Τι γνώμη θα είχε το παιδί που κάποτε υπήρξατε...

alkis21

ΚickOff World Champ 2013
Joined
16 Οκτ 2008
Μηνύματα
2.603
Αντιδράσεις
198
...για τον ενήλικο άνθρωπο που τώρα είστε;

Συζητήστε.
 
Ρε συ Άλκη, τι θέμα είναι τούτο! :)

Χμ!.... Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ... Από τη μια, μάλλον θα με καμάρωνε που επιτέλους μιλάω χωρίς να ψευδίζω. Ίσως να με θαύμαζε για κάποια πράγματα που πέτυχα και για άλλα που παλεύω ακόμα.

Ίσως να με αγαπούσε γιατί ακόμα θεωρώ πιο σημαντικό να παίξω μ' ένα παιδί και ν' ακούσω τα προβλήματά του, παρά να πάω να αποχαυνωθώ στους καφέδες και στα ποτά και ν' αναλώνομαι σε τετριμμένες συζητήσεις!....

ΠΑΝΤΑ (από τότε που ήμουν στα προσκοπάκια), μάθαινα & μαθαίνω πολλά πράγματα από τα παιδιά...

Από την άλλη, μάλλον θα με λυπότανε... Που προσπαθώ να νοιάζομαι για όλους & να μη χαλάω καρδιά σε κανέναν... Που σφίγγω τα δόντια πολλές φορές, ενώ θα έπρεπε να ρίξω μερικά (ας μην το πω....). Που παρακολουθώ πράγματα να συμβαίνουν γύρω μου, χωρίς να μπορώ να αντιδράσω... Που συμβιβάστηκα με κάποια πράγματα, γιατί η σοφία επιβάλλει και τη σιωπή...

Δύσκολο θέμα, Άλκη μου.... Πολύ δύσκολο.
 
Άλκη μου θύμισες μια λεπτομέρεια που είχα σχεδόν ξεχάσει!

Μερικές φορές, όταν ήμουν μικρός, σκεφτόμουν πώς θα ήταν αν ο εαυτός μου σε μεγαλύτερη ηλικία με επισκεπτόταν και μου μιλούσε (τελείως sci fi σκέψη)! Μερικές φορές, όταν τα πράγματα ήταν κάπως άβολα ή αμφίβολα, ήθελα να ερχόταν ο εαυτός μου και να μου έλεγε ότι θα περάσουν και όλα θα πάνε καλά.

Πιστεύω πως ο παιδικός μου εαυτός θα με θαύμαζε για αυτά που έχω καταφέρει και επειδή κατάφερα να κάνω μερικά από τα μικροπράγματα που εκείνος λαχταρούσε. Ίσως να υπερενθουσιαζόταν αν του έδειχνα κάποια πράγματα που λαχταρούσε ή αν του έλεγα ότι μερικά από όσα ονειρέυεται θα τα καταφέρει τελικά.

Κυρίως θα χαιρόταν όταν θα έβλεπε ότι τα πράγματα πηγαίνουν προς το καλύτερο, όσες δυσκολίες κι αν μεσολαβούν. Θα χαιρόταν επίσης γιατί κάπου μέσα μου έχω κρατήσει κομμάτια του και δεν τα πέταξα, όσο κι αν μερικές φορές με έκαναν να αισθάνομαι λιγάκι άβολα.

Ίσως να στεναχοριώταν λίγο, επειδή δε θα με έβρισκε όσο παιδί ή όσο ελεύθερο άτομο ήθελε. Εκεί θα δυσκολευόμουν να του εξηγήσω ότι στη ζωή όσο προχωράμε έχουμε υποχρεώσεις σημαντικότερες από το "Σκέφτομαι και γράφω", το διαγώνισμα της Ιστορίας ή το επεισόδιο του Καρουσέλ που έχασε επειδή ήταν απογευματινός στο σχολείο (ποιός να του λεγε ότι στο μέλλον θα μπορούσε να τα δει όλα όποτε ήθελε).

Ελπίζω και στο μέλλον τα πράγματα να είναι καλά και να συνεχίσω να κάνω χαρούμενο τον παιδικό εαυτό μου. Αν στο μέλλον είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω και να του αφηγηθώ το τι έκανα μετά, δε θα ήθελα να με κοιτάει με απογοήτευση.

Πολύ φιλοσοφικό το θέμα πάντως.
 
