στις σκοπιες, μου χρεωναν εξοπλισμο που ηταν αρμοδιοτητα εφεδρου (εγω ημουν απλος φανταρος) ολη η αλητεια ολος ο κωλοπαιδισμος ξεσπασε επανω μου.

Και δεν μιλαμε για πρωτογονα χωριατοπαιδα, ηταν στρατοπεδο πολης και oι βασικοι νταηδες ηταν μεσοαστοι "απο σπιτια" και "μορφωμενοι"(sic).

Ηταν μια περιοδος για μενα, που οτι μπορουσε να παει στραβα πηγε.

Το μονο που με εσωσε ηταν οτι ειχα τακτικες εξοδους εβγαινα και ξεδινα.

Γενικα σαν ανθρωπος πιστευω στο "τιποτα δεν ειναι μονιμο" εκανα ενα κουραγιο, περασαν οι μηνες απολυθηκα και δεν ξαναειδα κανενα απ'αυτα τα ζωα.

 

[Bambinella]

Δοξα τω Θεω, δε μου ετυχε τετοιο πραγμα σε προσωπικο επιπεδο και δεν υπεπεσε στην αντιληψη μου τιποτα σχετικο οσον αφορα τα αλλα παιδια.

Βεβαια, ειχαμε κατι ψευτονταηδες στην ταξη που δημιουργουσαν φασαριες ενιοτε, αλλα δε νομιζω πως ηταν τιποτα πολυ σοβαρο. Τωρα βεβαια, δεν παιρνω και ορκο για το τι μπορει να εκαναν που εγω δεν ημουν σε θεση να το γνωριζω. Μιλαω μονο για οσα ειδα και ακουσα.

Το φαινομενο αυτο σιγουρα δεν ειναι καινουργιο, αλλα σε πολυ προχωρημενο επιπεδο νομιζω πως ειναι και μαλλον μου φαινεται κι αυτο αλλο ενα φρουτακι εξ' Αμερικης. Αυτο δε σημαινει ομως οτι προτιμω να το λεω μπουλινγκ ουτε ξεμπουλινγκ. Η γλωσσα μας ειναι παρα πολυ πλουσια γι' αυτο προτιμω τους ορους καψονι και εκφοβισμος.

 

[Rakeesh]

Το φαινομενο αυτο σιγουρα δεν ειναι καινουργιο, αλλα σε πολυ προχωρημενο επιπεδο νομιζω πως ειναι και μαλλον μου φαινεται κι αυτο αλλο ενα φρουτακι εξ' Αμερικης.

Δεκαετιες 80 και 90 παιζανε πολυ οι Αμερικανικες σχολικες κωμωδιες τυπου teen movies. Καποιες απο αυτες διακωμωδουσαν αυτο το θεμα, παρουσιαζοντας παχουλα παιδια, φλωρους κλπ να αντιμετωπιζουν τους δημοφιλεις αθληταραδες.

Η πιο χαρακτηριστικη που θυμαμαι ειναι "η Εκδικηση των Νερντς" (ακου μετάφραση)

 

[johnny19818]

Δηλαδή στην ανάσταση, αν δεν βγαίνεις έξω από το σπίτι με το καλάσνικοφ και να ρίχνεις αβέρτα στον ουρανό, είσαι λιγότερο κρητικός;

Να φανταστείς ότι στον γάμο των γονιών μου ο κουμπάρος τους είναι από τα Χανιά και ενώ κανείς δεν έβγαλε πιστόλι, αυτός ήθελε ντε και καλά να ρίξει μπαλωθιές. Και είναι υπεράνω πάσης υποψίας άνθρωπος...

 

[SurvivalHorror]

Δημοσιεύω ένα κείμενο που έχω γράψει σε κάποιο άλλο μέσο δικτύωσης:

Μπράβο στο πρωτοσέλιδο του Goal για το θέμα με τον αδικοχαμένο Βαγγέλη.Εγώ δεν είμαι ο αρμόδιος να το παίξω ηθικός σε αυτό το θέμα γιατί στο σχολείο έκανα το ίδιο σε κάποια παιδιά(εκφοβισμό),χωρίς βέβαια να αντιλαμβάνομαι το τι μπορούσα να τους προκαλέσω ψυχικά.Oύτε πιο "μάγκα"με έκανε,ούτε πιο άντρα...Χρόνια βέβαια μετά έχω καταλάβει πόσα πράγματα σκεφτόμουν και έπραττα λάθος και προσπαθώ όταν μου δίνεται η ευκαιρία να συμβουλεύω νεότερα παιδιά στο να σέβονται τη διαφορετικότητα και τα παιδιά με ιδιαίτερο χαρακτήρα.Καλό ταξίδι να έχει λοιπόν και ας προβληματιστούμε όλοι μας για την έλλειψη παιδείας και τη δήθεν δύναμη του "όχλου" ή τις απαρχαιωμένες ιδέες ορισμένων ειδικά στα χωριά.

