Τι ακούω απόψε ...

Το τραγουδάκι είναι από το 1969. Ο ήχος και η ερμηνεία έτη φωτός μπροστά, από μία μπάντα που ουσιαστικά "εζησε" μολις τέσσερα χρόνια (με δίσκους από 1968-72), αλλά έχει βγάλει διαμάντια.

Creedence Clearwater Revival - Fortunate son

Στην παλιά μου γειτονιά όπου έζησα μεχρι το 1987 (δηλαδή μολις είχα κλείσει τα δύο μου χρόνια) ζούσε κι ένας τύπος, 50 μέτρα από το σπίτι μου σε ένα στενό. Βασικά η μάνα του έμενε εκεί, αυτός ήταν (το κατάλαβα όταν μεγάλωσα αρκετά) μετανάστης που πηγαινοερχόταν μάλλον Αμερική. Αυτό δεν ήταν γεγονός που γνώριζα, απλά μεγαλώνοντας έβγαλα συμπέρασμα ότι ηταν μαλλον Αμερική γιατί τα περισσότερα αμάξια του από πίσω γράφανε Dodge. Ηταν κάτι θεόρατα σε φάρδος και κυρίως μήκος αμάξια. Μου είχε κάνει εντύπωση που κάποια είχαν οροφή λες και ήταν από πλαστικό, αλλά μοιάζανε με κουκούλα από γκάμπριο. Αφου μεγάλωσα κι έγινα θηρίο 1.90, τότε που άρχισα να μπαίνω ιντερνετ και να πσάχνω γενικώς, συνειδητοποίησα ότι ο τύπος τελικά ο τύπος ήταν λάτρης των dodge charger, αφου στις εικόνες ορισμένων Charger που έβρισκα (στο παλιό καλό Αλταβίστα) ήταν ίδιες με τα αμάξια του τύπου αυτού.. Με λίγα λόγια ο τυπάς είχε το Στρατηγό Λη, σε νορμάλ χρώμα και όχι σε πορτοκαλί, κι εγώ παρότι έβλεπα Ντιούκς από αρχές του 80, δεν το είχα πάρει πρέφα γιατί ήμουν μικρός (είπαμε, 2 ετών το 1987). Θυμάμαι κάποτε που προσπαθούσε να παρκάρει ένα απίστευτα μακρύ αυτοκίνητο, σίγουρα δεν ήταν dodge, αλλά κάτι πιο παλιό, Σεβρολέτ ας πούμε και μάλιστα απ'αυτές που είχαν περίεργα φτερά στο πίσω μερος. Θυμάμαι που είχε μαζευτεί η γειτονιά, πιτσιρίκια κυρίως, και χαζεύαμε όλοι, αν και οι πιο ηλικιωμένοι έβριζαν από τη φασαρία των εξατμίσεων. Πολλά χρόνια αργότερα, είχα ήδη μετακομίσει σε άλλο σπίτι (το 1987 έφυγα,. όπως σας είπα, δηλαδή στα 2 μου χρόνια), όταν έμαθα ότι τον τύπο τον βάλανε φυλακή για υπεξαιρέσεις, κομπίνες, τζόγο και ποιός ξέρει τί άλλο. Νομίζω όμως ότι αυτό είχε γίνει σε χώρα του εξωτερικού και όχι στην Ελλάδα. Αυτόν τον τύπο τον είχα δει 3-4 φορές στη ζωή μου, μια απ'αυτές τη μέρα που παρκάριζε εκείνο το αμάξι. Ηξερα όμως πότε ήταν Ελλάδα όταν έβλεπα παρκαρισμένο αμάξι στην αυλή του. Να πω ωραίες εποχές;;; Για μένα ναι, γιατί ακόμα και τώρα όταν περνάω από εκεί (μένουν ακόμα συγγενείς μου εκεί) η σκέψη μου για μερικά μιλισεκόντς σταματά σ' εκείνη την αυλή. Γι'αυτόν μάλλον όχι και πολύ. Οι κομπίνες κάποτε τελειώνουν και με άδοξο τρόπο.

