Aν το καλοσκεφτώ, ζηλεύω λίγο αυτό που ανέφεραν πολλοί, την εύκολη πρόσβαση στη γνώση, γιατί θυμάμαι να αγχώνομαι και να ταλαιπωρούμαι με εγκυκλοπαίδειες ή επίσκεψη στη βιβλιοθήκη όταν μας έβαζαν εργασίες στο σχολείο. Επίσης, την παιδική ανεμελιά που αναφέρθηκε, αυτό θα το ζηλεύω στα παιδιά κάθε γενιάς, γιατί και τι δεν θα έδινα για να ζω χωρίς να με προβληματίζει το αύριο. Τέλος, ζηλεύω λίγο τα κινητά, μόνο όμως για τη χρήση τους ως τηλέφωνο κι όχι για τις άλλες πολυτέλειες, καθώς πιστεύω ότι θα ήταν χρήσιμο να μπορούσαμε τότε να επικοινωνούμε σε μία περίπτωση ανάγκης, αυτό θα έλυνε πολλά προβλήματα. Αλλά και για την προσέγγιση του αντίθετου φύλου, γιατί κυρίως όσοι μεγαλώσαμε με πολύ αυστηρούς γονείς, ήταν απαίσιο να μην μπορούσες ας πούμε να επικοινωνήσεις ιδιαιτέρως με ένα αγόρι, χωρίς να περάσεις από Ιερά Εξέταση και κόσκινο.
Εκτός από τα παραπάνω, δεν ζηλεύω τίποτα άλλο και πραγματικά ανησυχώ για την εξέλιξή τους. Τα παιδιά του σήμερα είναι οι ενήλικες του αύριο και φοβάμαι για το πώς θα καθορίσουν την εξέλιξη της κοινωνίας. Όπως συνηθίζω να λέω, το κακό είναι ότι οι άνθρωποι χάνουν το μέτρο. Δεν είναι κακό το να αναπτύξεις την τεχνολογία σε σημείο που να βρεις τρόπο να επικοινωνείς με τον άλλον κάθε στιγμή, όπως με τα κινητά, ή το να έχεις το ιντερνετ ως βολική πηγή πληροφοριών. Αλλά το να το υπερβαίνεις αυτό, και να χρησιμοποιείς το κινητό για χίλια πράγματα, να θέλεις συνεχώς ό,τι πιο σύγχρονο βγαίνει, ή να γεμίσεις το ιντερνετ με ηλιθιότητες και επικίνδυνα ακόμη πράγματα, αυτό το θεωρώ κακό. Η λανθασμένη χρήση και η κατάχρηση όλων αυτών, έχει κάνει μία γενιά αντικοινωνικών και λαπάδων παιδιών, που βλάπτουν και τη σωματική και ψυχική υγεία με το να ασχολούνται ώρες ολόκληρες με την τεχνολογία, σε αντίθεση με μας που κινούμασταν περισσότερο, αλλά και παιδιά που δεν κοινωνικοποιούνται και δεν νοιάζονται για τις ανθρώπινες σχέσεις. Νομίζουν ότι διαμορφώνουν σχέσεις, αλλά οι ιντερνετικές σχέσεις δεν είναι αληθινές, μόνο η γνωριμία από κοντά είναι αληθινή. Πίσω από μία οθόνη, μπορείς να προσποιείσαι και να γίνεις ο οποιοσδήποτε. Και μέσα σε όλη αυτά, βγαίνουν παιδιά φυτά, χωρίς προσωπικότητα. Καμμιά φορά φαντάζομαι πώς θα ήταν αν αυτή η γενιά χρειαζόταν να ξεσηκωθεί μαζικά σε κάτι πολύ βλαβερό για τους ίδιους. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, είναι ότι δεν θα έκαναν τίποτα παραπάνω από το να το συζητήσουν μεταξύ τους μέσω κινητών και ιντερνετ, κρίμα.