Eπιπλέον σχόλιο:Επειδή πολλές φορές και στα επεισόδια στα γήπεδα ή στις πορείες αναρωτιόμαστε ποιοι είναι όλοι αυτοί που τα ροξενούν,στο συγκεκριμένο θέμα όταν ήμουν 14-15 χρονών ήμουν ένα απο αυτά τα παιδιά που "εκφοφίζανε"κάποια άλλα.Φυσικά ποτέ δεν είχα πειράξει παιδί με ειδικές ανάγκες,χωρίς να το λέω για δικαιολογία.

Από άλλες ιστορίες:Την πρώτη μέρα που πήγα στρατό στη Λήμνο(2004)έμαθα ότι έγινε ένα τραγικό συμβάν στο λόχο μία μέρα πριν.Ένα παιδάκι με ιδιαιτερότητες είχε τρομοκρατηθεί από κάποιους"μάγκες"όταν ενώ κοιμόταν είχανε βάλει τα γεννητικά τους όργανα δίπλα του.Αυτό συγκλονίστηκε και έπαθε ψυχολογικό σοκ με αποτέλεσμα να πάρει αναβολή.Το χειρότερο για τους "νταήδες"ήταν οτι ο πατέρας του ήταν στρατηγός στο Πεντάγωνο και από την επόμενη μέρα μας πήρε και εμάς ο διάολος(στρατός-μία βλακεία την πληρώνουν όλοι-.και δώσε πορείες και δώσε αναφορές με αναρτήσεις και κράνος.Το κακό ήταν ότι τα παιδιά που το προκαλέσανε ήταν ήδη 18...

 

[RIO]

Ένα παιδάκι με ιδιαιτερότητες είχε τρομοκρατηθεί από κάποιους"μάγκες"όταν ενώ κοιμόταν είχανε βάλει τα γεννητικά τους όργανα δίπλα του.Αυτό συγκλονίστηκε και έπαθε ψυχολογικό σοκ με αποτέλεσμα να πάρει αναβολή.

Aυτή τη συγκεκριμένη αηδία την κάνουν πολύ συχνά στον στρατό και απορώ που δεν το σταμάτησαν από την αρχή. Ευτυχώς κοιμόμουν στο πάνω κρεβάτι και δεν είχα τέτοιο φόβο...

 

[Alucard]

Είχαμε αρκετά τέτοια περιστατικά στο Γυμνάσιο κυρίως (στο Λύκειο οι περισσότεροι ευτυχώς ήταν αποφασισμένοι να διαβάσουν). Στόχοι ήταν παιδιά των οποίων οι γονείς ήταν τελείως αδιάφοροι. Παιδιά που δεν ήξεραν ούτε πως να αμυνθούν αλλά ούτε είχαν και την υποστήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον ή έστω τους καθηγητές.

Όλα ξεκινούν από την παιδεία (των γονέων). Όταν κατανοήσουν πως τα παιδιά τους πρέπει να τα προστατεύουν από τα τέτοια περιστατικά τότε και μόνο τα φαινόμενα αυτά θα πάψουν.

 

[Λορένα]

Η διπλανη μου (για ενα ετος) στο λυκειο, επεσε πολλες φορες θυμα σεξουαλικης επιθεσης, απο καποια αγορια του σχολειου (της εβαζαν χερι, με λιγα λογια)

Η ιδια το ανεφερε τελικα στους καθηγητες οπου και πηραν τα μετρα τους, τους εριξαν μια βδομαδα αποβολη, απειλες για οριστικη αποβολη, ειδοποιηση γονεων κτλ και σταματησαν επιτελους.