Ο παιδικός μας εαυτός είναι κάτι σαν έναν κριτή.. Ίσως τον πιο αυστήρο.. και καλό είναι να τον επικαλούμαστε που και που για να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις εκάστοτε καταστάσεις πιο "αθώα" , ανυστερόβουλα και κάπως πιο "παιδικά"..

Από τη μεριά μου λοιπόν.. πιστεύω πως το μικρό παιδί που ήμουν θα με συνέχερε για την προοδό μου, για την εξελιξή μου σε μορφωτικό επίπεδο (γιατί από μικρή είχα μία έλξη περίεργη προς τις γνώσεις) και για την μεταμόρφωση μου από μπιζέλι σε μαργαρίτα.. (κάτι αντίστοιχο του ασχημόπαπου σε κύκνο) και σίγουρα δε θα με κατέκρινε που ακόμα διατηρώ την παιδικότητα μου εκεί και όταν πρέπει (τις καταστάσεις τις δύσκολες, τις ευθύνες και τα προβλήματα τα αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα.. από εκεί και πέρα έχουμε όλοι μας κάθε δικαίωμα να χαρούμε με μία βόλτα την Κυριακή στον ήλιο, να γαληνέψουμε κοιτώντας τ αστέρια, να φάμε παγωτό και να λερωθούμε και αντι να υστεριάσουμε-δείγμα για "μπίμπο" της εποχής μας- να χαμογελάσουμε, να φάμε μαλλί της γριάς και ναι να κάνουμε καρουζέλ στο λουνα πάρκ - ομολογώ!!! το έχω κάνει ολοκληρη γαιδουρα!!!)

Ευτυχώς δεν έχω αφήσει τη παιδικότητα αυτή να φύγει οπότε η κατηγορία που θα μου προσάψει ο παιδικός μου εαυτός είναι ότι πλέον στο εργασιακό μου χόρο (τότε σχολείο..) δεν είμαι το γβωστό διαολάκι που πείραζε τους πάντες...
 
Θα μ' έβριζε... :angry: σίγουρα...

 


Θυμίζω τους φίλους του Τσακνή στο τραγούδι "Νοέμβρης 90"...



Κάπου στην πορεία, (ξ)έχασα πολλά από τα ιδανικά που είχα σαν παιδί,



ή, μάλλον, τα εξαργύρωσα για μιά μόνιμη θεσούλα στο Δημόσιο.


 


Το σίγουρο είναι πως τα κατά καιρούς άβατάρ μου δεν έχουν καμία σχέση με τον τωρινό



άνθρωπο που κρύβεται πίσω από αυτά αλλά με τις άλλοτε παιδικές - ουτοπικές πλέον- "φιλοδοξίες" μου ν΄αλλάξω τον κόσμο...
:(
 
Δεν θα προλάβαινε να την πει. Διότι θα του άρχιζα τον εξάψαλμο εγώ... πράγματα που πάνε στραβά τώρα οφείλονται (εν μέρει) σε λάθος αποφάσεις και ενέργειες όταν ήμουν μικρός. Διάβαζα όλα τα μαθήματά μου, ο ηλίθιος, αντί να βγω να παίζω. Ήμουν καλός μαθητής. Ήξερα αλάνθαστη ορθογραφία... και τώρα γράφω "λάθος" διότι μου αλλάξανε τους κανόνες, και πρέπει να ξεμάθω αυτά που τόσο καλά είχα μάθει. Η δασκάλα μου η κυρία Ευγενία (καλή της ώρα, αν ζει ακόμα, που το αμφιβάλλω) θα με κατσάδιαζε και ίσως μου τις έβρεχε αν έγραφα "τρένο", "βρόμικος", "τρελός" αντί "τραίνο", "βρώμικος", "τρελλός" - αλλά φυσικά δεν μπορούσα ούτα να διανοηθώ ότι θα έκανα τέτοια σοβαρά λάθη. Με μάθανε (εδώ δεν φταίω μόνο εγώ, φταίνε και οι γονείς μου) να μη λέω ψέμματα (εκτός από "λευκά"), να μην κλέβω, να μην κοροϊδεύω, να μην κοκκορεύομαι. Ενώ έπρεπε να με μάθουν τα αντίθετα, γιατί αυτοί παν μπροστά κι εμείς αισθανόμαστε άντε να μην το πω γιατί θα το κόψει η λογοκρισία. Αλλά είναι πολύ αργά. Δεν μπορώ να αλλάξω.
 
Ψαγμένο θέμα...

Το παιδί, ευτυχώς ή δυστυχώς, δε μεγάλωσε!

