Από τα πιο αγαπημένα μου James Bond μουσικά θέματα αν και η ταινία δεν είναι στις κορυφαίες της λίστας μου (απλώς γιατί δεν είναι Moore, όχι για κάποιον άλλο λόγο). Πολύ ενδιαφέρον και το επίσημο βιντεοκλίπ του τραγουδιού.
"There's no point in living If you can't feel the life"
Το πρωτο mp3 που ακουσα εγω ηταν ισως '96 ή '97. Καποιος μου επαιξε ενα κομματι των Rage Against The Machine. Και του λεω "ε, και;" και μου απαντησε οτι ειναι ενα αρχειο 5mb, οποτε και το σαγονι μου χτυπησε στο πατωμα.
Κάτι τελείως διαφορετικό από το πιο πάνω που έβαλε ο metal -πώς θα τολμούσα άλλωστε για κάτι παρόμοιο- και επίσης τελείως διαφορετικό ως προς την επιλογή καλλιτέχνη σε σχέση με αυτούς που ακούω γενικά. Η Kylie, ανεξάρτητα του τι τραγουδάει κι αν μου αρέσει ή όχι, είναι πάντα μια θεά αλλά το συγκεκριμένο τραγούδι όσο κι αν χαρακτηρίζεται από μια αθωότητα τουλάχιστον ως προς τους στίχους, το βρίσκω σκοτεινό και γι' αυτό μου αρέσει. Και το πολύχρωμο βιντεοκλίπ ενισχύει την αίσθηση.
Ο Μάνος Λοΐζος έφυγε σαν σήμερα το 1982. Μια που ήμουν πάρα πολύ μικρή, δε θυμάμαι τίποτε σχεδόν από εκείνη τη μέρα εκτός από ένα γενικότερο σούσουρο και τα τραγούδια του να ακούγονται στην πλατεία της πόλης που μεγάλωσα όταν εκείνο το απόγευμα βγήκαμε βόλτα με τους γονείς μου. Όμως μεγάλωσα με τα τραγούδια του, έμαθα τους στίχους, τα έπαιζα στο πιάνο, μου έχουν κάνει παρέα κι ακόμα μου κάνουν σε άπειρες στιγμές της ζωής μου και εκείνος εξακολουθεί να είναι μέσα στους πέντε πιο αγαπημένους μου Έλληνες συνθέτες.
Το τραγούδι που ακούω απόψε, κυκλοφόρησε δέκα χρόνια μετά το θάνατό του καθώς όταν πρωτοηχογραφήθηκε ήταν απλώς ένα demo σε κασέτα. Η πρώτη που το έκανε γνωστό ήταν η Δήμητρα Γαλάνη και μετά ακολούθησαν κι άλλοι. Αν και σπάνια θα ακούσω τραγούδι από live, αυτή τη φορά προτίμησα να ανεβάσω την εκτέλεση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου από τη συναυλία στο Ηρώδειο το 2005, κυρίως γιατί μου αρέσει η συγκεκριμένη ερμηνεία αλλά και γιατί το έζησα από κοντά.
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Κι αν τα μάτια σου
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος