Rakeesh
RetroDB Feeder
- Joined
- 10 Δεκ 2007
- Μηνύματα
- 4.609
- Αντιδράσεις
- 1.877
Αυτο το εχω παρατηρησει οτι ισχυει γενικως με ολα τα urban legends. Αμα σου πουν μια κουφη ιστορια, και τος πεις οτι δεν παιζει, ολοι το παιρνουν προσωπικα που τους αμφισβητεις, λες και ηταν αυτοπτες μαρτυρες.cloud είπε:Τότε πολύ ψύχραιμα των ρωτάω αν είναι απόλυτα σίγουρος ότι όλοι αυτοί που αναφέρονται εκεί είναι "ένοχοι", και αν όλοι έχουν το ίδιο μερίδιο ευθύνης... Εκεί ήταν που φούντωσαν και άρχισαν να ουρλιάζουν ομαδικά!
Και στην πολύ απλή ερώτηση "Αν πάω εγώ εκεί και γράψω το δικό σου όνομα, τι θα γίνει;", άρχισαν ακόμα περισσότερες φωνές και ουρλιαχτά.... Και μάλιστα κάποιοι ακόμα μου κρατάνε μούτρα λες και τους έβρισα..
Το θλιβερο σ'αυτη την περιπτωση ειναι οτι ο κοσμος, σαν μαζα, προσπαθει να ξεσπασει οπου μας πουνε. Πριν λιγα χρονια πχ με τα σκανδαλα της εκκλησιας, ολοι ειχαμε βαλει στο στοχαστρο τους παπαδες. Ενας παπας εκεινη την εποχη μου ειπε οτι αγνωστοι τον βριζουν για απατεωνα, κλεφτη κλπ χωρις να τον ξερουν. Οπως ξεθυμανε η τοτε οργη του κοσμου, και απο τους παπαδες μετατοπιστηκε στους πολιτικους κλπ κλπ, καποτε (δυστυχως) θα ξεθυμανει και η σημερινη οργη για τους "μπουληδες"
Σε αυτη τη δημοσια οργη (που εδω που τα λεμε, ειναι λιγο υποκριτικη) συμμετεχω κι εγω βεβαια, αλλα παντα ειχα ευαισθησια στο συγκεκριμενο θεμα και νιωθω την ιδια οργη οποτε ακουω τετοιες ιστοριες.
Ευτυχώς τα περιστατικά αυτά μου δώσανε δύναμη να συνεχίσω στη ζωή μου και να καταφέρω πολλά πράγματα, αλλά κατά βάθος πάντα θα μένει μέσα μου μια πίκρα για αυτό το μικρό κοριτσάκι που είχα κάποτε μέσα μου και που αλήθεια το λυπάμαι όταν το φέρνω στο μυαλό μου! Η ιστορία μου είναι πολύ συνηθισμένη, καθώς έχω δει γύρω μου και δεκάδες άλλα τέτοια περιστατικά... Οι γονείς μου μετανάστευσαν από την Αλβανία στην Ελλάδα όταν ήμουν μόλις 5 ετών... αν και ήξερα κάποια ελληνικά, καθώς ο ένας μου παππούς ήταν έλληνας από τα Ιωάννινα, θυμάμαι πολύ αμυδρά τον εαυτό μου να ξεκινάω τη πρώτη δημοτικού και να αντιμετωπίζω τον ρατσισμό από τη πρώτη στιγμή που η δασκάλα με ρώτησε από που είμαι και της είπα από Κορυτσά. Αρχικά θυμάμαι ότι έμενα τελείως μόνη μου στα διαλείμματα, κανείς δεν με έκανε παρέα, και όταν τελικά με παίζανε και χαιρόμουν, με κάνανε περίγελο του σχολείου καθώς με βάζανε να παίζω ή το κορόιδο ή μου δίνανε τη ''βρώμα''. Ήταν πάντα σίγουρο άλλωστε ότι εγώ θα έχω τη βρώμα, καθώς