Σαν τμημα, δεν αντιδρασαμε, και 2 αγορια ηταν απο το ιδιο τμημα. Σαν σχολειο επισης.. μετα απο καποιες αναφορες σε μενονωμενους καθηγητες (ισως και στον διευθ.) επρεπε να το αναφερει δημοσια καποιο πρωινο, οταν μιλησε ο διευθ. για τα τοτε σχεδια της κυβερνησης, το καθε σχολειο να εχει τον ψυχολογο του, ή εστω να μας επισκεπτεται καποιος ψυχολογος. Και τοτε σηκωθηκε εκεινη, και ειπε πως αν ερθει θα του μιλησει για ενα προβλημα που αντιμετωπιζει. Τοτε ηταν.. που αντιμετωπιστηκε σοβαρα, χωρις να χρειαστει ο ψυχολογος.

Ως εδω τα γεγονοτα.. Παμε σε καποιες λεπτομερειες.. Η κοπελα, καθε αλλο παρα χαμηλων τονων την ελεγες. Και στομα ειχε, και μια χαρα σε "στολιζε" αν μαλωνες μαζι της. Και σηκωνε και χερι σ'αυτους μαθητες. Απορια μου ηταν.. πως ξεκινησε ολο αυτο...

Επισης οτι παρα το γεγονος οτι αντιδρουσε και τους εβριζε τις περισσοτερες φορες (και τους κλωτσαγε), αλλες τοσες ηταν που χαμογελουσε με ευχαριστηση, οταν της απευθυναν κοπλιμεντα οι ιδιοι μαθητες ή ακομη και αφου της εβαζαν χερι. Αυτο οδηγησε στις αριστες (και "καθως πρεπει" κοριτσια) του τμηματος, να συμπερανουν οτι μαλλον της αρεσει ολο αυτο, αλλιως.. θα το ειχε κοψει (οπως θα το εκοβαν αυτες, οπως ελεγαν).

Μια φορα που ημουν ακριβως διπλα της, και της την επεσαν αυτοι οι μαθητες, αντεδρασα εγω, για να εισπραξω την απειλη πως θα παθω τα ιδια (βεβαια ετσι οπως το ειπαν ηταν σαν να τους προκαλουσα να μου την πεσουν και μενα, και θα το εκαναν ευχαριστως). Δεν τους φοβηθηκα, ηταν αγορια που τα ηξερα χρονια, δεν ειχαν ποτε προκαλεσει (μεχρι τοτε βεβαια) με την συμπεριφορα τους, δεν προκαλουσαν φοβο σε κανενα, μαλλον γελοιους μπορουσες να τους χαρακτηρισεις και κακους μαθητες. Βεβαια να πω και την αληθεια.. μιση μεριδα ηταν ολοι τους, και οπως τους εκοβα.. σε περιπτωση επιθεσης δεν θα την εβγαζαν καθαρη απο μενα, και απαντησα αναλογα στο σχολιο τους. Και σταματησε εκει για μενα, ολο αυτο.

Το συμπερασμα απο ολο αυτο, ειναι πως οσο κακο "ονομα" φτιαξαν αυτοι οι μαθητες, κουτσομπολια επεσαν και στην μαθητρια που τα ανεχοταν γιατι φαινοταν οτι τα "ηθελε και κεινη" απο τον τροπο που τα αντιμετωπιζε. Βεβαια.. οπως ξαναπα, ολο αυτο κρατησε ευτυχως μερικους μηνες, και μετα κοπηκε μαχαιρι. Ευτυχως οι καθηγητες αντεδρασαν

 

[elephadas]

Στο σχολείο ελάχιστα περιστατικά θυμάμαι, γιατί ήταν επαρχία επί χούντας και οι κανόνες ήταν τόσο αυστηροί που δεν σήκωναν νταήδες και τέτοια. Στο δημοτικό κοροϊδεύανε λίγο κάποια παιδιά με "ιδιαιτερότητες" - έναν αριστερόχειρα, μια συμμαθήτρια με σιδεράκια στο δόντια, τέτοια φοβερά. Αλλά ήταν χαμηλού επιπέδου κορόιδεμα. Βέβαια το λέω αυτό όντας από την "ασφαλή" μεριά. Εκείνοι ίσως να μη θεωρούσαν την καζούρα ελαφριά. Και υπήρχαν ταξικές διαφορές, αλλά εκεί δεν ήταν προσωπικές αλλά ομάδας - τα παιδιά καλών οικογενειών κάνανε παρέα κυρίως με παιδιά άλλων καλών οικογενειών. Οι γονείς μου δεν επέτρεπαν τέτοια και οι ίδιοι, αν και μορφωμένοι και μέλη της "καλής" κοινωνίας, είχαν φίλους όλων των κοινωνικών τάξεων - πράγμα που θυμάμαι είχε σχολιαστεί αρνητικά από "φίλες" της μητέρας μου η οποία είχε τσαντιστεί με τον σνομπισμό τους. Αλλά ήταν αναπόφευκτο. Θυμάμαι με ποιους έκανα παρέα και ήταν όλοι παιδιά υπαλλήλων, καθηγητών κλπ.

