Κλασσικό σίριαλ που έχει δημιουργήσει μεγάλη φήμη γύρω από το όνομα του αλλά καταντάει ανυπόφορο από ένα σημείο και μετά. Ναι μεν σκιαγραφεί υποτίθεται την καθημερινότητα μας αλλά με υπερβολικό τρόπο θα έλεγα. Δεν γίνεται ο καθένας που περνάει από αυτή τη σειρά να έχει νεύρα συνεχώς τεντωμένα. Όλη την ώρα τσακώνονται όλοι με όλους. Δεν αντέχεται τόση γκρίνια πια. "Ήταν η εύθυμη σειρά του Γιάννη Δαλιανίδη". Δεν ξέρω σε όλο αυτό που υπάρχει η εύθυμη νότα. Εγώ βλέπω ένα ατέλειωτο γκρίζο κρίνοντας από τη διάθεση των χαρακτήρων στη σειρά. Αν και ο Δαλιανίδης έχει μείνει στην ιστορία με τα σενάρια και τις ατάκες από τις ταινίες του, εδώ κάτι δεν μου κάθεται σωστά. Δεν θεωρώ ότι ανήκει στις κορυφαίες του στιγμές. Σε κάθε επεισόδιο έχουμε πάνω κάτω τα ίδια να συμβαίνουν. Την χαρούλα να πλακώνεται με το Φοίβο, τον Ιάσωνα να τα ακούει από τη μάνα του, να τα ρίχνει στον Άλκη και να φλερτάρει με την Ελένη, την Κατερίνα να μαλώνει με την μάνα της και την ανιψιά της και όλο τον περίγυρο της. Ουσιαστικά είναι σαν να βλέπεις το ίδιο επεισόδιο κάθε φορά με την μόνη αλλαγή να παρατηρείται στους διαλόγους.
Έχει αφήσει ιστορία δε λέω αλλά καταντά αφόρητο από ένα σημείο και μετά.
Έχει αφήσει ιστορία δε λέω αλλά καταντά αφόρητο από ένα σημείο και μετά.