Ή αν θέλεις, μεγάλωσε μόνο ηλικιακά (βιολογικά)... Στο μυαλό πρέπει να είναι τώρα 12 χρονών και στην καρδιά 7....

Οπότε δεν μπορώ να εκφέρω άποψη, για μένα... Να φωνάξω τη μαμά μου; :baby2:
 
[h=2]Τι γνώμη θα είχε το παιδί που κάποτε υπήρξατε...[/h]
...για τον ενήλικο άνθρωπο που τώρα είστε;
Με δουλευεις ρε ??? "No way ,i would end up like that ".
 
alkis21 είπε:
Τι γνώμη θα είχε το παιδί που κάποτε υπήρξατε...

...για τον ενήλικο άνθρωπο που τώρα είστε;

Συζητήστε.

Χμμμ...

Σίγουρα θα ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι μιας και θα είχαμε την καλύτερη γνώμη ο ένας για τον άλλον, τα ίδια ενδιαφέροντα, τα ίδια μυαλά, θα αγαπούσαμε τα ίδια παιχνίδια, την ίδια ζωή.....

Μα τι είπα... Την ίδια ζωή....

Αρα ήμαστε και οι δυο ζωντανοί και βαδίζουμε μαζι την ζωή :)

Γενικά θα έλεγα οτι τώρα που μεγαλώσαμε και γνωριστήκαμε παραπάνω πιστεύω οτι ήμαστε κατι παραπάνω απο φίλοι...

Θα έλεγα οτι ήμαστε αδέρφια μιας και συνυπάρχουμε στην ίδια ψυχή, στο ίδιο σώμα, στο ίδιο μυαλό, στον ίδιο τρόπο που βλέπει τον κόσμο μέσα απο τα ίδια παιδικά μάτια που είχε και τότε.

Μαθαίνω απο την παιδικότητα του και μαθαίνει απο την ενηλικίωση μου και αλληλεπιδράμε μαζι στις χαρές και στις λύπες και μου μαθαίνει οπως και τότε ακομα και στο θλιβερό να κλαίω μέσα μου

και μετά απο λίγο να το ξεχνάω και να είμαι παντα το παιδί που δεν κρατά κάκια σε τίποτα και σε κανέναν, όπως ο γονιός στο παιδί, το παιδί στον γονιό, το παιδί στα αδέρφια του, το παιδί στο παιδί που είναι μέσα του και στο τότε και στο τώρα.

:)
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Πολυ καλο θεμα Αλκη.

Στα +

Που καταφερα να ασχολουμαι επαγγελματικα με κατι που ξεκινησε σαν χομπι, με αποτελεσμα να την παλευω πολυ ανετα με την καθημερινοτητα μου.

Που εχω αρκετο χρονο και (το σημαντικοτερο) διαθεση να προσεχω τη φυσικη μου κατασταση

Στα -

Που πλεον δεν ασχολουμαι σχεδον καθολου με τη μουσικη (να παιζω εννοω, οχι να ακουω). Καποτε ηταν η νο 1 ασχολια μου.

Αυτα ειναι που σιγουρα θα εκαναν εντυπωση στο νεοτερο εαυτο μου γιατι δεν θα τα ειχε προβλεψει. Κατα τ'αλλα θελω να πιστευω οτι θα αναγνωριζε τον εαυτο του πληρως
 
Πολλες φορες , εχω πιασει τον εαυτο μου να κοιταει την ατελειωτη λιστα με τα παιχνιδια στο MAME, τον AMIGA Emulator, τα κουτια με τα παλια μου Sierra Adventures, και σκεφτομουν ότι αν ήξερα ότι θα τα είχα αυτά όταν μεγαλώσω, θα παρακαλούσα να τηλεμεταφερθώ στο μέλλον!

Αυτη είναι μια πολύ 'ρηχη' αντιμετωπιση του θεματος φυσικα. Καποιος έγραψε παραπάνω ότι ο νεαρότερος εαυτός του θα ήταν πολύ αυστηρός κριτής. Τα κριτήρια που θα είχε ο νεαρότερος εαυτός μας, προφανώς και διαφέρουν κατά πολύ από αυτά που θα είχαμε σήμερα εμείς. Ξέρω σίγουρα ότι για κάποια πράγματα θα με κατέκρινε, για κάποια άλλα θα είχε την καλύτερη γνώμη.