Στο Γυμνάσιο μέχρι και την Τετάρτη δεν υπήρχαν αυτά. Τουλάχιστον δεν θυμάμαι εγώ. Στην Αθήνα αρχικά (Ε Γυμνασίου) ήμουν - για πρώτη φορά - εγώ θύμα για λίγο, όπως και οι άλλοι που είχαμε έρθει από την επαρχία. Οι "Αθηναίοι", συμμαθητές και φίλοι από παλιά, δεν μας δέχτηκαν σαν ισότιμους και μας κοίταζαν αφ' υψηλού. Όλα τα παιδιά που έκανα παρέα τότε ήταν άλλα επαρχιωτάκια. Αλλά σάμπως υπήρχε καιρός για κοινωνικές σχέσεις?

Υπήρχε όμως ένας μαθητής αρκετά θηλυπρεπής, όχι στο δικό μας τμήμα, και παρόλο που απ' όσο ξέρω δεν είχε δώσει καμιά αφορμή, ήταν θύμα bullying από τους συμμαθητές του. Δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε μία κουβέντα, ούτε είχαμε λόγο να γνωριστούμε, αλλά σκέφτομαι ότι και στο ίδιο τμήμα να ήμασταν δεν θα του μιλούσα. Φυσικά ποτέ δεν θα τον πείραζα ο ίδιος, αλλά ούτε και θα του συμπαραστεκόμουνα αν κάποιοι τον πείραζαν μπροστά μου. Δεν θα θέλανε πολλά να μου κολλήσουν και μένα τη ρετσινιά. Στην πενθήμερη εκδρομή της Έκτης, στην οποία δεν πήγα, έμαθα μετά ότι του κάνανε χοντρά καψόνια.

Εκεί που περίμενα να δω καψόνια, δηλαδή στη θητεία μου στο Ναυτικό, δεν είδα σχεδόν καθόλου. Όντας πολύ μεγαλύτερος σε ηλικία από τους άλλους (περασμένα 30) περίμενα ότι θα είχα προβλήματα ο ίδιος, αλλά αντίθετα μάλλον με σέβονταν. Αλλά και τους "αδύναμους" - έναν μικροκαμωμένο Πομάκο που δεν ήξερε σχεδόν καθόλου ελληνικά, κανα-δυο που οι υποψίες έλεγαν ότι ήταν "τοιούτοι" τους έβλεπαν κάπως περίεργα (ήταν "διαφορετικοί") αλλά δεν υπήρχε ανοιχτή εχθρότητα ή κοροϊδία, ούτε απ' όσο ξέρω είχε ειπωθεί τίποτε μπροστά τους, το κουτσομπολιό οργίαζε όταν έλειπαν.