εγώ ήμουν το ''αλβανάκι''. Σε όλο το δημοτικό δεχόμουν προσβολές, ακόμα και χτυπήματα από συμμαθητές και συμμαθήτριές μου οι οποίοι θεωρούσαν τον εαυτό τους ανώτερό μου, γιατί απλά αυτοί έτυχε να γεννηθούν στην Ελλάδα. Κάποια στιγμή στη 5η δημοτικού, μια συμμαθήτριά μου που πάντοτε μου έκανε τη ζωή δύσκολη, κυρίως στο δημοτικό αλλά και αργότερα στο γυμνάσιο και στο λύκειο (καθώς έμενα σε επαρχία και ήταν αδύνατο δυστυχώς να απαλλαγώ από αυτές τις παρουσίες), μπήκε στη τάξη όπου καθόμουν εγώ μόνη μου κατά τη διάρκεια του διαλείμματος , μου άρπαξε το τοστ που έτρωγα, και το πέταξε στα σκουπίδια. Εγώ τότε προσπάθησα να τη σταματήσω, και θυμάμαι πολύ καθαρά να προσπαθώ να τη κρατήσω από την άκρη του μπουφάν της, και τότε εκείνη μου έπιασε με δύναμη το χέρι και μου έστριψε τον αντίχειρα πολύ δυνατάβ¦ επί 2 μήνες είχα δεμένο τον αντίχειρα και χρειάστηκε να κάνω και μια μικρή επέμβαση για να μπορώ να γράψω ξανά. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι όταν ήρθε η μαμά μου στο σχολείο για να κάνει παράπονα στη δασκάλα για τη συμπεριφορά της κοπέλας απέναντί μου, αυτή το μόνο που βρήκε να της πει είναι ότι αν δεν μας αρέσει εδώ να γυρίσουμε στη χώρα μας!! Όλο το δημοτικό πέρασε έτσι, δίχως φίλους στο σχολείο και χωρίς προστασία από τους δασκάλουςβ¦ φανταστείτε πόσο άσχημα μπορεί να αισθάνεται ένα 7χρονο ή 8χρονο παιδάκι που είναι το μαύρο πρόβατο του σχολείου και δεν ξέρει καν το λόγο. Τα χειρότερα όμως ήρθανε όταν πήγα στο γυμνάσιο και αργότερα στο λύκειο, όπου τα παιδιά έχοντας πια μπει στην εφηβεία, είχαν περισσότερο ανάγκη για επιβεβαίωση, και τη βρίσκανε αυτή την επιβεβαίωση μειώνοντάς με, φωνάζοντάς μου μπροστά σε όλους να γυρίσω πίσω στη χώρα μου, λέγοντάς μου ότι δεν θα καταφέρω τίποτα στη ζωή μου, ότι είμαι άσχημη και ότι δεν θα αρέσω ποτέ σε κανένανβ¦ είχα κλειστεί στον εαυτό μου, δεν ήθελα να πάω σχολείο, έφτασα στο σημείο να ντρέπομαι για την καταγωγή μου και να μην θέλω να λέω από πού είμαι όταν με ρωτάγανε άτομα που μόλις γνώριζα, υπό τον φόβο ότι μόλις μάθαιναν δεν θα ήθελαν να έχουν πια καμία σχέση μαζί μου, λες και ήμουν εξωγήινος, και το χειρότερο από όλα δεν ήθελα να πω τίποτα στους γονείς μου που δούλευαν από το πρωί ως το βράδυ για να έχω εγώ μια καλύτερη ζωή, γιατί δεν ήθελα να τους φορτώσω και άλλα προβλήματαβ¦ Έχοντας λοιπόν νιώσει τόσο αηδιασμένη με τον εαυτό μου και τόσο μόνη, αφοσιώθηκα στα μαθήματά μου και έγινα πρώτη