Αφτά....
 
Τελευταία επεξεργασία:
ΠΟΣΟ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ - ΣΩΤΗΣ ΒΟΛΑΝΗΣ

ΠΑΨΕ ΛΟΙΠΟΝ - ΣΩΤΗΣ ΒΟΛΑΝΗΣ

www.discogs.com

Sotis Βολάνης - Πάψε Λοιπόν

View credits, reviews, tracks and shop for the 2001 CD release of "Πάψε Λοιπόν" on Discogs.
www.discogs.com www.discogs.com

Σύμφωνα με το stixoi.info τα τραγούδια είναι του 1996.
 
Κάτι απ' τον μακαρίτη Alan Vega των Suicide,σε ένα απ' τα πιο προσιτά κομμάτια και albums του σε παραγωγή Ric Ocasek (των Cars):
 
Χθες το βράδυ που καθόμασταν με τους φιλοξενούμενούς μου στη βεράντα πιάσαμε κουβέντα για τις ντίσκο ανά την επαρχία (αυτοί τις πρόλαβαν, εγώ πάλι ήμουν μωρό στα mid 80s, όπως ο Rygar, και μόνο τις είχα ακουστά). Θυμόντουσαν άπειρα κομμάτια από italo, με τίτλο, καλλιτέχνη και χρονολογία, τόσα που τους χάζευα με γουρλωμένα μάτια. Αυτό εδώ όμως (που εννοείται ότι για μένα ήταν επίσης αγνώστων στοιχείων) το είχα ακούσει και το θυμόμουν να παίζει στους πειρατικούς της γειτονιάς κατά κόρον. Χθες λοιπόν ύστερα από τόσα χρόνια έμαθα και την ταυτότητά του.
Βάλτε τα φωτορυθμικά να παίζουν!

Saphir - Shot in the Night (1985)

 
Τελευταία επεξεργασία:
RIO είπε:
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Είδα σχετικά πρόσφατα το Pat Garrett and Billy the kid. Παίζει και ο Μπομπ Ντίλαν, αλλά όχι ότι διεκδικεί και Όσκαρ ερμηνείας. Είναι όμως συγκλονιστική η σκηνή που ο πατέρας κάθεται δίπλα στο ποτάμι και ακούγεται το knocking on heaven's door.
 
Bajar είπε:
Χθες το βράδυ που καθόμασταν με τους φιλοξενούμενούς μου στη βεράντα πιάσαμε κουβέντα για τις ντίσκο ανά την επαρχία (αυτοί τις πρόλαβαν, εγώ πάλι ήμουν μωρό στα mid 80s, όπως ο Rygar, και μόνο τις είχα ακουστά). Θυμόντουσαν άπειρα κομμάτια από italo, με τίτλο, καλλιτέχνη και χρονολογία, τόσα που τους χάζευα με γουρλωμένα μάτια. Αυτό εδώ όμως (που εννοείται ότι για μένα ήταν επίσης αγνώστων στοιχείων) το είχα ακούσει και το θυμόμουν να παίζει στους πειρατικούς της γειτονιάς κατά κόρον. Χθες λοιπόν ύστερα από τόσα χρόνια έμαθα και την ταυτότητά του.
Βάλτε τα φωτορυθμικά να παίζουν!

Saphir - Shot in the Night (1985)

Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
εγώ πάλι Bajar που είμαι του '73 και ήμουν teenager στα '80ς αλλά ήμουν σπασικλάκι και δεν σύχναζα στις ντίσκο και δεν κολλούσα με τους νεόπλουτους συμμαθητές μου και ενώ μου αρέσαν διάφορες συμμαθήτριες μου, δεν υπήρχε ανταπόκριση από την άλλη μεριά ώστε να δημιουργηθεί σχέση, τα θυμάμαι τα ίταλο και τις συζητήσεις που γίνονταν κλπ. που παίζονταν στο ραδιόφωνο και ειδικά το "σαριβοναρί" το έμαθα σε μια εκπομπή στην αρχή των '90ς στο ραδιόφωνο μιας και με την χάλια προφορά των saphir αποκλείεται να καταλάβεις τι λένε! και τους στίχους τους βρήκα πρόσφατα στο διαδίκτυο!