Υπήρχε όμως και η "Χριστίνα" στο Ναύσταθμο. Ανοιχτά θηλυπρεπής, ανοιχτά προκλητικός, περπατούσε σεινάμενος και κουνάμενος και όλοι τον κορόιδευαν πολύ χοντρά. Όταν έφτασα στο στάδιο παλιοσύνης που έκανα συχνά βάρδια στο πυροσβεστείο (είχε μπει η επόμενη σειρά οπότε μειώθηκαν οι περίπολοι) συχνά ήταν και ο Χρήστος εκεί - τότε τον γνώρισα - σταλμένος από τη δική του υπηρεσία. Το Πυροσβεστείο ήταν 24ωρη βάρδια στην οποία δεν κάναμε τίποτε, απλώς περιμέναμε μήπως υπάρξει φωτιά πουθενά, αλλά δεν μπορούσαμε καν να φύγουμε για φαγητό, πήγαινε ένας κι έφερνε για όλους. Πόσο να διαβάσεις ή να λύσεις σταυρόλεξα? Έτσι μιλούσαμε αρκετά μεταξύ μας, όχι τίποτε σοβαρές συζητήσεις βέβαια, περί ανέμων και υδάτων. Είχα λοιπόν πιάσει και κάμποσες φορές κουβέντα με τον Χρήστο, τον οποίο φυσικά αποκαλούσα έτσι, όχι Χριστίνα, και στον οποίο συμπεριφερόμουνα όπως στους άλλους ναύτες. Χαρακτηριστικά θυμάμαι δύο πράγματα. Μια φορά που συζητούσαμε μόνο οι δυο μας μακρυά από τους υπόλοιπους παράτησε την προκλητική συμπεριφορά και ακόμη κι η φωνή του άλλαξε και έγινε βαρύτερη, όχι αυτό το φαλτσέτο που χρησιμοποιούσε συνήθως, κι έγινε ένας κανονικός ναύτης, όχι ιδιαίτερα μορφωμένος ή ενδιαφέρων συνομιλητής αλλά ούτε η καρικατούρα που ήταν τις άλλες ώρες. Δηλαδή όταν του φέρνονταν φυσιολογικά συμπεριφερόταν κι αυτός κανονικά. Μια άλλη φορά ήμασταν 2-3 ναύτες στην πόρτα του πυροσβεστείου, εκείνος δεν είχε βάρδια τότε, αλλά έτυχε να περάσει από μπροστά χωρίς να μας προσέξει και νόμιζε ότι ο δρόμος ήταν έρημος. Περπατούσε με κανονικό βήμα. Μέχρι που ένας από την παρέα του φώναξε "Έτσι ρε, περπάτα σαν άντρας"... ε, μόλις άκουσε αυτό και πήρε χαμπάρι ότι τον βλέπανε ξανάρχισε το κούνημα. Οπότε αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς ήταν αντίδραση στα πειράγματα που με τη σειρά τους βέβαια γίνονταν χοντρύτερα λόγω της συμπεριφοράς του.

Όταν πάλιωσα κι άλλο σταμάτησαν οι βάρδιες στο Πυροσβεστείο και δεν νομίζω να ξαναϊδωθήκαμε καθόλου, αλλά έμαθα ότι μια φορά που κάποιος του μπήκε πολύ άγρια ο Χρήστος τον τουλούμιασε στο ξύλο Διότι αυτό που δεν είχαμε συνειδητοποιήσει (ομολογώ, ούτε κι εγώ) κι ας ήταν μπροστά στα μάτια μας τόσους μήνες ήταν ότι η "Χριστίνα" ήταν μπρατσαράς με κάτι ποντίκια να. Πολύ χάρηκα που το έμαθα και ελπίζω να ήταν αλήθεια, αν και δεν αμφιβάλλω ότι θα βρήκε το μπελά του μετά.

 

[cloud]

Διότι αυτό που δεν είχαμε συνειδητοποιήσει (ομολογώ, ούτε κι εγώ) κι ας ήταν μπροστά στα μάτια μας τόσους μήνες ήταν ότι η "Χριστίνα" ήταν μπρατσαράς με κάτι ποντίκια να.

Δεν θα αναφερθώ σε "βαρβάτα" περιστατικά (ίσως αργότερα...), όμως αυτό μου θύμισε κάτι ωραίο που είχα δει όταν ήμουν φαντάρος...

Όταν είχαμε πάει στην μονάδα ήταν ένα παιδάκι ήσυχο, ούτε μιλούσε πολύ, ούτε είχε πολλά πάρε δώσε με τους γνωστούς "μάγκες", με αποτέλεσμα να μπει στο στόχαστρο τους... Ευτυχώς για αυτούς, δεν (Πρόλαβε...) να γίνει κάτι σοβαρότερο πέρα από τα κλασικά πειράγματα..

Ώσπου μία μέρα κάποιος τον πετυχαίνει σε μία μεριά μόνο του να κάνει "προπόνηση" (Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό!! )...

Τελικά μαθαίνουμε ότι ο "τυπάκος" είχε μαύρη ζώνη στο καράτε, και ήταν και εκπαιδευτής σε κάποια σχολή πολεμικών τεχνών!!

Περιττό να σας πω τι έγινε μετά από αυτό..