μαθήτριαβ¦ μα ούτε κι αυτό δεν μου επιτρεπόταν! Όταν ήταν να σηκώσω τη σημαία στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, πολλά παιδιά δημιούργησαν θέματα, φέρανε ακόμα και τους γονείς τους στο σχολείο για να διαμαρτυρηθούν, και τελικά επειδή είδα ότι γινόταν πολύ φασαρία για το τίποτα, πήγα εγώ η ίδια στον διευθυντή και του ζήτησα να με απαλλάξει από αυτό, διότι δεν άντεχα πια όλη αυτή τη πίεση και ούτε τα πειράγματα στον δρόμο από τους συμμαθητές μου. Στο λύκειο πια γνώρισα μια πάρα πολύ κοπέλα και γίναμε φίλες, αλλά τα παιδιά πειράζανε κι εκείνη μετά γιατί έκανε παρέα μαζί μουβ¦ δεν με κοροϊδεύανε πια τόσο φανερά όπως παλιά, αλλά η ρετσινιά δεν έφευγε ποτέ από πάνω μου! Όλη μου τη παιδική και εφηβική ηλικία την έζησα μέσα στον φόβο, στη μοναξιά, στην απόγνωσηβ¦ έχω κλάψει ατέλειωτες ώρες, έχω ρωτήσει αμέτρητες φορές το θεό τι έχω κάνει για να τα αξίζω όλα αυτά, η αυτοπεποίθησή μου έφτασε στο πάτοβ¦ νόμιζα ότι δεν αξίζω τίποτα και ότι κανένας δεν αξίζει να με αγαπήσει ή να με προσέξει. Κι όμωςβ¦ τα πράγματα άλλαξαν από τη Τρίτη λυκείου και μετά. Διότι τελικά συνειδητοποίησα ότι όλη αυτή η αποξένωση και η περιθωριοποίηση εμένα μου βγήκε σε καλόβ¦ από εκεί κι έπειτα άλλαξε όλη μου η ζωή: πρώτα απʼ όλα πέρασα ιατρική Αθηνών και πρώτη από το σχολείο μου! Στην Αθήνα που πήγα ως φοιτήτρια, συνειδητοποίησα τελικά πως δεν ήμουν καθόλου άσχημηβ¦ το αντίθετο μάλισταβ¦ άρεσα και άρεσα και πολύ, σε φοιτητές ιατρικής, σε φοιτητές άλλων σχολών, σε ιατρούς σε νοσοκομεία που πήγαινα για πρακτικήβ¦ δεν είχα ιδέα ότι εγώ το ʽʼαλβανάκιʼʼ θα μπορούσα να αρέσω τόσο πολύ και να τραβάω τα βλέμματα όπου και να πήγαιναβ¦ θα μου πείτε ότι δεν γνώριζαν από πού είσαι! Σωστό, κι αυτό είναι που δείχνει ακριβώς αυτό: ότι τελικά δεν ήμουν εξωγήινη, ότι όταν οι άλλοι δεν γνώριζαν τη καταγωγή μου δεν είχαν προκατάληψη και ότι τελικά άξιζα, και δεν ήμουν πια το μικρό κοριτσάκι που είχα αφήσει πίσω μου στην επαρχία. Άρχισα να αποκτώ αυτοπεποίθηση και να κυνηγάω τα όνειρά μουβ¦ τέλειωσα την ιατρική στα 6,5 χρόνια με άριστα, τον επόμενο χρόνο παντρεύτηκα το όμορφο αγοράκι μου που είχαμε σχέση για 6 χρόνια (ναι είναι έλληνας, και ναι γνώριζε από την αρχή τη καταγωγή μου και δεν είχε ποτέ πρόβλημα), έχουμε μια πολύ πολύ όμορφη κορούλα και ζούμε οι τρεις μας στο Βανκούβερ στον Καναδάβ¦ εδώ τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με την Ελλάδα σε κανένα τομέα, 