Σε γενικές γραμμές πάντως, νομίζω πως ακολούθησα τις όσες βλέψεις είχα για το μέλλον μου. Προφανώς βέβαια τότε τα φανταζόμουν πολύ πιο ρομαντικά, πιο ιδανικά... Αλλά αφενός μεν το ότι γενικά δεν παρέκκλινα από τα σχέδιά μου για το μέλλον, αφετέρου δε γιατί διατήρησα πολλά από αυτά που με έκαναν χαρούμενο σαν παιδί... Θέλω να πιστεύω ότι δε θα με απογοήτευα!
 
Οταν ημουν παιδι ειχα ορκιστει οτι ποτε δε θα σκοτωνα τον εαυτο μου για χαρη καποιου ενηλικου εαυτου.

Σε καποια σημεια λοιπον μου εχει περασει ακριβως αυτη η σκεψη! οτι αν συναντουσα τον παιδικο μου εαυτο θα ηταν περηφανος για μενα. Τελικα δεν εγινα ενας κυνικος αδειος ενηλικας που ασχολειται με καριερα και φορους. Ακολουθησα επαγγελματικα αυτο που ηθελα (μεχρι καποιο σημειο), εχω καλυψει καποια υπαρξιακα κενα που ειχα τοτε και εχω εκπληρωσει καποια απωθημενα, εστω και ασημαντα (ακους μικρε Rakeesh? Τελικα τερματισα ολα τα adventures της Sierra)

Σε αλλα σημεια εχω γινει καλυτερος απο τοτε, οπως η φυσικη κατασταση (ο μκρος Rakeesh λαχανιαζε σε μια ανηφοριτσα).

Σε αλλα σημεια ευχομουν να μπορουσα να συναντησω τον παιδικο μου εαυτο για να τον καθοδηγησω, να του πω οτι αυτα που φοβαται δεν ειναι αληθεια κσι να του λυσω αποριες

Σε αλλα παλι θα με απογοητευα. Δεν καταφερα να γινω πετυχημενος video game designer :p ουτε flash δεν εμαθα
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Πιθανότατα θα αυτοκτονούσε. Μόνο το ότι θα έπιανε αργότερα κιθάρα στα χέρια του θα το ευχαριστούσε.
 
Θα ελεγε μπραβο ρε μεγαλε καλα τα καταφερες μεχρι τωρα ασχετα που δεν σπουδασες τιποτα οπως θα επρεπε και καλα να κανω συμφωνα με την λογικη της τοτε εποχης.Επισης θα γουσταρε που απεκτησα την Fender stratocaster που ζαχαρωνε τοτε και του ετρεχαν τα σαλια ακουγοντας στο μικρο walkman το Hallowed be thy name.
 
χμμμ...πολύ ωραίο θέμα...ξέρουμε όλοι πως ο μοναδικός άνθρωπος που σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να ανεχθούμε ποτέ είναι ο εαυτός μας! ίσως γιατί θα ήταν προβλέψιμος και βαρετός αφού θα έκανε τα ίδια πράγματα με μας με ακριβώς τις ίδιες αντιδράσεις!

Αυτό λοιπόν που θα μπορούσε να γοητεύσει τον μικρό Σπύρο σε σχέση με τον ...μεγαλύτερο Σπύρο θα ήταν ο βαθμός στον οποίο εκπλήρωσε τα όνειρα και τους στόχους που έθεσε στη ζωή του ο οποίος μάλλον ήταν υψηλός αν και όχι φυσικά απόλυτος! Σίγουρα όμως θα τον μισούσε για το γεγονός ότι δεν νίκησε όλα τα ελαττώματα του και απλά τα περιόρισε στο βαθμό που η ωριμότητα και οι εμπειρίες του το επέτρεψαν. Ο εγωισμός παρέμεινε, ο παρορμητισμός επίσης.

Σίγουρα πάντως θα στενοχωριόταν που το μαλλί μαγκάιβερ αντικαταστάθηκε από...αραιή χωρίστρα! Μπορώ να γράψω πολλά και σοβαρά αλλά θα σταματήσω συνειδητά εδώ...Άλκη σ' ευχαριστώ και πάλι για το θεματάκι σου...με έβαλε σε σκέψεις που θα κρατήσω για τον...εαυτό μου! :)
 
Θα χαμογελούσε και θα μου έλεγε "σ' ευχαριστώ που άφησες πίσω σου πολλά χαρακτηριστικά και συνηθείες που με ταλαιπωρούν τώρα και που δοκιμάζουν την κοριτσίστικη αυτοπεποίθησή μου". Και μετά θα κοιτούσε καλύτερα τη ζωή μου, θα έβλεπε όλα τα μισοτελειωμένα παζλ που την απαρτίζουν, θα ξεφυσούσε περιφρονητικά σπρώχνοντας πίσω στη μύτη της τα γυαλιά από τα οποία εγώ τη βοήθησα ν' απαλλαγεί :p ...