Πάντως όσο αφορά τους "μάγκες", κατά 90% είναι απλά θρασύδειλα ανθρωπάκια που επολέγουν την επίθεση αντί για την άμηνα, και κατά 10% απλά έχουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.

 

[perlastar]

Πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο θέμα. Καταρχάς να πω ότι κι εγώ δεν αντέχω τον όρο bullying και δεν τον χρησιμοποιώ, γιατί απεχθάνομαι οτιδήποτε γίνεται μόδα και κατάχρηση, και πιστεύω ότι αυτό έχει συμβεί με τον συγκεκριμένο όρο. Προτιμώ να το λέω κι εγώ εκφοβισμό. Πάντα υπήρχε σαν φαινόμενο, απλά παλιά δεν είχε δικό του όνομα, κι ούτε του έδιναν ιδιαίτερη σημασία, θεωρώντας το σχεδόν φυσιολογικό. Στο Δημοτικό που ήμουν υπήρχαν γενικά πειράγματα ανάμεσα στους μαθητές, αλλά όχι τίποτα το σοβαρό. Είχαμε κι εμείς ένα-δύο παιδιά που ήταν λίγο πιο "ιδιαίτερα" κι αυτούς τους πείραζαν λίγο παραπάνω, περισσότερο τους απομόνωναν θα έλεγα, και δεν ήθελε κανείς να τους κάνει παρέα. Προσωπικά δεν τους σνόμπαρα, αλλά ούτε φίλοι ήμασταν, γιατί τα παιδάκια αυτά δεν ήταν κι εντελώς αθώα, και συχνά η συμπεριφορά τους ήταν άσχημη και σε απωθούσαν με τον τρόπο τους. Μία μόνο φορά στο Δημοτικό πήρα μέρος σ'ένα πείραγμα προς ένα τέτοιο πιο ιδιαίτερο κορίτσι, το οποίο ήταν και παράξενο και γενικά έβαζε τα κλάμματα με το παραμικρό. Είχαμε συνεννοηθεί λοιπόν να της αρπάξουμε τη στέκα για να την κάνουμε να κλάψει, και τα καταφέραμε. Μόλις όμως πετύχαμε το στόχο μας και έβαλε τα κλάμματα, της την επιστρέψαμε κι όλα καλά. Τώρα βέβαια έχω μετανιώσει και γι'αυτό.

Όταν μπήκα στο Γυμνάσιο, πέτυχα μία πολύ κακόφημη τρίτη Γυμνασίου που έδινε κακή φήμη σε όλο το σχολείο. Ήταν μία παρέα παιδιών, αγόρια και κορίτσια, από αυτούς που καβαλούσαν τις μηχανές, αντιμιλούσαν στους καθηγητές, κάπνιζαν κι έπαιρναν ναρκωτικά στις τουαλέτες. Αυτοί λοιπόν συνήθιζαν να κοροϊδεύουν τα πρωτάκια, κι έκαναν κόλπα όπως το να φωνάξουν ένα παιδί δήθεν για να του πουν κάτι, και τότε να τον σπρώχνουν ρίχνοντάς τον σ'ένα παγκάκι γεμάτο σάλια και άλλα τέτοια. Αν ήσουν υποψιασμένος όμως και απλά δεν πήγαινες, δεν γινόταν τίποτα. Αυτή ήταν και η τελευταία κακόφημη παρέα του σχολείου, μόλις έφυγαν τα πράγματα ηρέμησαν αρκετά. Στο Λύκειο, όπως ειπώθηκε κι από άλλους, τα πράγματα σοβάρευαν και σκοπός ήταν το διάβασμα και οι Πανελλήνιες, έτσι ήταν όλοι πιο ώριμοι και δεν υπήρχαν τέτοια περιστατικά. Προσωπικά έχει τύχει να με πειράξουν, ήταν όμως μεμονωμένο, ένας συμμαθητής μου που τον γνώριζα από την Α Δημοτικού, παιδί με διαλυμένη οικογένεια και πολλά ψυχολογικά προβλήματα, ο οποίος ασχολούταν πολύ μαζί μου και προσπαθούσε να μου κάνει τη ζωή δύσκολη με διάφορους τρόπους χωρίς λόγο. Άλλοι έλεγαν ότι με ζηλεύει, κι άλλοι ότι ήταν ερωτευμένος και το εξέφραζε έτσι, πάντως ότι και να ήταν με ανάγκασε να παραπονεθώ δύο-τρεις φορές στους καθηγητές. Μερικές φορές με πείραζαν και επειδή ήμουν από πολύ θρήσκα οικογένεια, αλλά όχι τίποτα σοβαρό, έπειτα κι εγώ ήξερα να τους βάζω στη θέση τους. Στο ότι δεν είχα σοβαρά προβλήματα όμως έπαιξε σίγουρα ρόλο το ότι ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, γιατί βοηθούσα τους συμμαθητές μου και είχαν συμφέρον από μένα. Αν λοιπόν με πείραζαν, δεν θα είχαν μούτρα να μου ζητήσουν βοήθεια μετά.