Judy Collins-her finest hour
διπλός δίσκος που δεν βρήκα στο γιουτούμπι, πάντως εξαιρετική και πολύ συναισθηματική τραγουδίστρια.
 
Τελευταία επεξεργασία:
Blue Max είπε:
Percy Faith and his orchestra - Stranger in Paradise (1954) (Dance of the Maidens)
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Πω πω τι μου θύμισε αυτό! Όχι το Κισμέτ, οι Πολοβτσιανοί χοροί από τον Πρίγκηπα Ιγκόρ του Μποροντίν των οποίων απόσπασμα είναι το Dance of the Maidens που διασκεύασαν για το μιούζικαλ. Από τα αγαπημένα μου κομμάτια.

Όταν το 1989 υπηρετούσα τη μαμά πατρίδα ναύτης στη Σαλαμίνα είχε συμμετάσχει στο Φεστιβάλ Αθηνών η όπερα Κίρωφ του (τότε) Λένινγκραντ που παρουσίασε τον "Πρίγκηπα Ιγκόρ" . Στους Πολοβτσιανούς χορούς είχαν χορευτές από τα μπαλέτα Κίρωφ, διάσημα τότε και υποθέτω ακόμη και τώρα. Εϊχα την τύχη να είμαι εξόδου κι έτσι έβγαλα εισιτήριο και πήγα να τους δω (η μοναδική όπερα που έχω δει ζωντανή, ας όψεται το μικρό μέρος που ζω). Ήταν καταπληκτική παράσταση που ταίριαζε κι όλας στα αρχαία ντουβάρια του Ηρωδείου (ενώ ας πούμε η "Τραβιάτα" με τα γαλλικά σαλόνια δεν ταιριάζει). Στους Πολοβτσιανούς χορούς βέβαια οι δύστυχοι χορευτές ασφυκτιούσαν στριμωγμένοι στη σκηνή του Ηρωδείου, διότι αν κάνανε τους πήδους που θέλανε θα πέφτανε πάνω στην ορχήστρα, αλλά ήταν αξέχαστη εμπειρία. Μόνο που η όπερα δεν έλεγε να τελειώσει. Παρόλο που είχαν κόψει μία από τις πράξεις της όπερας πάλι έμεναν 3 ώρες και βάλε, ξεκίνησε κι αργότερα από τις 9, είχαν περάσει μεσάνυχτα κι αυτοί ακόμα τραγουδούσαν. Κι εγώ έπρεπε να γυρίσω στο Ναύσταθμο το άλλο πρωί. Δεν θυμάμαι αν ήταν Κυριακή οπότε μπορούσα να κοιμηθώ λίιιιγο παραπάνω ή Δευτέρα που έπρεπε να ξεκινήσω από το σπίτι μου λίγο πριν τις 5, να πάρω το πρώτο λεωφορείο και μετά ηλεκτρικό για Πειραιά να προλάβω την "Ευκαιρία". Οπότε από τη μια να λέω "Αχ να μην τελειώσει ποτέ αυτή η μουσική και οπτική πανδαισία" κι από την άλλη να λέω "Αμάν να τελειώσει να πάω σπίτι να κοιμηθώ 2-3 ωρίτσες". Και καλά τελείωσε. Πώς γυρνάν στα Άνω Ιλίσια από το Ηρώδειο 1 το πρωί? Ταξί ούτε για δείγμα, φυσικά. Το πήρα ποδαράτα με βήμα ταχύ, κι ούτε θυμάμαι τι ώρα έφτασα σπίτι. Ήταν όμως από τις εμπειρίες που δεν ξεχνιουνται, και η απόλαυση και η ταλαιπωρία μετά, που όμως χαλάλι, θα το έκανα ξανά ας είμαι γέρων.

Πρέπει να ήταν η ίδια χορογραφία που χρησιμοποίησαν σ' αυτό το βίντεο.

 
Τελευταία επεξεργασία:
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα