Έχω πει παλιότερα ότι κάθε φορά που θέλω να τους ακούσω, δυσκολεύομαι να διαλέξω άλμπουμ. Άμα όμως αποφασίσω να παίξω αυτό, απ' όλα τα διάσημα κομμάτια που έχει μέσα (Sirius, Mamagamma, Eye in the Sky) κανένα δεν τρώει τόσες επαναλήψεις, όσο το μικρό αυτό διαμαντάκι. Είναι οι στίχοι που ώρες ώρες νομίζω ότι αυτός που τους έγραψε με ήξερε πριν από μένα; είναι ότι στα καλά καθούμενα η μουσική ξεσπάει σε ένα ορχηστρικό παραλήρημα σαν να θέλει να σπάσει τη "σιωπή" του καλλιτέχνη; είναι η μελωδία και η κορνέτα που μοιάζει βγαλμένη από άλλες"σκοτεινές" εποχές; ή μήπως είναι ιδέα μου όλα αυτά και έχω προσαρμόσει το κομμάτι στα μέτρα μου για να έχω λόγους να το λατρεύω;
(Άραγε ο ειδικός Parsonsoλόγος του forum -αυτός ντε με τη σιδερένια μασέλα, που λέει ότι παρέχει πληροφορίες γι' αυτούς με το αζημίωτο- να συμμερίζεται την ταπεινή μου άποψη ή κουνάει το κεφάλι του με απόγνωση; )