Από στρατό έχω ακούσει μόνο μία τραγική περίπτωση που συνέβη όταν ήταν φαντάρος ο πατέρας μου. Υπήρχαν κάποιοι που κορόϊδευαν πολύ ένα χαμένο επαρχιωτόπουλο που μιλούσε και με χωριάτικη προφορά. Έφτασαν σε τέτοιο βαθμό που "για πλάκα" οι ανοήτοι του έβαλαν ένα σωλήνα με διοξείδιο του άνθρακα από πίσω, όταν είχε πάει στην τουαλέτα. Το αποτέλεσμα ήταν να πεθάνει. Δεν θυμάμαι το τι επακολούθησε και πως τιμωρήθηκαν.

Πάντως όσο επώδυνο και άσχημο και να είναι το φαινόμενο του εκφοβισμού, θέλω να επισημάνω δύο πράγματα:

Πρώτον, δυστυχώς πάλι οι άνθρωποι τείνουν να χάσουν το μέτρο και να περάσουν στο άλλο άκρο στις μέρες μας. Από παλιά που δεν έδιναν σχεδόν καθόλου σημασία σε τέτοια φαινόμενα, έχουμε φτάσει σε σημείο να θεωρείται πολύ σοβαρό μέχρι κι ένα απλό πείραγμα. Δεν αναφέρομαι τόσο στην Ελλάδα, όσο σε κοινωνίες όπως η Βρετανική και άλλες ανεπτυγμένες χώρες. Πραγματικά μπορεί κάποιος να βρει τον μπελά του για το παραμικρό, κι αυτό το θεωρώ μεγάλο πρόβλημα. Εύχομαι να μην καταντήσει ποτέ και η Ελλάδα έτσι, δηλαδή ένα αυστηρά ελεγχόμενο μέρος που να φοβάσαι και να αναπνεύσεις.

Δεύτερον, το τι μηνύματα θα πάρει το θύμα από την οικογένειά του παίζει καθοριστικό ρόλο. Έχω δει συχνά γονείς τέτοιων παιδιών να μεγενθύνουν και να χειροτρεύουν τα πράγματα με τον τρόπο τους, προτρέποντας το παιδί να αποφεύγει εντελώς τους συμμαθητές του, ή ερχόμενοι στο σχολείο για το παραμικρό, για να κάνουν φασαρία γι'αυτό που έπαθε το παιδί. Έτσι το περιθωριοποιούν χειρότερα, και το οδηγούν σ'έναν φαύλο κύκλο. Το παιδί αρχίζει να συμπεριφέρεται με τρόπο που είναι σαν να τραβάει τα πειράγματα. Επίσης μπορεί να παρατηρηθεί και το φαινόμενο του να είναι το ίδιο το παιδί θύμα και θύτης ταυτόχρονα, και έχω δει παιδιά να είναι μεν στόχος εκφοβισμού, αλλά κι αυτά με τη σειρά τους να πειράζουν τους άλλους, το δικό τους μερίδιο ευθύνης όμως δεν το αναφερουν συνήθως στους γονείς τους. Γνώμη μου λοιπόν είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις αρχικά πρέπει να μην μεγενθύνουν το πρόβλημα, δίνοντας αμέσως στον άλλον την ετικέτα του θύματος και να τον βάλουν σε μία επώδυνη φάση χωρίς τελειωμό, αλλά να προτρέψουν το παιδί αρχικά να προσπαθήσει να προσεγγίσει τους συμμαθητές του καλοπροαίρετα και να γίνει πιο κοινωνικό. Εννοείται ότι αν δεν βγει τίποτα από αυτό πρέπει να παρθούν άλλα μέτρα, αλλά σε πρώτη φάση νομίζω ότι είναι το καλύτερο.