"Ακόοοοοομα παλεύεις; Πόσα χρόνια πια χρειάζεσαι;"

Και θα ήταν η σειρά μου να χαμογελάσω συγκαταβατικά...

Συμφωνήσαμε και πατσίσαμε κι αφού κι οι δυο την πατήσαμε


συνεχίζουμε με κόντρες μια σχέση τρυφερή
:cool: :cool:

http://www.youtube.com/watch?v=OjFG6sRV35Q
 
θα με μάλωνε πολύ για όλες τις κοιλιές που έκανα στην ζωή μου, τον χρόνο που έχασα, την ενέργεια που σπατάλησα, τις βλακείες που έκανα, τους ανθρώπους που πλήγωσα. Θα χαιρόνταν ιδιαίτερα που δεν ξεστράτισα όμως τόσο πολύ, που έσκαψα μέσα στην ομίχλη του ενήλικου νου και βρήκα πάλι την πηγή. Θα στενοχωριόνταν πολύ με το άγχος και τους φόβους μου. Θα ήταν περήφανος που έκανα την αγάπη μου για τους υπολογιστές επάγγελμα με κάποιον τρόπο, κι ας μήν έγινα game programmer! Και όση κι αν είναι η νοσταλγία μου για τα παλιά, όσο θα ήθελα να τα ξαναζήσω άλλη μια φορά να τα χορτάσω, χαίρεται γιατί είμαι τόσο ζωντανός όσο τότε, αλλά πιο σοφός...
 
Ωραίο θέμα, χαίρομαι που διαβάζω οτι οι περισσότεροι από σας δηλώνετε ότι ο μικρός εαυτός σας θα ήτανε χαρούμενος και ικανοποιημένος με αυτό που είστε τώρα. Αναμφισβήτητα είναι μια κατάκτηση αυτό για τον καθένα ξεχωριστά! Εμένα πάλι ο παιδικός εαυτός μου δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι θα χαιρότανε ή ότι θα περίμενε την εξέλιξη που είχα αλλά τουλάχιστον θα αναγνώριζε εύκολα δικά του στοιχεία μιας και το παιδί που είχα μέσα μου το κρατάω ακόμα αρκετά καλά. Πολλά ενδιαφέροντα και χαρακτηριστικά είναι ίδια, όπως η αγάπη μου για τη μουσική, τον κινηματογράφο και τον αθλητισμό.

Και σίγουρα θα είχαμε πολλά να πούμε και θα μιλούσαμε ώρες ατελείωτες!!
 
Θα καμάρωνε που ό,τι κατόρθωσε στη ζωή της το έκανε χωρίς πλάτες και μπινιές. Θα έπιανε τους ώμους της και θα την ταρακουνούσε για να συνέλθει όταν είχε καβαλήσει το καλάμι και πήγαινε (έστω και για λίγο, αλλά συνέβη). Θα την έκραζε που δεν έχει σταματήσει το τσιγάρο. Θα τη μάλωνε που "έβαλε στην άκρη" αυτό που φαντάζει όλο και πιο μακρινό πια να πραγματοποιηθεί. Θα της θύμιζε να μην ξεχνάει ποτέ να νοιάζεται. Θα ένωνε το γέλιο της με το γέλιο των παιδιών της, θα ζωγράφιζε ήλιους και ουράνια τόξα, θα πασαλειβόταν με σοκολάτα, θα γαργαλούσε, θα πετούσε και εκείνη στο πάτωμα αυτά τα "παλιοτουβλάκια" που δεν χωρίζουν με τίποτα και μάλλον δεν θα ήθελε να πάει για ύπνο "από τώρα;" Στο τέλος, κουρασμένη πια αλλά χορτάτη θα καθόντουσαν οι δυό τους σ' εκείνο το μπαλκόνι ν' αγναντεύουν τη θάλασσα διότι αυτό από μόνο του (θα τους) ήταν αρκετό.

 




"Στα μάτια τα δικά μου δεν μεγάλωσες, ακόμα τη ζωή σου συλλαβίζεις. Ο κόσμος είναι άδειος μα προσπάθησε, με αγάπη τη ζωή σου να γεμίζεις" που λέει και το οικογενειακό άσμα
 

 


01-mirror-mirror.jpg
 
Θα του 'λεγα τον στίχο του ποιητή: «Εμείς γι αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μάς πάει».
 
Πίσω
Μπλουζα