 

[cloud]

Από στρατό έχω ακούσει μόνο μία τραγική περίπτωση που συνέβη όταν ήταν φαντάρος ο πατέρας μου. Υπήρχαν κάποιοι που κορόϊδευαν πολύ ένα χαμένο επαρχιωτόπουλο που μιλούσε και με χωριάτικη προφορά. Έφτασαν σε τέτοιο βαθμό που "για πλάκα" οι ανοήτοι του έβαλαν ένα σωλήνα με διοξείδιο του άνθρακα από πίσω, όταν είχε πάει στην τουαλέτα. Το αποτέλεσμα ήταν να πεθάνει. Δεν θυμάμαι το τι επακολούθησε και πως τιμωρήθηκαν.

Πραγματικά τραγικό....

Το χειρότερο που θυμάμαι εγώ ήταν ένα παιδάκι που 1-2 "μάγκες" το έφτασαν στο σημείο να πάρει Ι5 για ψυχολογικούς λόγους.

Πάντως όσο επώδυνο και άσχημο και να είναι το φαινόμενο του εκφοβισμού, θέλω να επισημάνω δύο πράγματα: Πρώτον, δυστυχώς πάλι οι άνθρωποι τείνουν να χάσουν το μέτρο και να περάσουν στο άλλο άκρο στις μέρες μας. Από παλιά που δεν έδιναν σχεδόν καθόλου σημασία σε τέτοια φαινόμενα, έχουμε φτάσει σε σημείο να θεωρείται πολύ σοβαρό μέχρι κι ένα απλό πείραγμα. Δεν αναφέρομαι τόσο στην Ελλάδα, όσο σε κοινωνίες όπως η Βρετανική και άλλες ανεπτυγμένες χώρες. Πραγματικά μπορεί κάποιος να βρει τον μπελά του για το παραμικρό, κι αυτό το θεωρώ μεγάλο πρόβλημα. Εύχομαι να μην καταντήσει ποτέ και η Ελλάδα έτσι, δηλαδή ένα αυστηρά ελεγχόμενο μέρος που να φοβάσαι και να αναπνεύσεις..

Το πιο σωστό πράγμα που άκουσα αυτές τις μέρες!

Και μάλιστα πριν από 2-3 ημέρες είχα πέσει σε μία συζήτηση που όλοι άρχισαν να ουρλιάζουν για κρεμάλες, λιθοβολισμούς, και όλα αυτά τα κλασικά που ακούμε σε αυτές τις περιπτώσεις..

Εγώ απλά καθόμουν και άκουγα χωρίς να συμμετέχω και πολύ, μέχρι που κάποιος μου δείχνει όλο καμάρι μία σελίδα που είχαν τα ονόματα αυτών που υποτίθεται η και πείραζαν τον Βαγγέλη...

Τότε πολύ ψύχραιμα των ρωτάω αν είναι απόλυτα σίγουρος ότι όλοι αυτοί που αναφέρονται εκεί είναι "ένοχοι", και αν όλοι έχουν το ίδιο μερίδιο ευθύνης... Εκεί ήταν που φούντωσαν και άρχισαν να ουρλιάζουν ομαδικά!

Και στην πολύ απλή ερώτηση "Αν πάω εγώ εκεί και γράψω το δικό σου όνομα, τι θα γίνει;", άρχισαν ακόμα περισσότερες φωνές και ουρλιαχτά.... Και μάλιστα κάποιοι ακόμα μου κρατάνε μούτρα λες και τους έβρισα..

Και για να το πάμε και λίγο πιο πέρα... Δυστυχώς ο πανικός ποτέ δεν ήταν ο καλύτερος σύμβουλος, και όταν η προστασία κάποιου φτάνει στο σημείο να ξεπεράσει κάποια όρια τα προβλήματα που δημιουργούνται είναι πολύ περισσότερα από αυτά που λύνονται.. Και δυστυχώς τα παραδείγματα ήδη είναι πάρα πολλά, που δεν θα μπω στον κόπο να τα αναφέρω γιατί θα αρχίσουμε άλλη μεγάλη κουβέντα... όμως εδώ η ουσία είναι να μην βάλουμε ακόμα έναν "δαίμονα" που για το χατίρι του να αρχίσουμε ακόμα ένα κυνήγι μαγισσών.